2 : Don't touch ลิขิตรักสัมผัสร้าย

Chapter 2

เงื้อมมือ

 

     ในช่วงเวลาเดียวกัน

     ฝีเท้าใหญ่ก้าวเดินเข้ามาภายในร้านเครื่องดื่ม  ที่สร้างจากไม้ผุพังและพังยิ่งกว่าเดิมหลังจากผ่านเหตุการณ์จลาจลเมื่อวาน  ก่อนที่ประตูเก่าฝุ่นเขรอะจะถูกเปิดออกเผยให้เห็นบันได  ที่ทอดยาวลงไปยังห้องใต้ดินที่โอ่โถง  และถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนหรูหราผิดจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง

     และคนแรกที่เห็นเขาเดินเข้ามาก็คือ เซเรน  อัลฟ่าที่มีเชื้อสายขุนนาง  ซึ่งกำลังใช้แว่นขยายส่องลูกแก้วเม็ดน้อยเท่าถั่วเขียว  ที่มีมวลประกายแวววาว  สลับกับมวลคลื่น  บ้างก็หมู่ดาวหมุนคว้างอยู่ภายในนั้น

     *ลูกแก้วเม็ดน้อย  ที่พวกเขาเรียกว่ายากลายสภาพ  และเป็นสินค้าที่สำคัญเพียงตัวเดียวในธุรกิจของพวกเขา

 

     "มาพอดีเลยแซตเทอร์พวกเรากำลังพูดถึงเรื่องนายอยู่พอดี  ไปส่งของที่ดาวเวลเป็นยังไงบ้าง?"

     "จริงเหรอที่บอกว่าแอเรียดเน่หายตัวไป?"

     ชายที่ชื่อ แซตเทอร์ อีกหนึ่งอัลฟ่าสายเลือดบริสุทธิ์  เอ่ยเข้าประเด็นทันทีด้วยความร้อนรุ่มใจ  ทำให้ทั้งห้องตกลงสู่ความเงียบไปชั่วขณะ  พร้อมทั้งอุณหภูมิที่ลดต่ำลงหลายองศา 

     เว้นเสียแต่ เรกูลัส อัลฟ่าผ่าเหล่าที่มีสายเลือดอินิกม่าและพลังวิเศษในการ 'เปลี่ยนแปลง' ที่น่าพิศวง  และเป็นนักวิจัยของทีมที่ฉลาดจนหาตัวจับยาก  ไม่ได้มีท่าทีสำนึกเสียใจเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย  ซึ่งเป็นคำถามที่คาใจใครหลายคนในที่นี้

     "ผู้หญิงคนนั้นดูท่าว่าจะเป็นคนสำคัญของนายสินะแซตเทอร์"

     "..."

     "ถึงได้ฝ่าอันตรายพามาถึงอเดรแกนด้วยตัวเอง"

     คำพูดที่ฟังดูแล้วไม่สะทกสะท้านต่อความผิดพลาดของตนแม้แต่น้อย  ทำให้เส้นเลือดในขมับของแซตเทอร์กระตุก  แต่พยายามทำใจสงบไม่อยากให้เสียเรื่อง  ก่อนที่เซเรนจะตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นมาบ้าง

     "อย่าบอกนะ  ว่านายหลงรักชาวดาวเวลเข้าแล้ว!!!!?"

     "..."

     "ตายๆๆๆ ชาวซีนิทกับชาวเวล!!"

     "แค่พวกกลายพันธุ์ก็เกิดสงครามขึ้นไม่เว้นแต่ละวันแล้ว"

     เจริโก้ อัลฟ่าร่างสูงกำยำ  ที่กำลังเซ็นเอกสารทางด้านธุรกิจกองพะเนินบนโต๊ะ  ก็ถึงกับหยุดมือลงกะทันหัน  และเซเรนตอนนี้ก็ดูคล้ายคนสติแตกเข้าไปทุกที

     "ตายแน่  แบบนี้ตายแน่ๆ!!!!"

