ป่าดงพงผี

สวัสดีครับ เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้นะครับ ก่อนอื่นเลยผมขอถามคุณก่อนนะครับว่า คุณเคยเชื่อเรื่องอาถรรพ์ของป่ากันบ้างไหมครับ เรื่องต่อไปนี้ ผมขอย้อนเวลาไปเมื่อหลายปีก่อนนะครับ มีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่อยู่ทางแถวๆภาคอีสาน ในจังหวัดจังหวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งหมู่บ้านแห่งนี้ ยังมีอนาเขตติดต่อกับป่าไม้แห่งหนึ่ง ที่ยังมีสัตว์ป่าและธรรมชาติที่ยังอุดมสมบูร์อยู่ และหมู่บ้านแห่งนี้ ก็ยังยึดถือและประกอบอาชีพเป็นพรานป่าเสมอมา ในช่วงเวลานั้นก็ เป็นช่วงกลางฤดูฝนด้วย ชาวบ้านในแถบนั้น มักจะเรียกฤดูฝนว่า ฤดูป่าปิด เพราะในช่วงฤดูฝนนี้ พรานป่าและชาวบ้านทั้งหลายจะรู้ดีกันว่า ป่าไม้ทั้งหลายนั้น จะมีความเปียกชื้น ซึ่งมีภัยอันตรายต่างๆ จากัตว์มีพิษใหญ่น้อยนาๆชนิดและอีกทั้งไข้ป่าด้วย และวันนี้ยังเป็นวันแรกที่ชาวบ้านทั้งหลายนั้นได้เห็นว่ามีแสงแดดที่ส่องลงมากะทบกับพื้นดิน หลังจากที่มีพายุฝนตกลงมาติดต่อกันหลายวัน ชาวบ้านทั้งหลายนั้นก็ได้ช่วยกันเก็บฟื้นที่เปียกน้ำฝนนั้นออกมาตากกัน ในช่วงเวลาเที่ยงของวันนั้นก็ได้มีเสี่ยชิด ได้ขับรถคันใหม่เอียมของเขา สีของรถเนี่ย สีแดงแสบตามากเลย ซึ่งเสี่ยชิดได้ขับรถมาหาพรานเทิด ซึ่งพรานเทิดในเวลานี้    ถือว่าเป็นพรานที่ฝีมือดีที่สุดในหมู่บ้านแล้ว เสี่ยชิดได้ขับรถมาหาพรานเทิดนั้น เพราะว่าอยากจะให้พรานเทิดนั้นพาตนเองและกลุ่มเพื่อนของเขานั้นไปนั่งห้างดักยิงสัตว์ในป่าใหญ่ พอเสี่ยชิดได้ขับรถมาถึง เสี่ยชิดจึงได้ลจากรถเพื่อไปคุยกับพรานเทิด ทั้งสองคนได้คุยกันไปได้ซักพักใหญ่ แต่ดูท่าทางพรานเทิดนั้นจะไม่ยอมที่จะนำทางพาเสี่ยชิดและกลุ่มเพื่อนของเขาเข้าไปดักยิงสัตว์ในป่า อีกทั้งพรานเทิดยังบอกให้เสี่ยชิดไปหานายพรานที่จะนำทางคนอื่นอีก เมื่อเสี่ยชิดได้ฟังพรานเทิดพูดอย่างนั้นแล้ว เสี่ยชิดเขาเลยเดินหัวเสียเข้าไปในหมู่บ้าน เพื่อที่จะเข้าไปหานายพรานที่จะนำทางคนอื่นๆต่อไป เมื่อเสี่ยชิดได้หายเข้าไปในหมู่บ้านอยู่นาน เสี่ยชิดก็ต้องผิดหวังออกมา เพราะไม่มีนายพรานคนไหนเลยที่จะกล้าเข้าไปในป่าเวลานี้ เสี่ยชิดจึงได้กลับมาชวนและอ้อนวอนพรานเทิดและเสนอค่าจ้างก้อนใหญ่ให้อีกครั้ง เพื่อที่จะให้พรานเทิดนั้น นำทางตนเองและก็พวกเข้าป่าไปหาดักยิงสัตว์ สุดท้ายด้วยค่าจ้างก้อนใหญ่ พรานเทิดก็เลยตอบตกลงที่จะนำทางเสี่ยชิดและพวกเข้าป่าในอีกสองวันที่จะถึงนี้ ในเวลาต่อมา เมื่อถึงวันที่เสี่ยชิดได้นัดกับกับพรานเทิดไว้ว่าจะเข้าป่ากัน วันนั้นพรานเทิดจึงได้ชวนพรานสนให้ไปด้วยกัน วันนั้นนายพรานทั้งสองจึงได้ออกมารอกลุ่มของเสี่ยชิดที่หน้าหมู่บ้านกันตั้งแต่เช้า และอีกไม่นาน นายพรานทั้งสองคนจึงได้เห็นว่ามีรถจิบสามคัน กำลังบึ่งตัวมุ่งหน้ามาทางหมู่บ้านที่ทั้งสองพรานอยู่ รถจิบทั้งสามคันนั้น ก็คือรถของเสี่ยชิดนั่นเอง เมื่อเสี่ยชิดได้มาถึง เสี่ยชิดจึงแนะนำเพื่อนของเขาทั้งสองคนให้พรานทั้งสองคนได้รู้จัก และอีกทั้งลูกหาบอีกทั้งสี่คนด้วยเช่นกัน เมื่อทั้งหมดทุกคน ได้เตรียมตัวและเตรียมของสัมภาระกันจนครบแล้ว แล้วทุกคนจึงออกเดินทางมุ่งหน้าเข้าป่าใหญ่กัน เมื่อทุกคนได้เดินทางเข้าไปในป่ากัน เสี่ยชิดและเพื่อนๆซึ่งมีที่พำนักอยู่ในเมืองนั้น ก็ต่างตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่ตัวเองเห็นเป็นอย่างมาก เมื่อทุกคนได้เดินมาเรื่อยๆนั้น จนทุกคนมาหยุดตรงที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งพรานเทิดได้บอกว่า คืนนี้เราจะดักยิงสัตว์กันที่โป่งเค็มแห่งนี้แหละ แล้วทั้งสองจึงชวนลูกหาบทั้งสี่คนไปตัดไม้มาทำห้างที่จะดักยิงสัตว์คืนนี้กัน จนตะวันได้บ่ายคล้อยต่ำลงทุกที จนตะวันเริ่มจะลาลับขอบฟ้า เสียงจักจั่นเรไรเริ่มร้องดังขึ้น ทุกคนในตอนนี้ ได้ขึ้นไปอยู่บนห้างกันหนดทุกคนแล้ว เวลาในตอนในตอนนี้ก็ได้เริ่มเคลือนตัวไปเรื่อยๆ ทุกคนที่อยู่ข้างบนห้างนั้น ก็ต่างพากันเงียบ และคอยจ่องว่าจะมีสัตว์อะไรที่จะเข้ามากินดินโป่งแห่งนี้เป็นตัวแรก และเวลาตอนนั้น น่าจะเป็นเวลาน่าจะประมาณ สามทุ่มกว่าๆที่จะเข้าสี่ทุ่มแล้ว อยู่ๆก็มีเงาของสัตว์ตัวหนึ่งที่เดินเข้าที่จะกินดินโป่งแห่งนั้น พรานเทิดเลยเอามือไปเปิดไฟฉายคาดหัวเบาๆและเล็งปืนไปที่สัตว์ตัวนั้น พอแสงไฟคาดหัวที่อยู่บนศีรษะของพรานเทิด ได้กระทบร่างของสัตว์ตัวนั้น พรานเทิดและทุกๆคนก็พบว่า มันคือกวางเพศผู้ ที่ยังดูรุ่นหนุ่มๆอยู่เลย อีกไม่กี่อึดใจ เสียงกำประนาท จากปืนของพรานเทิดก็ดังขึ้น ที่คอยปริดชีวิตกวางหนุ่มตัวนั้น ในตอนนั้นดูแล้วทุกคนนั้นดีใจกันเป็นอย่างมาก แต่ทุกคนก็ยังเงียบเสียงกัน แม้จะดีใจกันมากแค่ไหนก็ตามที ตอนนั้นขณะที่ทุกคนกำลังดีใจกันอยู่นั้น ก็ได้มีร่างของสัตว์ร่างๆหนึ่งที่เดินเข้ามาที่ดินโป่งแห่งนั้นอีกตัว พรานเทิดและพรานสนได้จ่องมัน และก็พบว่ามันคือหมูป่าที่ตัวใหญ่ไม่แพ้กับกวางตัวแรกที่ยิงไปเลย พรานสนจึงใช้ปืนเล็งไปที่ตัวหมูป่าตัวนั้นและยิงมัน ตอนที่กระสูนปืนได้กระทบร่างของหมู่ป่าตัวนั้น