ระเบียงแห่งรัก

 

            “พ่อครับ วันนี้แม่จะกลับบ้านรึยังครับ” น้องนัท ลูกชายวัยหกขวบเดินเข้ามาหาผมในมือลากตุ๊กตาหมีสีขาวที่เริ่มกระดำกระด่างระพื้นตามทางมาด้วย 

 

            ผมมองหน้าลูกด้วยหัวใจที่ชาหนึบ เช้าที่ควรจะสดใส แม้ผมจะนั่งอยู่ริมระเบียงแวดล้อมไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้หอมกรุ่นนานาชนิด ดอกปีบที่ร่วงโรยบนพื้นหญ้าดุจพรมดอกไม้ สีตัดกันของดอกไม้สีขาวกับผืนหญ้านุ่มสีเขียว ช่างงดงามเกินบรรยาย สายลมอ่อน ๆ พัดรวยรินมาต้องผิวกายให้ชื่นใจ

            ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ทุกเช้าผมจะนั่งละเลียดกาแฟ อ่านข่าวสารต่าง ๆ จากเพื่อนพ้องในสื่อออนไลน์ โดยมีภรรยาสุดสวยนั่งคอยป้อนอาหารเช้าให้น้องนัท พร้อมกับดื่มกาแฟไปด้วยเป็นการเริ่มต้นวันที่มีความสุข นกตัวเล็ก ๆ กระโดดไปมาบนสนามหญ้า กลิ่นหอมของลีลาวดี โชยตามลมมาเป็นระยะ ต้นแก้วพุ่มนั้นก็ให้กลิ่นหอมจรุงใจ อ้อมชอบไม้ดอกสีขาว และเราปลูกไว้ริมระเบียงด้านนี้เต็มไปหมด ด้วยความตั้งใจให้ทุกเช้าของเราจะมีที่นั่งดื่มกาแฟ ท่ามกลางดอกไม้นานาชนิด เป็นฝันที่ร่วมกันสร้างมาตั้งแต่ลูกนัทยังอยู่ในท้องของอ้อม

            ปีนี้พวกเราทั้งสามคนพ่อแม่ลูกต้องปรับเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตกันพอสมควร จากภาวะโรคโควิด-19 ผมต้องทำงานอยู่ที่บ้าน และลูกนัทเองก็ต้องเรียนออนไลน์ ยอมรับตามตรงว่าผมชอบนะวิถีชีวิตแบบนี้ การได้ทำงานอยู่ที่บ้าน ได้ดูลูกไปด้วย ซึ่งก่อนหน้านี้ผมแทบไม่ได้เจอลูกเท่าไหร่เลย เจอแค่วันอาทิตย์เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมมีเวลาอยู่กับลูกทุกวัน ได้เห็นแกเติบโต ได้ดูแลแก เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้ทำมาก่อนเลย ในวิกฤตก็มีสิ่งดี ๆ เหมือนกัน 

 

            ส่วนอ้อมไม่สามารถทำงานที่บ้านได้ ทุกวันที่อ้อมออกไปนอกบ้าน ความรู้สึกของผมคือไม่ต่างกับเธอไปออกรบ ช่วงแรกที่เรายังไม่รู้วิธีการอะไรและยังไม่มีใครได้ฉีดวัคซีน อ้อมจัดให้ตัวเองนอนในโรงรถ เอามุ้งครอบมากางนอน โดยให้ผมเอาเสื้อผ้ามาคอยวางไว้ให้ เธอแยกใช้ห้องน้ำชั้นล่าง กินข้าวตามลำพัง โดยมีผมและลูกนัทคอยมองดูผ่านประตูกระจก ลูกนัทร้องไห้จ้าในช่วงแรก ๆ เนื่องจากเคยมีแม่กล่อมนอน และแกไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เข้าบ้านไม่ได้ ผมต้องทำหน้าที่คอยปลอบ และแน่นอนพวกเราทั้งสามคนต่างร้องไห้ แต่ก็ยังดีที่ได้เห็นหน้ากันทุกวัน

 

            แล้วสิ่งที่เรากังวลก็เกิดขึ้นจนได้ อ้อมติดโควิด กว่าจะหาโรงพยาบาลให้เข้ารักษาได้ก็เหนื่อยกันไปตาม ๆ กัน ด้วยเป็นช่วงพีคที่มีคนป่วยมากจนโรงพยาบาลรับผู้ป่วยไม่พอ ต้องมีโรงพยาบาลสนามมารองรับคนป่วยที่อาการไม่รุนแรงนัก จึงพอจัดการอะไรได้บ้าง หลังเข้ารับการรักษาได้สามวัน เมื่อเอกซเรย์ก็พบว่ามีอาการติดเชื้อลงปอด ปอดมีฝ้าขาวบางส่วน หัวใจผมชาหนึบทันทีที่รับรู้ข่าว การเจ็บป่วยก็ทารุณพวกเรามากพออยู่แล้ว การรับรู้อาการที่แย่ลงแบบนี้ยิ่งทำให้หัวใจหดลีบเล็กลงไปอีก 

