แค่ฝุ่นเข้าตา
เราต้องอนุญาต
ให้ฝุ่นผงได้เข้าตาเราบ้าง
ถ้าเราต้องการสายลม
และแสงแดดที่สดชื่น
ย่อมต้องมีฝุ่นผงปลิวเข้าตา
เราต้องอนุญาต
ให้ชีวิตพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ
ที่เราอาจคาดเดาไม่ได้
อนุญาตให้ตัวเองเดินแล้วหลงทาง
เพื่อได้พบเจอเส้นทางใหม่ๆ
เราต้องอนุญาตให้คนที่เรารัก
ได้มีโอกาสเผลอทำให้เราเสียใจ
หรือผิดหวังบ้าง
เพราะถ้าเรามัวแต่จะไม่ยอม
ให้ใครทำให้เราผิดหวังเลย
เราจะไม่ได้รับความสดใหม่
จากความรักความเอาใจใส่
เราจะโดดเดี่ยวและเหงา
เราต้องอนุญาต
ให้ตัวเองเชื่อและศรัทธา
ในสิ่งที่ยังมองไม่เห็น
เพื่อที่เราจะได้พบเจอ
กับความมหัศจรรย์
เกินกว่าที่เราเคยพบเจอมา
ไม่มีใครไม่เคยเสียใจ
เปรียบเสมือนไม่มีใคร
ที่ไม่เคยถูกฝุ่นหรือผงปลิวเข้าตา
แล้วแสบเคืองเจ็บจนน้ำตาไหล
แต่เราต้องไม่ลืมว่าฝุ่นและผงนั้น
ไม่สามารถปลิวเข้าตาเราได้
ถ้าไม่มีสายลมอ่อนไหว
ที่นำความเย็นความสดชื่นพัดเข้ามา
เมื่อเราอยากได้ความสุข
เปรียบเสมือนสายลมมันจึงต้อง
พัดนำฝุ่นติดเข้ามาด้วย
ถ้าเราอยากให้สายลมพัดเข้าหาเรา
จะต้องอนุญาตให้ฝุ่น
เข้ามาโดนตัวเราเข้าตาเราบ้าง
มันเป็นสัจธรรม
เมื่อเราอยากได้ความสำเร็จ
หรือโอกาสใหม่ๆ
เราย่อมต้องเปิดรับพร้อม
ที่จะเผชิญหน้ากับความผิดหวัง
และความล้มเหลว
เมื่อเราอยากได้ความรัก
ความอบอุ่นความเอาใจใส่
เราจึงต้องพร้อมเปิดใจ
ที่จะยอมรับกับความเสียอกเสียใจ
และความโดดเดี่ยวอ้างว้าง
อนุญาตให้ฝุ่นผงได้เข้าตา
เพื่อที่จะได้มากับสายลมที่สดชื่น
มีอยู่ที่เดียวเท่านั้น
ที่จะไม่มีวันเจอฝุ่นผงเข้าตา
นั่นคือเมื่อเรานอนหลับไหลอยู่สุสาน
.
.
.
ผงที่เข้าตาแค่ล้างน้ำก็หาย
แต่ใจที่ปิดกั้นล็อคกุญแจตาย
จะไม่มีวันได้เจอสิ่งใด
เข้ามาเยียวยาใจให้ดีขึ้นได้เลย
อยากพบเจอสายลมเย็นสดชื่นใจ
แต่เหตุไฉนใยจึงกลัวฝุ่นที่ตามมา