มีใครเลือกเมียผิด หนทางมืดมนแบบผมบ้าง?

ขออนุญาต​ย้อนความหลัง+ระบาย
ตอนผมเรียนมหาลัยผมมีแฟนเป็นรุ่นน้องคนละคณะ
ผมช่วยส่งเสียให้แฟนเรียน
ผมเรียนจบก่อนก็ทำงานทำำให้ไกลกัน
พอแฟนเรียนจบทำงานได้ปีเดียวก็แต่งงานกับผชคนอื่น
ผมเลยเพิ่งมารู้ว่าโดนสวมเขานานหลายปี

ตอนนั้นผมเป๋ ใช้ชีวิตเละเทะพอสมควรแต่โชคดีว่าหัวหน้า เพื่อนร่วมงานเข้าใจ มีน้องชายช่วยขุดผมออกมาจากหลุมดำำ มีพ่อแม่ที่เป็นห่วง หลังจากนั้น ผมก็ปิดหัวใจ ตั้งหน้าตั้งตา​ทำงานหาเงินอย่างเดียวหลายปี

จนพ่อผมเกษียณแม่ผมใกล้จะเกษียณ
คง​มีความ​ต้องการอยากเลี้ยงหลาน
ส่วนทางผมยังไงก็ได้ แล้วแต่แม่ เข็ดเรื่องหาเอง
เลยนัดดูตัวให้ผม เป็นลูกสาวเพื่อนแม่
ฐานะหน้าที่ทางบ้านถือว่าเสมอกันสมน้ำสมเนื้อ
แต่ทางผญ (ผมสมมติชื่อเอนะครับ)
เค้ากึ่งๆแบ่งรับแบ่งสู้ เอ บอกว่าตัวเองทำงานเยอะ
ไม่ค่อยมีเวลา (เอ เป็นหมอครับ)​ไม่เคยมีแฟน (เอเป็นผู้หญิงแบบต้องมองนานนิดนึงถึงจะสวยไม่แต่งตัวไม่แต่งหน้า)ถ้าจะแต่งงานอยากให้ลองคบดูก่อน ถ้าไปกันได้ รักกันค่อยมาตกลงเรื่องแต่งงานอีกที แล้วก็บอกว่าถ้าผมเจอผู้หญิงคนอื่นถูกใจคนอื่นให้บอกตรงๆ 

ตอนนั้นก็คบกันนานละครับเกือบๆ 3 ปีแต่เป็นสามปีที่เวลาไปเที่ยวด้วยกันจะยกกันไปทั้งครอบครัวครับ
ฝั่งเอเหลือแม่คนเดียว ส่วนฝั่งผมทั้งผมแม่พ่อน้องชายแฟนน้องชาย เวลาสองต่อสองแทบไม่มี มีบ้างที่ผมไปรับไปส่งเอ แต่ก็แนวออกจากทำงานตรงกลับบ้าน เอติดกินข้าวที่บ้านแม่เอเป็นคนทำกับข้าวอร่อยมาก ผมกับที่บ้านไปกินที่บ้านเอบ่อย (บ้านผมกับเออยู่ระแวกเดียวกันขับรถไม่เกิน 10 นาที)

แม่ผมเกษียณผมเองก็คบกับเอนานยังไม่เคยทะเลาะเอเป็นคนเรียบๆง่ายๆ ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร แม่ก็อยากให้ผมแต่งงานแล้ว คุยกันทั้ั้ั้งสองฝ่าย ฝ่ายเอไม่เรียกสินสอด ของานเล็กๆ ตักบาตรทำบุญ รดน้ำที่บ้าน ตอนนั้นเลยคิดว่าจะจัดงานที่บ้านผมเพราะมีพื้นที่ เชิญแขกนับแล้วประมาณ 50 คน ส่วนเรื่องสินสอดทางแม่ผมไม่ยอมกลัวคนเอาไปนินทาว่าเอาลูกสาวเค้ามาฟรีๆ ประกอบกับแม่ผมชอบเอมากด้วย เลยมีเงินสด 3 ล้าน ทางเอเลยให้เปิดบัญชีร่วม ให้ห้องแถวอีกชุดสิบกว่าห้องในตลาด โอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อเอคนเดียว​ (เป็นของหมั้น เราหมั้นกันง่ายๆ พิธีเล็กๆ แค่พ่อแม่ไม่เชิญแขก) ส่วนเรื่องเรือนหอ ก็หาบ้านใหม่อยู่ระแวกเดิม ผมซื้อจ่ายคนเดียว ฝั่งเอเป็นคนจ่ายเรื่ื่ื่องตกแต่ง และตกลงว่าอีก 1 ปีแต่ง เป็น 1 ปีที่เตรียมตัวเรื่องต่างๆ