     "พอได้แล้ว!"

     ในที่สุดเส้นความอดทนของแซตเทอร์ก็ขาดสะบั้นลง  และเขาจะไม่มีทางยอมปริปากถึงที่มาของผู้หญิงคนนั้นให้ใครรู้อย่างเด็ดขาด

     "ฉันถามว่าแอเรียดเน่หายไปไหน!?"

     "เธอ...หายตัวไปแล้ว"

     ในที่สุดเรกูลัสก็ยอมรับความจริงในสิ่งที่ตนทำพลาด  แถมยังไม่ได้ให้เธอดื่มน้ำยาสมดุล  เพื่อให้ร่างกายปรับสภาพเข้ากับสายพันธุ์ใหม่  ครึ่งเวลครึ่งโอเมก้าที่อ่อนไหว  และมีสัญชาตญาณความเป็นสัตว์ป่ามากกว่าโอเมก้าทั่วไปหลายเท่า

     "ระหว่างการจลาจลนั่น.."

     "บ้าเอ๊ย!!!"

 

     ปึง!!!

     เสียงฝ่ามือกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง  จนทั้งห้องตกลงสู่ความเงียบอีกครั้ง  ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าปริปากอะไรขึ้นมาเว้นเสียแต่เรกูลัส  ซึ่งเห็นท่าทีที่ไม่ปรากฏให้เห็นบ่อยนักของเพื่อน  ก็ค่อยๆ เผยรู้สึกผิดอย่างเต็มหัวใจ

     "ขอโทษที่เลินเล่อ"

     "..."

     "แต่ฉันสาบานว่าจะตามหาตัวเธอให้พบ  และพากลับมาที่นี่ให้ได้"

 

     อีกฟากหนึ่งของเมืองหลวงอเดรแกน

     ณ ป่ารกชัฏทางทิศตะวันออก

     กองทหารเดินเท้านับสิบ  และพลทหารที่ควบคุมม้ารูปร่างประหลาดทั้ง 3 ตัว  ที่มีกีบเท้าและมีปีกคล้ายนกขนาดใหญ่คู่หนึ่ง  ก็ถูกสายหนังรัดให้แนบไว้กับลำตัว  กำลังกวาดต้อนเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับแอเรียดเน่อีกหลายคน  ที่ถูกมัดมือด้วยเชือกล่ามจูงไว้ด้วยกันเป็นขบวน  เพื่อมุ่งหน้าออกไปจากป่าแห่งนี้ 

     แอเรียดเน่ที่พยายามจะสื่อสารกับสาวๆ เหล่านั้น  แต่ทุกคนก็เอาแต่ปิดปากเงียบจนเธอได้แต่พึมพำกับตัวเอง  และสงสัยในชะตากรรมหลังจากนี้ของตนมาตลอดทาง

     "จะพาพวกเราไปที่ไหน!?"

     เธอตัดสินใจร้องถามขึ้นเสียงดัง  ท่ามกลางความเงียบและหวาดกลัวของบรรดาสาวๆ นับสิบรอบตัว

     "หุบปากซะนังหนู!"

     "นะ...นังหนูเนี่ยนะ!?"

     "อีกแค่นิดเดียวเดี๋ยวก็รู้เอง  ไปต่อ!!!!"

     "โอ๊ยย!  พวกป่าเถื่อน!!"

     แรงกระชากจากม้าทำให้เหล่าเด็กสาวเกือบหน้าคะมำ  จนต้องเร่งฝีเท้าเพื่อวิ่งตามพวกทหารกลุ่มนี้ให้ทัน  แรงเสียดสีจากเชือกที่บาดข้อมือแม้จะสร้างความเจ็บปวด  แต่ก็ไม่มากเท่าสายตาน่าขยะแขยง  และกิริยาน่ารังเกียจของเหล่าทหารที่กระทำต่อหญิงสาวที่อยู่ท้ายแถว

     "เมื่อไหร่จะถึงซะที?!"

