แทบไม่อยากเชื่อ เมืองไทยเคยมีการเปลื้องผ้าอาบแดดตั้งแต่ 2499 ถึงกับมีการจัดตั้งนิคมอาบแดด

        นิคมอาบแดด ก็คือสถานที่ชายหญิงไม่ว่าหนุ่มสาวหรือคนแก่ และทุกเพศทุกวัย ไปแก้ผ้าโทงๆอาบแสงตะวัน โดยเชื่อว่าจะให้คุณประโยชน์แก่ร่างกาย การอาบแดดในต่างประเทศที่เป็นเมืองหนาว เป็นที่นิยมกันไม่น้อย และถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา หาดทรายบางแห่งมีคนนิยมไปแก้ผ้านอนผึ่งกันจนแน่นไปทั้งหาด ยังกับแมวน้ำขึ้นมาตากแดด

ภาพ นายสลิล ฟูไทย

แต่ใครจะคิดว่าเมืองไทยในครั้งอดีตนั้น เมื่อ พ.ศ. 2499 โดยนายสลิล ฟูไทย สมัยยังเป็นหนุ่มฉกรรจ์ ทำงานอยู่ในกองจัดการของ นสพ.ยามาโมโต้ ซึ่งเป็น นสพ.ของชาวญี่ปุ่นในประเทศไทย วันหนึ่งได้มีชาวต่างประเทศชื่อ มิสเตอร์ชาร์ล เป็นนักท่องเที่ยวเดินทางรอบโลก ได้แวะมาที่สำนักงาน หลังจากที่ได้พูดคุยกันก็เกิดถูกอัธยาศัย มิสเตอร์ชาร์ลได้ชวนนายสลิลให้ร่วมเดินทางไปกับเขาโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด นายสลิลก็ตอบตกลงทันที หลังจากที่ได้ตระเวนไปหลายเมือง มิสเตอร์ชาร์ลได้พานายสลิลไปพักที่กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ การพักครั้งนี้นานหน่อย มิสเตอร์ชาร์ลเกรงว่านายสลิลจะเหงา จึงพาไปสมัครเป็นสมาชิกของนิคมอาบแดดแห่งหนึ่ง แม้นายสลิลจะไม่ค่อยกล้า แต่ก็ปฏิเสธไม่ออก เลยจำใจต้องไป

ตามระเบียบของนิคมอาบแดดแห่งนั้น ก่อนจะลงสนาม สมาชิกทุกคนจะต้องไปที่ห้องโถงใหญ่ซึ่งกั้นไว้เป็นช่องๆสำหรับเปลื้องเสื้อผ้าเก็บไว้ พอก้าวเข้าไปในห้องนั้น นายสลิลถึงกับแข้งขาสั่น ใจก็สั่น เมื่อเห็นบรรดานักอาบแดดต่างอยู่ในชุดแรกเกิดกันทั้งนั้น แต่ละคนกำลังง่วนอยู่กับการใช้ครีมทาร่างกายและอวัยวะทุกส่วน บางรายสมาชิกสาวทาให้สมาชิกหนุ่มโดยไม่มีความกระดากอายแต่อย่างใด สมาชิกใหม่บางรายที่เป็นหนุ่ม พอเปลื้องผ้าออกและถูกสมาชิกรุ่นพี่ช่วยทาครีมให้ ก็เกิดอาการตึงตังเต่งตึงขึ้นมาทันที ร้อนถึงสมาชิกสาวต้องวิ่งไปเอาน้ำแข็งก้อนเล็กๆซึ่งมีเตรียมไว้เพื่อกรณีนี้โดยเฉพาะ มานวดและนาบส่วนที่แสดงอาการตื่นเต้นให้คลายลง ซึ่งตลอดเวลาที่ปฏิบัติการรับน้องใหม่อยู่นี้ ทุกคนจะมีกิริยาอาการเป็นปกติเหมือนเป็นสิ่งธรรมดาทั่วไป หลังจากตัดสินใจอยู่พักหนึ่ง นายสลิลก็จำต้องยึดสุภาษิตไทย “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม” ถอดเสื้อถอดกางเกงแล้วเดินออกจากช่อง สมาชิกเก่าทั้งชายหญิงเห็นว่าเขาเป็นน้องใหม่ ก็เข้ามาห้อมล้อมจับมือต้อนรับแสดงความยินดี

