"เ มื่ อ เ ร า โ ต ขึ้ น"

 

"พ่อครับ ทำไม พ่อไม่ค่อยมีเพื่อนเลย 

พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอครับ" ....

ลูกถาม

 

"ไม่หรอกครับ.!! เมื่อเราโตขึ้น

เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก 

เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน 

เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา

 

ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ 

ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา

 

ถ้าเป็นศัตรูที่เหลือ 

ก็จะเป็นศัตรูที่จะเป็นแรงผลักดัน 

ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป"

 

พ่อตอบ...พลางเดินนำต่อไป

 

"แล้วถ้าวันหนึ่ง ผมโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้

พ่อจะไม่ทิ้งผม...ไปไหนใช่ไหม⁉️ "

ลูกถามต่อ

 

"เมื่อวันหนึ่งลูกเลือกทางเดินได้เอง 

พ่อก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ ลูกเหมือนเดิม 

 

แต่เมื่อลูกโตขึ้น 

ลูกก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย 

พ่อก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองลูก

 

จนวันหนึ่งที่พ่อวิ่งไม่ไหว 

พ่อก็จะหยุด แล้วมองลูกต่อไป 

หรือจนวันหนึ่งที่พ่อต้องจากไป 

พ่อก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของลูกตลอดกาลนะ...

 

ชีวิต คือ การก้าวเดินไปข้างหน้า 

แต่ลูกจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า 

 

เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า 

ข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง เพราะนั่นคือ 

พลังทั้งหมดที่คอยผลักดันลูกให้ก้าวไป

พร้อมกับพลังของตัวลูกเองนะ

 

น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป 

แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืม

ว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ"

 

พ่อตอบ...และยิ้มให้ลูกชาย

 

ลูกชายไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง

 

พ่อสงสัยจึงถามว่า...

"ทำไมเดินช้าจัง"

ลูกชายส่งยิ้มหวาน ก่อนตอบกลับมาว่า...

 

" ก็ ผ ม อ ย า ก มี เ ว ล า เ ดิ น กั บ พ่ อ น า น ๆ ไ ง.."