     เสียงแหลมสูงที่เอ่ยทะลุโสตประสาท  จากแอเรียดเน่ดึงความสนใจของทุกคนอีกครั้ง  รวมไปถึงทหารท้ายแถว  ให้หยุดทำรุ่มร่ามกับหญิงสาวเหล่านั้นแทบจะในทันที  แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาพุ่งเป้ามาที่เธอแทน

     "พูดมากซะจริงนังนี่  ใครก็ได้หาอะไรมาอุดปากมันหน่อย!!"

     คำขู่ที่ไม่ใช่เพียงลมปาก  ทำให้แอเรียดเน่ตกที่นั่งลำบากแบบสุดๆ  เมื่อเธอถูกทหารจับแยกออกมาจากกลุ่มหญิงสาว  หลังจากที่ข้ามพ้นเขตป่าออกมาพอดี

     "ให้มันอยู่ที่นี่แหละ  ปากดีนักก็อยู่มันใกล้ๆ ชายแดนจะได้ถูกฆ่าตายก่อนคนอื่นเขา!!"

     "ถูกฆ่า...พูดอะไรน่ะ?!"

     "ไป!"

     "กรี๊ดดดดด!!!"

     แอเรียดเน่ถูกทหารสองนายกึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากขบวน  เพื่อผ่านเข้าไปยังประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่ที่ถูกเปิดรอไว้  โดยมีทหารในชุดเครื่องแบบคล้ายกันอนุญาตให้ผ่านเข้าไป 

     แอเรียดเน่ที่ไม่เคยเห็นแนวพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งเป็นรั้วสูง  ก็เผลอซึมซับบรรยากาศรอบกาย  และลดการ์ดลงอย่างลืมตัว...รวมไปถึงเผลอปล่อยตัวให้สัญชาตญาณการเป็นสัตว์ป่า  กลับเข้ามาครอบงำจิตใจและร่างกายอีกครั้ง

     "..."

     จู่ๆ ฝีเท้าของทหารทั้งสองก็หยุดชะงักลง  และหันมามองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ  จนเห็นเส้นเลือดฝอยในลูกตาขาว  อีกทั้งเสียงหอบหายใจฟืดฟาดที่ดังขึ้นอย่างหื่นกระหายขณะเดินเข้ามาใกล้  ก็ทำให้แอเรียดเน่รีบสืบเท้าหนี  และหันหลังวิ่งออกมาจากที่นั่นโดยไม่ลังเล

     "จะหนีไปไหน?!!"

     "อึก!!!"

     ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูรั้วเส้นผมสีน้ำตาลยาวสยาย  ก็ถูกแรงกระชากด้วยมือหยาบอย่างแรงจนเกือบหงายหลัง

 

     'ป่าเถื่อน!!!'

     'นี่เรามาทำบ้าอะไรที่นี่เนี่ย!!!!?'

 

     "หยุด!!!"

     "กรี๊ดดด!!"

     "อย่าทำร้ายบรรณาการของท่านเคานต์!!"

     แต่ทหารเหล่านี้ก็ไม่สามารถต่อต้านสัญชาตญาณตัวเอง  พวกเขาต้องการจะกินเธอแม้ว่าทหารที่มีสายเลือดเบต้าที่เฝ้าประตูทั้งสองคนจะพยายามเข้ามาขวาง  ก็ยากจะสู้พละกำลังของอัลฟ่าปลายแถวทั้งสองได้

     "ปล่อยนะ  จะทำบ้าอะไรน่ะ!!!"

     แอเรียดเน่พยายามสู้สุดใจ  และยิ่งเธอแสดงความหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกเท่าไหร่  ฟีโรโมนที่แผ่ออกมาจากกายก็จะรุนแรงมากขึ้น  จนทำให้เกิดการต่อสู้ระหว่างทหารทั้งสองกลุ่มในที่สุด

     "กลับมานี่  นังตัวดี!!!!"

