Share Facebook LINE Twitter
หน้าแรก เว็บบอร์ด Chat ตรวจหวย ควิซ คำนวณ Pageแชร์ลิ้ง
หน้าแรก ตรวจหวย เว็บบอร์ด ควิซ Pic Post แชร์ลิ้ง หาเพื่อน Chat หาเพื่อน Line หาเพื่อน Skype Page อัลบั้ม คำคม Glitter เกมถอดรหัสภาพ คำนวณ การเงิน
ติดต่อเว็บไซต์ลงโฆษณาลงข่าวประชาสัมพันธ์แจ้งเนื้อหาไม่เหมาะสมเงื่อนไขการให้บริการ
เว็บบอร์ด บอร์ดต่างๆค้นหาตั้งกระทู้

กรุงเทพเมืองซอมบี้ ตอนที่ 2. ความวุ่นวายภายในกรุงเทพ

เนื้อหาโดย yongyee

ผมชื่อหนอนผมเป็นตากล้องที่ขายภาพต่างๆ ให้กับเวปไซต์ข่าวต่างๆ ผมทำข่าวมาแล้วหลากหลายพื้นที่ทั่วประเทศไทย ทั้งขึ้นเหนือล่องใต้มุดดินดำน้ำลุยป่าเข้าถ้ำ เพื่อการหาข่าวผมสามารถไปได้ทุกที่พร้อมกล้องคู่ใจ ผมทำข่าวมาแล้วทุกแบบตั้งแต่ข่าวดารายันไฮโซในงานเลี้ยง ไปจนถึงข่าวอาญากรรมที่มีทั้งศพเน่าเละไปจนถึงศพจากสงคราม ผมเห็นมาแล้วทุกรูปแบบทั้งชีวิตทำงานของผม...แต่สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้มันกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ตลอดชีวิตทำข่าวตลอดหลายสิบปีของผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

 ผมควรเรียกมันว่าอะไรดี....!!! ความพินาศวอดวาย....!!! หายนะของโลก.... แต่ก็ไม่มีคำไหนเหมาะไปกว่าคำนี้....จุดจบของโลก....!!!!

 ก่อนหน้านั้น เวลา 8.29 นาทีวันที่ 14 กุมภาพันธ์

"วันนี้ไม่ไปไหนหรือไง" พี่อ้วนชายไว้หนวดเคราลงพุงสวมหมวกแก๊ปเก่าๆ สีดำ เพื่อนร่วมงานคนขับเฮริคอปเตอร์ประจำช่อง ทักทายผมที่โต๊ะทำงานในเช้าวันทำงานที่แสนน่าเบื่อ

 "คงไม่ไปไหนหรอกพี่ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีข่าวอะไรน่าสนใจ มีแต่ข่าวประท้วงปิดถนนเอาไว้ยิงกันเมื่อไหร่ผมค่อยไป" ผมนั่งหมุนปากกาที่โต๊ะทำงานด้วยท่าทางเบื่อหน่าย หลังจากทำงานมานานหลายปีพบเจออะไรมามากมาย ตอนนี้มันคงจะถึงจุดอิ่มตัวในอาชีพของผมแล้วก็ว่าได้ ไม่นานผมคงต้องไปหาความท้าทายใหม่ในอาชีพอื่น ไม่ก็คงจะไปสนามรบที่มียิงกันชีวิตผมถึงจะมีสีสัน

 "งั้นหรอ นี่มียาแก้ไอบ้างไหม แค่ก แค่ก ไอมาตั้งแต่เช้าแล้วเจ็บคอไปหมดเลย" พี่อ้วนถามผมระหว่างกดน้ำที่ตู้มาดื่ม

 "ไม่ไปหาหมอละ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาระหว่างบินจะยุ่งเอาเปล่าๆ " ผมเตือนพี่ชายด้วยความหวังดี เพราะเขาคือคนเดียวในสำนักข่าวที่ขับเฮลิคอปเตอร์เป็น

 "โอ้ยไม่ได้หรอก ถ้าเกิดกินยาไปแล้วง่วงระหว่างบินจะงานเข้ากว่านี้" พี่อ้วนไอไปพูดไป

