ปล่อยให้ตัวเราได้รู้

เราอายุ 29 จะ 30 ปี

ใช้ชีวิตค่อนข้างที่จะพูดได้เลยว่าอยู่คนเดียว

วันนึง เราไม่สบายมากๆ เป็นไข้ หนาวสั่น กินยาไม่หาย

เรามีคนที่อาจจะเรียกว่าคนรัก มีนะแต่ ช่วยอะไรเราไม่ได้เลย

เราเหงาจับใจ เหงา หนาว แต่ส่วนใหญ่เกิดขึ้นกับหัวใจเรามากกว่า ณ ตอนนั้นอะนะ

พาตัวเองไปเปลี่ยนที่นอนที่รพ โดยมีพี่ที่ทำงานเฝ้า และคนเหล่านั้นก็ไม่คิดจะเป็นห่วงเราจริงๆสักนิด 

แต่เอาเถอะ เราแค่จะเตือนตัวเราเอง ว่า ไม่ว่าจะยังไง ชีวิตเรา เราก็ดูแลหน่อยนะ อย่ารอให้ใครมาดูแล

อย่าโกรธใครก็ตามที่เขาไม่ได้มาเอาใจเรา อย่าหงุดหงิดใครก็ตามที่เขาไม่ทำตามที่เราต้องการ 

จบ