การย้ายถิ่นฐานของวัดอาบูซิมเบล

เมืองและหมู่บ้านหลายร้อยแห่งต้องพังทลายเนื่องจากโครงการขนาดใหญ่ที่เคลื่อนไหวทางบกเช่นการก่อสร้างเขื่อน แต่วัดในอาบูซิมเบลในอียิปต์นั้นมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเกินกว่าที่จะปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ดังนั้นเมื่อเขื่อนอัสวานที่สร้างขึ้นใหม่และอ่างเก็บน้ำขู่ว่าจะกลืนวัดเก่าแก่อายุกว่า 3,300 ปีประชาคมระหว่างประเทศรวมตัวกันเพื่อปฏิบัติการกู้ชีพที่ไม่ธรรมดา

แต่เดิมวัดอาบูซิมเบลตั้งอยู่ริมแม่น้ำไนล์แกะสลักจากหินภูเขาแข็ง พวกเขาได้รับหน้าที่จากฟาโรห์รามเสสที่สองฟาโรห์ที่สามของราชวงศ์ที่สิบเก้าของอียิปต์ซึ่งมักได้รับการยกย่องว่าเป็นฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่และมีอำนาจมากที่สุดของอาณาจักรใหม่ ในระหว่างการครองราชย์ของเขา Ramesses II ได้สร้างวัดมากมายทั่วทั้งอียิปต์และนูเบียโดยเฉพาะนูเบียเพื่อสร้างความประทับใจให้กับประชาชนชาวนูเบียถึงความแข็งแกร่งของชาวอียิปต์ ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือวัดหินที่อยู่ใกล้หมู่บ้านอาบูซิมเบลที่ทันสมัย

มหาวิหารแห่งอาบูซิมเบล รูปภาพ: Anton_Ivanov / Shutterstock.com

ฟาโรห์รามเสสที่สองสร้างวิหารใหญ่โตสองแห่งที่นี่ - วัดที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เรียกว่าวัดใหญ่ รูปปั้นมหากาพย์สี่รูปที่แสดงถึงฟาโรห์นั้นประทับอยู่บนบัลลังก์ตรงทางเข้า แต่ละรูปปั้นมีความสูงยี่สิบเมตร ด้านหน้าด้านหลังรูปปั้นนั่งส่วนใหญ่จะว่างเปล่า แต่ที่ขอบบนเป็นผนังที่แสดงกองทัพลิงบาบูนที่บูชาดวงอาทิตย์ขึ้น ระหว่างรูปปั้นอยู่ที่ปากทางเข้าโดยรูปปั้นนูนของกษัตริย์นมัสการเทพเจ้าฮอรัคทีหัวเหยี่ยว ภายในห้องโถงใหญ่ของวัดมีเสาแปดเสาแต่ละแห่งแกะสลักด้วยรูปลักษณ์ที่คล้ายกันของราฟาเอส การตกแต่งภายในที่กว้างขวางได้รับการตกแต่งจากพื้นจรดเพดานพร้อมการเสริมทัพของกองทัพเรือราเมส ในช่วงกลางของความซับซ้อนเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ด้านในที่ซึ่งฟาโรห์รามเสสแสดงให้เห็นถึงการแบ่งปันบัลลังก์กับเทพเจ้าทั้งสาม - รา - ฮอรากี้

ฟาโรห์รามเสสได้สร้างพระวิหารอีกแห่งหนึ่งชื่อว่า "วัดเล็ก" ซึ่งอุทิศให้กับเนเฟอร์ทารีภรรยาและ Hathor เจ้าแม่ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองในประวัติศาสตร์อียิปต์โบราณเท่านั้นที่มีการอุทิศพระวิหารให้กับราชินีซึ่งเป็นเนเฟอร์ติติคนแรก เช่นเดียวกับวัดใหญ่ทางเข้าสู่วิหารขนาดเล็กขนาบข้างด้วยรูปปั้นของฟาโรห์และราชินีของเขาที่น่าทึ่งที่สุดสร้างขึ้นในขนาดที่เท่ากัน โดยปกติแล้วควีนส์จะไม่มีภาพใดสูงกว่าหัวเข่าของฟาโรห์ การตกแต่งภายในของวัดเล็ก ๆ นั้นตกแต่งด้วยฉากที่แสดงให้เห็นถึงการเล่นของราชินีและทำพิธีถวายเทพธิดา Hathor และ Mut

