ผมเดินเอามือซุกในกระเป๋ากางเกงยีน ถนนสายเล็ก ๆ ที่ผมต้องเดินเข้าไปที่ห้องเช่าท้ายซอย เวลานี้ไม่มีใครเดินกันแล้ว ผมเดินเดี่ยวไม่มีสาวที่ไหนจะมาเอี่ยวด้วยพอเวลาคนเราตกอับ เรื่องเลวร้ายมักถาถมเข้าใส่อย่างไม่รอให้คนเจ็บต้องตั้งตัว

โดนเพื่อนโกงเงินไปเกือบหมื่น แถมเขียนหนังสือไม่ได้เงินอีก เงินจะกินยังไม่มี จะหาอะไรมาย้อมหัวให้เมามายยังไม่มีปัญญาจะหาเลย แต่ก็ดี ผมจะได้ไม่เป็นตับแข็งตายก่อนที่ความรักใหม่จะผลิบานในหัวใจที่เวลานี้ผมพยายามเก็บเศษที่กระจัดกระจายมารวมกันใหม่ ให้เข้มแข็งแกร่งกว่าเดิม แต่ความเหงาที่ทั้งเศร้าร้ายและทำให้คนหล่ออย่างผมหน้าซึมนั่น มันยังไม่มีทางออกจากตัวผม และจากดวงตาของผม อยากเด็ดใบไม้มาเป่าเป็นเพลง แต่สายลมเที่ยงคืนเด็ดใบทิ้งก่อนที่ผมจะเอื้อมมือออกไป

ผมได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาจากด้านหลัง เป็นเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ผมมองตามเสียงนั่น เห็นผู้หญิงผมยาวสยาย ใส่ชุดสีขาวทั้งชุด ผมมองไปทางอื่นๆ แต่ไม่มีใครแล้ว เธอเดินเลยผมไปอย่างไม่สนใจ แต่สายตาเธอเหลือบมองผิดทางผมนิดหนึ่งแต่ก็เดินตามทางของเธอต่อไป

แวบหนึ่ง...ผมคิดว่าเธอไม่ใช่...

แต่ช่างเถอะ ทางเปลี่ยว ๆ แบบนี้ มีคนเดินทางเดียวกันด้วยล่ะ มันก็ดีแล้ว

“คุณจะไปทางไหนครับ”  ผมถามอย่างสุภาพ เธอหันมามองผมตรงๆ สายลมพัดเส้นผมที่เคลียแก้มของเธอทำให้ผมมองเห็นใบหน้าเธอชัด  เวลาที่เธอยิ้มความรู้สึกอ้างว้างในใจมันหายไปหมด

“กลับบ้านค่ะ อยู่ท้ายซอย”

“ทางเดียวกันเลยนะครับ”  ผมยิ้มกว้างรู้สึกอุ่นใจ

“กลับด้วยกันมั้ยคะ”

“ดีครับ ดีที่สุดเลย”  เธอหัวเราะ ผมเลยเดินเข้าไปเคียงคู่

“ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะครับ”   ผมถามอย่างเป็นห่วง ไม่ใช่จะลวนลามเธอเลย

“ไม่มีคนมารับค่ะ แย่เลย”  เธอหัวเราะเบา ๆ

“โชคดีที่เจอคุณ”

“ผม” ผมชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆ

“ค่ะ...เอมจำหน้าคุณได้ คุณเดินผ่านบ้านเอมทุกวัน แล้ววันนี้ไม่มีผู้หญิงที่สวยๆ คนนั้นมาด้วยเหรอค่ะ”

“หลังไหนฮะ”   เอ...ผมลืมได้ไง บ้านใครลูกสาวสวยอย่างนี้...แต่ไม่ตอบคำถามเธอ

“หลังนั้นไงค่ะ”

เธอชี้ไปที่บ้านหลังที่กำลังจะเดินถึง ผมได้กลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ ลอยมากับสายลมที่พัดผ่าน    ไม่นานผมมาถึงหน้าบ้านไม้หลังสวยที่ผมเดินผ่านบ่อยๆ  จำได้ล่ะ...ผมเคยแอบนั่งหลับที่หน้าบ้านหลังนี้ในคืนที่ผมเมาอย่างหนักเดินกลับไม่ไหว

“ส่งแค่นี้นะครับ”  ผมเตรียมหันหลังกลับ แต่เธอเรียกผมไว้ก่อน

“คุณรู้จักชื่อผมด้วยเหรอ”  ผมถามยิ้มๆ ไม่ได้โกรธเธอหรอก

“คุณเดินผ่านทุกวันนี่...เอ่อพรุ่งนี้มาทานข้าวเช้าที่นี้ก็ได้นะค่ะ” เธอยิ้มหวาน

“ครับ...”

