นิยาย ผมจะรักแล้วนะครับคุณพี่ฝ่ายช่าง ตอนที่ 6

28 กันยายน 2566 (14:05)โพสท์โดย monkeythink

สวัสดีเช้าวันเสาร์อันสดใส

มือถือคือสิ่งแรกที่ผมหยิบขึ้นมาทำให้รู้ว่าความสดใสของเช้าวันหยุดกำลังจะหายไปเพราะข้อความในช่องสนทนาที่แจ้งเตือนกว่าสามสิบข้อความและนั่นจะเป็นข้อความจากใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ผมรอจนหลับไปเมื่อคืน

เมื่อคืน...

ว่าแล้วก็รีบสำรวจร่างกายตัวเองทันที ไฟในห้องยังเปิด ชุดทำงานยังเต็มยศแม้กระทั่งถุงเท้าก็ยังไม่ได้ถอด เลื่อนสายตาไปที่โต๊ะตัวเล็กที่วางมื้อค่ำเอาไว้ก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ต้องเปิดจานที่วางปิดไว้บนชามก็พอจะรู้ว่าบะหมี่ที่อยู่ในชามนั้นมีสภาพเป็นอย่างไร

สรุปง่าย ๆ ว่าผมยังเมื่อคืนผมไม่ได้อาบน้ำนอน

แทนที่ควรรีบตรงไปยังห้องน้ำกลับยังนั่งอ้อยอิ่งมองหน้าจอมือถือเพราะตอนนี้ช่องแชทจากเพื่อนซี้อย่างวุ้นเส้นมันช่างดึงดูดความอยากรู้และผมก็เอาชนะความอยากรู้นั่นไม่ได้

วุ้นเส้นที่กินแล้วอร่อย : ฉันเคยเรียนที่เดียวกับพี่ภูผาตอนมัธยม

: พี่เขาดังมาก

: หล่อมาก

: หล่อโฮก

: หล่อแบบกระชากใจทั้งผู้หญิงแท้อย่างฉันแล้วก็สาวเทียม

: พี่ภูผาไม่อัปเดตข้อมูลในเฟซบุ๊กนานมากฉันไปส่องมาแล้วก็เห็นพี่เขาอัปรูป

: เห็นรูปแรกฉันก็ยังไม่มั่นใจนะว่าเป็นแก

: แต่อีกรูปที่ลงเมื่อคืนฉันมั่นใจเลยว่าเป็นแกแน่นอนถึงจะไม่แท็กชื่อแกก็เถอะ

: แกมันร้ายนัก

: send photo

: แกสนิทกับพี่ภูผาหรอ

: ตอบค่ะเพื่อน ห้ามนอน

: แกห้ามนอนนะ ลุกขึ้นมาตอบเดี๋ยวนี้

: ฮัลโหล ยังมีชีวิตอยู่ไหมคะเพื่อน

: ตื่นมาตอบฉันเดี๋ยวนี้

: สายที่ไม่ได้รับ

ตามด้วยข้อความอีกล้านแปดที่ทำให้ช่องสนทนาแจ้งเตือนเป็นสามสิบกว่าข้อความซึ่งข้อความล่าสุดที่ถูกส่งมาก็คือหกโมงเช้า ส่วนตอนนี้หรอแปดโมงแล้ว

เช้าขนาดนั้นใครจะไปตื่นมาอ่าน

จะว่าไปนี่เพื่อนผมตื่นเช้าหรือยังไม่ได้นอนกันนะ

ผมเลื่อนดูรูปที่วุ้นเส้นส่งมาให้รูปแรกเป็นรูปที่พี่ภูผาถ่ายตัวเองแต่ติดผมเข้าไปตัวประกอบข้างหลังซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าถ่ายตอนไหน ส่วนรูปที่สองนี่เห็นหน้าชัดเจนเลยทั้งหน้าผมกับหน้าคนถ่ายเพราะเป็นรูปที่เราถ่ายกันบนดาดฟ้า อย่างที่วุ้นเส้นบอกล่ะครับว่าถึงไม่ติดชื่อก็รู้ว่าเป็นใคร