วิหารเล็ก ๆ แห่งอาบูซิมเบล รูปถ่าย: Ad Meskens / Wikimedia Commons

กว่าพันปีวัดก็ถูกฝังอยู่ในทรายและถูกลืม เมื่อพวกเขาค้นพบในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 มีเพียงผ้าสักหลาดชั้นบนสุดของวัดหลักเท่านั้นที่มองเห็นได้เหนือทราย วัดถูกขุดออกมาและในขณะที่ปรากฏว่าเป็นอมตะของฟาโรห์รามเสสที่มั่นใจ แต่ในช่วงปลายยุค 50 ภัยพิบัติอีก loomed

รัฐบาลกำลังวางแผนสร้างเขื่อนใหม่ข้ามแม่น้ำไนล์ประมาณ 230 กม. ต้นน้ำจากจุดที่รูปปั้นขนาดใหญ่ของฟาโรห์รามเสสตั้งอยู่ ด้วยความยาว 4 กม. และความสูง 110 เมตรเขื่อน Aswan High ใหม่จะเป็นเขื่อนเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดในโลก อียิปต์ต้องการเพราะเขื่อนก่อนหน้านี้พิสูจน์แล้วว่าไม่สามารถควบคุมน้ำท่วมประจำปีของแม่น้ำไนล์ได้ เขื่อนใหม่ไม่เพียง แต่อนุญาตให้อียิปต์เชื่องแม่น้ำเท่านั้น แต่อ่างเก็บน้ำที่สร้างขึ้นจะช่วยรักษาพื้นที่เพาะปลูกและผู้คนในภูมิภาคในช่วงฤดูแล้ง

อย่างไรก็ตามมีหนึ่งอุปสรรคสำคัญ อ่างเก็บน้ำ 5,250 ตารางกิโลเมตรชื่อทะเลสาบนัสเซอร์จะต้องมีการตั้งถิ่นฐานใหม่ของประชากร 90,000 คนและหากเป็นไปได้วิหารที่สวยงามของอาบูซิมเบล

วัดระหว่างการขุดประมาณปี ค.ศ. 1853 - 1854 ภาพ: จอห์นบีสลีกรีน

ในปี 1959 รัฐบาลอียิปต์ได้ติดต่อกับยูเนสโกเพื่อขอความช่วยเหลือ โชคดีที่ประชาคมระหว่างประเทศมีความคุ้นเคยกับภูมิภาคนูเบียโบราณและแหล่งโบราณคดีที่มีอยู่มากมาย ยูเนสโกได้ตระหนักถึงความสำคัญของปัญหาจึงได้ลงมือช่วยเหลือการช่วยเหลือระหว่างประเทศเป็นครั้งแรก โครงการระดมทุนระหว่างประเทศเปิดตัวในปี 2503 เพื่อสนับสนุนการรณรงค์อียิปต์จัดนิทรรศการการเดินทางของวัตถุต่าง ๆ จากหลุมศพของ Tutankhamun นิทรรศการ“ Tutankhamun Treasures” จัดแสดงอยู่ทั่วทวีปอเมริกาเหนือสหราชอาณาจักรฝรั่งเศสเยอรมนีรัสเซียและญี่ปุ่น เงินที่สร้างขึ้นนั้นไม่เพียง แต่ช่วยสนับสนุนโครงการอาบูซิมเบลเท่านั้น แต่ยังมีโครงการยูเนสโกอีกมากมายในอนาคต

มีการนำเสนอแนวคิดมากมายเกี่ยวกับวิธีบันทึกพระวิหาร หนึ่งในนั้นเกี่ยวข้องกับการสร้างพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำขนาดมหึมารอบ ๆ วัดพร้อมห้องชมวิวใต้น้ำที่สามารถเข้าถึงลิฟต์ได้สำหรับผู้เยี่ยมชม ความคิดนี้ถูกปฏิเสธ อีกข้อเสนอหนึ่งคือการยกพระวิหารบนแม่แรงไฮดรอลิก แต่ค่าใช้จ่ายจะสูงมาก ในที่สุดก็มีการตัดสินใจที่จะตัดหินเป็นก้อนที่สามารถจัดการได้ส่งพวกเขาไปยังพื้นดินที่สูงขึ้นและประกอบเข้าด้วยกันเหมือนบล็อกเลโก้

งานเริ่มต้นขึ้นในเดือนพฤศจิกายน 2506 ขั้นแรกสร้างตู้เก็บของรอบอาบูซิมเบลเพื่อเพิ่มเวลาในการทำงานในวัดขณะที่น้ำกำลังสะสมอยู่ในอ่างเก็บกักของเขื่อนอัสวาน การดูแลที่ดีที่สุดเป็นสิ่งจำเป็นในขณะที่ตัดหิน ไม่สามารถใช้เลื่อยไฟฟ้าได้เพราะตัดให้กว้างเกินไป - สิ่งใดที่กว้างเกิน 8 มม. จะมองเห็นได้เมื่อบล็อกถูกนำกลับมารวมกัน แต่เลื่อยมือและสายเหล็กถูกนำมาใช้เพื่อเชือดหินเป็นบล็อกแต่ละน้ำหนัก 20 ถึง 30 ตัน ในที่สุดวิหารขนาดใหญ่ให้ผลผลิต 807 บล็อกและขนาดเล็กหนึ่ง 235 เมื่อตัดแต่ละบล็อกถูกเคลือบเพื่อป้องกันการแยกและแตกในระหว่างการขนส่ง

