มนตราวายสะ ตอนที่ 9 ครอบครอง (1)

มนตราวายสะ Radamanee www.mebmarket.com เขาโดนทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด และได้เด็กน้อยวัยแค่สิบสองขวบช่วยชีวิตเอาไว้ ก่อนจากไปด้วยเกียรติของหัวหน้าเผ่าอีกาเขาทำการตีตราจองและสัญญาว่าจะกลับ... Get it now

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่นี่นะคะ

+++++++++

9

ครอบครอง

ทันทีที่ได้อยู่กันตามลำพังบนรถ สกุณาก็แอบมองคนที่มานั่งเฝ้าเธอตั้งแต่กลางวันยันเลิกงานแล้วอมยิ้ม รู้สึกฟูไปทั้งใจ ที่ดูเหมือนตัวเองเป็นคนสำคัญยังไงก็ไม่รู้ แต่จะแสดงออกออกไปตรง ๆ เลยก็กลัวดูไม่ดี อีกอย่างก็เกรงใจเขามาก ๆ ด้วยเช่นกัน

“คุณไม่น่าเสียเวลามานั่งเฝ้าฉันเลย ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร”

“ผมว่าง” ชายหนุ่มตอบกลับสั้น ๆ สีหน้าไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับการที่ต้องมาหมกตัวอยู่ในคลินิกรักษาสัตว์ทั้งวันเช่นนี้

“ไม่เชื่อหรอกค่ะ เห็นคุณนั่งคุยเดินคุยโทรศัพท์ตลอดเวลา” สกุณาแย้งตามที่ตัวเองเห็น และเธอก็บอกเขาให้กลับหลายรอบแต่ก็ไม่เป็นผล

“เชื่อ ๆ ไปเถอะครับ” ชายหนุ่มบอกปัดพลางยกยิ้ม ซึ่งก็ทำให้สกุณาพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยยิ่งกว่า “ว่าแต่ คุณรู้เรื่องผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ได้ไงคะ”

“รู้แค่ว่าผมรู้ละกัน” วายสะบอกปัดอีกครั้ง เพราะถ้าบอกไปว่าอีกาทุกตัวที่อาศัยอยู่บริเวณนี้ รู้จักเธอและพวกมันมีหน้าที่ดูแลและส่งข่าวให้เขาถ้ามีเหตุอะไรก็ตามที่อาจจะทำให้หญิงสาวเดือดร้อนให้กับเขารับรู้ เธอจะเชื่อเขาไหมล่ะ อย่างเบา ๆ ก็คงหัวเราะและว่าเขาพูดเล่น อย่างหนักก็คงถูกกล่าวหาว่าบ้า ก่อนจะชวนคุยไปเรื่องอื่น “ว่าแต่ คุณกับหมอนั่น...”  วายสะพูดแค่นั้น แล้วเงียบเป็นอันรู้กันว่าเขาหมายถึงอะไร

“เขาเป็นคนรู้จักคุณหมอ เลยรู้จักกันน่ะค่ะ”

“แค่นั้น” วายนะหรี่ตามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ 

“จริง ๆ ค่ะ เรื่องวันนี้ฉันก็ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงที่บอกว่าเป็นคู่หมั้นของคุณสุบรรณมาโวยวายทำไม ทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย” สกุณาบ่นอย่างหงุดหงิดและอาย ไม่รู้ลูกค้าที่อยู่ในเหตุการณ์จะเอาเธอไปนินทาในทิศทางไหนบ้าง แต่ดูจากรูปการณ์แล้ว ไม่น่าจะเป็นไปในทางทางที่ดีสักเท่าไหร่หรอก ขึ้นชื่อว่าไปแย่งของคนอื่นมา จริงเท็จแค่ไหนคนเหล่านั้นไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าได้เห็นได้ยินแล้วเล่าต่ออย่างสนุกปาก 

“รู้ใช่ไหมว่าหมอนั่นชอบคุณ” วายสะถามออกไปตรง ๆ

“ก็...พอรู้สึกได้ค่ะ” สกุณายอมรับ ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่รู้ ทั้งคุณหมอเพื่อนร่วมงานรวมไปถึงลูกค้าประจำบางคนด้วย เพราะโดนแซวบ่อยครั้ง เธอก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็เงียบ คิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมานั่งอธิบายเรื่องไม่เป็นเรื่องให้คนที่ไม่รู้จักเข้าใจ

“คืนนี้ผมขอฝากท้องด้วยอีกสักวันนะครับ” เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ วายสะก็ชวนคุยไปเรื่องอื่นหน้าตาเฉย ทำเอาสกุณาปรับตัวแทบไม่ทันจึงมองหน้าอีกฝ่ายเหวอ ๆ “ไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มถามย้ำเมื่อยังไม่ได้การตอบรับ

“มันก็ได้ค่ะ” สกุณาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปตรง ๆ “แต่ในตู้ไม่มีอะไรให้ทำกินเลยน่ะสิคะ จริง ๆ วันนี้ฉันคิดว่าจะซื้อผัดไทยไปกิน”

“งั้นผมกินด้วย เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” 

“จริง ๆ ฉันควรเลี้ยงคุณนะคะ เมื่อวานก็มาทำกับข้าวให้กิน” สกุณาอดบ่นอย่างเกรงใจไม่ได้

“แค่นี้เอง คุณเคยให้ผมมากกว่านี้อีก” 

สกุณาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า ทั้งน้ำเสียงรอยยิ้มและสีหน้าของวายสะที่มองมามันช่างเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก