ก้อนหินในกระเป๋า

ณ ที่แห่งนึง มีชายหนุ่มชื่อ “พฤกษ์” อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขา พฤกษ์เป็นคนขยันและรักครอบครัว แต่เขามักจะเก็บความไม่พอใจและปัญหาต่างๆ ไว้ในใจ ไม่เคยพูดออกมา วันหนึ่ง ขณะเดินทางไปทำงาน เขาเจอกับชายชราผู้หนึ่งที่กำลังหิ้วกระเป๋าใบใหญ่และดูเหนื่อยล้า

ชายชราถามพฤกษ์ว่า

“หนุ่มน้อย เจ้าช่วยแบกกระเป๋านี้ให้ข้าหน่อยได้ไหม?”

พฤกษ์รับกระเป๋านั้นมาด้วยความเมตตา แต่ทันทีที่เขายกมันขึ้นหลัง เขารู้สึกถึงน้ำหนักมหาศาล

“ในกระเป๋านี้มีอะไรหรือ ทำไมมันหนักเช่นนี้?”

ชายชรายิ้มและตอบว่า

“นี่คือก้อนหินที่ข้าเก็บมาจากทุกครั้งที่ข้ารู้สึกโกรธ ขุ่นเคือง หรือเสียใจ ข้าใส่มันไว้ในกระเป๋านี้เพราะไม่อยากลืม”

พฤกษ์ตกใจ “ทำไมท่านไม่โยนมันทิ้งไป?”

ชายชราส่ายหน้าและพูดว่า

“มันไม่ง่ายหรอกนะหนุ่มน้อย หลายคนชอบเก็บก้อนหินแบบนี้ไว้โดยไม่รู้ตัว เจ้าลองคิดดูสิ ว่าทุกครั้งที่เจ้ารู้สึกโกรธ หรือเสียใจ เจ้าก็อาจจะเก็บ ‘ก้อนหิน’ เหล่านั้นไว้เหมือนข้า”

พฤกษ์นิ่งคิดและนึกถึงชีวิตตนเอง ทุกครั้งที่เขามีปัญหาในงาน หรือทะเลาะกับคนใกล้ชิด เขามักจะเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้โดยไม่ปลดปล่อย เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาก็เริ่มหนักเหมือนแบกกระเป๋าใบนั้น

ชายชรากล่าวเสริม

“ธรรมะที่เจ้าควรจำไว้คือ “อุเบกขา” และ “ปลง” เมื่อเจ้าเรียนรู้ที่จะวางเฉยต่อสิ่งที่ไม่สำคัญ และปล่อยวางสิ่งที่ผ่านไปแล้ว เจ้าจะรู้สึกว่าชีวิตเบาสบายกว่านี้”

พฤกษ์พยักหน้าและวางกระเป๋าใบใหญ่ลงกับพื้น เขาหยิบก้อนหินออกมาทีละก้อนและโยนทิ้ง พร้อมคิดถึงสิ่งที่เคยทำให้เขาทุกข์ใจ เขาสัญญากับตนเองว่าจะไม่เก็บ “ก้อนหิน” แบบนี้อีกต่อไป

ตั้งแต่วันนั้น พฤกษ์เริ่มฝึกใจให้สงบ เลิกยึดติดกับอดีต และเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบัน ชีวิตของเขากลายเป็นชีวิตที่เบาสบาย และเขาก็กลายเป็นคนที่มีความสุขมากขึ้น