เห็นหน้าระรื่นชื่นบานของผมซะขนาดนั้น

ผมเอง : สวัสดีตอนเช้าครับ

วุ้นเส้นที่กินแล้วอร่อย : แกตื่นแล้วหรอ

ข้อความจากคู่สนทนาตอบกลับมาในทันที

ผมเอง : เพิ่งตื่น

วุ้นเส้นที่กินแล้วอร่อย : แกเพิ่งตื่นแต่ฉันยังไม่ได้นอน

: รอแกมาตอบตั้งแต่เมื่อคืน

นี่เพื่อนผมอาการหนักไปหรือเปล่านะ อยากรู้ถึงขั้นอดหลับอดนอน อาการออกจะน่าเป็นห่วง ไหน ๆ ก็ตื่นแล้วจะพิมพ์ส่งหากันให้เสียเวลาทำไมผมจึงกดคอลหาปลายสายทั้งสภาพยังไม่อาบน้ำ

“ฮัลโหลมายเฟรน” เสียงปลายสายดังแสบหูด้วยความร่าเริงไม่เหมือนคนอดหลับอดนอนเพื่อรอฟังเรื่องชาวบ้านเลยสักนิด

“ทำไมไม่นอน”

“ต่อมเผือกมันร้อน นอนไม่หลับ”

“อาการหนัก” ขอด่าสักหน่อย

“ไว้ด่าทีหลัง ตอนนี้รีบตอบคำถามมาก่อน”

“ถามมาได้เลยครับ รอแถลงข่าว”

“เว่อร์วังแถลงข่าวอย่างกับเป็นเซเลป”

แล้วที่อดหลับอดนอนเพื่อรอฟังเรื่องคนอื่นนี่ไม่เว่อร์วังเลยนะ

“วางสายล่ะ”

“กรี๊ดดด ห้ามวาง ห้ามลุกไปไหน ห้ามทำอะไรทั้งนั้นนอกจากตอบคำถามของฉัน”

“งั้นถามมา” ถ้าไม่ได้ถามคงอกแตกตายแน่ ๆ

“แกคบกับพี่ภูผา”

“เปิดคำถามได้เลวมาก” แค่คำถามแรกก็เหมือนถูกมีดแทงแล้ว

“อย่าเบี่ยงประเด็น รีบตอบมาเพื่อนอยากรู้มาก”

ต่อมเผือกอันร้อนระอุแผดเผาเพื่อนผมจนหน้ามืดตามัวถึงขนาดนี้เลยหรือไง

“คิดอะไรของแกเนี่ย ไม่ได้คบกันเป็นแค่พี่น้องกัน”

“ใช่หรอออ” เกลียดความลากเสียงยาวพร้อมหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่เชื่อมากเลยครับ

“เออ...เป็นพี่น้องกันจริง ๆ”

พี่น้องกันสด ๆ ร้อน ๆ เลยล่ะ เพิ่งขอเป็นพี่ชายผมไปเมื่อวานนี่เอง ทั้งที่ใจจริงอยากเป็นมากกว่านั้นจะแย่

“แล้วไปรู้จักกันได้ไง”

“ก็ทำงานที่เดียวกัน”

“แผนกเดียวกันหรอ”

“คนละแผนก”

“แต่รู้จักกัน”

“ทำงานที่เดียวกัน ใจคอแกจะไม่ให้รู้จักเพื่อนในบริษัทเลยหรือไง”

“แต่ปกติแกไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร งั้นคำถามต่อไป”

“จัดมา” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็แอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ

“แกแอบกลืนน้ำลายทำไม มีอะไรที่ตอบมาแล้วไม่ใช่ความจริง”

“ไม่มี จะไปโกหกแกทำไม ถ้าไม่ถามจะวางแล้วนะ” จะบ้าตาย นี่เพื่อนผมตาดีขนาดนั้นเชียว

“คำถามต่อไป” วุ้นเส้นจ้องหน้าผมเขม็งราวจับผิด “ทำไมถึงถ่ายรูปด้วยกันแถมดูสนิทกันขนาดนั้น แกรู้ไหมว่าคนจิตใจอ่อนไหวอย่างฉันมันคิดไปไกล”

จิตใจอ่อนไหว...

