(อามันต์เจ้าแห่งป่า Spcicl) ละอออองสาวงามแห่งหมู่บ้านลึกลับ

 

นิยายเรื่อง  อามันต์เจ้าแห่งป่า Spcila  นามปากกา...มาศอุไร 
วางจำหน่าย ในรูปแบบนิยายออนไลน์ (ebook) 
แพลตฟอร์มที่วางจำหน่าย : Meb  ธัญวลัย นายอินทร์ Ookbee 
สามารถ เข้าอ่านเนื้อหา ฉบับเต็มได้ตาม แพลตฟอร์มนิยายชั้นนำทั่วไป อาทิเช่น...
( Dek-d , readAwrite , ธัญวลัย , Hongsamut , fictionlog )
 
-----------------------------------------------------
 
*ลิงค์สำหรับเข้าโหลดซื้อนิยาย ebook เรื่อง อามันต์(เจ้าแห่งป่า)*
-   https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIwNzM3MyI7fQ
 
------------------------------------------------------
*สามารถเข้าอ่านนิยาย อามันต์(เจ้าแห่งป่าฉบับเต็มได้ที่ ธัญวลัย) ตามลิงค์ด้านล่างนี้เลยนะคะ
- https://www.tunwalai.com/story/469450
--------------------------------------------------------
 
*แฟนเพจ: กนกรส*  https://www.facebook.com/กนกรส-1742298989361370/
--------------------------------------------------------
อ่านต่อได้ที่ https://board.postjung.com/1536044

ในส่วนของ *เล่มหลัก*

คำโปรย...

อามันต์ยังคงท่องเที่ยวไปตามหมู่บ้านต่างๆ อย่างไม่คิดหยุดพัก ความสุขของเขานอกจากดูแลสัตว์น้อยใหญ่ในป่าดงดิบ เรือนร่างของหญิงสาวทั้งหลายแหล่นี่แหละคือสิ่งเดียวที่เขายังคงปรารถนา อย่างไม่จบสิ้น หรืออาจจนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของเขานั่นแหละ...

----------------------------

พบกับเรื่องราวน่าตื่นเต้น เร้าใจ ของเจ้าป่าหนุ่มนามว่าอามันต์ แห่งป่าอาถรรพ์ กับเรื่องราววุ่นวายทั้ง 18 Ep กับบรรดาสาวๆ ของเขา หลากหลายอารมณ์ หลากหลายเหตุการณ์ ที่จะพาท่านผู้อ่านท่องเที่ยวไปกับเจ้าป่าหนุ่มผู้นี้ด้วยความสนุกสนาน...

Ep1 – สาวน้อยจันดา                                                                        Ep10 – นางสาวมุตา

Ep2 – ดาหลาหลงไพร                                                       Ep11 – เดือนแก้ว

Ep3 – ไอราทาร์ซานสาว                                                   Ep12 – เวียงดาว

Ep4 – ธารายอดเสน่หา                                                     Ep13 – มะลิดอกงาม

Ep5 – ช่อม่วง นางผู้มากับสายหมอก                                               Ep14 – นางแมงมุมป่า

Ep6 – มณีจันทร์ผลัดถิ่น                                                    Ep15 – อยามีเมียข้า

Ep7 – เอื้องคำนางในฝัน                                                    Ep16 – ดาวฉายแห่งยาคี

Ep8 – ความลับในป่าใหญ่                                                Ep17- ศรีจันทร์

Ep9 – ภูมิสาวแห่งรัติกาล                                                 Ep18 – ดวงฤทัย

(นิยายจบในตอน)

 

--------------------------

ลอออองสาวงามแห่งหมู่บ้านลึกลับ

(2)

 

ณ หมู่บ้านตาโคน

          “อ๊า...อะ...อะ...อูย...พี่คล้าวจ้า ทำไมวันนี้พี่ทำรุนแรงกับฉันจังล่ะจ๊ะ...รูฉันระบมไปหมดแล้วรู้ไหม?”

ศรีบานเอ่ยถามคนเป็นผัวด้วยสีหน้าเหยเก ในขณะที่ถูกเขาจับพลิกคว่ำหน้าลงกับฟูกนอน ยกก้นให้สูงโด่ง รองรับน้ำหนักจากการตอกกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุดหย่อน ลำอวบของผัวเธอมีขนาดใหญ่โตราวกับข้อมือเด็กน้อย สีผิวคล้ายสีน้ำตาลไหม้ผสมปนเปกับสีเขียวของเส้นเลือดน่าเกรงกลัว ยามสอดครูดตามไปตามผนังเนื้อภายใน ทำเอาศรีบานเสียดเสียวแทบขาดใจจนน้ำตาริน

 เธอกับเขาอยู่กินฉันท์ผัวเมียกันมาสองปี รู้ดีหรอกว่าพี่คล้าวมักมีอารมณ์ทางเพศสูงมาแต่ไหนแต่ไร ศรีบานเคยร้องขอให้เขาทุเลาความต้องการลงบ้าง เพราะบางทีศรีบานก็รับอารมณ์นี้ของผัวตนเองไม่ไหว บางครั้งก็ปล่อยให้เขากลับไปหากินกับของเคยค้าม้าเคยขี่ โดยศรีบานทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

 

            “วันนี้พี่อยากมาก...เอ็งก็ทนให้พี่กระทุ้งหนักๆ หน่อยแล้วกันนะศรีจ๋า...ศรีคนดีของพี่คล้าว...แล้วพรุ่งนี้พี่จะพาเอ็งไปตลาด ไปเดินเลือกซื้อผ้าสวยๆมาตัดชุดงามๆใส่...”

 พอตอนจะเอาเมียก็มักทำปากหวานเอาอกเอาใจ เอาของขวัญมาหลอกล่อสารพัด ถ้าเป็นในยามปกตินะเหรอ ไม่มีทางจะมาศรีจ๊ะ ศรีจ๋าเช่นนี้หรอก ศรีบานอยากจะส่งค้อนให้ผัวรัก หากก็ติดว่าตอนนี้เธอทั้งเสียว ทั้งจุก อารมณ์พวยพุ่งอย่างสุดขีด เรือนร่างงดงามโยกคลอนไปตามแรงกระเด้าส่งมาจากด้านหลังเป็นระลอก กลีบสาวแบะอ้ารับดุ้นเนื้อทั้งลำจนมันกลายเป็นสีชมพูเข้ม

 รอให้จบรอบนี้ก่อนเถอะ เธอจะหยิกให้หายหมั่นไส้สักที

ทำมาบอกว่ายากทั้งที่เมื่อวานเธอเห็นหรอกว่าพี่คล้าวถูกอีสำเภาลากขึ้นไปบนเรือนของมัน อีนี่ก็กระไรนัก ร่านจะเอากระทั่งชายมีครอบครัว กว่าพี่คล้าวจะกลับเรือนมาก็เกือบรุ่งเช้า คงจะเอากันหมดไปหลายน้ำ

