เหนื่อย...ที่จะแสดงอารมณ์

บอร์ด นิยาย เรื่องเล่า เนื้อหาโดย bibibb

Introvert ไม่ง่ายนะ มันเหนื่อยในการอยู่กับคน หรือ เข้าสังคม พูดก็พูดน้อยจนคนอื่นไม่เข้าใจ จะพูดเยอะกับคนที่สนิทใจจริงๆ

ตกอยู่ในความเศร้ามาเป็นปีๆ ที่ตรงไหนที่เราอยู่แล้วไม่มีตัวตนเราก็หายไปเลย ไปอยู่ในที่ๆ สบายใจ สิ่งที่เคยเป็น passion ก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เราก็ไม่แตะต้องมันเลย ปล่อยเวลาผ่านไป ตราบเท่าที่พอใจ กับครอบครัวก็ไม่เคยได้ปรึกษา ทุกคนไม่เคยถาม ไม่เคยเป็นห่วง

พูดก็พูดไม่ออกจริงๆ มันต้องผ่านไปได้ด้วยตัวเอง

ที่คุณไม่พูดให้ใครฟังนั่นน่ะดีแล้ว บางคนไว้ใจได้บางคนไว้ใจไม่ได้ บางคนสะใจ ที่สำคัญบอกไปแล้วใครก็ช่วยไม่ได้ บางคนเค้ากลายเป็น introvert แบบเต็มๆ ถึงเวลาออกข้างนอกทีไร...ร่างกายมันหนัก ชา เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งในร่างกายตลอดเวลา ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับใครเพราะเหมือนไม่มีใครเข้าใจ

การถูก build มาเรื่อย ๆ จนกลายเป็นคนแบบนี้ อาจเป็นอาการที่เกิดจากสารเคมีในสมอง แต่ต้นเหตุแท้จริง มันอาจมาจากการกระตุ้นของสิ่งแวดล้อมรอบข้างหรือคนรอบตัวเรา เป็นสาเหตุที่มันเรียบง่ายมาก

เพียงแค่คำพูดว่า “อ่อนแอจัง” “ยังพยายามไม่มากเลย” แล้วตัวเราที่พยายามอย่างถึงที่สุดละ ยังถูกมองไม่เห็น ดูเหมือนจะไม่รุนแรงสักเท่าไหร่ คนอาจมองว่าก็แค่คำพูด แค่คนอื่นไม่ยอมรับ ไม่เห็นต้องไปสนใจ อย่าไปคิดมากเลย มันก็คิดได้อยู่หรอก แต่ร่างกายกับสมองเรามันดันรู้สึกไปเองไง เราไม่ได้เป็นคนเลือก Truama นี้ และเราก็ไม่ได้เลือกที่จะเกิดมาเป็นคนที่ต้องรู้สึกกับสิ่งพวกนี้ เราไม่ได้อยากเกิดมาดูเข้าถึงยาก เราเป็นตัวเองแล้ว แต่คนอื่นไม่ชอบ คนอื่นรู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกับเรา เราเลยลองพยายามเปลี่ยนตัวเอง ยิ้มให้มากขึ้น ทำตัวnice หัวเราะ แต่เหนื่อยจัง มากกว่าพวก Extrovert โดยธรรมชาติหลายเท่าเลยหละ มันก็เหนื่อยมากขึ้น ๆ เราฝืนมันไม่ไหวจริงๆ มันกลับกลายเป็นว่าตัวตนที่เราสร้างขึ้นเพื่อให้ทุกคนพอใจ มันท้อใจ เหมือนตัวตนของเรา “ไม่มีคนยอมรับ” แม้แต่ครอบครัว ตอนมีปัญหาสภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติ คนรอบข้างก็เริ่มมองว่าเราป่วยและต้องไปหาหมอ แต่ไม่นึกเลยว่าตัวเองก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ สุดท้าย....เลือกปิดตัวเอง พูด...เท่าที่จำเป็น แคร์ตัวเองไม๊...ก็ไม่รู้สิ ต่อให้เราไม่เป็นที่ยอมรับของใคร ต่อให้เราจะไม่ชอบตัวเอง เราก็ต้องโอบกอดตัวเองเอาไว้ ถ้าตายไปแบบนี้มัน...เศร้าเหมือนกันนะว่าไม๊ ขอเป็นคนที่มีความสุขมากกว่านี้อีกหน่อยละกัน แล้วค่อยตาย ฮึ(ยิ้ม) อย่าแบกรับทุกอย่างเอาไว้เลย เมินคนอื่นบ้างก็ไม่ได้ผิดสักหน่อยนิ่ รักตัวเองให้มาก ๆ เห็นค่าความรู้สึกของตัวเองตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ให้มาก ๆ อย่าอยู่แบบตายทั้งเป็น อนุญาตให้ตัวเองได้ไปโลดแล่นเถิดหนาคนเก่ง เอนจอยชีวิตในแบบของตัวเองก็พอ คุณมีคุณค่าในตัวเองมากๆ ถึงแม้คุณจะไม่เห็น คุณไม่ได้อ่อนแอเลย คุณเข้มแข็งมาก คนเราเจอเรื่องราวไม่เหมือนกัน มีวิธีจัดการที่แตกต่าง ไม่มีใครตัดสินใครได้ มันผ่านอะไรกันมาเยอะจริงๆ และมันจะยังไม่สิ้นสุด ขอให้คุณมีความสุขในทุกๆ วัน กลับมามีแพชชั่นในชีวิต ก้าวต่อไปข้างหน้าช้าๆ แบบมั่นคง

เชื่อเถอะว่าเวลาที่ผ่านไปมันจะไม่ว่างเปล่า ในวันที่เราเข้มแข็งขึ้น

โตขึ้นเยอะเลย ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวรอยยิ้มและน้ำตา ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่ ขอบคุณที่อยู่ตรงนี้ ขอบคุณที่เข้มแข็งและผ่านมันมาได้จนถึงวันนี้ ยังจำรอยยิ้มนั้นได้น้าาา มันสดใสมากเลย ขอบคุณท้องฟ้า อากาศ ดวงดาว หุบเขา ที่ทำให้พูดได้มากแบบที่ไม่เคยเป็น ขอบคุณคนที่รับรู้มาตลอดว่าเราเป็นสไตล์นี้ ถึงเราไม่เคยได้พูดที่ไหน อยากให้คนอื่น ได้เห็นเราได้รักเราอย่างที่ตัวเราเป็น