ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 5
....บทที่ 5
((ลูกตาล))
ปังๆๆๆๆๆ......
“ลูกตาล เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ออกมาคุยกับพ่อเดี๋ยวนี้”
เสียงเคาะประตูที่ค่อนไปทางทุบเสียมากกว่าดังลั้นบ้าน มันดังมาพร้อมกับเสียงของพ่อที่ดังเข้ามาในห้อง หันมองนาฬิกาที่ผนังห้องมันจะเก้าโมงเช้าแล้ว มันทำให้ฉันที่เสียแรงปีนเข้ามาในบ้านกลางดึงต้องตื่นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ก่อนจะจำใจเดินไปที่ประตูโดยลืมเรื่องที่ตั้งใจจะเคลียร์กับพ่อ
“ประภา ไปเอากุญแจมา เธอเลี้ยงลูกของฉันยังไงให้เป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้ ไปเอากุญแจมาเดี๋ยวนี้!!” ฉันเปิดประตูออกไปจังหวะที่พ่อกำลังสั่งพี่เลี้ยงของฉันพอดี
“จะเลี้ยงดูยังไง ก็เลี้ยงดูอย่างที่พ่อแม่ไม่ใส่ใจนั่นแหละ เลี้ยงแบบที่พ่อไปทาง....แม่ไปทางยังไง”
“ลูกตาล!!” พ่อตะคอกเสียงดัง แต่มันก็เป็นความจริงทุกอย่างตามที่ฉันพูด“ฉันมีบ้าน มีเงิน มีทุกอย่างที่สุขสบายให้ แต่ทำไมทำตัวแบบนี้ อาจารย์มหาลัยบอกว่าแกไม่เข้าเรียนเลย แถมแกยังเอาบัตรไปรูดเล่นวันละเป็นล้าน”
“ลูกเอาเงินไปรูดเล่นวันละเป็นล้านพ่อไม่พอใจ มันต้องนังเมียน้อยเมียเก็บพ่อใช่ไหม รูดกี่ล้านก็ได้ถ้ามันให้พ่อเอา...”
“คุณดิเรกอย่าค่ะ...” ป้าประภาเข้ามาขวางเมื่อพ่อง้างมือจะตบฉัน มันไม่ใช่ครั้งแรกถ้าฉันจะโดนตบ เพราะฉันรู้ดีว่าสิ่งที่ฉันพูดมันทำให้พ่อโกรธมากแค่ไหน รู้ว่าทำให้พ่อโกรธแต่อยากพูดเพื่อมันจะทำให้พ่อคิดได้ว่าพ่อมีภรรยาเป็นตัวตน “คุณหนูเพิ่งตื่นนอน ให้คุณหนูอาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยคุยกันนะคะ...”
“เพราะเธอเลี้ยงลูกของฉันให้เอาแต่ใจประภา..”
“ไม่ต้องไปโทษคนอื่นหรอกพ่อ” ฉันยืนประจันหน้ากับพ่อโดยดึงป้าประภาไปด้านหลัง “ถ้าจะโทษก็โทษพ่อที่ติดแต่เมียน้อย และก็โทษแม่ที่ติดการพนันนั่นแหละ”
เพี้ยะ!!
ฝ่ามือของพ่อตบลงบนใบหน้าของฉัน มันไม่ใช่การถูกตบครั้งแรก แต่มันก็ยังเป็นความเจ็บปวดที่ทำให้ฉันร้องไห้ทันทีได้ทุกครั้งไป ฉันจับแก้มที่ร้อนผ่าวจากการถูกตบด้วยฝีมือของพ่อ จ้องมองตาของพ่ออย่างเช่นทุกครั้งที่พ่อทำร้ายให้เจ็บช้ำ และทุกครั้งแววตาคู่นี้มันก็บอกกับฉันว่าพ่อไม่ได้รักฉันเลย
“ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอก ในเมื่อให้อยู่อย่างสุขสบายไม่ชอบก็ไปเรียนเมืองนอกให้รู้จักความลำบาก จะได้เป็นผู้เป็นคนกว่านี้”
“พ่ออยากทำอะไรก็ทำไปเลย....ไม่สนใจลูกอยู่แล้วนิ”
ปัง!!!
ฉันปิดประตูใส่หน้าพ่อและป้าประภาเสียงดังลั่น ก่อนที่จะนั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง อยากส่งให้ฉันไปพบเจอกับความลำบากหรือว่าอยากจะส่งฉันไปให้ไกลเพื่อที่ตนเองจะได้มีความสุขกับเมียน้อย โดยที่ไม่ต้องสนใจลูกอย่างฉันกันแน่
ฉันไม่ควรอยู่บ้านหลังนี้.. ฉันควรออกไปจากที่นี่เมื่อมันไม่ได้มีความสุขเลย
ฉันตัดสินใจทุกอย่างดีที่สุดแล้ว ฉันจะหนีออกจากบ้านและไม่ให้พ่อกับแม่ตามหาฉันเจออีกเลย ฉันจะไปสร้างชีวิตด้วยตัวของฉันเอง ต่อให้โลกภายนอกจะเลวร้ายแค่ไหน หรือว่าฉันจะไม่มีเงินติดตัวแม้แต่บ้าน
....แต่ฉันมีสร้อยที่แม่เคยซื้อให้ ถ้าเอาไปขายมันต้องมากพ่อที่แนจะเยียวยาชีวิตได้สักพักแน่ หลังจากนั้นก็ค่อยไปเกาะจุ๋มกินเอา!!