เรื่องหดหู่ของความจริง ห้องรอตาย จากนโยบายลูกคนเดียว

สารคดี The Dying Rooms 1995 ( ห้องรอตาย ) ที่เป็นกึ่งสารคดีที่ถ่ายทำในจีน เกี่ยวกับนโยบายลูกคนเดียวในช่วงนั้นของจีน พอจีนมีนโยบาลลูกคนเดียว พ่อแม่ก็ต้องคัดเลือกเอาลูกที่อยากได้จริง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นลูกผู้ชาย แล้วทีนี้ลูกผู้หญิง ถ้าไม่ถูกทำแท้ง ฆ่าทิ้ง ก็ถูกเอาไปทิ้ง เด็กที่ถูกเอาไปทิ้งบางทีก็ตาย ที่ไม่ตายถ้าถูกเก็บได้ก็จะส่งไปตามบ้านเด็ก แล้วในบ้านเด็กที่เขาถ่ายทำมาออกรายการก็คือหดหู่มาก

เด็กไม่ได้ถูกเลี้ยงแบบเลี้ยงคน เหมือนเลี้ยงตัวอะไรสักอย่าง Dying Rooms ก็คือห้องกว้าง ๆ แล้วก็มีที่นอนเด็ก เขาก็จะเอาเด็กไปวางเรียง ๆ กัน แล้วก็ปล่อยไว้แบบนั้น ไม่มีการอุ้ม ไม่มีการสัมผัส ไม่มีปลอบโยนหรืออะไรทั้งนั้น เด็กจะถูกเลี้ยงแบบรอดก็รอด ตายก็ตาย ถึงเวลาเอานมมาให้ แล้วก็ไป อาบน้ำไม่รู้กี่วันอาบที บางที 5 - 6 ในห้องจะเหม็นไปหมด ทั้งกลิ่นอึ กลิ่นฉี่ สารพัด

คนไหนถ้าดวงแข็ง อยู่มาได้จนเลยวัยทารก พอวัยขยับตัวได้หน่อย ก็จะถูกเอาไปมัดไว้กับเกาอี้ คือไม่มีคนดูไง เดี๋ยวเดินไปนี่ วิ่งไปนั่น ก็เลยเอาจับมัดไว้กับโต๊ะแบบนั้นทั้งวัน เด็กเขาถึงวัยขยับตัวแต่ขยับไม่ได้เพราะถูกล็อค ก็เลยทำได้แค่โยกตัว โยกหัวไปมาหน้าหลัง จนบางคนโตมาเป็นแบบนั้นเลย ไม่รู้จักทำอะไร ได้แค่นั่งโยกตัว บางคนก็โดนแกล้ง โดนทุบตี บางคนไม่โยกแล้ว นั่งนิ่งเหม่อลอย ท่าไหนก็ท่านั้น ถึงเวลานอน ก็แกะเชือกแล้วเอาไปนอน เด็กพวกนี้พอโตมาเลยพิการขา บางคนเดินไม่ได้ ขาลีบ คลานเอา