กลอกตามองบนโดยอัตโนมัติเลยล่ะครับ

“ก็แค่ถ่ายรูปน่า แกอ่ะคิดมาก แล้วทำไมถึงคิดว่าคบกันล่ะ”

“เอิ่ม พูดยังไงดีล่ะ”

“พูดตามที่ต่อมเผือกแกมันเรียกร้องให้อดหลับอดนอนนี่แหละ”

“ไม่ได้ด่าใช่ไหม”

“ไม่ได้ด่า” ถึงความจริงผมจะหลอกด่าไปแล้วก็เถอะ

“สาบาน”

“โตแล้วใครเขาสาบานกัน” ผมได้ยินเสียงอีกฝ่ายถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นให้ผมกลายเป็นผู้ฟังที่ดี

“เอาง่าย ๆ เลยคือตอนที่เรียนมัธยมฉันเรียนที่เดียวกับพี่ภูผา ตอนนั้นฉันอยู่มอต้นแต่ก็เห็นพี่เขาบ่อยนะ เป็นตัวแทนถือป้ายโรงเรียน งานกีฬา เป็นนักกีฬา หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง แบบว่าป๊อปอ่ะ ฐานะดีหน้าตาดี”

ผมนึกภาพตามที่วุ้นเส้นเล่า ขนาดตอนนี้ก็ยังดูดีถ้าย้อนกลับไปตอนวัยรุ่นคงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน

“ฟังจากที่เล่าแล้วดูท่าจะฮอตมาก”

“ฮอตมาก แต่ชีวิตคนเราก็มีจุดพีคไงแก มีคนชอบมากก็มีคนเกลียดมากเป็นธรรมดา พักหลังเริ่มมีคนพูดกันว่าพี่ภูผาคบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า คบแล้วทิ้งบ้าง กินเหล้าเมายาบ้าง หนักสุดก็มีอะไรกับผู้ชายในห้องน้ำโรงเรียน”

“โห ก็เจอมาหนักเหมือนกันนะ สังคมโรงเรียนก็เล็กแค่นั้นแถมยังต้องไปเรียนทุกวันคงกดดันน่าดู”

“นั่นสิ เออ...มีหนักกว่านั้นอีกนะ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้”

“มีอีกหรอ ที่ฟังมาก็หนักแล้วนะ”

“พีคสุดเลยก็ข่าวที่พี่ภูผาทำผู้หญิงท้อง แล้วหลังจากนั้นพี่เขาก็หายหน้าหายตาไปเลย ได้ยินข่าวอีกทีก็ข่าวที่พี่เขาลาออก”

ฟังแล้วก็รู้สึกหดหู่ จากชีวิตดี ๆ กลับกลายเป็นดิ่งลงเหว ถ้าเป็นผมเองที่ต้องเจอเรื่องราวอย่างที่ได้ฟังก็คงไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป

“สงสารพี่ภูผาอะ”

“ใช่ อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่พูดกันมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”

“คนเราตายเพราะคำพูดคนอื่นมาก็เยอะทั้งที่บางครั้งมันก็ไม่ใช่ความจริง เป็นแค่คำพูดสนุกปากที่พูดไปวัน ๆ”

“หูยยย คมอะ ขออีกทีจะเอาไว้ขึ้นเตตัส เมื่อกี้ฉันจดไม่ทัน”

“จำไม่ได้แล้ว”

“แกอะ แล้วพี่ภูผาเป็นบ้างอะ ตั้งแต่พี่แกลาออกไปก็ไม่มีข่าวคราวให้ได้ยินอีกเลย”

“ไม่รู้ดิ ยังไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นเพิ่งรู้จักกันได้แค่สี่ห้าวันเอง”

“สี่ห้าวันแต่มีรูปคู่นะจ๊ะ ดูจากรูปแล้วก็หล่อเหมือนเดิม”

“ไอหล่อก็หล่อ เห็นผ่าน ๆ ก็รู้แล้วว่าหล่อ อยากเห็นตอนมัธยมว่าจะหล่อขนาดไหน”

“ถ้าได้เห็นนะ แกจะต้องชอบพี่ภูผาอย่างแน่นอน เอ๊ะ...หรือว่าตอนนี้แกชอบพี่เขาแล้ว”

ถามได้ตรงจุดมาก จะไม่ให้ผมเกลียดเพื่อนตัวเองได้ยังไง

“พูดมากน่า”

“บ่ายเบี่ยงหรอออ” สกิลลากเสียงยาวมาอีกแล้วครับ

“ป่าว พี่เขาเป็นผู้ชายนะจะมาคบกับฉันได้ไง”

“แน่ใจว่าเป็นผู้ชาย”

