เรื่องสั้นหลอน ตอน ป่าต้องสาปเฮี้ยน
“สวัสดีค่ะพบกันแล้วนะคะกับการบุกสถานที่หลอนตัวคนเดียวในรายการ Alone in the ghost house กับชั้นฟูยุจังคนสวยคนเดิม ที่คราวนี้ชั้นตัวคนเดียวก็มาบุกบ้านผีเฮี้ยนตายสามศพที่ว่ากันว่าครอบครัวนี้แขวนคอตาย โดยที่พอได้วางยานอนหลับเมียและลูกอีกสามคนก่อนจะเอาไปแขวนคอที่ราวบันได ก่อนที่ตัวเองจะยิงตัวตายที่ห้องนอน ดูซิคะทุกคนเชือกทั้งสี่เส้นยังอยู่ที่เดิมเลย” กล้องมือถือถ่ายไปที่เชือก “เอ๋เดี๋ยวนะทำไมมีแค่สามเส้นมันต้องมีสี่เส้นซิ คัตๆๆๆๆ เอาใหม่” ฟูยุจังตะโกนออกมาด้วยความหัวเสีย ขณะที่ไฟในบ้านเปิดสว่างออกมา “บอกแล้วไงว่าให้เตรียมให้พร้อม เห็นไม๊ว่าพูดผิดเลยต้องพูดใหม่อีกแล้ว”
“ขอโทษทีพอนะเดี๋ยวจะไปทำเชือกเพิ่ม” โคเมะเพื่อนสมัยเด็กของฟูยุจังรีบไปผูกเชือก
“เร็วๆ จะได้รีบถ่าย นายจะได้รีบไปตัดต่อลงช่องเร็วๆ อ้อแล้วอย่าลืมใส่สลิงให้เชือกขยับได้ด้วยนะ แล้วก็เสียงของตกจะได้ดูน่ากลัวๆ “ ฟูยูมิจังพูดเสียงดุใส่เพื่อนชาย
“โอเคๆ คราวนี้เอาผีแบบตอนนั้นอีกไม๊ คนดูน่าจะชอบ” โคเมะเสนอไอเดีย
“จะบ้าหรอทำผีออกมาบ่อยๆ คนก็รู้ซิว่ารายการเราทำมันขึ้นมา มันต้องหลอนๆ สมจริงไม่ต้องเห็นผีซิถึงจะน่ากลัว ไปเตรียมการได้แล้วไปๆ อยู่ดึกๆ แบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ แถมบ้านกลางป่าแบบนี้ก็น่ากลัวถึงจะไม่มีคนมาตายจริงๆ ก็เถอะ”
“ที่นี่เป็นบ้านของปู่ทวดชั้นเอง ท่านเสียไปหลายปีแล้วที่นี่เลยปล่อยร้าง นานๆ ก็จะมีคนมาดูแลเลยยังมีไฟอยู่” โคเมะบอกกับฟูยุจัง
“ปู่นายกับอานายคนที่หายตัวไปนั่นหรอ” ฟูยุจังถามโคเมะ
“ใช่ คุณอามาเฝ้าที่นี่จู่ๆ ก็หายไปคงจะหนีหนี้ที่ติดไว้กับการพนันมากกว่า ส่วนคุณปู่ที่หายตัวไปน่าจะหนีไปกับผู้หญิงอื่นพ่อบอกแบบนั้นไม่ใช่เรื่องผีอะไรหรอก” โคเมะพูดระหว่างจัดอุปกรณ์ทำฉาก “ตอนก่อนมาที่นี่คุณพ่อก็กำชับเอาไว้ว่าอย่าไปวิ่งเล่นในป่ามันอันตราย ยังไงตอนวิ่งก็ระวังๆ อย่าวิ่งไปไกลละ”
“รู้แล้วละน่า ชั้นไม่ใช่เด็กๆ นะที่จะหลงป่าแค่นี้ ยังไงตอนที่ชั้นวิ่งหนีออกมาก็รีบตามมาละชั้นกลัวผี” ฟูยุจังบอกกับโคเมะถึงการเตรียมการในการถ่ายทำ
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยรายการก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้งพร้อมคำพูดประโยคเดิม โดยมีโคเมะแอบอยู่ในมุมมืดเพื่อทำของตกและให้เชือกขยับ