สมาชิกใหม่บางคน เมื่อมาเห็นสาวเปลือยละลานตาเช่นนี้ ก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ ชักธงรบขึ้นทันที คนที่อยู่ใกล้เห็นอาการนี้ ต่างพากันยกให้เขาเป็น “ฮีโร่” โดยถือว่าเป็นผู้มีสุขภาพดี โลหิตฉีดแรง และทุกนิคมอาบแดดจะมีกฎกติกาว่า ถ้าสมาชิกชายท่านใดเกิดอาการ “ฮีโร่” ขึ้นมา จะต้องรีบวิ่งไปกระโจนลงสระน้ำที่ทางนิคมเตรียมไว้ เพื่อให้ความเย็นของน้ำระงับความรู้สึกตื่นเต้นลง  ภายในบริเวณของนิคมนี้ สมาชิกทุกคนจะใช้ชีวิตสนุกสนานร่วมกันอย่างสนิทสนม ทั้งเล่นกีฬากลางแจ้ง กายบริหาร รวมทั้งรับประทานอาหารว่าง นั่งนอนคุยกัน

กฎข้อที่เคร่งครัดของนิคมอย่างหนึ่งคือ ห้ามเพ่งเล็งอวัยวะส่วนสำคัญของแต่ละบุคคลโดยมีจุดมุ่งหมายทางกามารมณ์ และห้ามวิพากษ์วิจารณ์อวัยวะส่วนนั้นของสมาชิกด้วยกัน ถ้าผู้ใดละเมิดกฎข้อนี้ ถึงขั้นต้องถูกขับออกจากสมาชิกภาพทันที

บรรดาสมาชิกที่มุ่งมาสู่นิคมอาบแดด นอกจากจะหวังแสงแดดอุ่นอันมีคุณค่าอย่างยิ่งสำหรับคนเมืองหนาวแล้ว ยังหวังการออกกำลังกายแบบธรรมชาติ ปลดปล่อยสิ่งพันธนาการทั้งหมด รวมทั้งเสื้อผ้าเครื่องห่อหุ้มร่างกาย ผ่อนคลายความเคร่งเครียดจากชีวิตประจำวัน ปลดปล่อยตัวเองจากความยุ่งเหยิงของสังคม ไปสู่ความเป็นธรรมชาติอันบริสุทธิ์ ซึ่งนายสลิลเองก็ได้รับผลจากสิ่งนี้ในเวลาไม่นานนัก เขาเคยป่วยเป็นโรคประสาท ปวดศีรษะเป็นประจำ และมีอาการเริ่มแรกของวัณโรค หลังจากที่เข้านิคมอาบแดด ได้ออกกำลังกายท่ามกลางธรรมชาติได้ไม่นาน อาการของโรคดังกล่าวก็หายไป หลังจากท่องเที่ยวอยู่ต่างแดนเป็นเวลา 3 ปี นายสลิลก็เดินทางกลับประเทศไทยพร้อมกับความฝังใจในคุณค่าของการอาบแดดที่ได้รับมา และปรารถนาที่จะตั้งนิคมอาบแดดในประเทศไทยบ้าง แต่ก็ยังหวั่นใจว่าจะไม่มีคนเข้าใจ หรืออาจคิดไปในทางอกุศล ในที่สุดนายสลิลก็ตัดสินใจว่า “ไม่ลองไม่รู้” จึงยื่นขออนุญาตต่อกรมตำรวจ อธิบายถึงจุดมุ่งหมายและคุณค่าของนิคมอาบแดดที่ได้ประสบมาในต่างประเทศ กรมตำรวจยุคนั้นก็ใจดี มีความคิดทันสมัย อนุญาตให้นายสลิลตั้งได้ มีเงื่อนไขแต่เพียงว่า ขอให้กั้นรั้วรอบให้มิดชิด ซึ่งนายสลิลก็ได้ตั้งนิคมอาบแดดแห่งแรกของไทยขึ้นบนพื้นที่ 4 ไร่เศษของเขาที่อำเภอบางกะปิ ซึ่งในยุคนั้นก็ถือว่าอยู่ห่างไกลเมืองไม่น้อย เมื่อตั้งนิคมอาบแดดขึ้นอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ได้มีการจัดพิมพ์ ตำราอาบแดด หน้าปก “คู่มือบำรุงความงามหรืออาบแดด” เป็นหนังสือปกแข็ง พิมพ์ตัวหนังสือและรูปบนปกสีทอง ตีพิมพ์ครั้งแรกใน พ.ศ. 2478 เป็นจำนวนทั้งหมด 4,000 เล่ม ซึ่งเมื่อนำออกขายก็พบว่ามีผู้สนใจมาก ทำให้สลิลซึ่งรู้ถึงสรรพคุณของการอาบแดดเป็นอย่างดีมีความหวังที่จะก่อตั้ง “สมาคมอาบแดด” หวังช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตพลเมืองในสังคม ปรากฏว่ามีผู้สนใจทั้งชายหญิงสมัครเข้ามาเป็นสมาชิกเกือบสี่พันคน โดยมีสมาชิกประเภทขออาบแดดอย่างเดียว ไม่เข้าคอร์สบริหารร่างกายเพียง 68 คน ในจำนวนนี้เป็นหญิง 18 คน นอกนั้นขออาบแดดด้วยและขอเข้าคอร์สบริหารร่างกายเพื่อทรวดทรงที่มีบุคลิกภาพดีขึ้นด้วย

