ศึกรักจอมใจ ตอนที่ 7

องค์หญิงเวยหลินสู้กับองค์ชายเหอฟานและเกิดเพรียงพร่ำฝ่ายองค์ชายเหอฟาน พ่ายแพ้และโดนองค์ชายเหอฟานจับตัวไปทันที องค์ชายเวยจื่อหวงกับองค์ชายเวยหวางหมิงได้เดือดเนื้อร้อนใจทันที เช่นเดียวกับซ่งหลิงด้วยและได้คิดพยายามช่วยแต่ก็ไม่สำเร็จ

"ปล่อยองค์หญิงเวยหลินมาเดี๋ยวนี้นะองค์ชายเหอฟาน"

"การรบย่อมมีแพ้ชนะและข้าเป็นฝ่ายชนะ งั้นข้าขอตัวไปก่อนละ ฮะๆๆๆๆๆ" แล้วองค์ชายเหอฟานก็พาตัวองค์หญิงเวยหลินไปทันที

"องค์หญิง" ทุกคนต่างโกรธและโมโหกันเป็นอย่างมากที่เสียองค์หญิงไปให้กับฝ่ายตรงกันข้าม ทำให้ทุกคนสัญญาจะถล่มมองโกลให้ราบเป็นหน้ากองเลยทีเดียวถ้ามีโอกาส ขอสัญญา

"ปล่อยข้านะองค์ชายเหอฟาน ข้าบอกให้ปล่อย" องค์หญิงได้ร้องขอทันที แต่องค์ชายหาฟังไม่ได้แกล้งจับแก้มเนียนสวยขาวละเอียดเล่น ทำให้องค์หญิงสะบัดหน้าออกทันทีอย่างโกรธเกลียดชิงชังยิ่งนัก นางไม่ชอบใบหน้ากวนๆ ขององค์ชายเลยให้ตายสิ ถึงจะหล่อเหลาขนาดไหนก็ตามแต่เถอะ แต่ถ้าเป็นศัตรูนางจะไม่สนใจทันที 

องค์ชายเหอฟานได้พาองค์หญิงขี่ม้าไปด้วยกันและพาไปยังที่ตั้งถิ่นฐานของตนเองที่ทะเลทรายข้างหน้าแถบทุ่งหญ้านั้นเอง

"ท่านปล่อยข้าไปเถอะข้าขอร้องละ" องค์หญิงไม่อยากอยู่ที่แบบนี้เลยให้ตายสิ

"ถ้าปล่อยเจ้าไปแล้วเจ้าก็คงไปสินะ ข้าชอบเจ้ามากเลยรู้ไหมองค์หญิงเวยหลิน" องค์ชายทำท่าทางจะจูบองค์หญิงแต่องค์หญิงสะบัดหน้าไปทันที

"เจ้าไม่ชอบข้าไม่เป็นไร แต่ข้าชอบเจ้าก็พอแล้ว"

"คนโรคจิต คนวิตถาร"

"เจ้าจะว่าด่าข้ายังไงข้าก็ไม่สนใจหรอก ข้าสนแต่เจ้าต้องเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น" ว่าแล้วก็ขี่ม้าพานางเข้าค่ายไปทันที

พอมาถึงก็ได้มาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อของตนเองทันที

"ถวายพระพรท่านพ่อข้ากลับมาแล้วเสด็ดพ่อ"

"แล้วนี้เจ้าพาสาวคนไหนมากันละเนียะ เจ้าคิดอะไรกันแน่" เหอหนันถามบุตรชายทันที

"ข้าอยากแต่งงานกับนางท่านพ่อ ขอท่านจงส่งเสริมด้วย"

"ข้าไม่แต่งกับท่านเหอฟาน" นางปฎิเสธเสียงดังฟังชัดทีเดียว

"แล้วทำไมเจ้าไม่แต่งกับลูกชายข้าละแม่นาง"

"ข้าองค์หญิงเวยหลินแห่งแคว้นเวย ไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งพวกเจ้าด้วย"

"นี้เององค์หญิงที่เค้าลือกันว่าสวยงามเก่งกาจมากนัก เจ้านี้ตาแหลมนะเหอฟานที่เลือกนาง"

"พะยะคะท่านพ่อ หม่อมฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะพะยะคะ เดี๋ยวต้องหาที่ให้นางอยู่ด้วย"

"ไปสิ เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องงานแต่งงาน พ่อจะจัดให้กับเจ้าทั้งคู่เอง ถึงแม้ว่านางจะดื้อด้านยังไงงานแต่งก็ต้องเกิดขึ้นแน่นอน"

"ขอบพระทัยพะยะคะท่านพ่อ" แล้วเหอฟานก็พาองค์หญิงมากับตนทันทีและได้ พามาที่ห้องพักของนางเองที่จัดหาไว้ให้อย่างสวยงาม

"ข้าไม่อยู่ข้าจะกลับบ้าน"

"แล้วเจ้าจะกลับยังไง ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปได้นะ"

"ก็ไม่แน่" แล้วองค์หญิงก็เห็นกระบี่วางอยู่จึงรีบคว้ามาจ่อที่คอขององค์ชายเหอฟานทันที

"ปล่อยข้าไปซะ แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน"

"เจ้าจะทำอะไรข้า เจ้าไม่มีวันชนะข้าได้หรอกนะ ไม่งั้นคงไม่โดนข้าจับตัวมาได้หรอก"

"ท่านองค์ชายข้าเกลียดท่านที่สุด ออกไปนะ"

"ได้แล้วข้าจะมาใหม่"

ว่าแล้วองค์ชายเหอฟานก็จากไปทิ้งให้ทหารยืนคุมหน้ากระโจมไม่ให้นางออกไปได้เป็นอันขาด