     แอเรียดเน่ที่ใช้จังหวะนี้วิ่งหนีออกมา  แต่เท้าที่บาดเจ็บก็ทำให้เธอช้าไปหลายก้าว  และถูกกระชากตัวกลับเข้าไปในรั้วอีกครั้ง  จนเกือบจะโดนทหารที่พาตัวมาฝังเขี้ยวลงไป 

     แต่ใบหน้าไร้เดียงสาของเธอมันช่างกระตุ้นอารมณ์ยิ่งนัก  โดยเฉพาะยามที่ดวงตะวันค่อยๆ ลาลับขอบฟ้า  ก็ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของสัตว์ป่าที่หากินยามค่ำ  จนเกิดเปลี่ยนใจในภายหลังและไม่อยากกินเธอในฐานะอาหารขึ้นมาเสียแล้ว

     "นังหนู  มาสนุกกันดีกว่า~"

     ดวงตาคู่สีเทาเข้มของหญิงสาวเบิกโพลงพร้อมทั้งขนในกายที่ลุกชัน  เมื่อร่างของเธอถูกผลักลงบนพื้นหินที่เย็นเฉียบ  และชายกระโปรงก็ถูกกระชากจนขาดวิ่น

     "อย่า!!  อย่าทำฉัน!!!!"

     เธอพยายามกรีดร้องจนสุดเสียง  พร้อมทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอออกมาอย่างสิ้นหวัง  ต่อโชคชะตาที่แสนเลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าของตน

 

     'ถ้าจะต้องตายแบบนี้'

     'ฉันไม่เอาด้วยหรอก!!!!'

 

     กุบกับ  กุบกับ!!

     ฮี้!!!!~

     เสียงน้องของม้าที่ดังเข้ามาใกล้  พร้อมด้วยฝีเท้าอีกนับสิบคู่ทำให้วงต่อสู้แตกกระเจิง  เว้นเสียแต่แอเรียดเน่  ที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นอันเย็นเฉียบด้วยตัวที่สั่นเทา  ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ของม้าตัวสีน้ำตาลเบื้องหน้า

     "จับพวกมันไว้  และรอคำสั่งจากท่านเคานต์!!"

     เสียงออกคำสั่งดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้ามากมาย  ที่กรูเข้ามาล็อกตัวทหารนอกรั้วทั้งสอง  ก่อนที่เสียงเดิมจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง  ด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม

     "กรุณายืนขึ้นเถิดคุณผู้หญิง"

     แต่ขาทั้งสองข้างของแอเรียดเน่กลับไร้เรี่ยวแรง  จนหนึ่งในทหารที่เฝ้าประตูต้องเข้ามาพยุงร่างของเธอขึ้น  ก่อนที่ทั้งสองจะค้อมศีรษะลงเมื่อเสียงฝีเท้าของม้าอีกตัวดังเข้ามาใกล้  และหยุดยืนประจันหน้ากับพวกเขาทุกคน

     "เกิดอะไรขึ้นลูคัส"

     ชายร่างสูงโปร่งในชุดเครื่องแบบสีแดงเลือดนกที่ดูสง่างาม  เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบ  แบบเดียวกับแววตาสีน้ำตาลเข้มราวกับสีของอำพัน

     "ทหารพวกนี้เกิดคลุ้มคลั่งทำร้ายบรรณาการของนายท่านขอรับ"

     ชายผมบลอนด์บนหลังม้าสีเทาที่เพิ่งมาสมทบ  ผายมือไปยังร่างที่บอบช้ำของแอเรียดเน่  ที่พยายามฝืนยืนอย่างมั่นคงด้วยขาของตนเอง  

     "..."