แต่ถึงกระนั้นศรีบานก็มีความสุขดี ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับความมักมากของคนเป็นผัว ลำพังจะให้ศรีบานปรนเปรอบำรุงบำเรอความสุขให้ผัวตลอดเวลา ศรีบานก็รับไม่ไหว สิ่งที่ศรีบานทำได้ก็แค่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่เก็บเอาปัญหาจุ๋มจิ๋มมาใส่ใจแค่นี้ชีวิตของศรีบานก็มีความสุขในทุกวัน 

 เพราะว่าถึงอย่างไรพี่คล้าวก็ยังทำดีกับศรีบานสม่ำเสมอ ยกให้ศรีบานเป็นเมียออกหน้าออกตาแต่เพียงผู้เดียว

            คล้าวเป็นหนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์ มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายอย่างหาตัวจับยาก จะบอกว่าอดีตเคยเป็นถึงหนุ่มหล่อของหมู่บ้านตาโคนก็ไม่ผิดนัก อีกทั้งยังมีรูปร่างกำยำสูงใหญ่ มวลเนื้อทั้งหลายก็ยังไร้ไขมันส่วนเกิน และถึงแม้ว่าตอนนี้อายุคล้าวจะมากขึ้นเกือบจะแตะเลขห้า ทว่ารูปร่างของคล้าวยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ดูอ้วนเผละเหมือนกับหนุ่มใหญ่วัยเดียวกัน

 คล้าวยังเป็นคนมีอารมณ์ทางเพศสูงสม่ำเสมอ เป็นหนุ่มเจ้าชู้ชอบสำเริงสำราญไปทั่ว ทว่าพอได้ตบแต่งกับศรีบาน คล้าวก็หยุดความเจ้าชู้ลงบ้าง ทว่าไม่ถึงกลับตัดขาดพฤติกรรมเดิมซะทีเดียว โชคดีที่เขาได้ศรีบานเป็นเมีย เพราะว่าศรีบานไม่เคยหึงหวงยามเขาออกไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน

ปลายนิ้วร้ายขยี้ลงกับปุ่มกระสันของเมีย ศรีบานดิ้นพล่าน จิกปลายเล็บลงกับพื้นฟูก ก้นโด่งรับแรงกระเด้าย้ำๆจากสะโพกแกร่ง กลีบผกาบานโอบล้อมท่อนเนื้ออวบใหญ่ ซึ่งตอกตำเข้ามาในโพรงสวาทไม่หยุดพัก เสียงดัง

ปรัก ปรัก ปรัก ลั่นไปทั่วทั้งห้องโถง

            “อะ...อะ...อะ...พี่คล้าว...ฉันแสบรู พี่รีบหน่อยเถอะจ้ะ ฉันขี้เกียจหายามาทา...” แล้วยาที่ว่านั้นจะต้องไปขอมาจากบ้านของไอ้หมอเจิด ไอ้คนทรยศไม่รักดี มันเป็นอดีตคนเคยรักของศรีบาน เป็นหมอหนุ่มประจำหมู่บ้านซึ่งมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับศรีบาน

            ซึ่งปัจจุบันเจิดอยู่กินกับสาวต่างถิ่นที่มีชื่อว่า ลออออง

            ศรีบานเกลียดมันสองคนเข้าไส้

            “เอ็งคงไม่อยากเห็นหน้าไอ้เจิดซะมากกว่ากระมัง...หรือกลัวว่าถ่านไฟเก่าจะคุขึ้นมาอีกครั้ง...”

            “อา!ซีด พี่คล้าว อย่ามาทำปากเสียใส่ฉัน พี่ก็รู้...มันจะไม่มีวันเป็นเช่นนั้นเด็ดขาด...คนอย่างอีศรีถ้าลองได้เกลียดแล้ว ก็คือเกลียดเลย ไม่มีวันหันกลับไปญาติดีด้วยอย่างแน่นอน...”

ตัดบัวยังเหลือใย มีหรือศรีบานจะลืมรักแรกของตัวเองได้หมด มีเพียงหัวใจตัวเองเท่านั้นที่รู้ดี และดูเหมือนคล้าวผัวรักก็ล่วงรู้หัวใจเมียตัวเองดีอยู่ไม่น้อย

            หนุ่มใหญ่จึงถอนหายใจหนัก ชักดุ้นเอ็นออกมาพักทางปากรูฉ่ำวาวด้วยน้ำรัก ดันร่างงามของเมียสาวให้นอนราบไปกับฟูกนอนโดยมีร่างกำยำของตัวเองคร่อมทับไว้อีกทอด  คล้าวพ่นลมหายร้อนเป่ารดแผ่นหลังขาวเนียน มือหยาบข้างหนึ่งล้วงเคล้นเต้าสล้าง

            “เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานหลายปี ไยเอ็งถึงไม่รู้จักปล่อยวางซะบ้างวะศรี...”

ศรีบานเม้มกลีบปากแน่น แววตาฉุนเฉียวยามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาจะให้เธอปล่อยวางกับไอ้อีคนทรยศหักหลังทั้งสองคนกระนั้นหรือ ฝันไปเถอะ...

            “พี่คล้าวจะไปเข้าข้างมันสองคนทำไม มันทำให้เมียพี่เจ็บช้ำน้ำใจมานะ...” คนถูกทำให้ช้ำใจสะบัดใบหน้าหนีจูบร้อน ริมฝีปากของคล้าวจึงซุกไซ้ไปบนแผ่นหลังขาวละเอียด กลิ่นสาบสาวของเมียช่างหอมหวาน

 ดอมดมมาเท่าไรคล้าวไม่เคยนึกเบื่อ

“หรือพี่เองก็เกิดไปชอบอีนังลอออองมันเหมือนกัน...” 

 คล้าวไม่ตอบด้วยเพราะลำอวบของเขาทิ่มแทงกลับเข้าใส่รูสวาทของเมียอีกครา เขาดันเรียวขาเพรียวของเมียออกห่าง ดึงสะโพกแกร่งโก่งสูงก่อนจะกระแทกกลับเข้าใส่ ย้ำๆถี่ๆ สร้างความเสียวรัญจวนอย่างที่สุด

“อ๊า...ซีด...อืม...อืม...พี่คล้าว...พี่คล้าวฉันไม่ไหว”

ไม่ไหวทว่าศรีบานกลับยกก้นสวนกลับในจังหวะระรัวไม่แพ้ผู้เป็นผัว

“อ๊า อา อ๊า “ คล้าวครางเสียงต่ำ สีหน้าบิดเบ้เหยเก ความสุขสมหลั่งไหลออกมาจากภายในรินรดแก่นกายที่โลดโผนโจนทะยานเข้าใส่ไม่หยุด ไม่นานลำตัวของหนุ่มใหญ่กระตุก หัวบานราวเห็ดยักษ์ ฉีดพ่นสายน้ำอุ่นรินลดเข้าสู่ภายในโพรงสวาทของเมียสาวจนล้นเอ่อ...