ไซต์ใหม่ตั้งอยู่ห่างจากฝั่งประมาณ 200 เมตรและสูงขึ้น 65 เมตร ก่อนที่จะเริ่มประกอบใหม่ได้จะมีการสร้างเนินเขาเทียมขึ้นโดยใช้หินบางส่วนจำนวน 330,000 ลูกบาศก์เมตรเพื่อคล้ายกับเนินหินธรรมชาติที่วัดตั้งอยู่ที่เดิม จากนั้นบล็อกเหล่านั้นก็ถูกนำกลับมารวมกันด้วยความแม่นยำสูงมากซึ่งกันและกันด้วยแท่งเสริมแรงและข้อต่อที่เต็มไปด้วยวัสดุเทียม การดูแลเพื่อรักษาแนวดั้งเดิมของวัดเพื่อให้ทิศทางที่สำคัญเพื่อให้รังสีของดวงอาทิตย์จะยังคงบุกวิหารและส่องแสงประติมากรรมบนผนังด้านหลังในช่วงเวลาของฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง

การย้ายถิ่นฐานที่ประสบความสำเร็จของวัดอาบูซิมเบลสร้างแรงผลักดันสำหรับความพยายามช่วยเหลือเพิ่มเติม ภายในหุบเขานูเบียนั้นยูเนสโกได้ช่วยเหลืออนุสาวรีย์ที่แตกต่างกันถึง 22 แห่งจากอุทกภัยรวมทั้งขมับของฟาโรห์รามเสส อนุสาวรีย์แห่งเดียวคือวิหารแห่งอามาดะต้องย้ายทั้งหมดเพราะมันไม่สามารถถูกทำลายได้เพราะมันจะทำให้โครงสร้างเสียหาย เว็บไซต์อื่นที่ประสบความสำเร็จในการถ่ายโอน ได้แก่ Wadi es-Sebua, วัดอื่นที่สร้างโดย Ramesses II, วิหารยุคโรมันแห่ง Kalabsha และวิหารแห่ง Philae ด้วยความสำเร็จเหล่านี้ยูเนสโกได้ย้ายไปที่เวนิสเพื่อปกป้องทะเลสาบจากนั้นไปที่ Mohenjodaro ในปากีสถานเพื่อช่วยขุดซากปรักหักพังจากนั้นก็ไปที่อินโดนีเซียเพื่อรักษาวัด Borobodur

“ ความสำเร็จของโครงการขนาดใหญ่และซับซ้อนดังกล่าวช่วยให้ยูเนสโกตระหนักว่าเรามีความสามารถในสามสิ่งที่สำคัญ” ดร. มีชทิลด์รอสเลอร์ผู้อำนวยการศูนย์มรดกโลกและแผนกมรดกของยูเนสโกอธิบาย “ ก่อนอื่นให้รวบรวมความเชี่ยวชาญที่ดีที่สุดที่โลกมีให้ ประการที่สองการรักษาความร่วมมือระหว่างประเทศของสมาชิก และประการที่สาม: รับรองความรับผิดชอบของประชาคมระหว่างประเทศเพื่อรวบรวมเงินทุนและการสนับสนุนที่จะช่วยให้มรดกโลกโดยรวม เราตระหนักดีว่าประเทศใดประเทศหนึ่งเพียงประเทศเดียวไม่สามารถทำได้”

ความสำเร็จของการรณรงค์นูเบียรับผิดชอบโดยตรงในการสร้าง "มรดกโลก" ในปี 1965 และต่อมาเป็นรายการมรดกโลกของยูเนสโก หมู่เกาะกาลาปากอสกลายเป็นมรดกโลกแห่งแรกในปี 1978 อนุสาวรีย์นูเบียถูกเพิ่มเข้ามาในรายการในปี 2522

แบบจำลองมาตราส่วนที่พิพิธภัณฑ์นูเบียอัสวานแสดงที่ตั้งดั้งเดิมของวัดอาบูซิมเบล (ใต้กระจกภาพพื้นผิวของอ่างเก็บน้ำ) และไซต์ใหม่ที่สูงขึ้นของวิหารที่ได้รับการช่วยเหลือและย้ายถิ่นฐาน รูปถ่าย: Zureks / Wikimedia Commons