ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 2

....บทที่ 2

((ธาวิน))

“ผมจะไปจัดการเรื่องรถครับ....”

“ฉันจะไปจัดการเรื่องเอกสารที่ต้องใช้พรุ่งนี้ค่ะ....”

ลูกน้องคนสนิททั้งรฐาและโยธกาต่างแยกย้ายกันไปคนละด้านด้วยหน้าที่  เมื่อร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านอาหารที่ผมมาเป็นประจำจนคุ้นชิน  ทั้งสองคนเป็นบอร์ดี้การ์ดของผมที่จะติดตามไปในทุกที่  ด้วยงานที่ผมรับผิดชอบมันเสี่ยงต่อความเป็นความตาย

ความเป็นความตายของคนอื่นเป็นส่วนใหญ่!!

ผมชื่อธาวิน  อายุยีสิบห้าปี  ผมเป็นเด็กกำพร้าที่แม่ตายจากไปตั้งแต่ผมอายุได้สิบห้าปี  หลังจากนั้นผมก็อยู่กับพ่อบุญธรรมที่เป็นมาเฟียข้ามชาติฆ่าคนอย่างกับผักปลามาโดยตลอด ผมเองก็กำลังเรียนรู้ทุกอย่างเพื่อที่จะสืบทอดต่อจากท่านแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผมรู้สึกไม่อยากทำมาโดยตลอด  แค่ความเหี้ยมโหดและน่าเกรงขามมีไม่เท่าท่าน

  “ว้าย!! ขอโทษค่ะ”  ผู้หญิงคนหนึ่งที่สูงราวๆ อกเดินเข้ามาชนผม  ก่อนที่ร่างกายของเธอจะล้มทับผมไปอย่างจัง  

มันดูเป็นความตั้งใจมากกว่าบังเอิญเมื่อผมรู้สึกได้ว่ามือของเธอล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังของผม  ดูเหมือนว่าเธอจะกระตุกหนวดเสือโดยไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว 

ผมคว้าข้อมือของเธอก่อนที่จะจับหมุนร่ายกายไปอีกด้าน    ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักไม่น่าจะมาเป็นโจรใบหน้าของเธอสวยหวานจนเหมือนดึงความรู้สึกของผมไปเลย   มันน่ารักน่ามองไปโดยที่ผมไม่รู้ตัว

“โอ๊ย!!  คุณทำอะไรน่ะ  ฉันเจ็บนะ”

“คิดจะเป็นขโมยเหรอ...”

“ฉันเปล่า!!  ฉันไม่ได้ทำ!!  คุณมีหลักอะไร”  ดูเธอเป็นคนที่ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆแน่ เมื่อเธอยืนกรานเสียงแข็งว่าเธอไม่ได้ทำ  และตอนนี้ผมก็ไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดเธอ   “ถ้าไม่มีหลักฐานก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลย....”

“นั่นไงหลักฐาน....”  ผมชี้ไปที่กล้องวงจรปิดที่หันมาทางนี้แบบพอดิบพอดี  มันต้องจับภาพทุกอย่างได้ชัดเจนแน่ว่าเธอเป็นหัวขโมย  “แค่นี้พอไหมที่จะจับหัวขโมยกระจอกอย่างเธอโอ๊ยยย”

เข่าแหลมเล็กกระแทกเข้ามาอย่างจังกับกล่องในดวงใจของผม มันทำให้ผมที่เป็นชายอกสามศอกฟุบตัวไปกับพื้นด้วยความจุกและเจ็บปวด   หวังว่าน้องชายของผมมันคงจะไม่ตายไปเพราะการกระทำของนางโจรตัวแสบ

“ยัยตัวแสบ  กลับมาเดี๋ยวนี้นะ...โอ้ย!!”  แต่เหมือนประโยคที่ผมพูดจะมีแค่ลมกับอากาศ  เมื่อมันไม่ได้ทำให้คนที่ทำลายกล่องดวงใจของผมให้เจ็บช้ำหันมาแม้แต่น้อยนิด   จนเธอพ้นสายตาไปและการ์ดวิ่งเข้ามาหาผม

“คุณธาวิน...  เกิดอะไรขึ้นครับ”  รฐาเข้ามาโอบประคองผมจากพื้น  มันยังจุกและขยับตัวไม่ได้

นางโจรตัวแสบทำผมเอาไว้ร้ายนัก!!

“ยัยตัวแสบ  โอ๊ย...”  นี่ผมเสียท่าให้ยัยตัวแสบนี่จริงใช่ไหมเสียชื่อมาเฟียหมด!!

(((วิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด)))  เสียงสัญญาณเตือนไฟดังลั่นพร้อมกับความแตกตื่นวุนวายของผู้คน

“ไฟไหม้  หนีเร็ว  ไฟไหม...  หนีเร็ว.....”

“ออกไปข้างนอกก่อนดีกว่านะครับ เกรงว่าหากเกิดไฟไหม้จริงจะยุ่งยาก..”  จังหวะเดียวกับที่รฐาประคองผมออกไปจากร้าน  ผมก็เห็นเธอเดินไปกับกลุ่มเพื่อนราวแปดคนโดยไม่วายหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผมอย่างอารมณ์ดีอีกด้วย 

แต่เพราะยังเจ็บปวดที่กล่องดวงใจที่เธอฝากรอยร้าวเอาไว้   ทำให้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากทิ้งน้ำหนักตัวให้รฐาประคองออกไป   ถ้าให้เดาเสียงออดไฟไหม้ก็ต้องเป็นฝีมือเธอแน่  เพราะคนอื่นเขาวิ่งหนีตายแต่เธอกลับเดินชิลล์คนเดียว

“คุณธาวินเป็นอะไรคะ  เกิดอะไรขึ้นรฐา..  ลอบทำร้ายเหรอ”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร  อุบัติเหตุนิดหน่อย!!”  ผมยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น  เธอแสบเอาการเมื่อกล้าที่จะใส่เข่าผู้ชายตัวโตอย่างผม  ถึงจะยังเจ็บปวดแต่กลับยิ้มออกมาเสียได้เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยหวานของเธอ