วันนี้ไม่ดีเท่าเมื่อวาน อย่าพึ่งท้อ

ให้กำลังใจทุกคนที่กำลังท้อแท้กับชีวิต.....

         วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ชีวิตผู้หญิงธรรมดาที่เกิดมาในครอบครัวที่ยากจนและบางทีก็เศร้าบ้างแต่ก็ไม่เคยท้อแท้กับชีวิต

         ตอนที่ 1 ที่ฉันยังเด็กๆตั้งแต่ยังเล็ก เริ่มต้นของชีวิต ช่วงอายุ 9 ขวบ พ่อกับแม่แยกทางกัน ตอนนั้นฉันร้องไห้และเสียใจมาก ฉันจำความได้ พ่อฉันก็มาอุ้มฉัน ส่วนแม่ฉันก็ไปอีกทาง เพราะฉันได้รับฉันไปไว้กับย่า 

          ตอนที่ 2 พอฉันได้มาอยู่กับย่าของฉัน ซึ่งอยู่หมู่บ้านแห่งหนึ่งเป็นหมู่บ้านที่เล็กๆ เป็นกระท่อมหลังเล็ก ไม่มีไฟฟ้าใช้ จุดตะเกียง นอนกางมุ้ง ซึ่งลำบากมาก ฉันทำงานบ้านช่วยย่าทุกอย่าง คุณย่าพาฉันทำสวนมันสำปะหลังและทำไร่ทำนา ตอนนั้นฉันคิดถึงแม่มากจนนอนร้องไห้เกือบทุกคืนชีวิตของฉันเจอแต่ความลำบาก แต่ฉันก็อดทนสู้ ฉันได้เงินไปโรงเรียนวันละ 3 บาทสมัยนั้น 

         ตอนที่ 3  เพราะฉันเรียนหนังสือจนถึง ประถมศึกษาปีที่ 6 ฉันได้แอบขึ้นรถยนต์ตอนพ่อฉันกลับมาหาฉันที่บ้านย่ามาเยี่ยมฉัน ฉันแอบขึ้นรถไปกับพ่อซึ่งพ่อฉันไปทำงานที่กรุงเทพฯ ตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าฉันแอบอยู่บนรถ กระบะท้ายรถฉันเอาผ้าคลุมตัวฉันอยู่ ไม่มีใครเห็นและไม่มีใครรู้ว่าฉันไปด้วย จนมาถึงครึ่งทางตำรวจเรียกตรวจรถ พ่อฉันถึงเห็นฉันอยู่บนรถ คุณพ่อตกใจมาก ว่าฉันแอบขึ้นมาได้ยังไง จนมาถึงกรุงเทพฯ 

ตอนที่ 4 ฉันมาถึงกรุงเทพฯแล้วฉันมาเจอกับแม่ของฉัน ซึ่งแม่ของฉันมารับฉันที่ห้องพี่สาวของฉันพี่ของฉันก็อยู่ที่กรุงเทพฯทำงานที่กรุงเทพฯเหมือนกันฉันมีพี่น้องแค่ 2 คน ฉันรักพี่สาวของฉันมาก เพราะฉันได้เห็นกับแม่ ฉันก็เข้าไปกอดแม่น้ำตาฉันก็ไหล และร้องไห้หนักมากร้องไห้ทั้งคืน คิดถึงแม่ของฉันมาก ขณะนั้นเอง

           ตอนที่ 5 ฉันได้ลงมาอยู่กับแม่ฉันที่หาดใหญ่จังหวัดสงขลาซึ่งแม่ฉันอยู่กับพ่อเลี้ยงของฉันทำงานที่นั่น ทำสวนผลไม้ที่หาดใหญ่ ฉันได้มาเรียนหนังสือและฉันได้หนีย่า ของฉันไปที่บ้านซึ่งย่าก็อยู่กับปู่เลี้ยงของฉันซึ่งไม่ใช่ปู่แท้ๆของฉัน ฉันมีเหตุผลที่ฉันต้องมีขึ้นมาแต่ฉันบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร ก็คือ ปู่ฉันกินเหล้าหนักมากและทำลายทำร้ายย่าของฉันอยู่บ่อยครั้งจนฉันทนไม่ไหวและฉันกลัวมากกลัวปู่เลี้ยงจะทำอะไรฉัน ฉันเลยได้หนีขึ้นมาอยู่ที่กรุงเทพฯและได้พบกับแม่แต่ฉันได้มาอยู่กับแม่ที่หาดใหญ่ได้มาเรียนหนังสือเรียนต่อที่นั่นถ้าให้เล่าก็คงยาวมากขอสรุปคร่าวๆละกัน

          ตอนที่ 6 ขณะที่ฉันเรียนอยู่ที่หาดใหญ่นั้นฉันก็ได้พบกับเพื่อนมากมายหลากหลายภาษาฉันก็ได้เรียนรู้ภาษาใต้แต่ฉันก็พูดไม่ได้หรอกนะแต่ฉันพอฟังรู้เรื่องและฉันก็เรียนหนังสือกับเพื่อนเป็นเด็กเรียนดีมาตลอดจบม. 3 ได้เกรดเฉลี่ย 3.76 ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่ดี พอฉันได้ขึ้นมา ม.4 สอบเข้าวิทย์คณิต ซึ่งเรียนสายนี้ ตอนนั้นพ่อเลี้ยงของฉันก็กินแต่เหล้าเหมือนกันตอนกินก็เป็นอีกคนนึงตอนไม่กินก็เป็นอีกคนนึงซึ่งเป็นคนละคนเลย พอพ่อเลี้ยงของฉันเมาก็จะชอบทำร้ายร่างกายแม่ของฉันเป็นประจำฉันนอนร้องไห้เพราะฉันสงสารแม่มาก หิวมาวันนึงฉันนอนอยู่ฉันก็กลัวมากกลัวพ่อจะมาทำอะไรฉันฉันก็เตรียมมีดไว้บนหัวที่นอน พอรุ่งเช้ามาแกก็ดีเป็นคนดีอยู่ถ้าแกไม่กินเหล้า มาวันนึงเจ๊ที่จ้างแม่กับพ่อทำงานในส่วนนั้นจะขายที่ แม่กับพ่อก็เลยพากันหนีกลับมาบ้านเกิดที่อุบลฉันก็ต้องลาออกจากโรงเรียน ม.5 เทอม 2 

         ตอนที่ 7 ฉันได้กลับมาเรียนที่บ้านที่อุบลราชธานีตอนนั้นฉันก็มีความสุขมากที่ได้มาเรียนที่นั่น จนฉันสอบเข้ามหาลัยได้ และฉันก็ได้เรียน ฉันได้ทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนและกู้กยศ. จนเรียนจบปริญญาตรี สาขาการบัญชี พี่สาวของฉันก็ส่งเงินให้ฉันเรียนด้วยบางครั้งที่ฉันไม่มีเงินพี่สาวของฉันก็จะช่วยฉันตลอดพี่สาวมีบุญคุณกับฉันมาก

          ตอนที่ 8 เพราะฉันเรียนจบแล้วฉันก็มาทำงานที่กรุงเทพฯฉันดิ้นรนมากอยู่ห้องเช่าธรรมดาๆ จนทุกวันนี้ก็ต้องตั้งใจทำงานเพื่ออนาคตของฉันและครอบครัวของฉัน

            ตอนที่ 9 ฉันได้มาอยู่กับแฟนของฉันเพราะฉันมีลูกด้วยกัน 1 คนปัจจุบันนี้ฉันมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของฉันลูกฉันน่ารักมากเป็นเด็กที่ฉลาดตอนนี้ก็อายุ 10 เดือนพอดีฉันคิดถึงลูกมากลูกฉันได้อยู่กับย่าขณะที่ฉันทำงานที่กรุงเทพฯฉันคิดถึงลูกและแฟนของฉัน

           แต่ฉันก็ไม่เคยย่อท้อต่อชีวิตหรือโชคชะตาที่ทำให้ฉันได้เป็นแบบนี้ฉันภูมิใจที่ได้เกิดมาฉันจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวของฉันดีขึ้นฉันจะสู้เพื่อครอบครัวของฉันและพ่อกับแม่ของฉันฉันจะทำให้พ่อกับแม่ของฉันภูมิใจให้ได้จะไม่ให้อายใคร เพราะทุกคนพร้อมจะเหยียบย่ำในยามที่เราลำบากไม่มีใครเห็นหัวเรา ในยามที่เราไม่มีเงินไม่มีใครช่วยเหลือเราได้นอกจากตัวเราเองเราต้องสู้ตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่ออนาคตลูกและอนาคตของตัวเองให้พ่อกับแม่ก็มีความสุขแค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว

      ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวชีวิตของฉันเบื้องต้นชีวิตของฉันไม่ได้มีแค่นี้ฉันเราคร่าวๆให้ทุกคนฟัง

ทุกคนไม่ได้เกิดมาโชคดีทุกคนก็ต้องพยายามให้มากที่สุดเพื่อครอบครัวของตน 

เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