ศึกรักจอมใจ ตอนจบ
ซ่งหลิงได้พาหยางปี่เหยามาอยู่ด้วยกันสองคนที่ริมทะเลสาปสร้างบ้านหลังหนึ่งอยู่กันสองคน ไม่นานก็มีลูกอีกคนหนึ่งขึ้นมาและกำลังตั้งครรถ์อยู่ องค์หญิงเวยหลินแวะมาเยี่ยมทั้งคู่บ่อยๆ และคอยไถ่ถามถึงอาการคนท้องว่าเป็นยังไงบ้าง เพราะนางก็เพิ่งจะท้องแรกเท่านั้นเลยกังวลใจขึ้นมาทันที
ส่วนองค์ชายเหอฟานเมื่อองค์หญิงกลับไปแล้วก็เก็บตัวกินเหล้าเงียบๆ อยู่คนเดียวตามลำพัง คิดถึงแต่องค์หญิงทุกลมหายใจเข้าออกไม่รู้จะทำยังไง ด้านท่านพ่อจึงได้อนุญาติให้องค์ชายไปตามหัวใจตัวเองกลับมา
"ขอบพระทัยท่านพ่อที่ให้โอกาสหม่อมฉันพะยะคะ หม่อมฉันจะพาหลานมาฝากท่านเองพะยะคะ"
"ดีมาก อ้อ......แล้วเจ้าเอาจดหมายหย่าศึกจากข้าไปให้ฮ่องเต้แคว้นเวยด้วยละ"
"พะยะคะท่านพ่อ"
แล้วเค้าก็เดินทางไปยังแคว้นเวยทันทีตามหาองค์หญิงเวยหลินทันทีจนกระทั่งไปพบที่อารามชีดอกเหมยจึงเข้าไปหาทันที
"องค์หญิงข้าคิดถึงเจ้าจังเลย" ว่าแล้วองค์ชายเหอฟานก็ได้กอดองค์หญิงเอาไว้ทันทีพร้อมมองหน้าท้องนูนที่โผล่ออกมาให้เห็นทันที
"เจ้าท้องโตขึ้นขนาดนี้แล้วเหรอ เวยหลิน"
"ปล่อยข้าองค์ชายเหอฟาน ข้าจะทำงานต่อ" แล้วนางก็กวาดพื้นต่อไปทันที
"เจ้าจะไม่ให้อภัยให้ข้าบ้างเลยเหรอเวยหลิน ข้าอยากอภิเษกกับเจ้านะจะได้ไหม"
"ข้าไม่รักท่านเลย ท่านปล่อยข้าไปเถอะ"
"ทำไม เจ้าทำใจให้รักข้าบ้างไม่ได้เลยเหรอไง"
"ข้ายังตอบไม่ได้ตอนนี้ แต่อย่ามารบกวนข้าจะได้ไหม ข้าต้องการความสงบนะ"
"ได้งั้นข้าจะอยู่ที่นี้เป็นเพื่อนเจ้าด้วยแล้วกัน" ว่าแล้วเค้าก็ไปหาท่านเจ้าอาวาสขออาศัยอยู่ที่นี้ด้วย ท่านอนุญาติทันทีและให้ช่วยงานที่นี้ด้วย
องค์ชายเหอฟานคอยเอาใจใส่นางสารพัดไม่ยอมให้นางทำงานอะไรหนัก ทำแทบทุกอย่างทีเดียวเพื่อองค์หญิงเท่านั้น จนกระทั่งใกล้ถึงวันคลอดแล้วนางเกิดเจ็บท้องใกล้คลอดเต็มแก่จึงได้ให้คนในอารามช่วยกันทำคลอดด้วยนั้นเอง
นางเจ็บท้องเป็นอย่างมากและพยายามเบ่งลูกออกมาอีกครั้งและแล้วก็คลอดบุตรชายหญิงฝาแฝดสองคนออกมานั้นเอง ทุกคนดีใจเป็นอย่างมาก
"ลูกแม่ไหนมาให้แม่ดูหน้าหน่อยสิ"
แล้วหมอทำคลอดก็ได้เอาเด็กชายหญิงพระองค์มาให้นางดูทันที โดยมีองค์ชายเหอฟานคอยดูอยู่ข้างๆ นางยังทำหน้าตาบึ้งไล่องค์ชายออกไป ทำให้องค์ชายเสียใจเป็นอย่างมาก และออกมารอหน้าห้อง
ด้านหยางปี่เหยาได้มาหาองค์หญิงเวยหลินที่อารามชีดอกเหมยและได้เตือนสติบุตรสาวตนเอง อย่าตั้งแง่กับความรักหรือมีทิฐิอีกเลยให้คิดดูให้ดี เพราะเวลามันสั้นนัก จะทำเสียใจในภายหลังได้ ก่อนที่มันจะสายเกินไป นางเข้าใจแล้วยอมทำตามคำสอน
เมื่อองค์ชายเหอฟานเข้ามาหาก็ทำหน้าตาเรียบเฉยและรอฟังเค้าพูดว่าจะพูดอะไรที่นางอยากฟังมากที่สุดนั้นเอง
"เวยหลินข้าคงต้องกลับไปแล้วนะ ในเมื่อเจ้าไม่รักข้า ข้าก็จะไม่รั้งเจ้าไว้อีกแล้วนะ ลาก่อน"
"ท่านจะทิ้งข้าทิ้งลูกไปจริงๆ เหรอ" องค์หญิงกล่าวทันที
"เจ้าพูดอะไรออกมานะ ก็เจ้าไล่ข้าไปเองไม่อยากเจอหน้าข้าไม่ใช้เหรอ"
"ถ้าท่านไปก็ไม่ต้องมาให้ข้ากับลูกเห็นหน้าอีกเลยตลอดชีวิต"
"เจ้าว่าไงนะ แสดงว่าเจ้า"
"ยังให้ข้าพูดซ้ำซากอีกเหรอ ข้าจะแต่งงานกับท่านองค์ชาย"
"เจ้าพูดจริงนะ ....ไชโยข้าจะได้แต่งงานแล้วเย้ ดีใจจังเลย" ว่าแล้วองค์ชายก็กอดองค์หญิงทันที จากนั้นก็เดินมาดูลูกน้อยทันทีอย่างมีความสุข
เวลาผ่านมาหลายปี ที่วังหลวงแคว้นเวย
มีเด็กๆ เล็กๆ มาวิ่งวุ่นกันเต็มไปหมดเลยทีเดียว องค์ชายเวยจื่อหวงมีลูกหนึ่งคน ส่วนองค์ชายเวยหวางหมิงมีลูกสองคนเป็นหญิงสองคนทั้งหมด และหยางปี่เหยาก็มีลูกหนึ่งคนกับซ่งหลิง และสุดท้ายองค์หญิงเวยหลินมีลูกกับองค์ชายเหอฟานสามคน ทุกคนมาเดินเล่นกันในสวนกัน องค์ฮ่องเต้ซึ้งตอนนี้ทำใจได้แล้วและได้ค่อยเลี้ยงหลานของตัวเองอย่างมีความสุข
จบบริบูรณ์