-------------------------------------

            หญิงสาวหน้าตาสะสวยผิวพรรณขาวอมชมพูยิ้มหวานส่งมาให้ผู้เป็นผัวรัก หมอเจิดนั่งตำยาอยู่บนตั่งไม้ เขาเงยหน้ามองเมียสาวด้วยแววตาเฉยชา พอเห็นว่าเมียกลับขึ้นเรือนเขาก็ก้มหน้าตำยาในครกดินเผาต่อ

 ลอออองหุบยิ้ม เดินหน้าม้านเลยมาทางห้องครัว ซึ่งทำเป็นพื้นยกสูงต่อเติมออกมาจากตัวเรือนด้วยอารมณ์ห่อเหี่ยว อุตส่าห์รีบตื่นไปจ่ายตลาด เลือกซื้อแต่ของที่ผัวชอบ หวังจะกลับมาทำกับข้าวของโปรดของผัว พอมาเห็นท่าทีเฉยชาของผัวลอออองแทบหมดกำลังใจ

หมอเจิดวางครกตำยา เดินเข้าห้องนอนคว้าเอาผ้าขาวม้าพาดไว้บนบ่า วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวตั้งแต่เช้า ได้อาบน้ำให้สดชื่นสักหน่อยแล้วค่อยมาทำยาต่อ ตอนกำลังเดินออกจากห้องพอดีเจอกับลอออองที่คิดจะลงไปอาบน้ำเช่นกัน เธอยืนอยู่ตรงปากประตูส่งยิ้มหวานให้เขาเหมือนทุกครั้ง หมอเจิดรีบดึงสายตาหันมองไปยังทิศทางอื่น แล้วหลบทางให้สาวเจ้าเดินเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ลอออองเห็นผ้าขาวม้าพาดไว้บนบ่าของผัว ความคิดซุกซนหนึ่งจึงวาบเข้ามา ผู้ชายร้อยทั้งร้อยต่อให้แสดงท่าทีว่าไม่สนใจ รังเกียจกันมากขนาดไหน พอได้เห็นเรือนร่างขาวโพลนยั่วยวนเข้าสักหน่อยมีแต่กระโจนเข้าใส่ไปซะทุกราย ไม่มียกเว้นแม้กระทั่งหมอเจิด เขาเองก็เคยพ่ายแพ้ให้แก่กิเลสราคะ เพียงแค่ถูกเธอยั่ว...

ดังนั้นลอออองจึงรีบผลัดเปลี่ยนชุดสวยออกจากร่าง เปลี่ยนเป็นนุ่งเพียงกระโจมอก พอเรียบร้อยแล้ว ลอออองก็รีบแล่นเดินตามผัวลงจากเรือน เดินตรงมายังบึงน้ำหลังเรือน มีสะพานไม้ต่อขึ้นราวกับแพ ตีกรอบเป็นผนังมิดชิด ลอออองรู้ว่าแพนี้ผัวตัวเองสร้างไว้คอยรักแรกในชีวิตที่ชื่อว่า ศรีบาน

เจิดจ้วงน้ำเย็นชื่นใจในบึงราดใส่บนร่างกายกำยำ หันไปคว้าเอาสบู่หอมซึ่งแน่นอนเขาทำมันขึ้นมาเองด้วยตัวยาสมุนไพรกับกลีบดอกไม้หอม สบู่ยังไม่ถึงตัวก็มีมือนุ่มมาแย้งเอาไป

“ฉันถูให้จ้ะ...”

ลอออองโผล่หน้าหวานมาทางด้านหลัง เจิดถึงกับชะงักงันทำก้อนสบู่ในมือหลุดร่วง เพราะสาวเจ้าเล่นมาเงียบกริบ โดยบนเรือนร่างอรชรนั้นก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดสักชิ้นเดียว เปิดเปลือยเรือนร่างอวบอิ่มซึ่งเจิดย่อมรู้ดีเรือนร่างของลอออองให้รสชาติหวานหอมมากแค่ไหน

ใจจริงความผิดในหนนั้นจะโทษเจ้าหล่อนโดยตรงก็ไม่ถูกนัก ต้องเป็นเขาที่ดันมีจิตใจโลเลไม่มั่นคงเพียงแค่ได้เห็นสิ่งน่าปรารถนาเร้าอารมณ์ใฝ่ต่ำ

เพียงแค่หนนั้นเขาจะทำใจแข็งผลักไสหรือออกปากขับไล่ลอออองออกจากห้องนอน ศรีบานก็จะไม่เข้าใจผิด ถึงขั้นตัดขาดความรักที่มีต่อกันมายาวนานโดยไปแต่งงานกับชายอื่น 

“ไม่ต้อง...” เจิดปฏิเสธเสียงแข็งยื้อเอาก้อนสบู่มาจัดการถูไถไปตามเรือนกายกำยำไร้ไขมันส่วนเกิน เขาขยับถอยห่างจากร่างนวล สร้างเกาะป้องกันหัวใจสั่นคลอน

“แต่ฉันอยากทำให้พี่นี่จ๊ะ...” ลอออองโผนตัวมายืนด้านหน้าผัวรัก ส่งมือตะปบฝ่ามือใหญ่ลากไล้ไปตามจังหวะการเคลื่อนไหว

“ถ้าจะอาบก็อาบไป แต่ไม่ต้องมายุ่งกับข้า”

“จะไม่ให้ฉันยุ่งกับพี่ได้ยังไง ในเมื่อพี่เป็นผัวของฉัน”

 ลอออองลอยหน้าลอยตาเถียงสู้ ปล่อยมือจากฝ่ามือหนา เลี่ยงลงมากำไว้รอบอาวุธคู่กายของเจิด ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกรีบปัดมือร้อนให้ออกห่างจากสิ่งอันตราย จากที่ดุ้นเนื้อกำลังนอนสงบนิ่งพอถูกสัมผัสจากมือนุ่มมันก็ทำท่าจะผงาดล้ำ เหยียดขยายตัวแสดงให้เห็นว่าเจิดเองก็แค่มนุษย์ผู้ชายธรรมดา

“พี่เห็นไหมนั่นอะไร...มันหมายความว่าอย่างไร พี่จะฝืนกักเก็บไว้ทำไม อยากระบายออก ก็มาระบายกับฉันนี่ ฉันพร้อมรับพี่ไว้เสมอ” หลังจากคืนนั้นเจิดก็ไม่เคยแตะต้องเธออีกเลย เขามักหาทางไประบายออกกับอีสาวร่านผัวชาวบ้านอย่างอีนังสำเภา

รายนั้นไม่สนลูกใครผัวใครมันเป็นยอมให้เขาเอาดะไปทั่ว...

 

“เอ็งมันผู้หญิงหน้าด้าน คิดหรือว่าข้าอยากจะสมสู่ด้วยอีกครั้ง หนนั้นหนเดียวข้าก็เต็มกลืน อย่าให้ข้าต้องทำตัวร้ายกว่านี้เลยลออ แล้วเอ็งจะต้องเสียใจภายหลัง....”

ถึงร้ายลอออองก็รักไม่คิดจะเปลี่ยนใจ ทั้งที่พี่อามันต์เคยเตือนว่าอย่าริอาจได้เล่นกับไฟ เพราะไฟนั้นจะลามกลับมาเผาไหม้ตัวเองจนตาย ลอออองก็คิดว่าท่าจะจริง แต่ลอออองไม่คิดกลัว ต่อให้ต้องเผาตัวเองตายลอออองก็ยอมถูกเผาเพียงแค่ลอออองได้อยู่กับผู้ชายที่ลอออองรัก 

“พี่จะร้ายกับฉันยังไง ฉันชักจะอยากเห็นแล้วสิ...”