ผมหันหลังกลับแล้ว แต่ก็ไม่วายเดินหันหลังมามองเธอ โบกมือส่งเธอแล้วก็ดูเธอหัวเราะแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ในเช้าวันถัดมาผมลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว รีบแต่งหล่อออกไปตามนัดของสาวน้อยผมยาวคนเมื่อคืน

ผมยืนลังเลอยู่หน้าบ้าน จนเมื่อเห็นเธอคนนั้นเดินออกมารดน้ำต้นไม้  ผมจึงกล้าเข้าไปทักทาย และเธอยังคงมีรอยยิ้มละมุนเสมอทำให้ผมรู้สึกว่าเมื่อคืนไม่ได้ฝันไป

“ป้าจ๊ะ เตรียมอาหารเช้าด้วย”  

เธอร้องบอกคนในบ้านที่เป็นหญิงวัยกลางคน ผมเดินตามร่างบางราวกับก้านดอกไม้ไหวเข้าไปในบ้าน เธอให้นั่งรออยู่ที่นอกชานใต้ต้นไม้ใหญ่

“ไม่รู้ว่าทานเผ็ดได้หรือเปล่านะค่ะ”

เธอเอ่ยถามเมื่อคุณป้า แม่บ้านของเธอยกถาดอาหารมาวางบนโต๊ะ ผมจะช่วย แต่ชามแก้วแบบนั้น ผมไม่กล้าจับแรงมากนัก เลยทำให้ผมดูเกร็งๆ จนเธอหัวเราะออกมา

“ทานเยอะๆ นะค่ะคุณ...”

“ฉายครับ”   ผมตอบคุณป้าที่เป็นแม่บ้านของเธอ

“ค่ะคุณฉาย”

“เรียกแค่ฉายก็พอแล้วครับ ไม่ต้องมีคุณหรอก”   ผมบอกอย่างเกรงใจ เธอยิ้มหันไปพยักหน้ากับคุณป้าของเธอ แล้วก็เหลือแค่เราสองคนนั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน

“ทำไมถึงเลี้ยงข้าวผมละครับ”  ผมถามตรง ๆ เธอยิ้มแล้วเลื่อนถาดผลไม้ให้ผม

“ก็ใคร ๆ ชอบบอกว่าพวกศิลปินไส้แห้ง แล้วท่าทางคุณจะแห้งมากซะด้วย”

แน่ะ...เธอว่าผมล่ะ แต่น่ารักจริงๆ

“อยากได้คนวาดรูปเหมือนค่ะ”

“เลือกผมเหรอ”   ผมชี้นิ้วที่อกตัวเอง แต่ปลื้มอยู่ในใจลึกๆ

“ได้ไหมค่ะ มีค่าแรงด้วยนะ”

“ตกลงครับ...ผมจะมาทุกเย็นล่ะกัน”  ผมเสนอ เพราะช่วงเช้าต้องไปเรียน

“ค่ะ”

ผมเลยกลายเป็นแขกประจำของบ้านเธอ มีข้าวเย็นให้ด้วย ส่วนใหญ่จะอู้งานมากว่า...จะได้นั่งคุยกับผู้หญิงผมยาวนัยน์ตาโศกคนนี้นานๆ

บ่อยครั้งที่ผมแอบเห็นท่าทางเหนื่อยง่าย หน้าซีดบ่อย ๆ ผมห่วงเธอ บ้านของเธอมีแค่เธอกับป้าที่เป็นแม่บ้าน  ผมไม่กล้าถามอะไรมาก พยายามหาเรื่องสนุก ๆ มาเล่าให้เธอฟังเสมอ เป็นอย่างนี้รวมเดือน จนภาพเขียนผมเสร็จ

ผมเดินถือรูปแผ่นใหญ่ที่เพิ่งใส่กรอบเสร็จ แต่ยังไม่ให้เธอหรอกน่ะ ผมจะเอานอนดูเธอเอ๊ย...หมายถึงรูปเธอสักคืนก่อนที่จะห่อกระดาษสีสวยที่ซื้อมาแล้วอยู่ที่ห้อง แล้วค่อยให้เธอในตอนเช้า.............

