มนตราวายสะ ตอนที่ 4 เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า (2)

+++++++++

“ค่ะ มันฟื้นตัวได้เร็วมากทีเดียว” สกุณายิ้มและมองสัตว์ที่อยู่ในกรงแล้วหัวเราะน้อย ๆ อย่างเอ็นดู เมื่อมันพยักหน้าหงึกหงักราวกับเข้าใจในสิ่งที่เธอกับเขาคุยกัน “อ้อ นี่ค่ะ” เธอหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกจากกระเป๋าและยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า “คุณหมอฝากมา เงินทอนจากเมื่อคืนค่ะ”

“เก็บไว้เถอะ เป็นค่าอาหารมันแล้วกัน” ชายหนุ่มพยักพเยิดไปที่กรงในมือของหญิงสาว

“เยอะไปค่ะ และอีกอย่าง ค่าอาหารเจ้าตัวเล็กฉันออกเองได้ ไม่กี่บาท คุณเอาคืนไปเถอะ” ว่าแล้วเธอก็ถือวิสาสะดึงมือของเขาขึ้นมาแล้วยัดเงินใส่

“รู้ไหมว่า บางทีพิซซ่าถาดใหญ่สักถาด อาจจะทำให้มันหายเร็วขึ้นก็ได้ ลองดู” วายสะกดยิ้ม ยัดเงินจำนวนนั้นกลับไปที่มือเล็กแต่นุ่มนิ่ม แล้วขึ้นรถไป “เลิกงานแล้วผมจะมารับ” ชายหนุ่มบอกทิ้งท้าย ก่อนจะเคลื่อนรถหรูสีดำมันวาวออกไปทันที

สกุณาได้แต่ยืนมองตามไปแบบงง ๆ แล้วหันมามองเจ้าอีกาที่กำลังเงยหน้าขึ้นมองเธออยู่ “แกอยากกินพิซซ่าไหม” มันเอียงคอไปมา แล้วพยักหน้า นั่นทำให้สกุณาที่อึ้งระคนทึ่งถึงกับหัวเราะดังลั่น

“แหม...อารมณ์ดีแต่เช้าเชียว ฉันเห็นนะว่ามีคนมาส่งเธอ” พิกุลที่รอจังหวะอยู่รีบออกมาจากคลินิก แล้วชะเง้อคอมองตามหลังรถหรูอย่างรู้สึกอิจฉา “ลูกค้าสุดหล่อเมื่อวานใช่ไหม” เธอถามเพื่อความมั่นใจ ทั้งที่คิดว่าไม่ผิดแน่

“อื้อ” สกุณาตอบรับสั้น ๆ พร้อมกับเดินเลี่ยงเข้าด้านใน และเธอก็ได้เจอเข้ากับสายตาล้อเลียนของแก้วตา “ยิ้มอะไรเนี่ย”

“เปล่าซะหน่อยคิดมากไปแล้ว” แก้วตาปฏิเสธเสียงกลั้วหัวเราะ

“นี่เธอกับเขาไปสานสัมพันธ์กันต่อตอนไหนเนี่ย ทำไมถึงได้มาส่งเธอได้” พิกุลที่เดินตามกลับเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ และแอบคิดไปว่า ถ้าคนที่เอาเจ้าสัตว์อัปมงคลตัวนี้ไปดูแลคือเธอ คนที่เขามาส่งวันนี้จะเป็นเธอไหมนะ

“นั่นสิ” สกุณาพูดกับตัวเองมากกว่าจะตอบคำถามเพื่อนที่รออยู่อย่างใจจดจ่อ เพราะจะว่าไป เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอพักอยู่ที่นั่น มั่นใจว่าเจอกันเมื่อคืนเป็นครั้งแรก หรือเป็นเรื่องบังเอิญ 

มันก็อาจจะเป็นไปได้

“บังเอิญมั้ง” เธอให้เหตุผลพิกุลเหมือนกับที่ให้ตัวเอง

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ คงไม่ได้สนใจเธอจนสืบหาที่อยู่หรอกมั้ง” พูดจบก็เดินปั้นปึ่งหนีไป สกุณากับแก้วตาได้แต่หันมามองหน้ากันแล้วต่างกลอกตามองบน

“นี่ยัยกุลกำลังมึนตึงใส่ฉันเพราะเรื่องผู้ชายอีกแล้วใช่ไหม” สกุณาเอ่ยพลางถอนหายใจ คราวสุบรรณก็ทีหนึ่งละ “ยังไม่ชินอีกเหรอ เหมือนยัยนั่นจะแข่งกับเธอไปซะทุกเรื่อง แต่ช่างเถอะ ไม่นานนางเจอผู้คนใหม่ที่ถูกใจก็หาย

เองนั่นแหละ” แก้วตาโบกไม้โบกมือให้เลิกใส่ใจ แล้วทำงานของตัวเองต่อ 

สกุณาพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย จึงเอากรงเจ้าอีกาไปวางไว้และเอากระเป๋าไปเก็บ แล้วมาทำหน้าที่ของตัวเองไปจนเกือบได้เวลาเปิดคลินิก คุณหมอนพรัตน์ที่วันนี้ลงมาจากข้างบนห้องช้ากว่าปกติเปิดประตูเข้ามา พิกุลที่อยู่ตรงนั้นพอดีก็รีบรายงานเรื่องเมื่อเช้าทันที

“คุณหมอรู้ไหมคะว่าเมื่อเช้าใครมาส่งยัยนก” พิกุลถามพลางปรายตามองคนที่เธอพูดถึงด้วยสายตาเหยียดหยันเล็กน้อย

“ใครเหรอ” นพรัตน์ถามยิ้ม ๆ ไม่ได้อยากรู้ แต่เมื่ออีกฝ่ายเกริ่นมาขนาดนี้ก็เลยไหลตามน้ำไป

“ลูกค้าที่เอาอีกามาให้คุณหมอรักษาเมื่อวานไงคะ”

++++++++
 
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
 
ธัญวลัย : https://bit.ly/3UbaXxJ
 
Readawrite : https://bit.ly/3Vcevkz
 
เด็กดี : https://bit.ly/3gBJtUi