ลอออองเงยหน้าสวยเอ่ยปากอิ่มท้าทาย แววตามุ่งหมายเด่นชัด พร้อมกับโผนร่างงามเข้ากอดรัดร่างกำยำไว้แน่น เสียดสีเนินนมทรงงามแนบชิดไปกับหน้าอกแกร่งแข็งแรง สะบัดข้อมือน้อยชักรูดท่อนเนื้อด้านล่างที่กำลังขยับขยายใหญ่โต จนปลายหัวบานเริ่มมีน้ำขาวขุ่นไหลเยิ้มปิดปากรู

“เฮ้ย!ลออ...” 

-------------------------------------

“อ๊า...สำเภา..อ๊า...เบาหน่อยสิโว้ย พวงสวรรค์ข้าจะหลุดติดปากเอ็งไปแล้วกระมัง” คล้าวห้ามเสียงกระเส่าจิกเส้นผมนุ่มของสาวร่านราคะไว้แน่น เขายืนกางขาโดยแผ่นหลังพิงโคนต้นไม้เอาไว้เป็นหลัก

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

สำเภาสาวร่านร้อนประจำหมู่บ้านตาโคนกำลังกินไข่พวงใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย น้ำลายเธอไหลเยิ้มเปียกแฉะเต็มง่ามขาแข็งแรง เลยไม่นึกสนเสียงโวยวายห้ามปรามของผัวชาวบ้าน มือหนึ่งกำไว้รอบดุ้นเนื้อที่ใหญ่เกินฝ่ามือจะกอบกุมเอาไว้ได้หมด ส่วนอีกมือขยี้ขยำลงกับพวงไข่ฝ่าแฝด ปลายนิ้วชี้แหย่เข้าไปในรูจีบโดยไม่นึกรังเกียจ

“อูย...อูย...โอ๊ย...ซีด...ซีด...แตก น้ำข้าจะแตกแล้วสำเภาเอ่ย...”

คล้าวหลับตาพริ้มยามน้ำในตัวเขาใกล้จะไหลทะลัก สำเภาจึงเร่งจังหวะทั้งปากทั้งมือ ปลุกปั่นไฟพิศวาสให้คล้าวเดินทางไปแตะขอบสวรรค์ได้สำเร็จ

“โอ้ว!...อ๊า...”  น้ำเชื้อมากมายไหลกระฉูดจนเต็มปากของสำเภา ส่วนที่ล้นเอ่อซึมติดมุมปากเจ้าตัวจัดการตวัดปลายลิ้นกวาดทำความสะอาดจนหมดเกลี้ยง

“น้ำของพี่คล้าว อร่อย อร้อย พี่ต้องมาให้ฉันกินบ่อยๆนะจ๊ะ ช่วงนี้สำเภา เหง้า เหงา ไม่ค่อยได้สนุกกับใครเลยหมู่นี้...”

พอคล้าวปลดปล่อยจนสบายตัว เขาจึงคลี่ปากยิ้มพึงพอใจ

“เอ็งก็ยังเด็ดดวงสำหรับข้าเสมอนะ สำเภา...แต่จะให้ข้ามาหาบ่อยๆ คงจะทำให้ไม่ได้หรอก ยังไงข้ามันก็คนมีเมีย มีครอบครัวแล้ว ยังไงก็ต้องนึกเกรงใจศรีบานมันบ้าง...”

สำเภาทำหน้าตูบ ทั้งที่เธอกับพี่คล้าวได้เสียกันมาก่อนแท้ๆ

คล้าวดึงหัวไหล่มนให้สาวเจ้าลุกขึ้นยืน สะกิดปลายหัวนมโดยผ่านเนื้อผ้าตัวบาง เป็นการส่งสัญญาณให้สาวเจ้ารับรู้ว่าพายุลูกโตกำลังจะมา

“มาให้ข้าตอกรูเอ็งก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”

พูดคล้ายง้อทว่าความจริงแล้วไม่ใช่ ยังไงคล้าวก็ยึดศรีบานสำคัญกว่าหญิงอื่นใด พลางสลับสับเปลี่ยนที่ยืนโดยคล้าวดันสำเภาเข้าหาโคนต้นไม้ใหญ่ ปลดผ้านุ่งลงมากองกับพื้น แล้วกลับขึ้นถลกเสื้อลายดอกบัวก้มหน้าฟัดสองเต้าสล้างโดยไม่นึกสนสีหน้าบูดบึ้งของสาวเจ้า ละเลงปลายลิ้นร้อนไปรอบฐานสีชมพูก่อนจะครอบปากดูดจะงอยเม็ดเล็ก

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

“อื้อ...อา...” แรงดูดสร้างอารมณ์ปั่นป่วนจนสำเภาลืมอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดสิ้น  ร่างงามบิดเร่าๆ ความเสียวกระสันทำให้ร่องสวาทของเธอฉ่ำแฉะ มือข้างหนึ่งส่งไปดันโคนต้นไม้ไว้พร้อมกับหยัดลำตัวป้อนนมขาวลออ หัวจุกยังอยู่ในปากร้อน คล้าวทั้งดูดทั้งเลียอย่างเมามัน

สำเภาเสียววูบตอนเธอสัมผัสได้ว่าดุ้นเนื้อเท่าแขนกำลังถูไถไปตามรอยแยกกลางกลีบชบา ย้ำๆตรงปุ่มกระสัน สำเภาครางลั่นน้ำแตกโดยไม่ทันตั้งตัว

 และเพียงคล้าวเกี่ยวเอาเรียวขาเรียวมาคล้องไว้ตรงเอวสอบดุ้นเนื้อร้ายก็สอดพรวดหายลับเข้าไปในรูเล็ก แช่ค้างไว้เพียงเสี้ยวนาที เอวสอบก็จัดการกระแทกกระทั้น ห้ำหั่นรูสวาทราวกับพายุลูกโต

สำเภาดิ้นพล่าน  สุขสมอารมณ์หมายครั้งแล้วครั้งเล่า

“อะ อ๊ะ อา...”

 คล้าวกัดฟันขย่มโยกไปตามแรงปรารถนารุมเร้า เพียงไม่นานหัวหอกของเขาก็พ่นพิษร้าย สายน้ำขุ่นชุ่มโชกไปทั่วกลีบสวาทเปื้อนเยิ้มหยดแหมะลงบนพื้นดิน...ร่างงามของสำเภาก็อ่อนยวบกองในอ้อมแขนของชายที่มีเจ้าของ...

----------------------------------

ลอออองนอนครางซี้ดซ้าดพาดตัวอยู่บนพื้นไม้กระดานขัดมัน แผ่นหลังเสียดสีจนรู้สึกแสบระคาย เหนือร่างเธอคือเจิด ชายหนุ่มแหงนเงยใบหน้าหล่อคมคายออกแรงกระทุ้งสะโพกหนักๆอย่างบ้าคลั่ง

“อือ...อือ...อือ...”

“ซีด...เป็นไง คราวนี้คงสมใจอยากเอ็งแล้วนะ ลออ...”

