Vasileiou นักบินคุมจิต กับวิกฤตก่อการร้าย

"อย่าให้ใครรอดไปได้ จะคนดี คนเลว ฆ่าพวกมันให้เกลี้ยง!"

นักบิน เป็นอาชีพที่มีรายได้สูงอันดับต้นๆในสังคมยุคปัจจุบัน นั่นเพราะพวกเขาต้องรับผิดชอบชีวิตผู้โดยสารและลูกเรือนับร้อยในการขึ้นบินแต่ละวัน แบกรับแรงกดดันมหาศาลด้านความปลอดภัย

Vasileios Vasileiou และ Michael Poulikakos ทำงานให้กับสายการบิน Afghan Air

 

นักบินทุกคนจะได้รับการฝึก Crisis Management, การแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า, รวมถึงไหวพริบปฏิภาณ การแยกประสาท และการจัดลำดับความสำคัญก่อนหลัง เพื่อนำผู้โดยสารไปถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพ

แต่จะมีนักบินสักกี่คน ที่เตรียมพร้อมรับสถานการณ์สังหารล้างบางของกลุ่มก่อการร้าย ในวันธรรมดาวันหนึ่ง ณ โรงแรมหรูกลางเมืองหลวงของอัฟกานิสถาน

นี่คือบททดสอบที่มิได้เดิมพันด้วยชีวิตผู้โดยสาร หากแต่เป็นชีวิตของเขาเอง

Vasileios Vasileiou (วาสิเลออส วาสิเลอู)
นักบินผู้ตกอยู่กลางการโจมตีโรงแรม The Intercontinental โดยกลุ่มนักรบตาลีบัน

ย่อยประวัติจะพาท่านนั่งไทม์แมชชีนกลับไปชมกันครับ.
.
.

สิ้นเสียงตวาดของหัวหน้าในภาษาปาชโต้แห่งชนชาติอัฟกัน บรรดาลูกน้องก็เริ่มลงมือก่อเหตุนองเลือดครั้งใหญ่ในรอบ 8 ปีของอัฟกานิสถาน

ทุกอย่างเริ่มจากประธานาธิบดีสหรัฐ นาย Donald Trump ประกาศตัดการส่งกำลังบำรุงให้แก่ประเทศปากีสถาน พร้อมกล่าวหาปากีสถานว่าให้ที่พักพิงแก่กลุ่มก่อการร้าย และกดดันทุกวิถีทางให้กำจัดโจรทมิฬเหล่านี้เสีย

ตาลีบันจึงตอบโต้ด้วยการวางแผนครั้งใหญ่ ชนิดที่ว่าลงมือครั้งเดียวสามารถทำให้โลกตะวันตกสั่นสะเทือนได้ และเป้าหมายเหมาะสมที่สุดก็คือโรงแรม The Intercontinental สาขากรุงคาบูล

เปิดให้บริการตั้งแต่ปี 1969 โรงแรมห้าดาวแห่งนี้ตั้งอยู่บนเนินเขาทิวทัศน์สวยงาม มีทั้งหมด 5 ชั้น 200 ห้อง พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวก สระว่ายน้ำ ร้านอาหารชื่อดัง เป็นโรงแรมหรูแห่งแรกของอัฟกานิสถาน และจุดหมายของนักเดินทางตะวันตกซึ่งแวะเวียนมาพำนักที่นี่อยู่เป็นประจำ

Vasileios Vasileiou ก็เช่นเดียวกัน

หนุ่มใหญ่ชาวกรีกประกอบอาชีพนักบินชั้นกัปตันให้กับ KAM Air สายการบินของประเทศอัฟกานิสถาน โรงแรม The Intercontinental จึงเปรียบเสมือนบ้านแห่งที่สองของเขา เมื่อได้หยุดพักจากการบินในภูมิภาคตะวันออกกลางอันเหน็ดเหนื่อย
.