ระหว่างนั้นผมก็จัดการอะไรไปตามเรื่องจนพ่อผมเสียชีวิตแบบ​ปัจจุบันทันด่วน. งานแต่งตกลงกันว่าจะเลื่อนไป 1 ปี ตอนนั้นแม่ผมเสียใจมากอยู่บ้านเดิมไม่ได้เพราะคิดถึงพ่อ เลยย้ายข้าวของไปนอนบ้านเอเต็มตัว ส่วนน้องผมก็กำลังเรียนต่อที่ี่เมืองนอก บ้านทั้งหลังผมอยู่คนเดียว แถมบ้านสองหลังอีกต่างหาก ทั้ั้งบ้านพ่อ กับเรือนหอตัวเอง เหงาครับ เลยทำให้มีเรื่องไม่ดีเข้ามา ตอนงานศพพ่อ ผมเจอ บี (ภรรยาผมในปัจจุบัน) บีเป็นญาติห่างๆ ทางพ่อผมมาจาก ตจว มาช่วยงาน บีเป็นคนร่าเริงช่วยทำกับข้าวเลี้ยงแขก ​ตอนนั้นผมรู้สึกดีกับบีมาก ช่วงนั้นผมแอบไปเที่ยวกับบีสม่ำเสมอมีกิจกรรมคล้ายๆกัน ไปวิ่งมาราทอนบ้าง เที่ยวตจวบ้าง จนมีอะไรกัน รู้ไปถึงพ่อแม่ของบี เค้าจะให้ผมรับผิดชอบ ซึ่งผมก็เต็มใจ 
หลังทำบุญครบ 100 วัน ผมก็บอกทางเอ ว่าคงแต่งงานไม่ได้แล้ว แม่ผมเสียใจแบบแทบไม่มองหน้าผมอีกเลย ส่วนน้องชายผม ชี้หน้าด่าว่าผมโง่เป็นควายดูไม่ออกเหรอ

ผมก็จัดงานแต่ง​เหมือน​เดิม เปลี่ยนเจ้าสาว1คน
ทุกอย่างเปลี่ยนหมดจริงๆ เปลี่ยนตั้งแต่สภาพจิตใจของผม ตอนผมกับเอ ผมรู้ว่าทำไปตามหน้าที่ สงบราบรื่น แต่พอของบี ผมรู้สึกมีกำลังใจมีพลังมีความสุขแต่ทุกอย่างไม่ราบรื่นเลย ทางบีขอสินสอดให้ทางบ้านเป็นเงิน 5 ล้าน ตอนบีแต่งงานแล้วขอเงินให้ผมส่งเสียเรียนโท+เอกอีกประมาณ 3 ปี จัดงานแต่งที่โรงแรม ทั้งที่ กทม และ ตจว ผมออกเองหมด ตัวผมมีเงินมีกำลังจ่ายครับแค่รู้สึกว่ามันเปลืองแต่เพื่อความสุขของบีก็ทำได้ ผมเลยขายเรือนหอของเอ เอาเงินมาเป็นสภาพคล่อง ทางเอไม่ติดใจเงินค่าตกแต่ง ตอนน้องชายผมรู้ก็ตามมาด่าบีให้ผมฟังครับ แนวๆ เปรียบเทียบ​ว่าเอ เป็นใครฐานะยังไง ยังไม่เอาเงินฟรีๆ สักบาท บีเป็นใครลูกชาวสวนที่ไม่มีที่ี่ดินทำกิน พ่อแม่ทำเหมือนขายลูกสาว ด่าเยอะครับผมก็จุกๆ แต่ตอนนั้นหัวหมุนเรื่องเงิน เถียงน้องไปหลายคำ

ผมแต่งงานได้ปีกว่า บีท้องครับ แต่แอบไปทำแท้งไม่ให้ผมรู้ ผมมารู้ทีหลัง ตอนนั้นผมเสียใจมาก แต่บีบอกว่ากลัวท้องแล้วเรียนไม่จบ สภาพจิตคนเรียนปโท+เอก ผมพอเข้าใจ บีก็สัญญาว่าเรียนจบเมื่อไหร่จะรีบมีลูกทันที หลังจากนั้นผมโดนย้ายไปประจำ ตจว เงินเยอะขึ้นแต่ก็ต้องห่างบี จะฝากบีกับใครไม่ได้ ตอนนี้ผมได้บ้านพ่อเป็นมรดก ทั้งแม่กับน้องย้ายออกครับ แม่ไม่เคยกลับบ้านเลย 

ผมทะเลาะกับแม่พอสมควรเรื่องแม่อยู่บ้านเอ
แต่แม่ดันไม่ถูกกับบี ผมมองยังไงก็ไม่เหมาะสม จนเ​อมา​ไกล่เกลี่ย​ว่า แม่ผมอยู่บ้านเอ แม่เอก็เหมือนได้เพื่อนมาอยู่ด้วย เอยินดี จะได้ไม่เป็นเป็นห่วงทั้งสองแม่ เวลาเอว่างๆ ก็ขับรถพาสองแม่ไปเที่ยว ตัวผมเองพอย้ายไปประจำตจวก็ไม่มีเวลาเลยเลิกพูดเรื่องให้แม่ย้ายกลับมาอยู่บ้าน กลัวว่าแม่กับบีอยู่ด้วยกันจะมีเรื่องบาดหมางโดยที่ผมไกล่เกลี่ยไม่ทัน

จนผ่านไปอีก 2 ปี บี เลิกเรียนต่อ ก็มีลูกทันที ส่วนผมพอนึกถึงเหตุการณ์ทำแท้งก็จุกๆ เพราะสรุปว่าต้องแลกด้วยชีวิตลูก บีก็ยังเรียนไม่จบอยู่ดี ถ้าลูกยังอยู่คงจะวิ่งเล่นได้แล้ว ได้แต่หักห้ามใจคิดด้วยเหตุผลว่าบีมีลูก เรียนต่อ ส่วนตัวผมย้ายไปตจวแบบไม่ทันรู้ตัว บีก็คงลำบากไม่มีลูกตอนนั้นก็ดีไปอีกแบบ
ตอนบีคลอดลูกแม่ผมมาเยี่ยมพร้อมทองข้อเท้า 2 บาท บีก็พูดเปรยๆ ว่าแม่ผมขี้เหนียว ไม่รักหลาน ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี พออีกปีนึงบีท้องอีก คราวนี้แม่ไม่มาเลย จนบีเลี้ยงลูกแบบหัวปีท้ายปี ผมจ้างพี่เลี้ยงมาเพิ่มบีจะได้ไม่เหนื่อย (บีมีงานประจำนะครับเป็นขรก) ก็ยังรู้สึกไม่พอไม่วางใจ ได้แม่ยายขึ้นมาช่วยเลี้ยงบ้าง บีก็เริ่มโทรไปหาแม่ผม ว่าแม่ผมใจดำหลานสองคนไม่ดูดำดูดี (ผมก็เข้าใจอารมณ์เหนื่อยเหวี่ี่ยงละครับ)  แต่หลายทีผมก็แอบคิดว่าถ้าผมแต่งงานกับเอ น่าจะมีชีวิตที่สงบสุข

ตอนนั้นแม่ผมตัดปัญหาโดนการย้ายไปอยู่บ้านเดิมของแม่ที่ตจว (ไปดูแลยายผมเพราะเกิดอุบัติเหตุล้มจนเดินไม่ได้) 

แล้วต่อมา ผมก็โดนย้ายไปประจำตำแหน่งที่ ตปท 
3 ปี ตอนนั้นคว้างมาก รู้สึกห่วงบีกับลูก แต่ก็รู้สึกว่ายังดีที่บีมีแม่ยายช่วยเลี้ี้ยงลูกให้ แต่ช่วงที่ผมอยู่ ตปท เป็นช่วงที่มีปัญหาเรื่องเงินมาก ทั้งพ่อตาแม่ยายที่ผมเปิดร้านขายของชำให้ก็โดนโกงจากสินเชื่อ ที่สวนที่ผมซื้อให้ก็เอาไปจำนำช่วยหลานที่ขับรถชนคนไม่ได่ผ่อนจ่ายจนที่หลุด เรื่องคนเช่าห้องแถวในกงสีเบี้ยวไม่จ่ายรวมๆ อีกเกือบล้าน มีอีกหลายเรื่องผมก็ได่แต่จ่ายเงินออกไป เพื่อสภาพคล่องไปก่อน คิดว่าเดี๋ยววันหยุดยาวจะกลับไทยไปจัดการเรื่องก่อนทั้งทนาย ทั้งที่ดิน  สัญญาเช่าอีกเยอะแยะ

