ของเล่น(เรื่องสั้น)

ของเล่น

...............................................................................................................................................

          “พ่อจะไปไหน”

          ทันทีที่ข้าพเจ้าสตาร์ทรถเครื่องคันสีชมพูลูกชายวัยห้าขวบเศษก็ร้องถาม  พร้อมกันนั้นก็รีบลงจากบันไดบ้าน

          “ไปตลาด”  ข้าพเจ้าบอก

          “หนูจะไปด้วย”  แกมองหารองเท้าเลิ่กลั่ก  สวมใส่อย่างรวดเร็ว  ไม่กี่อึดใจก็ขึ้นมานั่งบนรถเครื่องด้วยรอยยิ้มร่าเริงเหมือนจะได้ไปท่องสวรรค์

          “ไม่ซื้ออะไรนะ”  ข้าพเจ้าสำทับ  แกนิ่งชั่วอึดใจ  การนิ่งทำให้ข้าพเจ้ารู้เหตุผล  เด็กๆ มักจะไม่โกหก  โดยเฉพาะเด็กวัยขนาดนี้

          “หนูจะซื้อของเล่น”  แกกระซิบเบาๆ  เพื่อไม่ให้แม่ซึ่งกำลังย่างหมูได้ยิน

          “เพิ่งซื้อมาเมื่อวานนี้เอง  เดี๋ยวแม่ก็ดุเอาหรอก”  แกกลัวแม่มากกว่าข้าพเจ้า

          “ไปเถอะพ่อ  ไปตลาด”  ลูกชายตัวดีตัดบท

          ด้วยความที่ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด  ข้าพเจ้าจึงกระชากรถออกจากบ้าน  เมียบอกเสมอว่าข้าพเจ้าเป็นคนใจอ่อน  โดยเฉพาะกับเจ้าลูกชายคนเดียวนี้แล้ว  ชี้อยากได้อะไรข้าพเจ้ามักจะซื้อให้  จะด้วยความรำคาญหรือความรักอะไรก็แล้วแต่  ข้าพเจ้าจึงถูกเมียบ่นบ่อยๆ

          “อย่าใจดีกับแกนักซี”  เมียว่าพร้อมกับทำหน้าตาขึงขังทุกครั้ง  เมื่อเห็นลูกชายถือของเล่นกลับเข้าบ้านภายหลังกลับจากตลาด

          “จะให้พี่ทำยังไง  ถ้าไม่ซื้อเดี๋ยวก็ออกฤทธิ์ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่ร้านค้านั่น”  ข้าพเจ้าแก้ตัว

          “ร้องก็ช่างสิ  เดินหนีออกมาเลย”  เมียชี้แนะ

          “น่า...นะ”

          “เดี๋ยวลูกก็เสียคนตั้งแต่ยังเล็กหรอก”  เมียยังต่อว่าไม่เลิก

          กลายเป็นข้อถกเถียงประจำวันสำหรับข้าพเจ้ากับเมียเสียแล้ว  ดูเหมือนหล่อนจะบ่นหนักข้อขึ้นทุกที  อีกทั้งเจ้าลูกชายตัวแสบก็ซื้อของเล่นได้ทุกวันเหมือนกัน

          ตอนประมาณสามขวบ  ลูกชายไม่คิดจะซื้ออะไรทั้งนั้น  เป็นเพราะแม่พานั่งซ้อนจักรยานไปตลาด  ทั้งตลาดเช้าและตลาดร้านชำทั่วไป  แกจึงเริ่มอยากได้อะไรต่อมิอะไร  ด้วยเหตุนี้เองของเล่นของแกจึงเต็มบ้านไปหมด  ไม่ว่าจะเป็นมีดดาบพลาสติกหลากหลายขนาด    รถขนาดจิ๋วขนาดใหญ่  แกมีของเล่นเกือบทุกประเภทเลยทีเดียว

          ข้าพเจ้านึกย้อนกลับไปในวัยเด็กของตนเอง  ไม่เคยมีของเล่นที่ซื้อจากร้านค้าอยู่ในความทรงจำสักอย่าง  จะมีก็แต่การเล่นหมากเก็บ  เป่าหนังยาง  หรือไม่ก็กระโดดเชือก

          ยังมิทันที่ข้าพเจ้าจะซื้อของในร้านค้าเสร็จ  ลูกชายก็เข้ามากระซิบข้างหู

          “พ่อๆ หนูอยากซื้อของเล่น”  ว่าแล้วก็ดิ่งตรงไปยังมุมของเล่นมุมเดิมที่แกเคยมาซื้อเป็นประจำ

          “พ่อไม่มีตังค์นะ”  ข้าพเจ้าว่า  แกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว  ข้าพเจ้าตรวจดูราคาจากตัวสินค้าแล้วก็ต้องถอนใจ  รถยนต์ของเล่นที่ลูกต้องการราคาสองร้อยห้าสิบบาท  เงินในกระเป๋าข้าพเจ้ามีเพียงหนึ่งร้อยบาทเท่านั้น  ข้าวของเครื่องใช้ที่ข้าพเจ้านำไปวางบนเคาน์เตอร์ราคาก็ประมาณแปดสิบบาท

