เสียงที่ไม่ได้รับเชิญ

กลับมาพบกันอีกเช่นเคย...กลับเรื่องเล่าหลอนๆ  เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นกับตัวดิฉันเองอีกแล้วค่ะ ตอนนั้นกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปลาย ก่อนปิดเรียนเพื่อนๆ ที่สนิทได้ชวนกันไปเรียนซัมเมอร์ ซึ่งเราเองคิดว่ายังไม่เคยไป น่าจะลองดูซะหน่อย...ไปเปิดหูเปิดตา ก็เป็นจังหวัดที่ค่อนข้างใหญ่โซนภาคอีสาน มีเพื่อนๆ ไปด้วยกัน 5 คน เมื่อถึงเวลาก่อนเริ่มเรียน พ่อแม่ พี่น้องของแต่ละคนก็ไปส่งพร้อมกันในวันนั้นเพื่อที่จะไปหาหอพักช่วยกัน จนมาเจอหอพักที่ญาติคนสนิทเพื่อนได้หาไว้ให้ พวกเราก็เข้าไปดูหอดูห้องว่าจะโอเคหรึป่าว เพราะเราต้องอยู่ที่นี่ด้วยกันเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนเลย เพื่อนๆ ให้ความเห็นตรงกันว่า..." ห้องนี้โอเค ตกลงเช่า " เรื่องมันเริ่มจากเราค่ะ พื้นฐานเป็นคนมีซิกเซ้นส์พอสมควร เราเดินเข้าห้องไปคนแรกในขณะที่เพื่อนๆ รอส่งผู้ปกครองกลับอยู่หน้าห้อง ตอนนั้นความรู้สึกมันบอกเราว่าาา..." มีคนมองเราอยู่นะ ในห้องนี้นะ " เป็นอาการหวิวๆ ขนลุกซู่ว์เลยค่ะ เเต่เราก็เฉยไว้และออกมาขนกระเป๋าเข้าไปในห้อง เราเองจะไปอยู่ไหนจะชอบพูดขออนุญาตท่านเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าของที่ตลอด...เราเลยแอบพูดในใจค่ะ " ว่า...ท่านเจ้าที่เจ้าทาง เจ้าบ้านเจ้าเรือนห้องหลังนี้ ลูกกับเพื่อนๆ ขออนุญาตเข้ามาอยู่ชั่วคราว อยู่ไม่นานขออนุญาตอยู่นะเจ้าคะ ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆ จะเป็นเด็กดีไม่สร้างความลำคานใดๆ ให้เลยเจ้าค่ะ " หลังจากนั้นก็พักผ่อนจับจองที่นอนของใครของมัน ทานข้าวกันเรียบร้อย เราขอเพื่อนอาบน้ำคนเเรกเลยค่ะ แต่....ทำไม๊ ทำไมความรู้สึกมันก็ยังบอกว่ามีคนมองเราอยู่ตลอดเวลา เราก็พยายามไม่คิดอะไร เพราะความรู้สึกนี้มันมีความรู้สึกแบบนี้ทั่วมุมห้อง ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็รู้สึก ก็รีบอาบน้ำเพราะมันรู้สึกว่ามีดวงตาอยู่ที่ไหนสักคู่แอบมองเราอยู่ในห้องน้ำ พอเราอาบน้ำเสร็จเพื่อนๆ คนต่อๆ ไปก็ไปอาบ ทำธุระกันทุกคนเรียบร้อย เราก็สวดมนต์นอน เหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านไปด้วยดี จนเริ่มเข้าอาทิตย์ที่สองของสัปดาห์ ทำกิจวันประจำวันกันเสร็จไหว้พระกันก่อนนอนเหมือนเช่นเคย หัวเพื่อนๆ และเรานอนหมอนพร้อมกันหมดทุกคน กำลังจะเคลิ้มกันนนเลย เพื่อนที่นอนติดผนังคนแรก อยู่ดีๆ ก็สะดุ้ง ลุกนั่งขึ้นมาแบบผ้ายังคลุมโปรงอยู่เลย และร้องออกมาว่า..." เอ้ยยยยยยย "ทำให้เพื่อนๆ ทุกคนตกใจและถามมันกลับไปว่า...