ได้ยินวุ้นเส้นแล้วผมก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วล่ะหรืออาจเป็นเพราะลึก ๆ ผมก็แอบหวังให้พี่ภูผาชอบผู้ชายเหมือนกัน

อย่างน้อยถ้าอีกฝ่ายชอบผู้ชายขึ้นมาจริง ๆ ผมก็มีสิทธิที่จะหวังต่อไป

“จะไปรู้ได้ไง”

“คืองี้ อย่างที่เล่าแหละว่าตอนเรียนพี่ภูผาเคยมีข่าวกับผู้ชาย หรือว่าพี่แกจะได้ทั้งสอง”

“หน้าก็ดี หลังก็ได้งี้หรอ”

“คงงั้นล่ะมั้ง ฉันก็ไม่เคยเห็นพี่ภูผามีแฟนเป็นตัวเป็นตนนะ มีแค่ข่าวลือที่พูดกันว่าคบคนนั้นคนนี้”

“คบเล่น ๆ งั้นหรอ”

“ไม่รู้สิ ฉันอยากรู้อะแกว่าพี่เขาชอบผู้ชายหรือผู้หญิง ถ้าชอบผู้หญิงนี่แบบฉันนี่ได้ป่ะ”

“จะไปรู้ได้ไง”

“แก...” เสียงเรียกที่ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออีกครั้ง “พิสูจน์ให้เพื่อนหน่อยสิ เพื่อนจะได้ไม่ค้างคาใจ ไม่งั้นต่อมเผือกฉันคงทำงานให้ทักมากวนแกทุกวันแบบนี้”

“กว่าเผือกจะสุกตัวฉันก็ไหม้กันพอดี”

“สำบัดสำนวน นะแกนะพิสูจน์ให้ฉันหน่อย”

“ยังไงดีล่ะ” ผมคิดไม่ออกเลยล่ะครับว่าต้องพิสูจน์ด้วยวิธีไหน นอกจากวิธี...

“เอาตัวแกเข้าแลกไง” นี่ล่ะครับที่ผมกำลังคิด

“เห้ยยย”

“จะตกใจทำไม เอาตัวแกเข้าแลกนั่นแหละ ดีไม่ดีถ้าพี่เขาชอบผู้ชายขึ้นมาแกก็จะได้คบกับพี่เขาเลยไง หล่อ ๆ แบบนั้นหายากนะเว้ยแก ถึงแม้ส่วนลึกของหัวใจอันบอบบางของผู้หญิงคนนี้จะหวังให้พี่ภูผาเป็นชายแท้ทั้งแท่งก็ตาม”

เอาว่ะ การลงทุนย่อมมีความเสี่ยง

แต่ถ้าลงทุนแล้วได้ผลลัพธ์อย่างที่เพื่อนบอกมันก็โอเค โอเคมากเลยล่ะ

ผมยอมทุ่มสุดตัว

“สาธุ ขอให้พี่ภูผาเป็นเกย์ ขอให้พี่ภูผาชอบผู้ชาย” ผมยกมือขึ้นท่วมหัว

“ม่ายยย ขอให้เป็นผู้ชาย ขอให้เป็นผู้ชาย” อีกฝ่ายยกมือขึ้นท่วมหัวไม่ต่างจากผม

“ขอให้เป็นเกย์ ขอให้เป็นเกย์”

“โว้ย เป็นเกย์ก็เป็นเกย์ ถ้าเป็นแล้วแกจะได้กับพี่ภูผาผู้หญิงจิตใจอ่อนไหวและบอบบางอย่างฉันก็ยินดี”

เกลียดจริง ๆ เลยครับไอ้คำว่าจิตใจอ่อนไหวและบอบบางเนี่ยมันไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด

“ไว้เอาตัวเข้าแลกสำเร็จเมื่อไหร่จะทักไปบอกเพื่อนวุ้นเส้นเป็นคนแรกเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนคนนี้จะเป็นฝ่ายทักไปหาฟีฟ่าเพื่อนรักเป็นระยะเอง และถ้าแกไม่ตอบแชทฉันจะเปลี่ยนไปถามเรื่องแกที่ช่องแชทพี่ภูผาแทน”

“เพื่อนเลว”

“สัญญาณไม่ดีเลยค่ะเพื่อน แค่นี้ก่อนนะ”