แต่พอกลับมา ล้มแทบทั้งยืน
ทันทีที่เหยียบไปดูห้องเช่าด้วยเข้าใจผิดว่าเค้าไม่จ่ายเงิน กลายเป็นจ่ายทุกเดือน แถมเพิ่มค่าเช่าอีกต่างหาก เงินหายไปไหน...? 
เรื่ื่องที่ดิน หลานไม่ได้ขับรถชนใครทั้งนั้น เอาที่ไปจำนองเพื่ออะไร...? 
ร้านขายของชำ เบี้ยวไม่จ่ายเงินค่าของต่างหาก ทางยี้ปั้วเลยไม่ส่งของมาให้อีก ร้านไม่มีของจะขาย ก็ต้องปิดร้าน พร้อมหมายศาล
ยังมีปัญหาเล็กๆน้อยๆอีกมากมาย 
บีก็ร้องไห้น้ำตาท่วม บอกว่าเป็นความผิดของบีเอง ที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นยังไง แต่เค้าก็พ่อแม่ มาขอเงินบีก็ต้องให้ บีไม่กล้าบอกผม ผมก็ใจอ่อน คิดว่าเงินไม่ได้มากมายอะไร (จริงๆ เยอะครับ แค่ปีเดียวรวมๆแล้วเป็นสิบล้าน ทำเงิ​นห​ร่อยหรอ ขาดสภาพคล่อง กระทบเงินกงสี​ แต่ผมก็มองว่าเดี๋ยวก็หาใหม่ได้)​

แต่หนักสุด คือ บีไปไล่ด่าบรรดาญาติๆในกงสีว่าไม่เป็นธรรม ไปยึดเอาค่าเช่าของแม่ผมมาเป็นของตัวเอง บอกว่าเป็นส่วนมรดกผม (ก็จริงของบี แต่ผมตกลงให้เงินส่วนนี้แม่ผมจัดการไป) ทางญาติๆ ไม่มีใครบอกผมเพราะถือว่าผมรักผมหลงบีพอสมควร จนผมมารู้เรื่องกงสีตอนที่น้องชายผมมาหาเรื่องผมถึงบ้าน ตอนนั้นทะเลาะชกต่อยกัน จนผมรู้สึกว่าไม่ใช่แล้ว ผมรักน้องผมมาก น้องผมก็เป็นคนช่วยเหลือผมมาตลอด บ้านตอนนี้ร้อนจนผมต้องกลับมาคิด ตอนทะเลาะกัน บีอยู่ในบ้าน บีก็รู่เรื่ื่องเอครับ (ที่ผ่านมาไม่เคยรู้ บีก็เคยบ่นแปลกๆ กับแม่ที่ี่ติดเอมากทั้งที่ไม่ใช่ญาติ)  พอบีรู้เรื่อง​ก็ไปหาเรื่องเอที่ รพ ครับ ไปฟ้องชู้ จนเอเกือบต้องขึ้นศาล เกือบโดนตั้งคณะกรรมการตรวจสอบวินัย ผมเจอเอ เอก็ขำๆครับ ดูไม่เครียดเหมือนเดิม ตอนนี้ผมมองเอเปลี่ี่ยนไปเยอะ คิดถึงวันเก่าๆ แต่ถ้าจะให้ผมกลับไปหาเอ คงหมดหวัง ทั้งที่ผมอยากกลับไปมาก อยากหย่ากับบี เอไม่ได้ดีพร้อมไม่ได้เป็นแม่​บ้าน​แม่เรือน ผมชอบบีก็สมควรทุกอย่าง เหมือนเวรกรรมให้ผมชดใช้จากการเลือกคนรักเอง ทั้งคนรักคนแรก ที่นอกใจสวมเขา ทั้งตัวบีที่มีแต่ปัญหาเรื่องเงิน เป็นเอที่บอกให้ผมกลับไปหาบี รักบีให้มากๆ แล้วจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้เอง