 

“เพิ่งกลับเหรอค่ะ”

“ครับ”  ผมตกใจ อยากซ่อนรูปไว้ ถึงจะมีกระดาษสีน้ำตาลยับ ๆ ห่ออยู่ ผมก็หาที่ซ่อนไมได้ ได้แต่ยิ้ม

“อะไรค่ะ”

“รูปที่ต้องส่ง’จารย์ครับ”  ผมโกหกและรอเธอเดินมาใกล้ ๆ แล้วเราก็เดินคู่กันเดินตรงไปตามทางที่เราต้องไป

“ถ้าเอมไม่อยู่แล้ว...คุณฉายจะคิดถึงเอมบ้างไหมค่ะ”  เธอถามน้ำเสียงเศร้า

“ทำไมเอมพูดแบบนั้นล่ะครับ”  ผมมองใบหน้าหวานของเธอ แต่เธอไม่กล้าสบตากับผมเลย

“ตอบซิคะ”

“แน่นอนครับ ไม่ว่าเอมจะอยู่ที่ไหน เอมจะอยู่ในหัวใจของผมตลอด”   ถ้ามือของผมไม่ถือรูปอยู่ ผมจะจับมือเธอมาวางที่อกผม

“ขอบคุณค่ะ อย่างน้อยเอมจะได้รู้สึกว่าตัวเองมีค่าบ้าง พ่อแม่เอมท่านยังไม่สนใจเอม ท่านสนใจแต่งานของ่าน แต่เอมก็รักท่านนะค่ะ”

“แต่เอมก็ยังมีผม”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอเดินเข้าบ้านไปแล้ว ผมมองดูรู้สึกปลกๆ บ้านยิ่งเงียบอยู่แล้ว แต่วันนี้เงียบงันจนดูน่ากลัว ผมถอนหายใจเบาๆ อยากส่งเธอเข้านอน ให้รู้ว่าเธอหลับฝันดี

………….

 

ผมตั้งใจจะมาหาเอมในตอนเช้าแต่นึกได้ว่ามีเรียน เลยต้องมาหาในตอนเย็นผมแปลกใจที่ใครต่อใครไม่รู้มาที่บ้านของเอมมากมาย คุณป้าแม่บ้านนั่งร้องไห้ฟูมฟาย ผมเดินเข้ามาหา ท่ามกลางเสียงเศร้าโศก

“คุณป้าครับ”

“คุณฉาย...”

ผมเข้าไปนั่งพับเพียบใกล้ๆ กุมมือเหี่ยวย่นของป้าเบาๆ

“คุณเอมเสียแล้วค่ะ”

“อะไรนะครับ”   ผมทวนไม่เชื่อ

“คุณเอมค่ะ เมื่อคืนก่อนคุณเอมเข้าโรงพยาบาลค่ะ แล้วคุณเอมก็...”

“คุณเอมเป็นอะไร...ทำไมต้องเข้าโรงพยาบาลด้วย”   ผมคาดคั้นผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเดินเข้ามา ใบหน้าคล้ายเอม ผมเดาว่าคงเป็นพ่อของเธอ

“เอมเขาเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เด็ก...เอ่อ...โรครูมาติดนะ แล้วมีโรคแทรก...”

สายตาท่านมองท่าทางปวดร้าว แต่ยังคงอ่อนโยน เหมือนกับผมถูกสายตาของเธอมองอยู่

“เธอคงชื่อฉาย ลูกสาวฉันเคยพูดให้ฟังว่าเธอวาดรูปเก่ง”

“ครับ”   ผมรู้สึกอึ้งอย่างบอกไม่ถูก แล้วยื่นรูปวาดของเธอส่งให้คุณพ่อ ท่านมองดูแล้วน้ำตาก็รื่นไหล

“คุณเอมเสียตอนไหนครับ”   ผมรวบรวมความกล้าถาม

“เข้าโรงพยาบาลตั้งแต่คืนก่อน มาเสียก็เมื่อวานตอนเช้า แต่พ่อเพิ่งรู้ข่าวมาไม่ทันดูใจ...ลูกสาวคนเดียวพ่อยังไม่มีเวลามาเลย...”

ผมเดินออกจากบ้านหลังนั้นช้า ๆ อากาศค่อนข้างเย็น ผมรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมานึกถึงเรื่องที่เพิ่งเดินกับเธอเมื่อคืน...เมื่อคืน...ที่เธอหมดลมหายใจไปแล้ว...

...พร้อมกับรูปวาดรูปเหมือนของเธอที่ผมทำเสร็จ...แต่ไม่ทันให้เธอได้ดู กับคำสัญญาว่าผมจะคิดถึงเธอ...ผมชักไม่รู้ว่าจะคิดถึงจริงหรือเปล่า...แต่เธอจะอยู่ในหัวใจและความทรงจำของผม...ตลอดเท่าที่ผมจะยังหายใจ

 

 รูปประกอบถูกลิขสิทธิ์จาก canva.com
ให้กำลังใจนักเขียนด้วยการกด ดาว และกด ติดตาม ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