 "ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด" เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของผมดังขึ้นมา "ฮาโหล สถานีข่าวไทยทีวีครับ อ้าวพลอยหรอ" คนที่โทรมาคือพลอยแฟนสาวที่คบกันมา 2 ปี เธอเป็นนางพยาบาลที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เรารู้จักกันโดยบังเอิญระหว่างทำข่าวอุบัติเหตุ "ขอโทษทีพอดีแบตโทรศัพท์หมด" พลอยคงโทรมาที่มือถือของผมก่อนจะโทรมาที่เบอร์ของสถานี "พอดีช่วงนี้ยุ่ง ๆ เลยลืมชาร์ตไปเลย" ผมโกหก

 "ไม่เป็นไรหรอกพลอยทำงานไปเถอะแค่นี้ อ้าว วางสายไปแล้ว" ผมพูดไม่ทันจบพลอยก็วางสายไปก่อน

 “มีอะไรหรอ แค่ก แค่ก” พี่อ้วนถามผม

 "พลอยโทรมาบอกว่าวันนี้ไปทานข้าวด้วยไม่ได้แล้ว ที่โรงพยาบาลมีคนไข้ป่วยเป็นโรคแปลกๆ มาเต็มโรงพยาบาลเลย เห็นบอกว่าทั้งพยาบาลทั้งหมอวิ่งวุ่นกันทั้งวัน" เสียงของพลอยฟังดูเหนื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด และตอนที่พลอยพูดสายก็มีเสียงไอของคนไข้ดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะจนผมยังได้ยิน แถมเสียงไอคล้ายๆ กับเสียงไอของพี่อ้วน

 "ได้ข่าวว่าจองโต๊ะร้านหรูที่ตึกใบหยกมาไม่ใช่หรอ สาวไม่ว่างแบบนี้น่าสงสารจริงๆ " พี่อ้วนตะโกนมาจากโต๊ะทำงานของเขา

 "ผมขายต่อพี่เอาไหม พี่จะได้ไปกินกับเมียที่บ้าน" ผมตะโกนแซวกลับไป

 "เอาซิแต่ข้าจะไปกินกะเมียน้อยนะไม่ใช่อีแก่ที่บ้าน" เราสองคนหัวเราะเมื่อพูดจบ

 "หมดเวลาพักแล้วสาวๆ มีงานเข้า" บก.ชายแก่วัย 50 ปีเศษเดินเข้ามาในออฟฟิศพร้อมกระดาษในมือเดินตรงมาที่ผม

 "มีข่าวอะไรหรอครับบก." ผมถาม คงเป็นข่าวประท้วงไม่ก็ข่าวตามดาราแน่ๆ ผมคิดแบบนั้น

 "เมื่อกี้สายข่าวแถวคลองเตยรายงานว่ามีสารเคมีรั่วไหลลงแม่น้ำที่ท่าเรือคลองเตย ตอนนี้ทางผู้ว่ากรุงเทพกำลังปิดเรื่องนี้อยู่ โชคเข้าข้างเราเพราะตอนนี้ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากเรา" บก.พูดกับผม

 "สารเคมีจากที่ไหนหรือครับ" ผมถามระหว่างรับกระดาษที่บอกสถานที่ว่าคือจุดไหนของคลองเตย

 "น่าจะมาจากอเมริกาไม่ก็แถบตะวันออกกลาง ไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง" บก.บอกกับผมก่อนจะหันไปทางพี่อ้วนที่กำลังนั่งไอ "อ้วนแกขับเฮลิคอปเตอร์พาหนอนไปเก็บภาพมุมสูง ก่อนที่ช่องอื่นจะรู้เรื่องนี้เข้าใจไหม" บก.หันมาพูดกับพี่อ้วน

 "แล้วต้องมีนักข่าวไปรายงานข่าวไหมครับบก." พี่อ้วนถามบก.ระหว่างไอเป็นระยะๆ

 "ไม่ต้องก็ได้ แค่เก็บภาพมาก็พอเดี๋ยวข้อมูลก็ให้สายข่าวเราส่งมาอีกที เพราะตอนนี้นักข่าวของเราออกไปทำข่าวประท้วงกับข่าวโรคประหลาดไม่มีใครว่างเลย" บก.มองหน้าพี่อ้วนเมื่อพูดกับเขา "ท่าทางดูไม่ค่อยดีเลยไหวรึเปล่า" บก.ถามพี่อ้วนเมื่อเห็นเขาหน้าซีดเหงื่อไหลเป็นน้ำ