ฟางเส้นสุดท้าย กระหน่ำเข้ามาหลังผมย้ายกลับมาไทยครบรอบ 3 ปี ผมมองลูกโตขึ้นทุกวัน ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมคิดซื้อบ้านใหม่ บ้านหลังใหญ่ ให้ลูกได้มีที่วิ่งเล่นนนนและเลี้ยงสุนัขไม่ลำบาก และไม่รู้อะไรดลใจให้ผมคิดว่าจะให้บีช่วยกู้(ทั้งที่ผมจะซื้อสดก็ทำได้) อาจจะเพราะเสียดายเงินก้อน อาจจะเพราะอยากเก็บเงินไว้ให้ลูก อาจจะเพราะบีเป็นขรกกู้ง่ายเรื่องน้อย แต่คำตอบที่ได้จากบี คือ ไม่ และลงเอยด้วยการทะเลาะ ผมเปลี่ยนใจไม่ซื้อก็ไม่ได้เพราะบีก็จะยังชวนทะเลาะหาว่าผมหลอกลวงทำบีขายหน้าบีประกาศญาติๆ เพื่อนๆ ไปแล้วว่าจะย้ายบ้านใหม่ วันนั้นคงเหลืออด ผมออกจากบ้าน ไปเช่าโรงแรมหลายวัน ไม่รับสายจากบี ทุกคืนผมขับรถออกจากที่ทำงานไปบ้านเอ ไปมองเฉยๆ ขับรถไปโรงแรม นอนร้องไห้ ตื่ื่นไปทำงานนน สภาพผมตอนอกหักครั้งแรกมาก แต่ตอนนี้ผมไม่มีน้องชายไม่มีแม่ ผมลางานกลับบ้านไปตจวไปหาแม่ไปร้องไห้ ตอนนั้นผมเลวนิดหน่อยตรงที่ผมแอบส่องเฟสบุคของเอ คืดว่าเอคงไปตจวไปหาแม่ผม ผมอยากตามไปหาเอ หาข้ออ้างโง่ๆ แบบ​บังเอิญ​จัง แต่ผมเจอเรื่องที่ทำให้ผมคิดหนักกว่าเดิ​มผมรู้เรื่องที่ยายผมล้​มเพราะบีมาหายายที่ตจว มาหาเรื่องให้ยายขึ้นไปช่วยเลี้ยงหลาน​ที่กทม ฉุดกระชาก​จนยายล้มสะโพกแตก เดินไม่ได้ ส่วนแม่ผมป่วยเป็นซึมเศร้าเคยฆ่าตัวตายเพราะเรื่องพ่อผมเสียชีวิตเพราะผมทำให้ผิดหวังเพราะบีเคยตามไปด่าแม่เรื่องมรดกพ่อจนทำให้แม่ผมต้องมาอยู่ในความดูแลของเอและย้ายลงมาอยู่กับยายหลังจากที่บีทำให้ยายพิการ ทั้งหมด​ก็เหมือนเดิมไม่เคยมีใครบอกผม รู้ครั้งนี้เพราะบังเอิญเจอเพื่อนเล่นด้วยกันวัยเด็ก ผมรู้ก็ไปถามแม่อีกที แต่ยายเป็นคนเล่า ทุกคนไม่กล้าเล่าเพราะกลัวผมไม่เชื่อ และกลัวผมคิดว่าเป็นเรื่องแม่ผัวใจร้ายป้ายสีรังแก​ลูกสะใภ้

ตอนนี้ผมอาย เอ ห​นักกว่าเดิมไม่กล้าสู้หน้า
แต่เอก็บอกไม่ต้องคิดมาก พูดติดตลกว่า
ถ้าผมกับเอแต่งงานก็อาจมีเรื่องปวดหัวเรื่องอื่นก็ได้
เอกับผมก็เปิดใจกัน ว่าเอเสียใจร้องไห้เยอะพอสมควรที่ผมเลือกบี แต่ก็ทำใจไว งานเยอะเสียใจนานไม่ได้ พูดติดตลกว่าไม่สวยแต่หยิ่งนะ ฟอร์มเยอะ ไม่ให้เห็นน้ำตาหรอก ผมก็ขำแต่น้ำตาตกใน เอดูเป็นผู้ใหญ่มากทั้งที่อายุน้อยกว่าผม ส่วนผมก็ได้แต่ขอโทษ 
จากนั้นเอแนะนำจิตแพทย์ให้ผม เพราะผมสุ่มเสี่ยง
แนะนำจริงจัง แนะนำให้ผมพาบีไปหาหมอด้วย
อาจมีปัญหาเรื้อรังจากความเครียด

แต่ในใจผมไม่รู้จะหาทางออกยังไง
แค่คิดว่าจะจูงมือบีไปหาหมอ ก็ต้องทะเลาะกันแน่ๆ
ผมก็เหนื่อยใจไม่อยากพยายามอะไรอีก
จะหย่ากับบี
เห็นลูกสองคนก็สงสาร
จะอยู่กันต่อกับบีใจก็หมดรัก
วนเวียนอยู่แต่กับทางเลือกที่ไม่รู้จะเลือกทางไหนกี