มือบอน ปากบอน วอนตาย
มือบอน ปากบอน วอนตาย
เวลาเข้าป่าเหมือนตีวีซ่าเข้าแดนอาถรรพ์ที่บรรยายไม่ถูกหรือไม่มีทางครบถ้วนได้เสมอ ต่อให้เป็นพรานใหญ่ พรานเก๋าชนิดเราพึ่งได้ตลอดศกก็ยังเคยน้ำตาตกเพราะหลงป่ากันมาแล้วทุกคน ทั้ง ๆที่จุดที่หลงนั้นบางทีก็อยู่ห่างพื้นที่คุ้นเคยเพียงแค่ไม่ไกลแต่ไฉนเจ้าป่าผีไพรภูติพนาจึงบังตาได้สะใจยิ่งนัก เหตุแบบนั้นชวนให้ทึกทักว่าต้องมีอะไรที่ผิดป่ากันมาบ้างควรหาทางนึกให้ออก
พาคนไม่คุ้นเคยเข้าป่า หรือมิตรที่คบหากันยาวนานแต่ไม่เคยผ่านเข้าผืนไพรมาด้วยกันนี่คือเรื่องใหญ่บางทีถึงขั้นคอขาดบาดตายไม่น่าเชื่อ...คนหัวนอก คนเมืองกรุง คนที่ยุ่งๆคิดแต่เรื่องของตัวเองแต่ไม่เกรงใจป่านั้นพามรณังได้ง่ายนัก บางคนเดินป่าอยู่ด้วยกันผ่านแดนกะหร่างเพื่อนขอแยกร่างไปยืนฉี่กลับมาอีกทีคว้าไก่คว้าของบางอย่างติดมือมาอ้างว่าขอชาวบ้าน กว่าจะรู้ว่าเป็นของบนบานผีบรรพบุรุษหรือผีป่าตามฤดูกาลก็แทบพาทีมงานมอดม้วยเพราะอาถรรพ์ป่าแทบหักคอตาย
พวกปากพล่อยอวดเก่งนักเลงโตเมืองกรุงพอมุ่งเข้าป่ายังพานิสัยเสียติดมาด้วย บทจะพูดจาท้าทาย หรือ พูดความนัยแบบลามกก้ำกึ่งที่เล่นทีจริงแม้กับทีมที่ไปด้วยกันหรือชาวบ้านป่าเพื่อให้เขาได้อายก็ไม่วายต้องพบจุดจบที่ออกแบบไม่ได้ชนิดที่ใจอยากจะลืมไปตลอดชาติตลอดศก บางคราวต่อให้ขอขมาจนแทบตายตก(ไปตามกัน)ท่านเจ้าป่าก็ไม่ยี่หระขอจบกันที่ชีวิตคนปากเก่งจะเอาเป็นนักเลงเฝ้าป่า ชนิดกักวิญญาณกันไม่ให้ออกก็ยังมี
มือบอน ปากพล่อย ยังน้อยกว่าลบหลู่อำนาจไพรโดยตรง บางทีชีวิตปลิดปลงอยู่ในพงในป่าเพราะทำบ้าๆด้วยการเผาหินเผาแท่นที่เชื่อว่าเป็นที่นอนของโขมดดงหรือเผ่าพงษ์ผีกองกอย หากคืนนั้นรอดมาได้ก็คางเหลืองเต็มแก่ เรียกว่ากรรมไม่แบเพราะลบหลู่ส่งผลให้ตายหมู่ไม่ก็ตายเดี่ยวเสียวหัวใจจนไม่กล้าจะทำเรื่องแบบนั้นอีกต่อไป
ภูตผีป่า ห่าผีไพร เรื่องไสยเวทย์แห่งพงพี อะไรแบบนี้คนรุ่นใหม่คงมองข้าม แต่ถ้าผลีผลามจ้ำพรวดเข้าป่าโดยไม่อาศัยฐานความรู้ชาวบ้านดั้งเดิมระวังจะกลับมาไม่ครบหน่วย เรื่องพวกนี้พี่ๆทหารชายแดนและพรานป่ารู้กันดีว่าแต่ละปีที่หายไปชนิดสาบสูญตลอดกาลนั้นก็แต่พวกเชื่อมั่นว่ากูแน่ แต่ที่แท้อ่อนป่า พาละเหี่ยใจทั้งสิ้น