เผลอปักใจรัก นิยายอ่านสนุก โดย...มาศอุไร

 

นิยายเรื่อง เผลอปักใจรัก (นามปากกา มาศอุไร) 
วางจำหน่าย ในรูปแบบนิยายออนไลน์ (ebook) 
แพลตฟอร์มที่วางจำหน่าย : Meb ธัญวลัย นายอินทร์ Ookbee 
สามารถ เข้าอ่านเนื้อหา ฉบับเต็มได้ตาม แพลตฟอร์มนิยายชั้นนำทั่วไป อาทิเช่น...
( Dek-d , readAwrite , ธัญวลัย , Hongsamut , fictionlog )

 

*ลิงค์สำหรับดาวน์โหลด Ebook ฉบับเต็ม เผลอปักใจรัก ได้ที่ (Meb) ตามลิงค์ด้านล่างนี้เลยนะคะ*

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI1NjY4MCI7fQ

 

(อุบัติเหตุ หรือ ความหายนะ) 

 

หลังจากละอองฝนกลับจากงานกินเลี้ยงเล็กๆ ซึ่งเป็นการรวมตัวกันระหว่างเพื่อนร่วมรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน ที่เคยร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนยังชั้นมัธยมต้นและปลาย พอต้องศึกษาต่อยังมหาวิทยาลัย ทุกคนต่างก็ยังดันทุรังมาเจอกันอีก 

พอทีนี้ทุกคนต่างเรียนกันจบปุ๊บ ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านเกิด อันที่จริงก็อยู่ในตัวจังหวัดเดียวกันแทบทั้งนั้น

 ซึ่งหมายรวมถึงทั้งตัวเธอเองกับนายปลายฟ้าด้วย

นายฟ้า ลูกชายของคุณน้าเพื่อนบ้าน เพื่อนชายคนสนิทมากที่สุดและยังเป็นชายเพียงคนเดียวที่ละอองฝนขยันตามตื๊อขอเขาเป็นแฟนมาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการซีรีส์ทั้งจีนและเกาหลี

‘เราสนิทกันออกขนาดนี้ นายมาเป็นแฟนฉันเอาไหม?’ 

 ‘ไม่เอา...’ 

‘วันนี้ท้องฟ้าสดใสจัง นายมาเป็นแฟนฉันเอาไหม?’

‘ไม่เอา’

‘เราสองคนก็เรียนจบมัธยมต้นแล้ว นายมาเป็นแฟนฉันเอาไหม?’

‘ไม่เอา’ 

 และตามมาด้วยอีกหลายๆโอกาส

ซึ่งแน่นอนล่ะว่า...คำตอบเดียวที่หมอนี่มีมาให้เธอเสมอ ก็คือ...ไม่เอา

‘คนไม่สวยแถมยังอ้วนอีกน่ะแก แกต้องใช้สมองคิดดูเอาเองนะ จะมีผู้ชายหน้าตาหล่อๆที่ไหนบ้าง เขาจะยอมตกลงเป็นแฟนด้วยง่ายๆ...’ ละอองฝนเหล่หาตามองคนพูด เผลอใช้สมองคิดตาม ยอมรับเลยว่าก็จริงตามนั่นแหละ

‘นายฟ้ามันดูเหมาะจะเป็นแฟนกับระพีพรรณมากกว่าแกอีกนะออง’ 

 เจ็บแต่ก็จริงตามปากเสียๆของแม่นี่พูดนั่นแหละ รายนี้เป็นคนพูดน้อย ไม่เคยเออออตามกระแสของใคร แต่ถ้าให้พูดคือจริงทุกเรื่อง แต่ต้องยกเว้นเรื่องนี้

‘แกไม่เคยได้ยินสุภาษิตไทยที่เขาว่าไว้กันเหรอ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก’ 

‘แต่คนตื๊อต้องรู้จักมองสภาพตัวเองให้เป็นด้วยไง’

ละอองฝนหน้าง้ำลง ตอนนั้นเธอเป็นเด็กสาวหน้าตาออกจะธรรมดาสุดๆ ไม่มีส่วนไหนโดดเด่นสักนิด แถมยังมีรูปร่างอวบค่อนมาทางอ้วน ถ้าจะมีของดีอยู่ในตัวสักหน่อย คงเห็นมีเพียงเรื่องเดียว ก็ตรงที่ละอองฝนเป็นคนผิวขาวละเอียด นอกนั้นก็ไม่มีจุดเด่นจุดดึงดูดสายตาใครสักนิด

 ยิ่งถ้าได้มายืนเทียบเคียงกับผู้ชายตัวสูงเพรียว หน้าตาออกมาทางขาวตี๋ราวกับโอป้าเกาหลีหลุดมาจากในซีรีส์สักเรื่อง ละอองฝนก็ไม่ต่างจากหมากระเป๋า 

ถึงกระนั้นละอองฝนก็ยังอุตส่าห์มีจุดได้เปรียบเหนือกว่าสาวๆทั้งหลายที่ตกอยู่ในสถานการณ์ตกหลุมรักปลายฟ้าเหมือนกัน

 นั่นก็คือ...ครอบครัวเธอกับเขาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทสนมกันมาก มากถึงขั้นสามารถปีนระเบียงขึ้นมาหากันได้โดยไม่ถูกดุ...

คืนนี้ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นอีก ละอองฝนได้ยินเสียงดังกุกกักมาจากระเบียง ซึ่งถ้าเป็นสมัยตอนเรียนมัธยม มักจะดังเกือบทุกคืน เป็นนายปลายฟ้านั่นแหละ เขามักปีนระเบียงหอบหิ้วเอาหนังสือเรียนเข้ามานอนอ่านในห้องนอนของเธอเสมอ หรือไม่ก็มาชวนเธอเล่นเกมต่อสู้ 

แน่นอนล่ะว่า..พ่อกับแม่ของเธอรวมถึงของเขาต่างรับทราบในเรื่องนี้กันดี พวกท่านไม่ได้ห้ามเพราะต่างก็ไว้ใจลูกทั้งสองคนจะไม่สร้างความเสียหายก่อนวัยอันควร ถึงละอองฝนอาจจะดูแก่แดดอยู่สักหน่อยในเรื่องขอผู้ชายเป็นแฟนก่อน แต่ในเรื่องทำนองนี้เธอก็ถือว่าเป็นสิ่งต้องห้ามและไม่ควรทดลองทำเป็นอย่างยิ่ง 

“ออง เปิดประตูให้หน่อย...ฉันปวดเยี่ยว” 

ละอองฝนหันไปมองตาเขียวปั๊ด เธอมองไปเห็นไอ้เพื่อนชายตัวดี มันเอาแก้มแนบติดอยู่กับประตูกระจก ทำตัวราวกับเป็นจิ้งจก แต่ก็นะทำไมมันถึงได้ยังดูหล่ออยู่ได้ล่ะ? 

 ละอองฝนถอนหายใจทิ้ง เหนื่อยหน่ายกับความหล่อทิ้งหล่อขว้างของนายปลายฟ้าเหลือจะกล่าว  หรือต่อให้หมอนี่อยู่ในสภาพทุเรศทุรังขนาดไหน ความหล่อของหมอนี่ก็ยังเปล่งประกายให้เห็นเสมอ

ในช่วงเข้ามาหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ด้วยวัยที่เพิ่มขึ้นอีกทั้งสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป ละอองฝนจึงเลิกล้มการขอปลายฟ้าเป็นแฟน แล้วก็ไม่เคยคิดถึงมันอีกเลย   

“แล้วทำไมนายถึงไม่เข้าไปฉี่ที่บ้านของตัวเอง มายืนโหวกเหวกโวยวายบ้านในบ้านของคนอื่นเขาเพื่อ? คนไม่มีมารยาท...” 