ภาพ หนังสือ “คู่มือบำรุงความงามหรืออาบแดด”

กฎกติกาของนิคมอาบแดดไทย ก็คงใช้แบบเดียวกับต่างประเทศ นอกจากประเภทของยาเสพติดที่ห้ามบุหรี่ เหล้า เหมือนกันแล้ว ยังห้ามยานัตถุ์ด้วย

นิคมได้ให้คำแนะนำแก่สมาชิกว่า การอาบแดดที่ได้ประโยชน์สูงสุด ควรออกกำลังกายพร้อมไปด้วย และแสงแดดที่ให้คุณประโยชน์แก่ร่างกายสำหรับเมืองไทย คือแสงแดดตั้งแต่ย่ำรุ่งจนถึง 8..45 น. และภาคบ่ายตั้งแต่เวลา 17.30 น. เป็นต้นไป นอกนั้นจะให้โทษมากกว่า

สมาชิกที่เข้านิคมอาบแดดไทยครั้งนี้ ต่างก็ได้รับผลทันตาเห็นเช่นเดียวกับที่นายสลิลได้รับในต่างประเทศ คนชรานอกจากร่างกายจะแข็งแรงกระฉับกระเฉงขึ้น จิตใจยังกระปรี้กระเปร่าอ่อนวัยกว่าเก่ามาก ส่วนสาวๆนอกจากร่างกายจะแข็งแรง จิตใจแจ่มใสแล้ว ส่วนสัดยังพัฒนาไปในทางที่ถูกต้องทำให้น่าดูขึ้นอีกมาก เพราะเมื่อเข้านิคมอาบแดดเพียง 2 สัปดาห์เท่านั้น คุณค่าจากแรงแดดและการบริหารร่างกายอย่างถูกหลักเกณฑ์ ทำให้สัดส่วนดูสง่าผ่าเผยและแสดงถึงความมั่นใจในตัวเอง สาวบางคนที่มีความบกพร่องทางร่างกาย นอกจากอาบแดดแล้วยังต้องบริหารร่างกายแบบมีพี่เลี้ยงช่วย นอกจากช่วยลดหน้าท้องแล้ว ยังช่วยคนที่อกแฟบแห้งเหี่ยว ให้แต่งตึงขึ้นได้

กิจการของนิคมอาบแดดไทยในครั้งนั้น ได้รับความนิยมสูงขึ้นเรื่อยๆ นายสลิลได้ไปซื้อที่แถวบางซื่อไว้อีก 100 กว่าไร่ เพื่อจะสร้างนิคมอาบแดดแห่งใหม่ให้กว้างขวางยิ่งขึ้น ถึงขนาดจะว่าจ้างผู้เชี่ยวชาญด้านอาบแดดจากต่างประเทศมาประจำ แต่น่าเสียดายที่การเมืองในยุคนั้นสับสนวุ่นวายมาก ตำรวจสันติบาลกลัวว่าจะมีคนเข้าไปแก้ผ้าวางแผนล้มรัฐบาลกัน เพราะเป็นที่ปลอดสายตาตำรวจ แทนที่จะแก้ผ้าเข้าไปสืบเอง กลับเรียกตัวนายสลิลไปสอบถามเป็นประจำ นายสลิลถูกเรียกไปสอบบ่อยๆเข้าก็ชักท้อใจ และกลัวว่าจะถูกข้อหากบฏไปด้วย เพราะยุคนั้นตั้งข้อหากบฏกันง่ายเหลือเกิน นิคมอาบแดดแห่งใหม่ที่บางซื่อเลยระงับไว้ หนักๆเข้าแห่งเก่าที่บางกะปิก็หยุดกิจการไปอย่างน่าเสียดาย

ความจริงการเปลือยกายอาบแดดในสถานที่ซึ่งจัดไว้โดยเฉพาะ ซึ่งทุกคนต่างก็เปลือยเหมือนกัน และอยู่ในกฎกติกามารยาทอย่างที่นิคมอาบแดดต่างประเทศวางไว้ ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องเสียหายอย่างใด สมเด็จฯกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ได้ดำรัสตอนเป็นองค์ปาฐกถาที่สามัคยาจารย์สมาคม เมื่อวันที่ 10 มิถุนายน 2475 ว่า ตอนที่ท่านเสด็จไปเมืองนีซ ประเทศฝรั่งเศส เมื่อ พ.ศ.2473 ซึ่งเป็นเมืองที่มีคนไปอาบแดดกันมาก ท่านยังถอดฉลองพระองค์ไปอาบแดดกับเขาเลย

ที่มา นิตยสารออนไลน์ศิลปวัฒนธรรม