          “ถ้าจะเอาก็เอาคันเล็ก”  ข้าพเจ้าต่อรอง

          “ไม่  หนูจะเอาคันนี้”  ชี้มือไปยังรถยนต์คันสีแดงคันเดิม  ทำท่าจะร้องไห้เพื่อกดดันข้าพเจ้าอีกเช่นเดิม  ซึ่งทุกครั้งก็กดดันเป็นผลสำเร็จ  สำหรับวันนี้ข้าพเจ้าตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ตามใจอีก

          “ถ้างั้นพ่อไปนะ”  ข้าพเจ้าเดินไปจ่ายตั้งค์ค่าสินค้าที่เคาน์เตอร์  เจ้าของร้านซึ่งเป็นผู้หญิงได้ยินทั้งหมดที่ข้าพเจ้ากับลูกสนทนากัน  หล่อนยิ้มบางๆ  ลูกชายวิ่งตามออกมา  แต่ไม่ทันแล้ว  ข้าพเจ้ารับตังค์ทอนแล้วเดินอย่างรวดเร็ว  คร่อมรถเครื่องได้ก็กระชากออกไปทันที  ท่ามกลางความแปลกใจของพ่อค้าแม่ค้าและคนในตลาด

          ได้ยินเสียงลูกชายแผดเสียงร้องไห้อยู่หน้าร้าน  ข้าพเจ้าทำเป็นไม่สนใจ  ขี่รถกลับบ้านทันที  ระยะทางระหว่างร้านค้ากับบ้านประมาณหนึ่งกิโลเมตร  วันนี้คิดว่าจะให้บทเรียนแก่ลูกชายและสร้างผลงานให้เมียเห็นสักหน่อยว่าจะไม่ใจอ่อนอีกต่อไปแล้ว  แต่พอจอดรถเมียก็ถาม

          “ลูกไปไหน”

          “ทิ้งไว้ที่ร้านค้า  แกจะเอาของเล่น  ไม่ซื้อให้หรอก  ตามใจเดี๋ยวจะเสียคน”  ข้าพเจ้าว่า  เมียทำหน้าบูดบึ้งบอกบุญไม่รับ

          “เดี๋ยวลูกก็เดินกลับบ้านถูกรถชนหรอก  หรือไม่ก็ร้องไห้ฟูมฟายทำความรำคาญให้ร้านค้าเขา  ทำอะไรไม่คิด”

          “ก็ไหนไม่ให้ตามใจไง  ไปรับลูกเองสิ”  ข้าพเจ้าเถียง  เมียไม่พูด  หันไปสาละวนอยู่กับหมูย่างบนเตา  การนิ่งของเมียถือว่าเป็นจุดแตกหัก

          ข้าพเจ้าเดินไปเดินมา  เอาของที่ซื้อมาขึ้นไปเก็บบนบ้านก็แล้ว  ดื่มน้ำเย็นๆ ก็แล้ว    อดคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ไม่ได้  ภาพของลูกชายวัยห้าขวบกำลังนอนดิ้นร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอยู่หน้าร้านค้าคอยวนเวียนอยู่เบื้องหน้า

          ข้าพเจ้าตัดสินใจตะบึงรถเครื่องกลับไปที่ร้านค้าอีกครั้ง  ถามเจ้าของร้านว่าลูกชายอยู่ไหน  หล่อนชี้ไปที่มุมของเล่น  เจ้าลูกชายตัวดีเอามือลูบคลำรถของเล่นอยู่ไปมา  ไม่เป็นอย่างที่ข้าพเจ้าวาดภาพไว้  ข้าพเจ้าเดินตรงไป  พอถึงก็อุ้มแกขึ้น  แกร้องไหและดิ้นจะออกจากมือ  ต้องใช้แรงพอสมควร  สตาร์ทรถได้ก็บึ่งกลับบ้านพร้อมลูกชายที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด

          ถึงบ้านบ้านแล้วลูกชายก็ยังร้องไห้อยู่อย่างนั้น  ข้าพเจ้าอยากให้วันหยุดนี้เป็นวันหยุดที่น่ารื่นรมย์เช่นที่เคยเป็น  จึงหันไปเสียบปลั๊กเครื่องเล่นวิดีโอเกม  ข้าพเจ้าพูดลอยๆ ขึ้นว่า “พ่อเล่นเกมดีกว่า  เอาเกมอะไรดีน้า”  มือไม้เลือกแผ่นเกมแผ่นแล้วแผ่นเล่า  แต่ยังไม่ถูกใจ

          “หนูจะเล่นเกมฟุตบอล  พ่อกดตั้งให้หน่อยนะ”

          แกเข้ามาเลียบๆ เคียงๆ  และยื่นแผ่นเกมฟุตบอลให้  ข้าพเจ้ากดตั้งเกมคู่ระหว่างอิตาลีกับฝรั่งเศสให้  จากนั้นก็เหลือเพียงคราบน้ำตาของลูกชายกับการเล่นเกมฟุตบอลที่เอาจริงเอาจัง

          “ยิงสิยิง...ฮู้”

          ข้าพเจ้าหันไปยักคิ้วให้เมียที่ขึ้นบนบ้านมาดูเสียทีหนึ่ง

                                      ........................................................

                                                          ตีพิมพ์ครั้งแรก “ฅ.คน”  มกราคม  ๒๕๕๒