“เสียงอะไรน่ะ” ฟูยุจังทำท่าตกใจออกกล้อง “ทุกคนฟูยุจังได้ยินเสียงของตกด้วยทุกคนได้ยินไม๊ น่ากลัวจังเลยฟูยุจังอยากกลับบ้านแล้ว ไม่ซิไม่ได้ๆ ฟูยุจังต้องถ่ายผีให้ได้เพื่อทุกคน ฟูยุจังจะสู้ตายค่ะ เป็นกำลังใจให้ฟูยุจังด้วยนะคะเพียงแค่กดฝากกดไลค์ กดแชร์ กด SUBSCRIBE ช่อง Alone in the ghost house ด้วยนะคะทุกคน” ฟูยุจังพูดกระซิบ “นั่นไงเชือก เชือกมันขยับได้ด้วย ไม่เอาแล้วไม่อยู่แล้ว อ๊ายยยย” ฟูยุจังวิ่งหนีออกมาจากบ้านจนเหนื่อยหอบ “ทุกคนฟูยุจังวิ่งออกมาไกลจากบ้านมากๆ แล้วตอนนี้เหนื่อยๆ มากๆ แต่เอตอนนี้ฟูยุจังอยู่ตรงไหนของป่ากันเนี้ยเริ่มหลงซะแล้ว” ฟูยุจังหันไปมาพร้อมเอากล้องส่องไปรอบๆ ขณะที่ตัวเธอหลังกล้องก็พยายามหาโคเมะแต่ก็ไม่พบ และแม้จะไม่ใช่การถ่ายทอดสดแต่การรันวิดีโอไปเรื่อยๆ โดยไม่ตัดก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ช่องเธอทำมาตลอด ฟูมิจังที่ไม่อยากถ่ายใหม่ก็เลยต้องถ่ายไปคนเดียวทั้งที่ลงทางในป่าไปแล้วตอนนี้
“ตอนนี้ฟูยุจังหลงป่าซะแล้วละทุกคน ไม่รู้ว่าจะไปถึงไหนแต่ฟูยุจังก็จะไม่ยอมแพ้ ฟูยุจังจะต้องออกไปอัพวิดีโอนี้เพื่อให้ทุกคนได้ชมให้ได้ยังไงก็ฝากกดไลค์ กดแชร์ กด SUBSCRIBE ช่องด้วยนะ Alone in the ghost house ด้วยนะคะ” ฟูยุจังเดินไปในความมืดเธอมีเพียงไฟฉายกับกล้องที่ถ่ายเอาไว้ตลอดเวลา ในใจของฟูยุจังนั้นเต็มไปด้วยความโมโห
“อ๊ายยยยยย” และในระหว่างที่ฟูยุจังกำลังเดินอยู่ในป่าเธอก็ได้ยินเสียงร้องของใครบางคนไกลๆ
“เสียงใครกัน นายรึเปล่าโคเมะ” ฟูยุจังตะโกน
“โคเมะ” และตอนนั้นเองก็มีเสียงผู้ชายตะโกนเรียกโคเมะดังขึ้นมาไกลๆ อีกทางหนึ่ง
“ที่นี่ที่ไหนกันว่ะ” และตอนนั้นเองที่มุมมืดไกลออกไปก็มีเสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นมา
“หลงทางแล้วหรอเนี้ย” และตอนนั้นเองก็มีเสียงผู้หญิงแก่ดังขึ้นมาจากอีกทาง
“มีใครอยู่ไม๊ ตอบด้วย” ฟูยุจังที่กำลังสับสนและกลัวตะโกนออกมา
“อยู่ทางนี้” เสียงของเด็กผู้ชายตะโกนตอบกลับมา
“ทางไหน” เสียงของผู้ชายตะโกนถาม
ฟูยุจังเดินถือไฟฉายไปมาเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้างหน้านั้นมีแต่ต้นไม้และความมืดพร้อมกับเสียงคนตะโกนไปมาจนจับความอะไรไม่ได้
“โคเมะ นายอยู่ไหน” ฟูยุจังเดินไปตะโกนไป ขณะที่กล้องในมือถือก็ถ่ายอยู่โดยที่เธอไม่รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น “บ้าจริงไม่มีสัญญาณ” ฟูยุจังหยิบมือถืออีกเครื่องมาดู ตอนนี้ตัวของฟูยุจังกลัวจนลืมเรื่องถ่ายวิดีโออยู่ ข้างหน้าของฟูยุจังมีแต่ความมืด ซึ่งนานๆ ทีก็จะมีเสียงแว่วของคนหลาย ๆ คนดังมาในความมืดมุมต่างๆ แต่พอหันไปก็ไม่พบใครเลย