 เจิดเอ่ยถามเสียงเข้มจัด ถึงจะรู้สึกดียามได้ขับเคลื่อนตัวอยู่ในโพรงแสนคับแคบของสาวเจ้า ทว่าทิฐิยังทำให้เขาไม่อาจยอมรับตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเสียรักแรกไปง่ายๆ ยังไงเจิดก็ยังนึกรังเกียจผู้หญิงใต้ร่าง โดยไม่คิดให้อภัย

“ฉันรักพี่นะ...” ลอออองเอ่ยปากบอกในสิ่งที่หัวใจเธอรู้สึก

“แต่ว่าข้ารังเกียจเอ็ง...” เจิดเองก็สวนกลับทันควัน ไม่คิดจะถนอมน้ำใจหญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมีย

“และไม่คิดว่าชาตินี้ทั้งชาติจะรักเอ็งได้ลงคอด้วยซ้ำ” เขาย้ำถึงความรู้สึก ทำเอาบาดลึกหัวใจคนฟัง เจิดก้มมองใบหน้าขาวนวลส่งสายตาตอกย้ำในทุกคำพูดนั้นออกมาจากใจของเขาแท้จริง

ลอออองไม่อาจทนมองแววตาของชายที่เธอรักแต่เขาไม่คิดจะรักเธอได้เลย หัวใจทั้งดวงก็แทบจะแหลกเหลว ถ้าพี่อามันต์อยู่ด้วยก็คงจะดี เธอจะขอให้เขาช่วยร่ายมนตร์ ดลจิตดลใจให้พี่เจิดของเธอใจอ่อนให้เธอสักครั้ง

ชายหนุ่มปล่อยเรียวขาเพรียวบนบ่าให้ตกลงพื้น ลำดุ้นมหึมายังผลุดหายว่ายวนอยู่ภายในร่องสวาท เจิดเปลี่ยนท่าเป็นขยับตัวขึ้นมาคร่อม โดยกดสะโพกลงต่ำ ทิ้งตัวออกแรงกระเด้าเข้าใส่รูเล็กถี่ๆ ลาวารักไหลย้อยชุ่มโชกไปทั่วเนินโหนก ไล่สูงขึ้นมาจนเปียกปอยขนสีน้ำตาลอ่อน

ปรัก ปรัก ปรัก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นบึงบัว อามันต์ชะงักเท้าไปเพียงครู่แล้วก็ก้าวเดินพร้อมสีหน้าหนักใจมายังบึงน้ำบ่อเกิดของเสียงรัญจวนชวนให้ขนลุกขนพอง

เจ้าแห่งป่าหนุ่มเพ่งสายตามองผ่านฝากั้นล้อมรอบแพไม้ เห็นร่างเน่งน้อยของน้องน้อยเมื่อวันวานถูกไอ้หนุ่มตัวโตกระแทกกระทั้น เขาถอนหายใจหนักกับภาพตรงหน้า ยอมแม้กระทั่งพลีกายทิพย์เพื่อแลกกับการได้กลายเป็นมนุษย์แท้จริง ไม่เรียกว่าโง่ก็คงจะบ้า

สุดท้ายแล้วเป็นไง ผลตอบแทนที่เอ็งได้รับมันคุ้มค่ากันหรือไม่

อามันต์ส่ายหัว...เมื่อสุดท้ายสิ่งที่ลอออองต้องสูญเสียไป กลับได้มาเพียงความเกลียดชังจากไอ้หนุ่มหน้าโง่ผู้นี้เท่านั้น

 ลอออองน้องรัก...พี่คงช่วยเอ็งให้มีความสุขได้แต่เพียงเท่านี้ ความสุขที่ไม่จีรัง ไม่มีคำว่าตลอดไป เพราะว่าสุดท้ายไม่มีใครสามารถหยุดสภาพร่างกายไม่ให้แก่ชราได้สักคนเดียว

ถึงอามันต์จะมีมนตราแก่กล้า สามารถเสกสรรสิ่งต่างๆได้สมใจปรารถนา หากก็ยังมีข้อยกเว้นแต่เพียงเรื่องเดียว นั่นคือเรื่องของพรหมลิขิต อามันต์ไม่อาจหาญเอื้อมมือไปแตะต้องยุ่งเกี่ยว หรือกระทั่งร่ายมนตร์ทำให้ใครกลายเป็นเนื้อคู่ของใคร 

 “พีเจิด...ปราณีฉันด้วย...”

ลอออองครวญครางดิ้นเร่าๆตอนถูกบั้นท้ายแข็งแกร่งกระเด้าลงมาย้ำๆ ตัวของเจิดใหญ่โตกำยำดังนั้นเขาจึงมีเรี่ยวแรงเหลือล้น หญิงสาวน้ำแตกซ้ำแล้วซ้ำเล่า กรีดเสียงร้องจนเจ็บคอ ง่ามขาขาวเปียกชุ่มไปหมดทว่าเจิดกลับยังเดินทางไปไม่ถึงไหน

เขาช่างอึดเหลือใจ จนลอออองรู้สึกแสบร้อนไปทั่วรูสวาท ความสุขกลายเป็นความทรมาน สีหน้ารัญจวนกลับกลายเป็นบิดเบ้ แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมากระทุ้งดุ้นแข็งโป๊กเข้าใส่ร่อง ลอออองหนาวเยือกสั่นสะท้านไปทั่วแผ่นหลังขาวโพลน เธอรีบยกสองแขนขึ้นไขว่คว้ายึดหัวไหล่เขาเป็นหลักไม่ให้ตัวเองเลื่อนไถลไปตามแผ่นไม้กระดานด้านล่าง

“เพราะความร่านของเอ็ง ข้าถึงได้เสียศรีบานให้กับพี่คล้าว” เจิดตอกสะโพกแรงขึ้นอีก พร้อมพรั่งพรูสิ่งอัดแน่นในจิตใจ ลอออองหลบตาเขาวูบ เรื่องละอายใจก็ส่วนหนึ่ง หากอีกส่วนลอออองนึกหวาดกลัวนัยน์ตาดำสนิทในตอนนี้ของเจิดเหลือเกิน

“อร๊าย...พี่เจิดจ๋า พี่เบาแรงให้ฉันสักหน่อยเถิดจ้ะ”

 ครั้งแรกตอนที่เธอเอากับเขา ไม่เห็นเธอจะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว อาจเป็นด้วยว่าตอนนั้นสติของเจิดยังไม่เต็มที่ เรี่ยวแรงเขาเลยออกมาเพียงครึ่งๆกลางๆ มาบัดนี้สติเขาสมประกอบครอบทุกประการ ถูกหลอมรวมเข้ากับความรู้สึกชิงชังเจิดเลยไม่คิดยังยั้งแรงราคะเร่าร้อน

ชายหนุ่มยังไม่ยอมปลดปล่อย เขาดึงแก่นกายออกจากร่องสวาท น้ำในรูไหลทะลักเยิ้มออกมาเต็มต้นขาขาวนวล เจิดออกแรงกระชากโดยใช้สองมือดึงร่างอ่อนระทวยอย่างไร้ความปรานี ลากให้หญิงสาวลุกขึ้นจากพื้น ส่งปลายนิ้วเข้าไปละเลงโพรงเนื้ออ่อนนุ่ม ช่วยควักน้ำทิ้งจนรูเริ่มแห้งผาก

“อะ!...พี่จะทำอะไร?” ลอออองผวาเกรงกลัว หมายจะทิ้งกายลงนอนตามเดิม เจิดฝืนเอาไว้ด้วยแรงชาย ลอออองเลยลอยหวือขึ้นจากพื้นหมดหนทางขัดขืน สองขาเพรียวถูกแหกอ้าคร่อมผ่านเอวสอบ สองกลีบแบะอ้ารอรับดุ้นเนื้อที่กำลังสอดแทรกกลับเข้ามาเสียงดัง สวบ

 เจิดแยกขายืนหยัดมั่นคงบนพื้น ดันสะโพกงอนงามออกห่างแล้วดันกระแทกกลับเข้ามาหาลำตัวเสียงดัง

ปรัก...

