Immortal King Pendant จี้ราชาอมตะ ตอนที่2

Immortal King Pendant จี้ราชาอมตะ

ตอนที่2

นามปากกา SOHAN SH

 

           เมื่อจี้ห้อยคอส่องสว่างทำให้หยางเค่อแสบตาต้องยกมือทั้งสองข้างมาบดบังไว้เพื่อไม่ให้แสงเข้าตาแต่เมื่อแสงหายไปก็ปรากฏเป็นชายหนุ่มวัยกลางคนลอยอยู่กลางอากาศ

 

           หยางเค่อตกใจมากถึงขั้นก้าวถอยหลังและล้มล้มไปแล้วด้วยความตกใจจึงพูดออกไปว่า...ทะ...ทะ...ท่านเป็นไคร ทะ..ทะ..ทำไมถึงออกมาจากจี้ของข้าได้ ชายคนนั้นจึงตอบมาอย่างนุ่มนวลว่า ข้า...ราชาอมตะผู้ที่เคยอยู่จุดสูงสุดของการบ่มเพาะนามว่า โม่จื่อ 

 

            โม่จื่อได้พูดต่อไปว่าเจ้านี่มันไร้พรสวรรค์จริงๆจุดดันเถียนก็ถูกทำลายแถมยังจะคิดฆ่าตัวตายอีก

 

             หยางเค่อถึงกับเงียบและนั่งก้มหน้าพร้อมพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่าข้านั้นเคยมีพรสวรรค์ที่ไร้ใครเทียบแต่ข้าถูกรอบทำร้ายจนพิการไม่สามารถบ่มเพาะได้แถมคู่หมั้นของข้ายังยกเลิกการหมั้นกับข้าอีก

 

  หยางเค่อ : แต่ชั่งมันเถอะ ท่านยังไม่ตอบข้าเลย ท่านมาอยู่ในจี้ของข้าได้อย่างไร 

     โม่จื่อ : ข้าก็เหตุผลเดียวกับเจ้านั่นแหละข้าถูกรอบทำร้ายแต่ต่างจากเจ้า ข้านั้นตายและเหลือเพียงวิญญาณที่หนีรอดออกมาได้แล้วลงมายังโลกเบื่องล่างนี้ 

      หยางเค่อ : ทำไมท่านถึงมาอยู่ในจี้ข้าล่ะ

       โม่จื่อ : เมื่อข้ามาถึงยังโลกนี้ข้าก็ถูกดึงมายังจี้เส้นนี้แล้วได้พบว่ามันเป็นจี้ที่ลึกลับมากข้าดูไม่ออกเลยว่ามันคืออะไร และเหมือนมันจะมีมิติอยู่ภายในนั้นมากมายเลยล่ะ

       หยางเค่อ : ท่านจะทำยังไงต่อไปล่ะ

        โม่จื่อ : ก็คงต้องอยู่ในจี้เส้นนี้ตลอดไปนั่นแหละเพราะงั้น เจ้า สนใจจะมาเป็นศิษย์ของข้าหรือไม่ (พูดด้วยน้ำเสียงอิดออดด้วยความเขินอายที่จะขอให้มาเป็นลูกศิษย์)

 

          หยางเค่อเห็นเช่นนั้นจึงเล่นตัวแล้วพูดขึ้นว่า ข้าไม่เอาด้วยหรอกถ้าท่านเป็นราชันอมตะท่านจะตายได้ยังไงแถมหนีมาอยู่ในจี้ข้าอีกถ้าท่านหลอกข้าขึ้นมาข้าจะทำยังไงพร้อมกับหันหลังเดินหนี

 

          โม่จื่อก็ลอยไปข้างหน้าของหยางเค่อแล้วบอกว่าข้าถูกคนรักของข้าฆ่าตายนางนอกใจข้าแล้วไปรักกับเพื่อนสนิทของข้า 

 

โมจื่อ : ทั้งชีวิตข้าไม่เคยมีลูกศิษย์เลยจึงอยากให้เจ้ามาเป็นลูกศิษย์ของข้า

 