มันกลับมีเสียงของผู้หญิงร้องดังขึ้น และหมูป่าตัวนั้นกลับวิ่งหนีหายเข้าป่าไป เสี่ยชิดเลยใช้ให้ลูกหาบคนหนึ่งลงไปดู เมื่อลูกหาบคนนั้นได้ปืนต้นไม้ลงไปถึงพื้นดิน กลับร่างๆหนึ่ง ที่มันดูน่าเกลียดน่ากลัวมากมากัดกิน ร่างของลูกหาบคนนั้นจนสิ้นใจอยู่ตรงนั้นเลย เมื่อทั้งสอองพรานและกลุ่มของเสี่ยชิดได้เห็นดังนั้น ดูท่าแล้วทุกคนจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาทุกคนมาก ดังนั้นพรานเทิดเลยประกาศออกมาว่า ห้ามทุกคนลงไปจากห้างนี้เด็ดขาด เมื่อพรานเทิดพูดจบ พรานสนและทุกๆคนจึงช่วยกันระดมยิงไปร่างประหลาดตัวนั้น แต่กระสุนกระทบร่างๆนั้น จะดูเหมือนว่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น มันจะไม่เป็นอะไรเลย ดังนั้น                เมื่อพรานเทิดได้เห็นอย่างนั้น พรานเทิดจึงเอากระสุนสีดำแดง ที่เขาได้พกติดตัวมาสี่นัด ออกแบ่งมาแบ่งให้พรานสนคนละเท่าๆกันและกำชับทุกคนในที่นั้นอีกครั้ง อย่างน้ำเสียงหนักแน่นว่า ถ้าทุกคนเห็นหรือได้ยินอะไร ก็ห้ามทุกคนลงไปจากห้างนี้เด็ดขาด เมื่อพรานเทิดพูดจบ พรานเทิดกับพรานสนจึงลงมือบรรจงบรรจุกระสุนใส่ในลำเพลิงของปืนไหม่ จากนั้น พรานเทิดกับพรานสนจึงลงมือใช้ปืนที่บรรจุกระสุนใหม่นั้น ช่วยกันยิงไปที่ร่างเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น เมื่อทั้งสองพรานยิงเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้น แรกๆก็เหมือนมันจะล่าถอยไป แต่เมื่ออีกไปนาน มันก็ได้กลับมา และยังพาเพื่อนของมันมาด้วยอีกตัวหนึ่ง เมื่อพรานเทิดได้เห็นดังนั้น พรานเทิดเลยเอากระสุนที่พรานเทิดเองได้ห้อยคอไว้ ออกมาไหว้ และบรรจุใส่ลำเพลิงของปืนใหม่อีกครั้ง และพรานเทิดยังพูดกับพรานสนด้วยอีกว่า ถ้ากระสุนนัดนี้เอามันไม่ลง เราก็คงซวยกันแล้วละคืนนี้ และอีกไม่ช้าไม่นาน เสียงกำประนาทจากปืนของพรานเทิดก็ดังขึ้น ปัง เมื่อกระสุนกระทบร่างเจ้าสัตว์ประหลาด เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นก็ผงะหงายหลัง แล้วเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นจึงสิ้นใจตายตรงนั้นเลย ส่วนเจ้าสัตว์ประหลาดอีกตัว เมื่อมันได้เห็นเพื่อนของมันสิ้นใจตายตรงนั้น แล้วมันจึงได้แบกร่างเพื่อนของมัน หายเข้าไปในป่าใหยญ่ทันที แล้วทุกคนในที่นั้นต่างพากันโล่งใจ แต่พรานเทิดยังกำชับ ไม่ให้ทุกคนลงไปจากห้างเด็ดขาด จนกว่าจะเช้า เมื่อถึงเช้าของวันใหม่ พรานเทิดจึงเล่าให้ทุกคนฟังว่า สิ่งที่ทุกคนเจอเมื่อคืนนั้น คนแถวนี้และพรานป่าทั้งหลายนั้น จะเรียกมันว่า ผีป่าผีไพรกัน