20 มกราคม 2018

หลังจากบินเสร็จ กัปตัน Vasileiou (วาสิเลอู) กลับมาพักที่โรงแรม The Intercontinental พร้อมลูกเรือ KAM Air

โดยปกติแล้ว Vasileiou จะขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนให้สบายก่อนลงมาทานอาหารเย็นเวลา 20:30 น. แต่วันนี้เขาหิวมากจึงชวนเพื่อนนักบินอีกคนตรงดิ่งไปร้านอาหารเลย เวลา 18:00

ทานอยู่ชั่วโมงครึ่ง 19.30 เขาจึงกลับขึ้นไปห้องพักชั้นห้า ห้องหมายเลข 522 เพื่อพักผ่อนและคุยโทรศัพท์กับครอบครัวที่ประเทศกรีซ

ห้อง Vasileios หมายเลข 522

ในขณะที่คุยกับภรรยาอยู่นั้น Vasileiou ได้ยินเสียงระเบิดตูมใหญ่ เขาเหลือบดูนาฬิกา ขณะนั้นเวลา 20:47 ก่อนวิ่งออกไปดูที่ระเบียง และเมื่อเขามองลงไป สิ่งที่เห็นคือชิ้นส่วนของมนุษย์ ขา แขน หัว กระเด็นเกลื่อนกลาด พื้นดินเจิ่งนองไปด้วยเลือด

เขารู้ทันทีว่าตัวเองโคตรโชคดี เพราะเวลานี้เขาควรอยู่ที่ร้านอาหารชั้น 1 นั่งทานข้าวอยู่อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ กลายเป็นศพถูกยิงจนร่างพรุน และเมื่อประเมินสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว

"เอาล่ะ Vasileiou นายต้องทำอะไรสักอย่าง นายจะมาตายที่นี่ไม่ได้" เขาพูดกับตัวเอง

หลับตาลงตั้งสติ ลืมตาขึ้นและเริ่มทำสิ่งแรกทันทีคือการวิ่งไปล็อคประตู ตอนนี้ในห้องมีเตียงอยู่สองอัน Vasileiou แบกฟูกจากเตียงหนึ่งไปกั้นไว้ที่ประตูเพื่อปกป้องตัวเองจากแรงระเบิด และรวบรวมผ้าเช็ดตัว ผ้าปูเตียงสำรอง ปลอกหมอน มามัดรวมกันเป็นเชือกยาวผูกไว้กับระเบียง เผื่อใช้เป็นทางหนีไปชั้นสี่ด้านล่าง

ด้วยความที่เป็นนักบิน Vasileiou จึงคุ้นเคยกับสถานการณ์คับขันและการตัดสินใจในห้วงวิกฤต กระทั่งเวลาไปร้านอาหารหรือโรงหนัง เขาจะคอยสังเกตตลอดว่าทางออกอยู่ที่ไหน กว้างพอจะรองรับคนทั้งหมดได้หรือไม่ และเลือกนั่งใกล้ๆทางออกอยู่ตลอด เขาทำสิ่งเหล่านี้โดยอัติโนมัติ ความปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

ขั้นต่อมาคือต้องวิเคราะห์สภาพแวดล้อมทั้งหมดให้ออก เขาไม่รู้แน่ชัดว่าผู้ก่อการร้ายมีกี่คน ติดอาวุธอะไรบ้าง และตอนนี้อยู่จุดไหนของโรงแรม นั่นทำให้ความคิดออกจากห้องหรือโดดลงระเบียงจากชั้นห้าถูกตัดทิ้งไป

ตัดสินใจขังตัวเองอยู่ในห้อง

Vasileiou จงใจทำให้เตียงที่ยังมีฟูกเหลืออยู่ดูยุ่งเหยิง แต่พยายามทำให้เตียงที่ไม่มีฟูกแล้วดูเรียบร้อยสะอาดตาที่สุด เขาบอกไม่ได้ว่าทำไมจึงทำเช่นนั้น มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เขาปิดไฟ ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่านและโซฟาที่มุมห้อง

ภายใต้ความมืดมิดอันเงียบสงัด เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ คะเนแล้วน่าจะประมาณชั่วโมงครึ่งได้ เสียงในโรงแรมเบาและเลือนหายไป ผู้ก่อการร้ายคงสังหารแขกเหรื่อที่ร้านอาหาร ลอบบี้ และห้องพักชั้นหนึ่ง-ชั้นสองไปจนเกลี้ยงแล้ว

ทันใดนั้น พลันมีเสียงเอะอะโวยวายและฝีเท้าคนวิ่ง จากชั้นล่าง เข้ามาใกล้กับห้องของเขาเรื่อยๆ และเลยผ่าน ตึงตัง ปึงปัง ขึ้นไปที่เหนือหัวของเขา

"ชั้นดาดฟ้า" Vasileiou คิด

ตามมาด้วยเสียงปืนห่าใหญ่ ทั้งจากด้านบนและโถงทางเดินชั้นห้า ข้างนอกห้องเขานั่นเอง

แคร้ก ปังปังปัง!