            ผมเพิ่งรู้ความรู้สึกของตัวเองว่ารักภรรยามากเพียงใด จากการเจ็บป่วยครั้งนี้นี่เอง การอยู่ด้วยกันมานานหลายปี แล้วยิ่งเมื่อมีลูก ทุกอย่างคล้ายเป็นเรื่องอัตโนมัติ ความรู้สึกหลายอย่างแปรเปลี่ยนไปจนคิดว่าความรักและความหวานชื่นนั้นหายไป หากแต่จริง ๆ แล้ว มันได้หล่อหลอมกลายเป็นความผูกพัน เป็นยิ่งกว่าความรัก ผมยังไม่พร้อมจริง ๆ หากจะต้องเสียใครไปสักคน ทำไมนะเราอยู่ของเรากันดี ๆ ทำไมต้องมีโรคร้ายนี้ด้วย ผมได้แต่คร่ำครวญในใจ 

 

            หลายวันแล้วที่อ้อมอยู่ในกระบวนการรักษา และเราไม่มีโอกาสได้ติดต่อกันเลย มีเพียงข้อความทางโปรแกรมไลน์มาสั้น ๆ ว่า 

            “สบายดี ไม่ต้องห่วง ดูแลตัวเองกันดี ๆ ฝากกอดหอมลูกนัทด้วยนะคะ” แล้วก็หายไป 

            แม้ผมจะตอบไลน์เธอไปว่า “ไม่ต้องห่วง ผมและลูกนัทสบายดี” แต่ก็ไม่มีการอ่านจากเธอแต่อย่างใด 

 

            เช้านี้ผมรู้สึกหวิว ๆ แปลก ๆ มันคล้ายมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ผมพยายามติดต่ออ้อม ไม่มีการอ่าน ไม่มีการตอบกลับ ผมโทรเข้าไปที่โรงพยาบาลเพื่อสอบถามอาการ พยาบาลได้วิดีโอคอลล์ให้ผมได้เห็นภาพของอ้อม เธอดูซูบผอมไปมาก แต่เธอก็ยังคงยิ้มกลับมาให้เราพ่อลูก และทำมือชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางเป็นเครื่องหมายว่าจะสู้ ผมบอกเธอก่อนวางสายไปว่า

            “สู้นะครับ เพื่อพวกเราทุกคน รอกอดคุณนะครับ” เธอยิ้มรับและสายโทรศัพท์ก็ตัดไป ผมกอดลูกนอนในห้องนอนผม ช่วงนี้ทั้งผมและแกต่างต้องการกันและกัน จนไม่อาจแยกให้แกนอนในห้องตัวเองได้ เพราะไม่ใช่แค่แกหรอกที่จะเวิ้งว้างเดียวดาย ผมเองก็ด้วย  ตกดึกคืนนั้นลูกนัทนอนละเมอร้องให้ พูดพร่ำว่า 

            “แม่อย่าไป อย่าทิ้งลูกนัทไป อย่าทิ้งพ่อไป พวกเรารักแม่นะครับ...อย่าไป...อย่าไป” ผมเขย่าตัวแกให้รู้สึกตัว แกงัวเงียไม่รู้เรื่องแล้วหลับต่อไป แต่ผมน่ะสิกระวนกระวายใจแปลก ๆ เปิดไลน์ดูข้อความของอ้อม ข้อความล่าสุดที่ผมส่งไปทิ้งไว้ว่า

            “รอคุณกลับบ้านนะ ผมรักคุณ” ไม่มีการอ่าน มันเหมือนเป็นสารที่ส่งไม่ถึงผู้รับ ผมใจหายเดินไปเปิดประตูระเบียงออกไปเพื่อสูดอากาศ เพราะตอนนี้ผมหายใจแทบไม่ออก มันแน่นจนจวนเจียนจะเป็นลม ผมยอมรับว่าทำอะไรไม่ถูก 

            เช้าวันถัดมาผมโทรศัพท์เข้าไปถามอาการของอ้อมอีกครั้ง คำตอบที่ได้รับทำเอาผมทรุดลงกองกับพื้น อ้อมถูกย้ายเข้าไปไปอยู่ในส่วนผู้ป่วยอาการหนัก ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ และปอดมีฝ้าขาวมากขึ้น ไม่อาจวิดีโอคอลล์กันได้ ไม่อาจส่งกำลังใจถึงเธอได้ ผมวางโทรศัพท์ลงด้วยอาการเหม่อลอย ลูกนัทเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลัง 

            “พ่อเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมมานั่งตรงนี้ ไม่ไปนั่งที่ระเบียงเหรอ นัทอยากกินโอวัลตินแล้วครับ” 

            ลูกทำให้ผมต้องเชิดหน้าขึ้นทำหน้าที่พ่อ เราชงกาแฟและโอวัลตินไปนั่งดื่มกันที่ระเบียงเหมือนเคย จะต่างไปบ้างก็ตรงที่ไม่มีแม่ของแกมาร่วมนั่งอยู่ด้วย ผมพยายามลำดับความคิด ตั้งสติว่าจะต้องทำงานอะไรบ้างในวันนี้ เพราะสมองนั้นมึนงงไปหมดจากข่าวที่ได้รับ 

