รัก..ไม่ต้องการเวลา
มีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่ง เธอเองได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนทำให้เธอต้องตาบอดทั้งสองข้าง และตัวเธอเองก็ต้องทนทุกข์ทรมาน กับการสูญเสียการมองเห็นนี้ แต่สามีของเธอก็พยายามที่จะคอยปลอบใจ และให้กำลังใจเธออยู่ตลอดเวลา เขาเองพยายามที่จะสอนให้เธอได้ใช้ประสาทสัมผัสให้มากขึ้น เพื่อที่เธอจะดำเนินชีวิตได้เหมือนคนปกติทั่วไป
ที่ทำงานของหญิงสาวตาบอดนั้น อยู่คนละทางกับสามีของเธอ แต่เขาเองก็ขับรถไปส่ง และไปรับเธออยู่เสมอ ๆ จนอยู่มาวันหนึ่ง..สามีของเธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยมาก เขาจึงได้พูดกับเธอว่า ให้เธอลองพยายามขึ้นรถเมล์ไปทำงานเอง โดยที่เขาไม่ต้องไปรับไปส่งได้ไหม ?
ณ นาทีนั้น .. เธอรู้สึกเหมือนตัวเองโดดเดี่ยว และน้อยใจสามีของเธอมาก แต่เธอเองก็จะพยายามทำตามที่เขาขอมา เธอพยายามขึ้นรถเมล์เอง พยายามไปทำงานด้วยตนเอง จนในที่สุดนั้น ..ตัวเธอเองก็สามารถที่จะทำได้
วันหนึ่ง..ก่อนที่เธอจะลงจากรถเมล์ เพื่อที่จะไปทำงานต่อตามปกติ คนขับรถเมล์นั้นก็ได้เข้ามาจับที่แขนของเธอ และได้พูดกับเธอว่า "ผมช่างอิจฉาคุณผู้หญิงจริง ๆ เลยครับ" เธอก็เลยถามกลับไปว่า "อิจฉาเรื่องอะไรหรือค่ะ ?"
คนขับรถเมล์ก็เลยบอกว่า .... 3 เดือนที่ผ่านมานั้น ผมจะเห็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง เขาจะขึ้นรถเมล์ในตอนเช้า และจะมานั่งตรงเบาะหลังคุณ เฝ้ามองดูคุณด้วยความห่วงใย และตามคุณลงจากรถเมล์ไป และเฝ้าดูแลคุณ ให้เดินเข้าไปในที่ทำงานอย่างปลอดภัย และตอนเย็น ในทุกๆเย็น เขาก็จะมาเฝ้ารอดูคุณขึ้นรถ และคอยดูแลคุณอยู่ตลอดเวลา จนกว่าคุณจะลงจากรถเมล์ไป
พอเธอได้ยินดังนั้น.... เธอเองก็น้ำตาไหลขึ้นมาทันที ด้วยความตื้นตัน......และสำนึกผิด......... เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้น เขาก็ไม่เคยที่จะทอดทิ้งเธอไปไหน เขายังอยู่คอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด และเขาเองเหนื่อยยิ่งกว่าตอนที่เขาต้องคอยมารับมาส่งเธอซะอีก เธอหวนนึกถึงคำพูดของเขาในวันนั้น ที่บ่นลอยๆ ออกมาบ่อยๆ ว่า ชีวิตของคนเราไม่แน่นอน อาจจะตายวันนี้ หรือพรุ่งนี้ก็ได้ทุกเมื่อเลยนะ.. ดูอย่างคุณสิ...เมื่อวานคุณยังมองเห็น แต่วันนี้ คุณมองไม่เห็นแล้ว.... ตัวเธอเองเลยคิดน้อยใจเขา เพราะตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่ผ่านมา ที่คิดว่าเขา เบื่อและรำคาญ ในการเป็นคนตาบอดของเธอ...
แต่ในวันนี้ ..เธอเองก็ได้รู้แล้วว่า ....เขากลัวว่า วันนี้หรือพรุ่งนี้ ถ้าเขาได้ตายลงไป... แล้วตัวเธอเองจะไม่สามารถไปไหนมาไหน หรือมีชีวิตอยู่เองได้ตามลำพัง ถ้าขาดเขาไป.....