 "ไหวครับแค่นี้เอง" พี่อ้วนพูดยิ้มๆ ระหว่างปาดเหงื่อ “เมื่อคืนคืนอยู่กับเมียน้อยทั้งคืนจนเพลีย” พี่อ้วนเล่นมุกเพื่อบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร

 "ดีงั้นฝากด้วยแล้วกัน" เมื่อพูดจบบก.เองก็เริ่มไอออกมาเช่นกัน "คอแห้งจังสงสัยต้องกินน้ำมากๆ ซะแล้ว" บก.บ่นกับตัวเองระหว่างเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตน

 "ไปกันเถอะครับ" ผมเก็บกล้องใส่กระเป๋าพร้อมออกทำงาน

 พี่อ้วนพาผมมาที่เฮลิคอปเตอร์ประจำช่องที่จอดอยู่บนดาดฟ้า "โชคดีที่พี่อยู่ที่นี่พอดีผมเลยไม่ต้องขับรถฝ่าม๊อบไปทำข่าวที่คลองเตย"

 พี่อ้วนไอแทนคำตอบเมื่อขึ้นขับเครื่องบิน

 เฮลิคอปเตอร์เริ่มทำงานมันส่งเสียงดังไปพร้อมกับเสียงไอของพี่อ้วน และระหว่างบินอยู่บนฟ้าพี่อ้วนก็ไอรุนแรงมากขึ้นจนผมรู้สึกเป็นห่วง

 "ไหวรึเปล่าพี่" ผมถามพี่อ้วนเพราะผมห่วงชีวิตตนเองมากกว่าในตอนนี้

 "ไหวๆ " พี่อ้วนพยักหน้าพูดกับผม "ดูนั่นซิ" พี่อ้วนเปลี่ยนเรื่องพูดเมื่อเขาเห็นอะไรบางอย่างที่ด้านล่าง

 "อะไรกันว่ะนั่น!!!! " ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อมองลงไปที่ด้านล่างซึ่งตอนนี้มีแต่ความแตกตื่นวุ่นวาย ผู้คนต่างหนีเอาตัวรอดกันอย่างอลหม่าน

 บนถนนรถหลายคันวิ่งชนกันไปมาเหมือนกำลังแตกตื่นหนีตายจากอะไรซักอย่าง รถหลายคันพยายามขับเบียดขึ้นมาที่บนฟุตบาท วิ่งชนทับคนที่หนีตายไปหลายคน โดยที่ทุกคนต่างก็พากันเอาแต่วิ่งหนีเอาตัวรอด โดยที่ไม่มีใครสนใจคนที่บาดเจ็บหรือคนตายบนถนนเลย ทุกคนเอาแต่วิ่งหนี

 "ม๊อบประท้วงยิงกันรึเปล่า" พี่อ้วนไอไปพูดไประหว่างที่เบื้องล่างเกิดความวุ่นวายที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

 "ไม่ใช่อย่างแน่นอน" ผมหยิบกล้องมาถ่ายทันทีอย่างไม่รอช้า

 ผมซูมไปบนท้องถนนที่มีผู้คนหนีตายกันอย่างชุลมุน หลายคนมีสภาพเลือดท่วมตัวบางคนมีแผลแหวะหวะเต็มตัว คนเหล่านั้นวิ่งไล่กัดคนที่ไม่เป็นอะไรอย่างบ้าคลั่ง รถบนถนนหลายคันชนกันติดยาวไปตลอดถนนทั้งสายในกรุงเทพ

 "บ้าไปแล้วดูนั่นซิ" พี่อ้วนตะโกนเรียกผมดูรถเมล์ที่ขับชนรถทุกคันที่ขวางหน้าบนถนน ก่อนจะถูกรถตู้อีกคันหนึ่งตรงสี่แยกขับชนอย่างแรง จนคนขับรถเมล์กระเด็นออกมาทางหน้าต่างฝั่งคนขับนอนชักอยู่ในร้านอาหารตามสั่ง ส่วนคนขับรถตู้ก็กระเด็นทะลุกระจกรถตัวเอง อัดก๊อปปี้กับรถเมล์ร่างเละติดรถเมล์สายนั้น

 "อะไรกันว่ะ!!!! " ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ สิ่งเหล่านี้มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน....ผมพยายามรวบรวมสติที่มี ควบคุมตัวเองไม่ให้ตื่นกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น มือที่จับกล้องของผมสั่นเทาแต่ก็ยังคงทำหน้าที่อยู่

 นี่ละมั้งสีสันที่ตามหา....

 มือของผมสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น มันต่างจากการทำข่าวสงครามที่ผมเคยเจอมาอย่างสิ้นเชิง มันคือหายะที่เกิดจากอะไรบางอย่างที่ทำให้คนเป็นๆ เกิดบ้าคลั่งทำร้ายคนกันเองอย่างไม่มีเหตุผล

 ผมซูมลงไปจับภาพต่างๆ ที่เกิดขึ้นบนท้องถนนให้มากที่สุด

 ผมเห็นผู้คนต่างหนีตายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อเพื่อแย่งอาหาร ร้านขายของหลายร้านเต็มไปด้วยความวุ่นวายของคนเป็นที่ต้องการอาหาร เพื่อไปกักตุนเอาตัวรอดในเวลาที่โลกเกิดหายะ ห้างร้านที่ยังไม่เปิดก็ถูกทุบกระจกเข้าไปแย่งชิงข้าวของ หลายคนใช้โอกาสนี้ขโมยของต่างๆ ออกมา ขณะที่หลายคนพยายามหนีตายเพื่อเอาชีวิตรอด

 "มันเหมือนหนังซอมบี้ชัดๆ " ผมซูมไปที่กลุ่มคนที่ก้มๆ เงยๆ เหมือนกำลังรุมกินอะไรบางอย่างอยู่ริมถนน เมื่อซูมไปชัดๆ จึงรู้ว่าคนเหล่านั้นกำลังกินศพคนตายอยู่

 ผมเห็นชายคนหนึ่งกำลังนั่งแทะขาของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีส้นสูงสีแดงอยู่ที่เท้า ชายคนนั้นแทะขาข้างนั้นอย่างหิวโหยเหมือนกำลังกินน่องไก่ก็ไม่ปาน ถัดไปไม่ไกลผมเห็นเด็กชายหญิงคู่หนึ่งในชุดนักเรียนกำลังยื้อแย่งควักเครื่องในของชายคนหนึ่งอยู่หน้าร้านขายของเล่น ฝั่งตรงข้ามของถนนผมเห็นลุงแก่ๆ วัย 60 ปีเศษกำลังปลุกปล้ำชายหนุ่มคนหนึ่ง ก่อนที่ชายแก่จะกัดที่คอชายหนุ่มจนเลือดกระฉูดออกมาและล้มลงเป็นอาหารให้ชายแกกินทั้งเป็น

 "นี่มันบ้าชัดๆ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก" ผมอึ้ง

 "บ้าเอ๊ย!!!! " และที่อาคารตึกสูงผมเห็นคนหล่นลงมาจากดาดฟ้า หลายคนหนีตายขึ้นมาบนนี้เพราะถูกฝูงคนตายไล่มา บางคนถูกรุมกินโต๊ะส่วนหลายคนก็เลือกความตายโดยการกระโดดมากกว่ายอมถูกกินทั้งเป็น เสียงกรีดร้องของผู้คน เสียงร้องขอความช่วยเหลือและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ดังปะปนกันมั่วไปหมดบนท้องถนนวินาทีนี้ ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการนั่งดูหายนะครั้งนี้บนเฮลิคอปเตอร์....

 "ตูมมมม!!!! " เสียงระเบิดของปั๊มน้ำมันเมื่อมีรถคันหนึ่งวิ่งไปชนปั๊มจนเกิดระเบิด เด็กปั๊มกระเด็นไปไกลข้ามมาที่ร้านอาหารอีกฝั่งของถนน

 " พี่เห็นไหมนั่น!!!! " ผมเรียกพี่อ้วนดูกลุ่มคนที่วิ่งหนีตายปะปนไปกับฝูงคนตายที่น่าจะเป็นซอมบี้ หลายคนล้มและถูกเหยียบถูกส้นสูงเจาะที่เบ้าตา (รองเท้ายังคาที่ศพ) บางคนก็ถูกคนตายกัดเลือดฟุ่งกระฉูดและกรีดร้องด้วยความทรมาน ก่อนจะถูกคนตายคนอื่นมารุมกินโต๊ะทั้งเป็นอยู่ริมถนน ตอนนี้วินาทีนี้ทั้งคนเป็นและคนตาย ปะปนกันในกลุ่มคนที่หนีตายอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร...!!!!

 หลายคนพยายามต่อสู้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ชายคนหนึ่งคว้ามีอีโต้ขึ้นมาฟันทุกคนที่วิ่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง มีทั้งคนที่หนีตายและคนที่เป็นบ้าถูกฟันด้วยความไร้สติของชายคนนี้ และมีเด็กนักเรียนอาชีวะคนหนึ่งเอาปืนออกมายิงทุกคนที่วิ่งเข้ามา แต่ด้วยจำนวนที่มีมากกว่าของคนตายที่ปะปนในความวุ่นวาย สุดท้ายเมื่อกระสุนหมดเด็กนักเรียนอาชีวะคนนั้นก็ถูกรุมฉีกร่างโดยที่ไม่สามารถขัดขืนได้

 แม้จะกลัวจนมือของผมที่ถือกล้องสั่นเทา แต่ผมก็ยังไม่หยุดถ่ายภาพที่เกิดขึ้น เหมือนผมต้องการบันทึกเรื่องราวนี้เอาไว้ให้มากที่สุดโดยที่ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีรึเปล่าด้วยซ้ำ

 และตอนนั้นเองจู่ๆ เครื่องบินก็เกิดส่ายไปมาอย่างรุนแรงเหมือนเครื่องยนต์มีปัญหา

 "พี่อ้วน!!!! พี่!!!! " ผมตะโกนเรียกพี่อ้วนด้วยความตกใจ

 "ก๊ากกกก ก๊ากกกกก" พี่อ้วนหันมาทางผมด้วยแววตาที่ขาวขุ่นหน้าซีดเผือก มือของเขาไม่ได้อยู่ที่คันบังคับเฮลิคอปเตอร์แล้ว เขาพยายามจะเข้ามากัดผมโดยที่ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เฮลิคอปเตอร์กำลังหมุนและดิ่งลงพื้น

 "บ้าเอ๊ย!!!! " โชคดีที่พี่อ้วนเขารัดเข็มขัดนิรภัย เขาจึงมาทำร้ายผมที่นั่งข้างๆ ไม่ได้ แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องกลัวมากกว่าคือเรื่องเครื่องที่กำลังจะตกมากกว่า และถ้าผมำม่ทำอะไรซักอย่างผมคงได้ตายแน่ๆ วินาทีนั้นเองที่เฮลิคอปเตอร์กำลังจะหล่นลงที่ด้านบนของห้างสรรพสินค้า ผมเห็นสระว่ายน้ำของห้าง ในวินาทีที่เฮลิคอปเตอร์จะหลง ผมจึงจัดสินใจกระโดดลงน้ำอย่างไม่คิดชีวิต

 “ตูม” ผมกระโดดลงในสระน้ำได้อย่างเฉียดฉิว ขณะที่เฮลิคอปเตอร์พุ่งชนส่วนของห้างระเบิดเสียงดังสนั่น

 ผมรอดตายอย่างหวุดหวิด แต่กล้องที่ถ่ายเรื่องราวทั้งหมดกลับพังไปพร้อมกับเฮลิคอปเตอร์ไปแล้ว ผมดูนาฬิกาที่ข้อมือของตน มันบอกเวลา9.00นาทีพอดี โชคดีที่ห้างยังไม่เปิดที่นี่จึงนับว่ายังปลอดภัยระดับหนึ่ง

 แต่ตอนนั้นเองผมก็นึกถึงสิ่งๆ หนึ่งออกหลังจากรอดชีวิต.... "พลอย!!!! " ผมนึกถึงแฟนสาวที่อยู่โรงพยาบาล ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ ตอนนี้โทรศัพท์ของผมก็ไม่ได้เอามา เบอร์โทรศัพท์ของพลอยที่จะโทรไปผมก็จำไม่ได้

 ผมควรจะทำยังไงดี ผมควรฝ่าดงคนตายไปช่วยเธอหรือว่าควรจะเอาตัวรอดอยู่ในห้างแบบนี้ดี.ใครก็ได้บอกผมที....!!!!

 ตอนนี้ผมเดินมาที่ริมขอบตึกยืนดูหายนะของกรุงเทพที่ยังคงดำเนินไป เกิดไฟไหม้หลายๆ จุดในตึกและห้าง รถบนท้องถนนแน่นิ่งไม่ขยับไปไหนแล้ว ขณะที่ผู้คนที่รอดชีวิตก็ค่อยๆ หายไป หลงเหลือแต่คนตายที่วิ่งไปมาส่งเสียงดรีดร้องบนท้องถนน....