“อ๊า...พี่เจิด ฉันเจ็บ”

ลอออองประท้วงเสียงสั่นเครือ น้ำตาหลายเม็ดหลั่งรินอาบน้ำสองข้างแก้มนวล กลีบปากบวมเจ่อถูกปากร้อนชื้นประกบเข้าหาดูดดื่ม

 สองมือน้อยพยายามดันตัวเองออกจากพันธนาการ ทว่าก็ไม่สำเร็จง่ายๆ กึ่งกลางร่างเธอยังคงถูกทรมานด้วยลำดุ้นกระแทกกระทั้นระรัว

เจิดไม่ออมแรง เขาอุ้มร่างงามเดินไปทั่วทั้งแพไม้ ลอออองยังไม่หายจุกหากความเสียวรัญจวนดันสวนทะยานเข้ามาสมทบระลอกแล้วระลอกเล่า ผิวกายสาวร้อนผ่าว ดิ้นเร่าๆในอ้อมแขนแข็งแรงของผัวที่ไม่คิดจะรักเมียคนนี้

จนกระทั่งในที่สุดใบหน้าเจิดเกร็งขนัด ริมฝีปากเผยออ้า เปล่งเสียงคำรามต่ำลึกไปพร้อมกับการฉีดน้ำเชื้อพุ่งเข้าใส่ภายในร่องสวาทที่กำลังบีบรัดไปรอบลำอวบ...

“โอ้ว!...”

-----------------------------------

ลอออองเหลือบมองแผ่นหลังกว้างของผัวด้วยความรู้สึกร้าวรานหัวใจ มีสักนิดไหมที่เขาจะคิดรักเธอ ห่วงใยเธอเหมือนกับที่เขาเอาแต่ห่วงใยอีนังศรีบาน เพียงแค่รู้ว่ามันเจ็บไข้ พี่เจิดก็รีบกุลีกุจอจัดหาหยูกยาไปประเคนให้มันรักษาทันที สลับกันกับเธอนี่สิ ถูกเขาร่วมสังวาสจนระบมไปทั้งตัว นอนไข้ขึ้นอยู่เป็นวันๆ จะหาข้าวหาน้ำสักขันเขายังไม่คิดจะยื่นให้เธอกิน

ถึงลอออองจะรู้ว่าจุดเริ่มต้นเป็นเพราะเธอใช้เล่ห์กลยื้อแย่งเขามาจากศรีบาน หากลึกๆเธอยังหวังว่าจะใช้ความดียึดเขามาให้ได้ทั้งตัวและหัวใจ ถักทอความผูกพันรัดดวงใจของเขาไว้ ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงยอมเขาทุกอย่าง

“ศรีบานมันยังไม่ถึงกับตายหรอก พี่จะรีบไปถึงไหน? พี่ลืมไปหรือเปล่า ศรีบานมันก็มีผัวคอยดูแลอยู่ไม่ห่างทั้งคน”

ก็ถ้าไม่เกิดเรื่องระยำวันนั้น ผัวข้างๆศรีบานก็คงจะต้องเป็นเขาไม่ใช่ชายคนอื่น เจิดยิ่งคิดยิ่งแค้นความรู้สึกชิงชังยิ่งก่อตัว

“กะอีแค่ห่อยาพวกนี้ คิดหรือว่ามันจะให้อภัยพี่”

ลอออองยังคงเติมเชื้อไฟเกลียดชัง เจิดรู้ดีว่าต่อให้เขากับลอออองต้องเลิกรากัน ผู้หญิงใจเด็ดอย่างศรีบานก็ไม่มีวันให้อภัย

“เปลี่ยนกันได้ก็คงจะดี...” ความรู้สึกคับแค้นทำให้เจิดพูดลอยๆ ไม่ระบุเปลี่ยนอะไรยังไง ทว่าคนได้ยินมีหรือจะแปลเจตนาของผัวตัวเองไม่ออก ลอออองเม้มกลีบปากจนรู้สึกเจ็บ เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บที่ปากทว่ามันเจ็บตรงหัวใจซะมากกว่า

เจ้าตัวตวัดสายตาขุ่นมัวไปยังกองยาที่วางไว้ข้างๆผัว ประกอบกับอารมณ์น้อยอกน้อยใจที่ผัวไม่เคยคิดจะรักเลยทำให้ลอออองเกิดความคิดริษยา  เธอหลับตาเพ่งจิตคิดถึงใครบางคน...

เจิดดึงความสนใจกลับมายังห่อยา เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า ไล่สายตาดูห่อยาแต่ละหอว่าครบชนิดแล้วหรือยัง  ก่อนจะนึกขึ้นได้เขาลืมยาทาแก้บอบช้ำ จึงลุกกลับเข้าไปหยิบสมุนไพรตัวดังกล่าวยังห้องปรุงยา...

-------------------------------------

ม่านหมอกค่อยๆจางห่างก่อนร่างอรชรจะปรากฏตัวขึ้น  อามันต์เงยหน้ามองด้วยแววตาเข้มจัด ไม่คิดว่าจะมีใครกล้ามาขัดจังหวะสุขอุราของเขา สะโพกแกร่งที่กำลังส่งตัวกระแทกกระทั้นจึงลดระดับความรุนแรงลง ทำเอาหญิงสาวที่ใกล้จะเดินทางสู่สวรรค์ฉิมพลีส่งเสียงเว้าวอน

“อูย...ซีด...แรงอีกจ้ะ พี่อย่าเพิ่งหยุดกระเด้าฉันนะจ๊ะ เอาฉันให้แรงๆ”

สำเภาร้องโอดโอย ร้องขออย่าให้ชายหนุ่มเจ้าของลีลาเด็ดดวงหยุดสาดความเสียวซ่านห้ำหั่นในตัวเธอ ให้ตายเถิด...เขาเป็นใครมาจากไหนสำเภาไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าเขาเอาเธอมันซะเหลือเกิน

มันกว่าพี่คล้าว แล้วก็เจิด สองหนุ่มที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาหาความสุขจากเธอเสมอ พอได้นึกถึงสองหนุ่มต่างวัย อารมณ์สำเภายิ่งพลุ่งพล่าน สองมือน้อยจึงยกคว้าหมับตรงก้นเนื้อแน่น กระชากให้ลงมากระแทกกระทั้นกลีบสวาทหนักหน่วงขึ้น