          หยางเค่อเงียบไปสักพักแล้วตอบกับมาว่าข้าตกลง

       โม่จื่อ : ยิ้ม~ก่อนอื่นข้าขอตรวจดูพรสวรรค์ของเจ้าก่อน

       หยางเค่อ : เชิญเลยพร้อมกับยื่นแขนซ้ายให้

       โม่จื่อ : เจ้ายื่นแขนให้ข้าทำไม 

       หยางเค่อ : เอ้า!!ก็ท่านจะตรวจเส้นชีพจรของข้าเพื่อดูพรสวรรค์ไม่ใช่หรอ

       โม่จื่อ : ข้าไม่ต้องทำเช่นนั้นหรอก พร้อมกับ พนมมือแล้วมองไปที่หยางคือ ทำให้ตาของเขาส่องแสงสีแดงเข้มอยู่รอบดวงตา

 

           หลังจากตรวจดูพรสวรรค์ของหยางเค่อทำให้โม่จื่อตกใจมากและหลุดสมาธิจากการตรวจดูพรสวรรค์ของหยางเค่อ แล้วพูดขึ้นว่า พรสวรรค์เจ้าก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นแต่ก็ถือว่ามีพรสวรรค์น่ะนะ

 

      หยางเค่อ : มีพรสวรรค์แล้วยังไงล่ะ ข้าไม่สามารถบ่มเพาะได้ด้วยซ้ำ 

 

           โม่จื่อกอดอกแล้วหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าลืมที่ข้าบอกไปแล้วหรอว่าข้าคือไคร 

หยางเค่อ : ราชาอมตะกิ๊กก๊อกไง 

 

           โม่จื่อถึงกับร่วงลงพื้นทันทีที่ได้ยินคำตอบจากหยางเค่อ เจ้า!!! แล้วก็หัวเราะพร้อมกันสองคน ฮ่าฮ่าฮ่า

 

    โม่จื่อ : เดี๋ยวข้ามา พูดจบประโยคก็กับเข้าไปในจี้ทันทีโดยที่หยางเค่อยังไม่ได้พูดอะไร

 

          หยางเค่อจึงไปนั่งรอบนโขดหินแถวนั้นพอนั่งได้สักพักโม่จื่อก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมยื่นกระดาษให้

     โม่จื่อ : เจ้าไปซื้อของที่อยู่ในนี้มาให้ข้า

    หยางเค่อ : ข้าไม่มีเงินหรอกตั้งแต่ข้าพิการก็ไม่เคยได้เงินจากตระกูลเลย

     โม่จื่อ : ยื่นมือเจ้ามาสิ 

 

          หยางเค่อยื่นมือออกไป โม่จื่อใช้พลังลมปราณเจาะที่มือของหยางเค่อพร้อมกับบอกว่าหยดเลือดลงไปในจี้ของเจ้า อย่างเค่อทำตามจากนั้นเลือดก็ถูกดูดเข้าไปในจี้พร้อมกับแผลที่นิ้วถูกรักษาจนหายสนิท

      หยางเค่อ : ข้าต้องทำไงต่อล่ะท่าน

      โม่จื่อ : นิ่งไปสักพักละพูดขึ้นว่า ข้าลืมไปเจ้าไม่มีลมปราณเพราะงั้นหาทางเอาเองนะพร้อมกับหายเข้าไปในจี้

       หยางเค่อ : ท่าน...ท่าน...ท่านจะให้ไปซื้อยังไงข้าไม่มีเงินสักแดงเดียว 

 

             แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากโม่จื่อ ทำให้หยางเค่อสับสนแล้วนั่งคิดอยู่สักพักแล้ววิ่งลงเขาไป

 

              โม่จื่อปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของหยางเค่อทั้งๆที่หยางเค่อวิ่งลงเขาไปแบบไม่รู้ตัว โม่จื่อมองตามหยางเค่อ แล้วพูดคนเดียว "พรสวรรค์ของเจ้าชั่งหาไครเทียบไม่ได้จริงๆและสายเลือดของเจ้ามันชั่งพิเศษมากซะเหลือเกิน" แล้วโมจื่อก็หายตัวไป