กระสุน 7.62 มม. จากปืนกล AK47 ทะลุประตูห้องเข้ามาข้างใน ถากแขนซ้ายเขาไปนิดเดียว ผู้ก่อการร้ายคงใช้วิธีการยิงเช็คเข้ามาในห้องก่อน Vasileiou คิดได้ว่าตำแหน่งที่เขาอยู่ตอนนี้ไม่ปลอดภัย ไม่รอช้าเขารีบวิ่งไปหลบอยู่ในเตียงที่ยังมีฟูก โดยหวังลมๆว่าฟูกบางๆน่าจะพอกันกระสุนให้เขาได้บ้าง

แต่เนื่องจากความสูงภายในเตียงนั้นไม่เพียงพอ ทำให้ต้องเสือกตัวเองเข้าไปโดยใช้ฝ่ามือทั้งสอง และนิ้วเท้าดันฟูกขึ้นรับน้ำหนักทั้งหมดของมันไว้ Vasileiou อยู่ในท่าทรมานกล้ามเนื้อตัวเองเป็นอย่างมาก แต่คงเป็นเพราะอะดรีนาลีนและความตื่นเต้นกระมัง ที่ช่วยให้ฟูกลอยขึ้นมาจากเตียง 10 ซม.

ผู้ก่อการร้ายเปิดประตูล็อคด้วยการยิงที่กลอนหนึ่งครั้งและหวดเข้าให้ด้วยค้อนเหล็ก ชายสี่คนพุ่งเข้ามาในห้อง ก่อนตรงไปที่ระเบียงด้วยเห็นมันเปิดอ้าซ่าอยู่ พวกมันเห็นเชือกที่ Vasileiou ผูกไว้และเข้าใจไปเองว่าเขาคงปีนหนีไปข้างล่างแล้ว

Vasileiou สวดมนต์ทุกบท แต่ก็ต้องขวัญกระเจิงเมื่อได้ยินเสียงปืนกล 4 นัดถูกยิงจากระยะไม่ถึงเมตรกระทบเข้ากับอะไรบางอย่าง

ของเหลวอุ่นๆไหลออกมาจากร่างกายเขา ภาพจำของครอบครัว, ความสุข, ความทุกข์, ภาพลูกสาว, พ่อแม่, ภรรยา, ภาพในโรงเรียนการบิน ทุกอย่างปรากฏในเสี้ยววินาที

"โดนยิงก็ไม่เห็นเจ็บเลยนี่นา"
"ความตายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแฮะ"

น้ำเสียงร้องไห้ที่คุ้นหู Vasileiou ถูกทำให้เงียบโดยเสียงปืนหนึ่งนัด มันช่วยดึงสติเขากลับมาเช่นกัน ของเหลวที่ไหลออกมาจากตัวเขานั้นไม่ใช่เลือดแต่เป็นเหงื่อกาฬของเขาต่างหาก

เขายังไม่ตาย และยังยกฟูกให้ลอยได้อยู่!
.

Vasileiou เริ่มปะติดปะต่อจนพบว่า เพื่อนร่วมงานของเขา ลูกเรือสายการบิน KAM Air ซึ่งอยู่ห้องข้างๆต่างหากที่ถูกตาลีบันบุกเข้าไปยิงที่หัวจนเกลี้ยง ไม่เหลือใครเลยในชั้นห้า ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหลังกระสุนทุกนัดถูกลั่นออกไป