มึงเป็นอะไร มันตอบเเบบรวดเร็วหน้าตื่นเลยว่า..." ใคร เกา เท้า เค้า " มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อหัวของเพื่อนๆ แต่ละคนอยู่ที่บนหมอนของใครของมัน ไม่มีใครลุกมานั่งแกล้งกันสักคน เราเองเลยตอบมันไปว่า..." ไม่มีอะไรหรอก ได้สวดมนต์ไหม " ซึ่งก็ตอบกลับมาว่า เราสวดมนต์อยู่ ทุกคนเลยปลอบใจว่า ไม่มีอะไรหรอกนอนต่อเถอะ คืนนั้นก็ผ่านไปด้วยดี คืนถัดมาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอาจริงถ้าเชื่อเรื่องดวงแข็ง อันนี้เราเชื่อนะ เพราะเพื่อนที่นอนถัดจากคนที่ 1 มันเกิดวันอังคาร คือดวงแข็งสุดมันบอกบนโลกใบนี้มันไม่กลัวอะไรเลย และมันก็ไม่เจอคนเดียวจ้าาา...และวันที่ 3 ของอาทิตย์นั้นคนที่เจอคือดิฉันเอง  เราชอบโม้ก่อนนอน ชอบคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ หัวเราะกับเพื่อนคนที่ 4 และ 5 จนมาเข้าเรื่องหลอนที่เคยเจอผีครั้งแรกในชีวิต ปากมันพาพูด...และก็หัวเราะกัน ซึ่งตอนคืนนั้นคนที่ยังไม่นอนง่ายมีเราและเพื่อนคนที่ 4 ไอ้คนสุดท้ายหลับไปแล้ว ตอนนั้นเวลา 5 ทุ่ม เราก็คุยกันเพราะยังไม่ง่วง พอคุยกันถึงจังหวะที่เรากับเพื่อนหัวเราะ ทุกค๊นนน...มีเสียงข้างหูเรา เสียงแบบจะหัวเราะด้วยก็ไม่ ประมาณว่า...ฮึ ฮึ ฮึ ข้างหูซ้ายฉันเลยค่ะ จะเป็นไปได้ยังไงจังหวะที่หัวเราะเสร็จ เพื่อนเงียบพอดีและคำพูดฉันก็หยุดพอดี เลยหันไปพูดกับเพื่อนว่า...มึง!! ได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนกูไหม๊ คำตอบที่ได้ คือ..." ได้ยิน " เอาแล้วหลาววว เรารีบบอกเพื่อนเลยว่า...นอนเถอะมันดึกแล้วเราน่าจะคุยกันเสียงดัง คืนนั้นกว่าจะหลับได้ เหงื่อท่วมตัวไปเลย  ผ่านไปอีกวัน คืนที่ 4 ดิฉันยังไม่จดจำ โม้ไปอีก คราวนี้คนที่นอน 3 4 5 อยู่ดึกกว่าเพื่อน เวลาเดิม 23.00 น. คุยเล่นไม่ยอมนอน สิ่งที่เจอ...อยู่ดีๆๆๆๆๆ หม้อข้าวเล็กที่เอาไว้ใช้หุงกิน " ฝาหม้อดัง " (ดังแบบคนยกขึ้นมาแล้วกระแทกลงหม้อค่ะ) เรา 3 คน ตกใจเงียบไม่มีเสียง แม้กระทั่งเสียงลมหายใจยังได้ยิน คำเดิมของเราเลย...คือนอนเถอะ เราคงเสียงดัง  คืนวันที่ 5 ซึ่งอีกไม่กี่วันเราก็จะซัมเมอร์เสร็จ คืนนี้...ก็เจออีกค่ะ โม้กันอีก...แต่เวลาจะเจอเร็วกว่าคือ 22.00 น. กว่าๆ ครั้งที่แล้วหม้อข้าว ครั้งนี้กระติกน้ำดื่มค่ะ เหตุการณ์เหมือนหม้อข้าวเลย พวกเราไม่มีคำพูดกันแล้ว มองตารู้เลยว่า...ต้องนอน  ถึงเวลากลับแล้วสินะ ดิฉันก็ไม่พูดในใจ...กล่าวขอขมา ลาโทษ เจ้าที่เจ้าทาง เราเลยมาเรียบเรียงก่อนกับกับเพื่อน ฉันเลยพูดให้พวกมันฟังตั้งแต่วันแรกฉันเจอและรู้สึกอะไร เลยมาคิดทบทวนกันว่า..." ห้องนี้น่าจะมีเจ้าของที่เรามองไม่เห็น "

ปล. ขอบคุณที่มาแค่เสียงและความรู้สึก ถ้ามาเป็น......ฉันคงอยู่ไม่ได้    

#ฝากกดติดตามเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ...ตอนต่อไป (ดวงไฟผีโพรง)