สีหน้าอามันต์บิดเบี้ยวเสียวรัญจวน เขาจึงดึงสายตากลับมาหาแม่สาวลีลาเด็ด บุ้ยปากให้คนขัดจังหวะเดินไปนั่งรอตรงมุมหนึ่งของห้อง

ลอออองกลอกตากลิ้ง ด้วยเพราะเธอนั้นเคยเห็นภาพตรงหน้าจนชินชาเพราะพี่ชายต่างสายเลือดของเธอคนนี้ มักมีงานอดิเรกเป็นการเดินทางไปสถานที่ต่างๆ ร่วมสวาทกับหญิงงามมากหน้าหลายตาเป็นอาจิณ

 ปรัก ปรัก ปรัก สะโพกแกร่งทะยานเข้าใส่ไม่ลดละ หน้าอกเต่งตึงไหวสะเทือนไปตามแรงโยก ปากร้อนจึงครอบแล้วดูด สำเภากรีดเสียงร้องราวกับสัตว์ได้รับบาดเจ็บ ลอออองต้องเบือนหน้าหนีพลางยกมือปิดหูกันเสียงแหลมปรี๊ดของสำเภา อามันต์ปล่อยหัวนมสลับมาดูดอีกข้าง นิ้วมือบดขยี้กับเม็ดกระสัน สำเภาน้ำแตกล้นปากรู ส่วนเขาเองก็ใกล้เดินทางมาถึงวิมานฉิมพลี

“อร๊าย / โอ้ว!” เจ้าแห่งป่าเร่งสะโพกอัดเข้าใส่รูเล็กเพียงไม่กี่ที เขาก็เดินทางมาถึงจนได้ ลาวาร้อนถูกปล่อยออกมามากมาย สำเภานอนหอบหายใจกระชั้น แววตาสุขสมเลื่อนลอย พอเห็นว่าร่างหนาโน้มตัวลงมา เธอจึง เปิดริมฝีปากรับจูบหนักๆเป็นการส่งท้ายจากเขา

 อามันต์จูบจนพอใจ เขาดึงปากตัวเองออกห่าง ก่อนที่เขาจะนวดเคล้นเต้านมจนสำเภาหลุดเสียงคราง เขาก็ทำปากขมุบขมิบร่ายคาถา สำเภาก็หลับเป็นตายในบัดดล

ลอออองถอนหายใจเฮือก นึกว่าจะต้องให้รอจนถึงพรุ่งนี้

อามันต์คว้าชิ้นผ้าบนพื้นมาสวม เดินมาหาแขกผู้ไม่รับเชิญด้วยแววตาอ่อนใจ...

“พี่เคยเตือนเอ็งแล้วมิใช่หรือ สิ่งที่เอ็งคิดจะแลกมันไม่คุ้มค่า”

“แต่ฉันรักเขา...รักมาก แล้วก็คิดว่าจะรักเขาแค่คนเดียว”

 ลอออองระบายความรู้สึกอัดอั้นออกมา น้ำตาพานจะไหลริน ในขณะที่เธอรักเขาแทบจะบ้า แต่เขาไม่แม้แต่จะคิดรักเธอ

“แล้วนี่พี่เคยห้ามเอ็งแล้วว่าอย่าใช้ญาณวิเศษ มันจะส่งผลร้ายให้ตัวเอ็งได้ในภายหลัง”

“ก็ฉันมีเรื่องร้อนใจให้พี่ช่วย...” อามันต์ยกมือห้าม

“พี่ทำให้เอ็งไม่ได้หรอกลออ เพราะมันจะกลายเป็นบาปติดตัวเอ็งไปตลอดทุกภพทุกชาติ...เรื่องของพรหมลิขิต ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น”

“พี่อามันต์!...ฉันไม่กลัวบาป ต่อให้ฉันต้องตกนรกหมกไหม้ฉันก็ยอม”

ความรักบดบังสติความรู้ผิดรู้ชั่ว ลอออองไม่นึกหวั่นแม้นจะต้องถูกส่งไปรับกรรมยังนรกภูมิ อามันต์เองก็ไม่มีทางยอมให้น้องสาวตกทุกข์เพียงเพราะแค่ผู้ชายที่ไม่รัก โบราณน้ำกำลังเฉี่ยวอย่าเพิ่งเอาเรือไปขวาง อามันต์จึงรับปากว่าจะช่วยลอออองไปก่อน

“เอ็งกลับไปก่อน ประเดี๋ยวพี่จะหาทางช่วย ไม่เกินสองวันผัวเอ็งจะต้องรักเอ็งแต่เพียงผู้เดียว”

“จริงหรือจ๊ะพี่อามันต์...พี่จะช่วยฉันจริงๆนะ” ลอออองหยุดร้องหาย

“เอาเถอะ...จะหาวิธีที่ไม่ทำให้ฝ่ายใดเสียหายก็แล้วกัน”

“ฉันขอบใจพี่อามันต์มากนะจ๊ะ อ้อ...นอกจากนังสำเภา ยังมีนังบัวคลี กับบัวแย้ม สองสาวฝาแฝดที่ลีลาเด็ดไม่แพ้กัน เรือนมันอยู่ถัดห่างจากเรือนฉันไปสักสามหลังคา พี่อามันต์จะลองแวะไปดูไหม?”

ลอออองได้รับคำตอบพอใจจึงคิดจะหาทางตอบแทนผู้เป็นพี่ อามันต์เลิกคิ้วพร้อมแววตาระยิบระยับ

“เอาไว้วันพรุ่งพี่จะลองแวะไป...”

ลอออองแบะปากให้กับความมักมากในกามของพี่ชายต่างสายเลือด ก่อนจะไหว้วานให้เขาช่วยส่งเธอกลับเรือนที ญาณทิพย์ที่เธอใช้นั้นใกล้หมดกำลัง เก็บเอาไว้ใช้ในยามจำเป็นดีกว่า...

พอส่งน้องหัวดื้อกลับเรือนไปแล้ว อามันต์สูดกลิ่นหอมคาวคละคลุ้งในห้อง เลียกลีบปากยามเพ่งสายตามองมายังเรือนร่างอร้าอร่ามของสำเภา เขาร่ายมนตร์อีกครั้ง สำเภาก็สะดุ้งตื่น

“มาต่อกันเถอะ ข้ายังไม่อิ่ม...”

---------------------------------------

            คล้าวเป็นคนลงมารับห่อยาจากหมอเจิดด้วยสีหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อวาน อาการของเมียรักทุเลาเบาลงมากกว่าเริ่มแรกที่เป็นไข้จับสั่น ตอนนี้หลงเหลือเพียงแค่อาการอ่อนเพลีย ได้นอนพักสักวันศรีบานก็กลับมาแช่มชื่นได้เหมือนเดิม

            เจิดเดินกระสับกระส่ายอยู่ใต้ถุนเรือนของคล้าว ใจเอาแต่นึกเป็นห่วงพะวงถึงอาการเจ็บป่วยของศรีบาน โดยลืมนึกถึงไปว่า...สาวเจ้านั้นก็มีผัวคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง หาใช่อยู่ตัวคนเดียวเหมือนสมัยตอนรักกันกับเขา

            คล้าวเดินลงบันไดเรือนมาถึงแคร่ไม้เขายกมือขึ้นตบบ่าเจิดอย่างเป็นกันเอง  สังเกตเห็นถึงอาการห่วงใยจากดวงตาของอีกฝ่าย อดจะเห็นใจอยู่ไม่น้อย

            “ข้าต้องขอบใจสำหรับห่อยาพวกนี้ แต่ศรีบานมันไม่ยอมให้เอ็งขึ้นเรือนเข้าไปเยี่ยมอาการของมันในห้อง”

เจิดก็เดาความเอาไว้ว่าต้องเป็นเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงไม่ดึงดัน พยักหน้าว่าเข้าใจ ยกห่อยาทั้งหมดมอบให้คล้าวพร้อมด้วยการอธิบายถึงวิธีการต้มยาแต่ละห่อ จนกระทั่งมาสะดุดตากับยาห่อสุดท้าย เจิดถึงกับนิ่วหน้า จำได้ว่ายาห่อนี้เขาไม่ได้เป็นคนหยิบมาสักหน่อย มันมารวมอยู่ในนี้ได้อย่างไร

            เจิดจึงคลี่ห่อยาออกมาดู สมุนไพรตัวนี้เพียงใช้จมูกดมก็รู้ว่าเป็นตัวยาอันตรายไม่เหมาะจะใช้กับพวกคนเป็นไข้จับสั่น สีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นถมึงทึง ถ้าเขาไม่ใช่คนหยิบห่อยานี้มาแล้วจะเป็นใครได้อีก?

            เจิดรีบขอตัวกลับโดยสายตายังคอยเอาแต่เหลือบมองพื้นเรือน ห่วงหาอาวรณ์ทว่าก็รู้ตัวดีเขาไม่มีสิทธิ์นั้นในตัวศรีบานอีกแล้ว ทว่าความรักระหว่างเขากับศรีบานยังถูกเก็บเอารักษาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจอย่างดี เขาจะไม่มีวันรักใคร โดยเฉพาะผู้หญิงแพศยา ต่อให้ลมหายใจสุดท้าย หัวใจเขามันจะยังคงมั่นคงไม่สั่นคลอน 

            ศรีบานน้ำตาไหลริน ส่งสายตามองเพียงแผ่นหลังที่กำลังก้าวเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะลับสายตาศรีบานจึงค่อยพยุงร่างอ่อนล้า คลานกลับมาล้มตัวนอนบนฟูกหนา พอดีกับผัวรักต้มยาสมุนไพรกลับเข้ามาในห้อง

            “ดื่มยาสมุนไพรสักหน่อย เอ็งจะได้มีเรี่ยวมีแรง”

            ศรีบานส่งยิ้มให้ผัว กลบความรู้สึกทุกอย่างไว้จนหมดสิ้น...

--------------------------------

          ลอออองคลานหนีมาจนสุดมุมห้องหากร่างบอบช้ำก็ยังถูกมือหนาของผัวรักลากเข้าไปหา จับกดกระแทกด้วยลำดุ้นอันโตโดยไร้ความปรานี

            สวบ

            “อืม...พอแล้ว ฉันรับไม่ไหวแล้วจ้ะพี่เจิด”

            เจิดแสยะยิ้มร้าย รวบเอวคอดไว้ด้วยสองมือก่อนจะส่งแรงกระหนำสะโพกหวดบั้นท้ายเข้าหากลีบสวาทจนเกิดเสียงดัง ปรัก ปรัก ปรัก

ลอออองกรีดเสียงร้องโหยหวน สองมือไขว่คว้าฝาผนังเรือน

แววตาของเจิดวาวโรจน์ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจไม่สมควรจะได้รับการให้อภัยโดยง่าย เขาต้องสั่นสอนให้เจ้าหล่อนได้สำนึก อย่าได้หมายคิดรังแกผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ

“เอ็งอยากได้สิ่งนี้จากข้าจนตัวสั่นมิใช่หรือ ข้าก็สนองให้เอ็งถึงใจแล้วไง เอ็งต้องยิ้มสิ ต้องมีความสุขบนความทุกข์ของศรีบานมันมากๆ”

 ร่านจนอยากได้เขาเป็นผัว โดยไม่คำนึงนึกถึงว่าตัวเขามีคนที่รักอยู่ทั้งคน เจ้าหล่อนยังใช้ความแพศยาหลอกล่อให้เขาหลงกล ทำให้ศรีบานต้องร้องไห้ เจ็บปวดหัวใจเพียงแค่ความเห็นแก่ตัว

คำพูดของเจิดไม่ต่างจากใบมีดคมกริบ ลอออองส่ายหน้า น้ำตาพรั่งพรู

“ฉันก็แค่รักพี่...”

“แต่ว่าข้าเกลียดเอ็ง เกลียดจนถึงขั้นขยะแขยง”

“อะ...อะ...อะ...หยุดนะพี่...อ้า...”

ลอออองหมายถึงให้ผัวหยุดพูดว่าเกลียดเธอสักที หัวใจเธอชักจะรับอีกไม่ไหว ร่างงามโยกคลอนลื่นไถลไปตามแรงกระเด้าไม่ออมแรง กลีบสาวแบะอ้าแดงเถือกเพราะถูกเสียดสีจากลำดุ้นมาเป็นเวลานาน เจิดกัดฟันกรอด กระชากสะโพกงอนสวนดุ้นเอ็นกระชั้นระรัว

ลอออองน้ำแตก เจิดก็ตัวกระตุกเกร็ง ไม่กี่วินาทีสงครามสวาทก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ลอออองถูกเจิดลากมายังระเบียงไม้ บังคับให้เจ้าหล่อนเงยหน้ามองจันทร์ครึ่งเสี้ยว โดยเขาตามประกบเข้าด้านหลัง ส่งดุ้นเนื้อผ่านตามรอยแยกโดยไม่สนใจว่าลอออองจะพร้อมรับอารมณ์กระสันอยากนี้อีกหรือไม่

ดุ้นเนื้อถูกปักเข้าใส่รูเล็ก กลีบสาวบวมช้ำ แล้วเจิดก็ตั้งหน้าตั้งตาร่วมรักกับเมียแสนชิงชังอย่างดุเดือดเลือดพล่านทุกท่วงท่า ลอออองแทบสลบไสลหากถึงกระนั้นเธอก็ยังมอบความสุขให้เจิดไม่เคยขัดขืน ยอมเจ็บ ยอมมอบกาย เพียงแค่หวังว่าสักวันเขาจะนึกรักเธอได้แม้นเพียงเล็กน้อย

นับจากวันนั้น ลอออองต้องคอยรับอารมณ์ดิบเถื่อนอีกด้านของเจิดเพียงแค่คำว่ารัก โดยไม่ยอมตัดใจแล้วกลับหมู่บ้านที่ฝังตัวเองอยู่ในเขตพื้นป่าอาถรรพ์ตามคำแนะนำของอามันต์ ซึ่งที่สุดแล้วสิ่งที่เขาช่วยลอออองได้ก็แค่ทำให้หญิงสาวตั้งท้องลูกคนแรกได้อย่างมนุษย์ปกติ...

---------------------------------