เด็ก3ขวบ จมน้ำรอดตายปฏิหาริ์ย

เด็ก3ขวบ จมน้ำรอดตายปฏิหาริ์ย 

     เหตุการณ์นี้คือเรื่องจริง เกิดขึ้นจริงๆ ย้อนไปเมื่อปี พ.ศ.2554 

     ณ แปลงปาล์มแห่งหนึ่ง สถานที่นี้คือ แปลงเพาะต้นกล้าปาล์มเพื่อจำหน่าย จึงทำให้ที่นี้ค่อนข้างมีบริเวณกว้างพอสมควร และที่นี้ก็จะมีจุดอันตรายอยู่1จุด นั้นก็คือทางขึ้นเพื่อไปยังขนำน้อยๆ หรือที่พักอาศัยของฉันนั้นเอง ที่บอกว่าอันตรายเพราะ2ข้างทางนั้นเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่อยู่1แอ่ง อีกแอ่งเป็นขนาดเล็ก

     และเมื่อฉันมีเด็กแฝดตัวน้อยๆถึง2คน ฉันจึงต้องระวังเป็นพิเศษ ใช่แล้ว ฉันระวังจุดนี้มาก จนบางครั้งฉันก็เผลอลงลืมจุดบางจุดไป จุดบางจุดที่ว่านี้ เป็นบริเวณห้องเก็บของ หน้าห้องเก็บของจะมีโอ่งใบใหญ่อยู่2อัน ปากโอ่งปิดด้วยผ้าตะข่ายสีเขียว เพื่อไม่ให้เศษใบไม้ลงในโอ่ง เนื่องจากโอ่งนี้เป็นที่เก็บน้ำฝนที่ไว้ใช้ล้างจาน 

     และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แฝดน้อย2คนที่กำลังวิ่งเล่นส่งเสียงเจี้ยวจ้าวกันอยู่บริเวณขนำน้อยๆ ส่วนผู้เป็นแม่อย่างฉันก็กำลังทำกับข้าวอยู่ด้านหลังขนำน้อยๆ เวลาผ่านไปราว5นาที ฉันได้ยินเสียงเด็กร้องที่ดังมาก เสียงที่ได้ยินในตอนนั้น เป็นเสียงที่หวาดกลัวปนกับตกใจ ฉันได้ยินเสียงร้องนั้น ฉันวางทุกอย่างลงแล้วรีบลงไปที่ต้นเสียงอย่างร้อนใจ เพราะเสียงนั้นเป็นเสียงแฝดน้อยๆไม่คนใดก็คนหนึ่ง ฉันวิ่งผ่านแอ่ง2แอ่ง ไปยังห้องเก็บของ เพราะเสียงร้องมันอยู่ทางนั้น และภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือ เก้าอี้สีขาวที่อยู่ข้างโอ่ง และรองเท้าของแฝดน้อยที่ตกอยู่ข้างโอ่ง ฉันเริ่มใจไม่ดี สติเริ่มหลุด แต่ด้วยเสียงร้องที่ดังมาก ฉันรีบปีนเก้าอี้ขึ้นไป แต่ภาพอีกช็อตที่ทำฉันแทบช็อค น้ำในตุ๋มที่เกินครึ่งโอ่ง มีร่างของเด็กน้อยคนนึงลอยหมดสติ หน้าเริ่มเขียว ปากเขียวคล่ำ ส่วนเด็กน้อยอีกคนนึงที่ร้องไห้ไม่หยุด ใช้มือ2ข้างเกาะปากโอ่งไว้อยู่ ฉันสติหลุด ร้องไห้ไม่หยุด ฉันแทบจะทำอะไรไม่ถูก

     ในหัวฉันกลัวไม่หมด ในเวลานั้นฉันไม่มีมือถือ แฟนฉันไปทำงานข้างนอก ในตอนนั้นฉันอยู่คนเดียวไม่มีใครเลย มีแต่ตัวฉัน และสติของฉัน ภาพเด็กน้อย2คนที่อยู่ในโอ่ง คนนึงหมดสติตัวเขียว ปากคล้ำไปแล้ว คนนึงร้องไห้เกาะปากโอ่งอยู่ ซึ่งไม่รู้แขนทั้ง2ข้างจะมีเรี่ยวแรงเกาะได้นานแค่ไหนฉันจะช่วยคนไหนก่อนดี มันเกิดความสับสนขึ้นในหัว (ระหว่างที่กำลังนั่งพิมพ์เล่าเรื่องฉันก็น้ำตาซึม มันเป็นภาพความทรงจำที่ติดตามาก)แต่สุดท้ายฉันตั้งสติและปีนขึ้นไปบนโอ่ง เพื่อนำร่างแฝดที่หมดสติขึ้นมาจากโอ่ง ปากก็บอกกับแฝดน้องว่า"เกาะไว้ก่อนนะลูก ทนอีกนิด"แล้วก็ก้มลงไปคว้าร่างนั้นขึ้นมา ร่างของแฝดพี่ตอนนั้นคือ รู้สึกว่าตัวหนักมาก แล้วฉันคนเดียว ฉันต้องใช้ความเร็ว แม้สติจะไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวก็ตาม แต่ฉันก็สามารถนำร่างของแฝดพี่ขึ้นมาได้ ฉันนำร่างของพี่แฝดพักไว้ที่เก้าอี้สีขาวก่อน แล้วจึงรีบปีนขึ้นไปเอาแฝดน้องขึ้นมา 

     ฉันยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนแฝดน้องก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุดเช่นกัน ฉันรีบเขย่าตัวแฝดพี่ พร้อมเรียกชื่อตลอด แต่เหมือนว่า แฝดพี่จะไม่ตอบสนอง ตัวอ่อนปวกเปียก ปากเขียว หน้าเขียว ฉันใช้ทุกวิธีที่เคยเห็นในฉากละคร ปั๊มหัวใจใช้วิธีพาดหลังแล้วกระโดดเพื่อให้น้ำออกมา แต่ดูเหมือนไม่ได้ผล ฉันร้องไห้หนักมาก ปากก็พูดตลอด ลูกอย่าเป็นอะไรนะ ลูกต้องอยู่กับแม่นะ ฉันจึงตัดสินใจ ไปขอความช่วยเหลือจากย่าของฉัน แต่ระยะทางสำหรับฉันค่อนข้างไกลมากในตอนนั้น โรงเลื่อยย่าของฉันเป็นโรงงานไม้และเป็นโรงงานขุยมะพร้าว ด้านหน้าโรงงานเป็นร้านขายของ ซึ่งจะต้องข้ามถนนไป ในตอนนั้นค่อนข้างทุลักทุเลมาก แขนข้างหนึ่งต้องอุ้มแฝดพี่ที่หมดสติมืออีกข้างฉันต้องจูงมือแฝดน้อง ฉันกึ่งเดิน กึ่งวิ่ง เป็นการอุ้มที่ค่อนข้างยากและต้องใช้กำลังแขนมากเลยทีเดียว เพราะฉันใช้แขนข้างเดียวอุ้มคนที่หมดสติอยู่ ซึ่งมันจะแตกต่างกันมากกับการอุ้มคนที่มีสติ ทุกคนพอจะนึกภาพออกใช่ไหมคะ ฉันตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนจะถูกเมิน ฉันถูกตำรวจเมิน ในตอนนั้นมีตำรวจยืนกันเป็นจุดประมาณ3นายเพื่อรับเสด็จมั่ง(เดาเอา) ฉันตะโกนเรียกตำรวจ เขาเห็นฉันแต่เขาทำเมิน ในตอนนั้นแขนฉันล้ามาก แต่ฉันก็ต้องทน สิ่งที่ยากที่สุดในตอนนั้นคือ การข้ามถนน เพราะเลนถนนค่อนข้างกว้าง ฉันตะโกนเรียกตำรวจอยู่2-3รอบ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เดินเข้ามาช่วย หรือให้ความสะดวกในการข้ามถนนให้ฉันเลย กว่าที่ฉันจะข้ามถนนไปได้ก็กินเวลาไปหลายนาที เมื่อข้ามถนนได้ ฉันรีบเดินไปที่ร้านค้าของย่าทันที จังหวะที่ฉันเดินถึงหน้าร้านค้า ตำรวจที่เมินฉันนายหนึ่ง วิ่งมา แล้วถามฉันว่า มีอะไรให้ช่วยไหม แต่ฉันไม่สนใจคำพูดนายตำรวจนายนั้นทุกคนที่เห็นต่างตกใจ เมื่อเห็นฉันร้องไห้และบอกว่าพี่แฝดจมน้ำมา ในตอนนั้นมีทั้งคนงานไทย และคนงานพม่า ย่า พอได้ยินอย่างนั้น ก็สั่งให้คนขับรถไปเอารถแล้วพาฉันและพี่แฝดไปโรงพยาบาล (คนขับรถ คือลุงที่เคยเห็นฉันมาตั้งแต่เด็กๆ)ระหว่างที่รอรถ มีพม่าคนนึงอาสาช่วยเหลือเบื้องต้นเอาแฝดพี่พาดหลังแล้วกระโดด ทันใดนั้นเอง น้ำก็ออกมาทั้งทางปากและทางก้น แฝดพี่เริ่มมีเสียงอ้อแอ้บ้างในลำคอ ฉันก็ยังคงมีความหวัง ว่าลูกฉันต้องไม่เป็นอะไร ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ ฉันคอยเรียกชื่อลูกตลอด เขย่าตัวตลอด เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เข้าห้องฉุกเฉิน

คุณหมอได้บอกกับฉันว่า

"ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้วครับ คุณแม่โชคดีมากเลยนะครับ เพราะมีไม่กี่เคสเท่านั้นที่จะรอดจากการจมน้ำ"

แฝดพี่ได้รักษาตัวให้ยาฆ่าเชื้อและน้ำเกลืออยู่ประมาณ1อาทิตย์

เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องราวที่ติดตา ติดใจ ลืมไม่ได้จริงๆ

อยากขอบคุณในตัวเองในวันนั้นที่มีสติมากพอ

อยากขอบคุณคนงานพม่าคนนั้น

อยากขอบคุณย่า

อยากขอบคุณลุงขับรถ

และสุดท้ายขอขอบคุณน้องนัดที่ร้องไห้เสียงดังจนแม่ได้ยินเสียง

ถ้าวันนั้นไม่ได้ยินเสียงร้องของใครสักคน

ในวันนี้ผู้เป็นแม่คงรู้สึกผิดกับตัวเองมากแน่ๆ

     หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป ฉันก็เลยถามพี่แฝดว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กๆก็บอกว่า นึกว่าที่ปากโอ่งนั่งได้ ก็เลยเอาเก้าอี้ที่อยู่ในห้องเก็บของปีนขึ้นไป ฉันที่คอยระวังแต่แอ่งน้ำ2แอ่ง แต่ลืมระวังโอ่งน้ำขนาดใหญ่ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เกิดขึ้นได้ทุกสถานการณ์ เกิดขึ้นได้แม้เป็นสิ่งเล็กน้อย ที่เราอาจไม่คาดคิด เพราะฉะนั้นเราควรระวังและไม่ประมาท สำคัญที่สุดคือ สติ