ตาลีบันยังคงเดินเข้า-ออกห้องเขาเป็นว่าเล่น Vasileiou เองก็ไม่รู้จะทนแบกไปได้อีกนานแค่ไหน จนกระทั่งพวกโจรร้ายย้ายออกไปยังห้องข้างๆหมายเลข 521 และใช้ห้องนั้นเป็นฐานบัญชาการรบ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ราว 03:00 ของวันที่ 21 มกราคม Vasileiou ที่ยังอยู่ในเตียงได้ยินเสียงปืนระลอกใหญ่และเงียบหายไป เพราะควันไฟจากเพลิงไหม้นั้นหนามากที่ชั้นห้า เขาจึงตัดสินใจออกมา

Vasileiou พบว่าเตียงข้างๆเขาถูกยิงจนพรุน มันคือต้นตอของเสียงปืนหลายนัดตรงปลายเท้า เขาขอบคุณพระเจ้าอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สองในคืนนี้แล้วที่เขารอดชีวิตแบบหวุดหวิด

ไม่นานนักควันไฟก็เริ่มลอยเข้ามาในห้อง เขารีบวิ่งไปที่ระเบียงเพื่อหาทางออก Vasileiou เหลือบไปเห็นสายเคเบิ้ลทีวีจึงรีบเอื้อมมือไปหยิบเพื่อลองดึงว่าแข็งแรงพอจะรับน้ำหนักเขาได้หรือไม่ และ

ฟิ้ววว!

Vasileiou รู้สึกได้ถึงกระสุนที่ถากไหล่ซ้ายของเขาไปประมาณ 20 ซม. มันน่าจะถูกยิงมาจากสไนเปอร์ของกองกำลังนาโต้ด้านนอกที่คิดว่าเขาเป็นผู้ร้าย ไม่มีทางเลือกจึงต้องรีบวิ่งมาหลบข้างในอีกครั้ง

เขาคิดด้วยความรวดเร็ว โดยคว้ากรรไกรมาตัดผ้าขนหนูเป็นชิ้นเล็กๆ นำไปชุบน้ำ เอามาอุดจมูกเพื่อป้องกันควันไฟ หลังจากทำเสร็จ Vasileiou ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบมาที่ห้อง!

เดชะบุญ เขากลับเข้าไปอยู่ในเตียงได้ทันเวลาแบบเฉียดฉิว พวกตาลีบันย้อนกลับมาที่ห้อง 522 และนั่งลงบนเตียงที่เขาซ่อนตัวอยู่

ไม่รู้ทำไม แต่เขามั่นใจว่านี่ไม่ใช่วันตายของตนแน่ Vasileiou รอดตายแบบฟลุ้คๆมาหลายครั้งและตอนนี้ก็อยู่ในที่ซ่อนที่ดี มันเป็นเรื่องของความอดทนแล้ว ว่าเขาหรือโจร ใครจะตายก่อนกัน?

พวกตาลีบันออกไปยิงต่อสู้ตรงระเบียงอีกชุดใหญ่ก่อนจะเงียบไป เหตุการณ์ดูจะสงบลง เป็นสัญญาณที่ดี

.

ตูมมมมมมม!!

ตึกทั้งหลังสั่นสะเทือนเหมือนจะถล่ม มันเป็นเวลาราวหกโมงเช้าที่ทางนาโต้ใช้รถถังยิงเข้าใส่โรงแรม วิบากกรรมของ Vasileiou ประดังเข้ามาราวกับหนังตลกร้าย

นาโต้ระดมยิงเข้าใส่ห้อง 521 อันเป็นศูนย์บัญชาการ แต่ก็ซัดห้องอื่นด้วยเช่นกัน เพราะพวกโจรวิ่งเปลี่ยนจุดไปตามห้องต่างๆ อันที่จริงนาโต้นี่แหละอันตรายสำหรับ Vasileiou มากกว่าตาลีบันเสียอีก

นักรบตาลีบันเข้าตาจนด้วยสู้อาวุธหนักของอีกฝั่งไม่ไหว ตัดสินใจเผาชั้นห้าให้ราบเป็นหน้ากลองทุกห้อง ณ จุดนี้ Vasileiou รู้สึกได้ถึงเพลิงร้อน จากที่เรียนมา เขาน่าจะตายด้วยควันไฟภายในเวลา 20 นาที