ละอองฝนบ่นยาวเหยียด ยังไม่คิดขยับไปเปิดประตูให้ เธอกำลังเตรียมตัวจะเข้านอน แต่ติดตรงที่ผมเพิ่งสระมาหมาดๆยังไม่แห้งดี จึงนั่งใช้ผ้าขนหนูขยี้เส้นผมอ่อนละมุนให้มันแห้ง 

“หากุญแจรั้วไม่เจอ ไม่อยากปลุกพ่อกับแม่  เลยปีนรั้วมาบ้านเธอดีกว่า เร็วหน่อย...ฉี่ฉันจะราดอยู่แล้ว หรือจะให้ฉันยืนเยี่ยวมันตรงหน้าระเบียงห้องเธอเลย เอาไหม?” 

แขกไม่ได้รับเชิญข่มขู่เสียงพันกันระรัว

ละอองฝนแน่ใจ ขืนเธอชักช้า ไอ้หมอนี่เป็นได้ฉี่ตรงระเบียงบ้านเธอตามคำขู่ของมันเป็นแน่ เธอรีบลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง ร้องห้ามเสียงหลง ตอนเห็นปลายฟ้าทำท่าจะรูดซิปกางเกงยีน 

“ไอ้บ้า อย่าเชียวนะ” 

ผ้าในมือถูกโยนทิ้งส่งๆ ละอองฝนเดินลงน้ำหนักย่ำโครมๆมาตรงระเบียง สีหน้าระอากับไอ้เพื่อนหน้าหล่อแต่นิสัยเสีย เมาหัวราน้ำทีไร เป็นต้องปีนรั้วปีนระเบียงมาฉี่บ้านเธอทุกที 

ละอองฝนเดินไปปลดล็อกกลอนประตู เปิดทางให้คนไร้มารยาทที่มีผิวแก้มแดงก่ำเพราะเจ้าตัวเป็นคนผิวขาวจัด เดินแทรกตัวหนากว่าปีก่อนเข้ามาภายในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

 ปลายฟ้าก้าวถี่เร็ว แต่ไม่ค่อยจะตรงทางเท่าไหร่นัก ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ  

ก็แหง่ล่ะ...พ่อเจ้าประคุณเล่นชนแก้วต่อแก้วกับเพื่อนชนิดไม่มีได้หยุดพัก ถ้าไม่เมานี่ถือว่าปาฏิหาริย์ 

ละอองฝนเดินลากขากลับมานั่งรอยังเตียงนอน หูได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นแล้วจึงกลอกตามองบน ต่อมาได้ยินเสียงกดชักโครก กำลังจะเตรียมตัวขยับปากจะด่าให้พอเป็นพิธี พลันหูกลับได้ยินเสียงร้อง “โอ๊ะ!” ดังขึ้นพร้อมด้วยเสียงคล้ายกับของหนักหล่นกระแทกพื้น 

คนด้านนอกรีบเผ่นกระโจนตรงไปยังที่มาของเสียงร้องราวกับคนถูกเชือดทันที ดีหน่อยตรงประตูห้องน้ำถูกเปิดทิ้งไว้ ละอองฝนจึงไม่ต้องวุ่นวายหากุญแจเปิด 

หากทว่าภาพตรงหน้าทำเอาเธอถึงกับยืนอึ้งอยู่เป็นครู่ รับรู้ได้ว่าผิวแก้มเธอร้อนฉ่า  

 

*เข้าอ่านนิยายฉบับเต็มได้ที่ Dek-d  ตามลิงค์ดา้นล่างนี้นะคะ*

https://writer.dek-d.com/suwannaparphtude/writer/view.php?id=2510167

แฟนเพจ: กนกรส  https://www.facebook.com/กนกรส-1742298989361370/
อ่านต่อได้ที่ https://board.postjung.com/1480027