     แต่จู่ๆ บรรยากาศรอบตัวก็พลันเปลี่ยนไป  เมื่อชายหนุ่มบนหลังม้าสีดำ  สบตาเข้ากับดวงตากลมโตที่บอบช้ำของหญิงสาว 

     "จัดการให้เรียบร้อย"

     "ขอรับนายท่านไซรอส"

     "และพานางไปเปลี่ยนชุดซะ"

     สิ้นเสียงเข้มของชายที่ชื่อไซรอส  เขาก็ควบม้าตัวสีดำจากไป  และแอเรียดเน่ก็ถูกชายขี่ม้าตัวสีน้ำตาลประคองขึ้นไปนั่งบนหลังม้าของตน  ก่อนที่เขาจะจูงมันพาเธอเดินผ่านแนวรั้วที่ทอดยาวกว่า 20 เมตร  เพื่อพาเข้ามาภายในลานกว้างหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่  ที่สร้างขึ้นจากอิฐกับปูนและถูกทาด้วยสีขาวกับสีเทาจนทั่วทั้งหลัง

     และประตูโค้งแกะสลักที่ดูโอ่อ่า  ก็ขนาบข้างไปด้วยชายผู้เฝ้าประตูร่างผอมบาง  และหญิงวัยกลางคนทั้งสี่ในชุดเครื่องแบบกระโปรงสีกรม  รวบผมขึ้นสูง  และคาดผ้ากันเปื้อนสีขาวไว้ที่เอวดูสะอาดเรียบร้อย  กำลังค้อมศีรษะให้กับผู้ชายขี่ม้าสีดำที่หน้าบูดบึ้งตลอดเวลา

     จนกระทั่งเขาพ้นประตูเข้าไปพวกเธอจึงกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง  และมองแอเรียดเน่ตั้งแต่หัวจรดเท้า  ด้วยแววตาเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง

 

     'เอ๊ะ  นังพวกนี้'

     'อย่ามาใช้สายตาแบบนั้นมองแอเรียดเน่สุดสวยคนนี้นะ!!'

 

     "กรุณาตามดิฉันมาค่ะ"

     แต่ความคิดอันเกรี้ยวกราดที่พร้อมเข้าปะทะ  โดยไม่ดูสภาพของตนก็จำต้องหยุดลง  เมื่อหญิงวัยกลางคนผู้นั้นเอ่ยรวบรัดและเดินนำเธอ  และสาวใช้อีก 3 คนไปยังห้องชั้นล่างที่อยู่ทิศตะวันออก

 

     'แม่เจ้าโว้ยยยย!!!~'

 

     เป็นครั้งแรกที่เธอได้ใช้สายตาอันอิดโรย  สำรวจมองสิ่งต่างๆ รอบตัวอย่างจริงจัง  แม้กระทั่งห้องอาบน้ำก็ยังถูกปูด้วยหินอ่อนสีนวลตา  และประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนเงิน  คริสตัล  และไม้แกะสลักอย่างงดงาม  จนราวกับมีแสงระยิบระยับเปล่งประกายออกมาจนทั่วทั้งห้อง

 

     'โอ้ว  ก๊อด!!~'

     'ที่นี่มันปราสาทราชวังของเจ้าเมืองไหนรึเปล่าเนี่ย!!!?'

     .

     .

     'แล้วสรุปว่าฉันมาทำอะไรที่นี่!!?'

 

     แม้ภายนอกจะดูเหมือนกับคนหมดอาลัยตายอยาก  แต่ภายในหัวของเธอกลับคิดมากมายอย่างอลังการ  ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวและเหตุผลในการมาที่แห่งนี้ของตัวเองไม่หยุด  จนเหลือบไปเห็นหญิงรับใช้วัยรุ่นที่เดินขนาบข้าง

 

     'แบบนี้นี่เอง...'

     'ฉันคงถูกจับมาเพื่อเป็นสาวรับใช้อย่างสี่คนนี้สินะ'

 

     แอเรียดเน่ก้มมองดูสภาพที่มอมแมมไปด้วยโคลน  อีกทั้งผ้าห่อกายที่ขาดวิ่นของตนอย่างเวทนา  ก็ตระหนักได้ว่าตัวเธอคือจุดสีดำที่ด่างพร้อยที่สุดในสถานที่แห่งนี้

 

     'จริงสิ'

     'แล้วสถานที่นี้'

     .

     .

     'มันคือที่ไหนกันล่ะ!!!!!?'

 

     To be continued...