เขาตัดสินใจออกมาจากเตียงในเวลาเดียวกับที่นาโต้ฉีดน้ำเข้ามาในห้องเพื่อดับเพลิงเพื่อเคลียร์ทางให้หน่วยรบพิเศษจู่โจมต่อไป ปัญหาของ Vasileiou ตอนนี้ไม่ใช่ความร้อนแล้ว ตัวเขาชุ่มโชกไปด้วยน้ำ บวกกับอากาศ -3 องศาเซลเซียสด้านนอก เขากำลังจะหนาวจนช็อคตาย

ปากสั่นนั่งขดตัวอยู่มุมห้อง Vasileiou ต่อสู้กับความหนาวอยู่นานจนกระทั่งเวลา 09:25 เขาได้ยินเสียงปืนประหลาด เดาว่าน่าจะเป็นของนาโต้ดังมาจากโถงทางเดิน และถูกตอบโต้ด้วยเสียงปืน AK ที่ดังมาจากห้อง 521

ในห้วง 09:25 - 11:15 ทั้งปืนและระเบิดถูกสาดใส่กันอย่างไม่ยั้ง เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากภาวนาอย่าให้โดนลูกหลงจากการซัดกันนัวของทั้งสองฝ่าย

11:30 กระสุนนัดสุดท้ายดังมาจากห้อง 521 ผู้ก่อการร้ายสู้จนกระสุนหมด ไม่เหลืออะไรแล้ว เสียงตะโกนดังลั่นว่า POLICE! POLICE! และ STAY DOWN! กระตุกน้ำตาจากเบ้าของ Vasileiou

เขาถูกช่วยไว้โดยหน่วยคอมมานโดในสภาพร่างกายอ่อนแอสุดขีด

มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังแข็งแรง คือหัวใจนักสู้ที่ไม่ยอมแพ้
.
.

มีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์โจมตีโรงแรม The Intercontinental Kabul 43 คน ในจำนวนนี้เป็นลูกเรือของ KAM Air ถึง 11 คน
.

Vasileiou รอดชีวิตกลับไปหาครอบครัวที่เขารัก และเปลี่ยนมุมมองต่อชีวิตไปโดยสิ้นเชิง

ถ้าผู้เขียนเป็น Vasileiou สิ่งที่ได้จากเหตุการณ์นี้มีสองสิ่ง

หนึ่งคือสติ ในเหตุการณ์คับขันอันตรายถึงชีวิต ผู้ที่คุมสติได้เท่านั้นจึงจะอยู่รอด

สองคือวิธีที่เรามองสิ่งต่างๆ

โอเค เราอาจจะลำบาก ค่าครองชีพแพง ขับรถติดอยู่แยกไฟแดง ข้าวแกงก็ราคาสูงขึ้นทุกวัน ปัญหาร้อยแปดทำร้ายสุขภาพจิตเราไม่หยุดหย่อน

แต่เฮ้! อย่างน้อยเราก็ยังมีชีวิตนะ ยังได้ไปวิ่งออกกำลังกาย หัวเราะกับเพื่อนหลังเลิกงาน กลับบ้านเล่นเกม ไปเจอครอบครัว คนที่เรารัก

เทียบไม่ได้เลยกับผู้เคราะห์ร้ายที่เขาไม่ได้รับโอกาสให้ไปต่อ ถึงแม้จะอ้อนวอนเพียงใดก็ตาม
.

จงใช้ชีวิตทุกวินาทีให้มีความหมาย
หากเมื่อเราถึงวาระสุดท้ายจะได้ไม่เสียดายทีหลัง

ขอให้ทุกคนมีความสุขครับ :))))
.
.

เกร็ดเล็ก: นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โรงแรม The Intercontinental ถูกโจมตี เมื่อปี 2011 ตาลีบันเคยโจมตีโรงแรมนี้ด้วยนักรบระเบิดพลีชีพ มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 21 คน

เกร็ดน้อย: หน่วยคอมมานโดตอนแรกไม่เชื่อว่า Vasileiou จะรอดมาได้ ถึงกับอุทานว่า "This must be a ghost!" นายนี่มันผีชัดๆ ก่อนจะขอถ่ายรูปเซลฟี่ไว้เป็นที่ระลึก