“ซุบซิบๆ” และในระหว่างที่ฟูยุจังกำลังเดินในป่านั่นเองเธอก็ได้ยินเสียงซุบซิบของคนสามสี่คนในมุมมืดของป่าพร้อมกับแสงไฟที่สาดออกมาจากในป่า จนฟูยุจังคิดว่าตอนนี้คงจะมีคนมาช่วยเธอแล้วแน่ๆ ไม่ก็อาจจะเป็นโคเมะที่ไปแจ้งตำรวจจนมีคนมาตามหา
“หนูอยู่ที่นี่คะ” ฟูยุจังตะโกนและวิ่งออกไปด้วยความดีใจเมื่อเห็นแสงไฟ แต่เมื่อฟูยุจังวิ่งออกมาก็พบว่าตัวเองนั้นกำลังอยู่ที่ลานโล่งเหมือนสนามหญ้าขนาดใหญ่ ซึ่งที่นั้นฟูยุจังก็พบคนหลายคนที่ถือไฟฉายที่วิ่งออกมาจากป่าแทบจะพร้อมๆ กันอย่างน่าประหลาด
“พวกคุณคือคนที่มาช่วยหนูหรอ” ฟูยุจังถามคนที่ถือไฟฉายที่มีทั้งคนแก่เด็กผู้หญิงผู้ชายอายุต่างๆ ที่พวกเขามีสีหน้าตกใจเมื่อถูกถาม
“เราซิที่ต้องถามเธอว่าเธอมาช่วยชั้นหรอ” ชายคนหนึ่งถามขึ้นมา
“เราหลงป่าพอได้ยินเสียงก็วิ่งมาคิดว่าเป็นเสียงโคเมะไปตามตำรวจมาช่วยเสียอีก” หญิงแก่คนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยท่าทางไม่พอใจ
“โคเมะ คุณรู้จักโคเมะด้วยหรอ” ฟูยุจังถามด้วยความดีใจ “คุณคือญาติของโคเมะเป็นอาหรือป้าโคเมะใช่ไม๊” ฟูยุจังถามหญิงแก่
“บ้าหรอชั้นชื่อฟูยุจังชั้นมาถ่ายวิดีโอรายการ Alone in the ghost house เธอละเป็นใคร” หญิงแก่ถามฟูยุจัง
“แปลกนะชั้นก็ชื่อฟูยุแต่เพื่อนๆ เรียกฟูยุจัง” ชายหนุ่มพูดขึ้นมา
“ผมก็ชื่อฟูยุพวกคุณเป็นใคร” เด็กชายที่วิ่งออกมาจากป่าที่ได้ยินทุกคนคุยกันก็พูดขึ้นมา
ชั้นก็ชื่อฟูยุ ชั้นด้วย หนูด้วย เราด้วย ข้าด้วย และตอนนั้นเองทุกคนที่ออกมาจากป่าทั้งชายเด็กคนแก่ที่ได้ยินเรื่องที่พูดกันก็บอกว่าตัวเองชื่อฟูยุและกำลังถ่ายรายการ Alone in the ghost house เหมือนกัน
“บ้าไปแล้วพวกนายกำลังเล่นตลกอะไร” ฟูยุจังวิ่งมาจับฟูยุผู้ชายด้วยความโมโห ตอนนั้นเองจู่ๆ ร่างของฟูยุจังก็รวมร่างกับผู้ชายคนนั้นขณะที่คนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ก็ถูกดูดมาชนกันเหมือนมีอะไรมาผลัก “นี่มันเกิดอะไรขึ้นใครก็ได้ช่วยด้วย” ทุกร่างที่ออกมาจากป่ามารวมและบีบอัดจนเป็นแสงสว่างก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปในความมืดโยไร้ร่องรอย
“ฟูยุจังเธออยู่ไหน” เสียงโคเมะดังขึ้นในความมืด ขณะที่อีกมุมหนึ่งในความมืดก็มีเสียงของโคเมะที่เป็นเสียงผู้หญิงดังขึ้นและก็มีเสียงโคเมะที่เป็นคนแก่ตะโกนเรียกฟูยุจังไกลๆ....จบ