            ผมเปิดโปรแกรมไลน์เข้าไปยังช่องแชทของผมกับอ้อม พิมพ์ข้อความไปทิ้งไว้เพื่อให้เธออ่าน

            “สู้นะ ที่รัก คุณจะต้องดีขึ้น คุณจะต้องหาย ผมเชื่อแบบนั้น ผมรักคุณ ผมกับลูกรอคุณกลับบ้านนะครับ” แปลกที่หลังจากพิมพ์ผมสบายใจขึ้นอย่างประหลาดและมั่นใจว่าอ้อมจะต้องหายจนได้มาอ่านข้อความเหล่านี้ แม้ตอนนี้วันนี้ ข้อความเหล่านี้จะยังอยู่ในสถานะไม่มีคนอ่านก็ตาม 

 

            อ้อมทำให้ผมได้รู้ซึ้งถึงคำว่า ความรัก ความผูกพัน ครอบครัว โดยที่ก่อนหน้านี้แม้ผมจะมั่นใจว่าผมรักเธอ แต่เป็นความรักลอย ๆ ที่จับต้องอารมณ์และความรู้สึกไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างได้ลึกซึ้ง โดยเข้าถึงทุกแก่นของความรู้สึกอย่างลึกที่สุด 

           

          วันนี้ผมนั่งมองข้อความในจอมือถืออยู่บนระเบียง ตรงนี้เคยเป็นสถานที่ให้ความสุข แต่ตอนนี้กลับเพิ่มความเจ็บปวดเข้าไปด้วย ผมแบ่งเถ้าบางส่วนของเธอนำมาโปรยลงบนต้นไม้ดอกไม้ที่เธอรัก เพียงเพื่อให้เธอได้อยู่รายรอบผมในระเบียงแห่งนี้ไปจนนิจนิรันดร์ ข้อความที่ผมเปิดขึ้นมา คือข้อความจากผมเองที่ส่งให้เธอ แม้เธอจะไม่ได้อ่านแต่ผมเชื่อว่าเธอรับรู้ทุกความรู้สึกจากผม จะไม่มีคำว่า “ลาก่อน” เพราะคุณจะอยู่กับผมเสมอ ณ ที่แห่งนี้ ที่ระเบียงแห่งรักของเรา ... ผมรักคุณ …

 

รู้จักนักเขียน

 อักษราลัย เกิดที่จังหวัดชุมพร ปัจจุบันอาศัยอยู่ในกรุงเทพ รักงานขีดเขียนในทุกรูปแบบ ทั้งเรื่องสั้น และนวนิยาย

ผลงาน

มีผลงานเล่มแรกชื่อ ล้านเรื่องราว ร้อยเรื่องเล่า เป็นผลงานรวมเรื่องสั้นในแบบย่อหน้าเดียวฉบับ E-Book

เรื่องสั้นตีพิมพ์ใน “กอดคอเขียน”

เรื่องสั้น “แล้วเราก็ได้พบกัน”

เรื่องสั้น ดาวกลางแดด ฉบับ E-Book

นวนิยาย “เมืองกรุง” ฉบับ E-Book

เรื่องยาวแนวสืบสวนในชื่อเรื่อง ตึกพัก ตีพิมพ์ในหนังสือ ตึกเปลือยกลางถนน  และในแบบฉบับ E-Book

 

ผลงานตีพิมพ์

ผลงานเรื่องสั้นชื่อ “ปีกเหลือง” ได้ผ่านการพิจารณาลงเผยแพร่ในเพจ writerzeed 2 ในเดือนกรกฏาคม 64

ผลงาน ปีกบางทางฝัน ตีพิมพ์ในมติชนสุดสัปดาห์ เดือนธันวาคม 2564

ผลงานชื่อ ราตรีแห่งความหวัง ในหัวข้อ เมื่อตะวันลับขอบฟ้า ในจุลสารวรรณศิลป์ ของ ม.เกษตรศาสตร์ ปี 64

ผลงานเรื่องสั้นประกวดวันแม่ ชนะเลิศ ในนามจังหวัดกรุงเทพมหานครในผลงานชื่อ “แม่ และรักของเรา” ของกระทรวงวัฒนธรรม ปี 2564

 

 ติดตามผู้เขียนได้ที่

FanPage : https://www.facebook.com/Auksaralai

            ผู้เขียนยังผลงานอื่น ๆ ในรูปแบบ E-Book ทั้งในแบบฟรีและแบบขาย ขอกำลังใจสนับสนุนกันด้วยนะคะ หรือใครอยากมีผลงานรูปเล่มเป็นของตนเอง ทางอักษราลัยบุ๊กก็รับงานด้านออกแบบจัดทำรูปเล่มทั้งแบบพิมพ์เป็นเล่มและแบบ E-Book ค่ะ