เพื่อนข้างบ้าน

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ผม ได้กลับต่างจังหวัด หลังจากที่มาทำงานกรุงเทพหลายปี ผมต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพราะแม่ผมป่วยจึง ไม่มีใครช่วยพ่อ
ทำสวน ทำไร่ ประกอบกับการที่ผมคิดถึงบ้าน เพราะไม่ได้กลับไปหลายปีแล้ว จึงทำให้ผมไม่ลังเล ผมจึงรีบเก็บของและได้นั่งรถทัวร์เพื่อที่จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ผมนั่งรถหลายชั่วโมงและในที่สุดผมก็เดินทางมาถึงบ้านของผมสักที พอถึงบ้านด้วยความเพลียเพราะนั่งรถมาหลายชั่วโมงผมจึงรีบเดินเข้าบ้าน นั่งคุยกับพ่อและแม่ตามประสาครอบครัว

สักพักผมก็ได้ขอตัวไปพักผ่อนก่อน เพราะพรุ่งนี้เช้าจะต้องรีบตื่นมาช่วยงานพ่อกลางดึกคืนนั้นผมรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำ จึงลงมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ภายนอกตัวบ้าน เพราะบ้านตามชนบทส่วนมากจะนิยมทำห้องน้ำไว้ข้างนอกบ้าน ผมรีบทำธุระให้เสร็จ เพราะบรรยากาศมันก็ชวนขนลุกอยู่เหมือนกัน ทุกบ้านปิดไฟและเงียบกันหมด ในขณะที่ผมกำลังจะเข้าบ้านนั้น ผมได้มองไปทางบ้านข้างๆ

และได้เห็นคนนั่งอยู่ พอลองมองดูดีๆ คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็คือไอ้กันเพื่อนสมัยเด็กของผม ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานผมจึงได้เดินตรงเข้าไปหามันไปนั่งข้างๆมัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันสักพักใหญ่ ผมก็เริ่มง่วง ในใจก็อยากจะคุยให้นานกว่านี้ แต่ด้วยเวลาที่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ผมจึงขอตัวไปนอนก่อนตอนเช้าค่อยคุยกันใหม่ ผมจึงได้เดินกลับเข้ามาในบ้าน

ผมรีบไปนอนต่อเพราะกลัวจะตื่นสาย และมันก็สายจริงๆ ผมตื่นขึ้นมาพ่อก็กลับมาจากสวนแล้ว แต่พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรคงเพราะผมเพิ่งมาถึงเมื่อวานคงจะเหนื่อยผมนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนผมนั่งได้คุยกับไอ้กัน ผมจึงได้เดินออกมาจากบ้านเพื่อที่จะไปบ้านไอ้กันพอเดินไปถึง บ้านไอ้กันกลับไม่มีใครอยู่ ผมจึงเดินกลับมาบ้าน พอถึงบ้านผมก็เลยถามพ่อผมว่าไอ้กันมันไปไหนกะว่าจะไปนั่งเล่นกับมันที่บ้านมันสักหน่อย พ่อผมยืนนิ่ง ทำหน้าตาเคร่งเครียด ผมจึงถามว่าเป็นอะไร พอพ่อตอบผมมาเท่านั้นแหละครับ

สีหน้าผมไม่ได้ต่างอะไรจากพ่อผมตอนนั้นเลย พ่อบอกกับผมว่า
ไอ้กันมันเสียตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว มันโดนรถกะบะพุ่งชน คอหักตายคาที่ ผมนั่งเหม่อคิดทบทวนสิ่งที่ผมเจอมาเมื่อคืน นี่แหละนะผีหลอกเกิดมาก็เพิ่งเคยเจอ ผมกับไอ้กันสนิทกันมาก มันก็แค่น่าจะอยากมาลาผมก็แค่นั้น ความรู้สึกของผมตอนนี้ ทั้งกลัวทั้งสงสารมันเช้าวันนั้นผมก็เลยไปวัดถวายสังฆทาน กรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวร อธิษฐานให้ผลบุญที่ผมทำส่งไปถึงไอ้กัน เรื่องเมื่อคืนก็ถือว่าเป็นการอำลากันครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน พอคิดแบบนั้นผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยนึง พอผ่านเหตุการณ์นั้นมาผมก็ใช้ชีวิตตามปกติของผมในทุกๆวัน แต่ทุกครั้งที่มีโอกาสได้ทำบุญผมไม่เคยลืมที่จะนึกถึงไอ้กันเพื่อนของผม และนั้นแหละครับคือประสบการณ์ที่ผมได้พบเจอมา...