 นี่คือจุดจบของโลกหรือนี่....????

เนื้อหาโดย: yongyee
⚠ แจ้งเนื้อหาไม่เหมาะสม 
yongyee's profile


โพสท์โดย: yongyee
เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้โดยการ VOTE และ SHARE
มาเป็นคนแรกที่ VOTE ให้กระทู้นี้
Hot Topic ที่น่าสนใจอื่นๆ
เปิดคฤหาสน์สุดหรูของ “เมย์ วาสนา” เจ้าของทรัพย์สิน 62 ล้านที่ถูก "ดิว อริสรา" ยืมไป ชาเน็ตถึงกับอึ้งเงินเยอะแค่ไหน? เปิดรายได้ "ชุง ศตาวิน" เจ้าหนี้ 12.5 ล้านของ "ดิว อริสรา"สถานที่ท่องเที่ยวในโคราช ที่ต้องไปสักครั้ง!"โรงแรมเมืองทอง" อดีตที่พักเก่าแก่แห่งโคราช สู่อาคารอนุรักษ์เคียงข้างลานย่าโมเซบาสเตียนโพสต์ผ่าน IG ครั้งแรกเคยสงสัยกันไหม ผลไม้รถเข็นถึงหวานฉ่ำจัง? ความลับการเพิ่มความหวานผลไม้อาจส่งผลเสียต่อสุขภาพสาวดัตช์ตะลุยไทย ปั่นจักรยาน ล่องเรือ ชิมกบทอด เกือบตกน้ำรางวัลสุดท้ายของชีวิต เมื่อวันที่ 5 มีนาคม ที่ผ่านมา ก่อนจากไปในวันนี้ 20 มีนาคม🏆อิงฟ้า’ โพสต์ถึง ‘แม่สีดามา ”ภาวนาให้ไม่จริง เพราะหนูพึ่งเจอแม่ไปเอง โทรไปก็ไม่ติดอีกแล้วนักวิทย์พบไวรัสโควิดตัวใหม่ ร้ายแรงกว่าเดิมหลายเท่าแต่งแล้วออร่าจับ! นางเอกดัง สวยขึ้นจนชาวเน็ตทักเป็นเสียงเดียวกันสุดเศร้า ต่าย สายธาร แจ้งข่าวเศร้า สีดา พัวพิมล นักแสดงรุ่นใหญ่เสียชีวิตแล้ว
Hot Topic ที่มีผู้ตอบล่าสุด
มาตรฐานใหม่ประกันสุขภาพ เข้าใจระบบร่วมจ่าย Co-Payment 30%Jo Malone London ยุติสัญญา "คิมซูฮยอน" ท่ามกลางกระแสดราม่าสัตว์เลี้ยงที่ร่ำรวยที่สุด 5 อันดับแรกของโลก
กระทู้อื่นๆในบอร์ด นิยาย เรื่องเล่า
8 วิธีมัดใจคุณสามีให้อยู่หมัด มีวิธีอะไรบ้าง และเด็ดขนาดไหน เดี๋ยววันนี้ดิฉันจะเล่าให้คุณฟังแบบล้วงลึก10 วิธีสังเกตว่าผู้ชายlซ็กซ์จัด มีอารมณ์ตลอดเวลาหรือเปล่า4 วิธีสังเกตว่าผู้ชายมีอๅรมณ์ สายตา ท่าทางและพฤติกรรมที่บอกได้รวมท่าง่ายๆ บริหารร่างกายให้แข็งแรงของสาววัย50+
ตั้งกระทู้ใหม่
หน้าแรกเว็บบอร์ดหาเพื่อนChatหาเพื่อน Lineหาเพื่อน SkypePic PostตรวจหวยควิซคำนวณPageแชร์ลิ้ง
Postjung
เงื่อนไขการให้บริการ ติดต่อเว็บไซต์ แจ้งปัญหาการใช้งาน แจ้งเนื้อหาไม่เหมาะสม ข่าวประชาสัมพันธ์ ลงโฆษณา
เว็บไซต์นี้ใช้ Cookie
เพื่อประสบการณ์ที่ดีและการใช้งานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ ดูข้อมูลเพิ่มเติม อ่านนโยบายการใช้งาน
ตกลง