โรเบิร์ต จอห์นสัน ชายผู้ขายวิญญาณให้ซาตานเพื่อบรรเลงเพลงบลูส์

โรเบิร์ต จอห์นสัน ชายผู้ขายวิญญาณให้ซาตานเพื่อบรรเลงเพลงบลูส์

มีข้อสังเกตบางประการเกี่ยวกับเนื้อเพลงของเขาซึ่ง Steve Lavere ผู้ค้นคว้าเรื่องของ Robert Johnson และเป็นเจ้าของรูปของเขา 2 ใน 3 รูป บอกไว้ว่าในเพลง “Me And The Devil” มีเนื้อร้องประโยคหนึ่งว่า“Hello Satan, I Believe It’s Time To Go” แต่ต้องฟังให้ดีจึงจะพบ การเขียนคำร้องของ Robert นั้นมักชอบที่จะพาดพิงถึงบรรดาภูติผีปีศาจทั้งทางตรง และทางอ้อมอยู่เสมอ เช่นอีกท่อนหนึ่งในเพลง “Cross Road Blues“กล่าวว่า ” Went to the crossroad, fell down on my knees, Asked the Lord above “Have mercy, now save poor Bob, if you please” ฉะนั้นเมื่อไม่มีใครอธิบายสาเหตุอะไรได้ เรื่องราวจึงถูกโยนไปให้ “คำสัญญาที่เขาให้ไว้กับใครซักคน ในคืนอันมืดมิดและเดียวดาย ที่ Delta Crossroad”

โรเบิร์ต จอห์นสัน (Robert Johnson) อภิมหาอมตะนิรันดร์กาลแห่งขุนกีตาร์ blues จากลุ่มแม่น้ำ Mississippi

หลายท่านที่ชื่นชอบดนตรีบูลส์ แน่นอนว่าไม่มีใครไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของนักดนตรีผิวสี โรเบิร์ต จอห์นสัน (Robert Johnson)ผู้ที่วงการดนตรีบูลส์ต่างรำลือว่า เขาขายวิญญาณ... ให้กับ...ซาตาน เพื่อแลกกับฝีมืออันสุดยอดของเขา จะจริงจะเท็จอันใดคงไม่มีใครที่จะพิสูจน์คำรำลือเหล่านั้นได้

แต่ฝีมืออันยอดเยี่ยมของเขาได้เกิดขึ้นแล้ว และเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้น เฉกเช่นเดียวกับลมหายใจของเขาที่ได้มีโอกาสสัมผัสกับดนตรีบูลส์ของเขา กับความสำเร็จที่เขาอาจจะไม่เคยรู้มาก่อนว่า การขายวิญญาณให้กับซาตานในครั้งนั้น จะทำให้โลกแห่งเสียงดนตรีบูลส์จะยังจดจำเขาได้อย่างไม่ลืมเลือน ซ้ำยังเป็นต้นแบบและตำนานให้ผู้คนได้ขับเรื่องราว และบทเพลง...ของเขา

โรเบิร์ต จอห์นสัน (Robert Johnson) เป็นที่เลื่องลือมานานแล้ว ความลึกลับที่เขาเล่นกีต้าร์บูลส์ได้ดียิ่งกว่ามืออาชีพ ภายในระยะเวลาไม่กี่เดือน ทำให้เขากลายเป็นผู้ลบล้างทฤษฎีที่ว่า การฝึกฝนเพื่อที่จะร้องและเล่นกีต้าร์บูลส์ให้ได้ยอดเยี่ยมจำเป็นต้องอาศัย กระบวนการและเวลายาวนาน ถูกโยนทิ้งตกไปจากความเชื่อของใครหลายคนที่รู้จักเรื่องราวของเขา

โรเบิร์ต จอห์นสัน (Robert Johnson) เกิดวันที่ 8 พฤษภาคม 2454 (1911) ใน Mississippi, U.S. และได้บันทึกผลงานในช่วงปี 1936-1937

รวมผลงานเพลงจำนวน 29 เพลงอันเป็นสุดยอดของบทเพลงบูลส์ ซึ่งนักดนตรีรุ่นหลังๆ ต้องฟังและนำไปเป็นแรงบันดาลใจหรือต้นแบบ ไม่ว่าจะเป็นดนตรีในแนว Rock, Folk ต่างก็ได้แรงบันดาลใจจาก Robert Johnson เช่น John Fogerty, Bob Dylan, Johnny Winter,Jimi Hendrix, TheYardbirds, Led Zeppelin, The Allman Brothers Band, The Rolling Stones, Paul Butterfield, The Black Keys,The Band, Neil Young, Warren Zevon, Jimmy Page, Jeff Beck, and Eric Clapton ผู้ซึ่งมีความศรัทธาในตัวของ Robert Johnson

ความไม่ธรรมดาของ Robert Johnson นั้นช่างล้ำลึกด้วยสำเนียงโศกละมุนหู ที่หากไม่ทราบมาก่อน ผู้ฟังอาจนึกไปว่าเขาเล่นกีตาร์กันสองตัวพร้อมกัน (ความจริงปู่ Johnson เขาร้องและเล่นเองหมดทุกอย่าง สดๆ รวดเดียว ไม่มีอัดซ้ำ) แถมตอนบันทึกเสียง ว่ากันว่าเขาหันหน้าเข้าฝาผนังเล่นอีกต่างหาก ส่วนประวัติของเขาลึกลับยิ่งกว่าตำนานปรัมปรา นอกเหนือจากลีลากีตาร์โปร่งสำเนียงบลูส์โหยหวน เคล้าเสียงเป่าหีบเพลงเศร้าสนิทใจแล้ว การจากไปในวัยเพียง 27 ปีของเขายังมีที่มาที่ไปน่าฉงน

ผู้เฒ่าเล่าขานกันว่า เมื่อ Robert Johnson ยังเป็นหนุ่มน้อย อาศัยอยู่ในโรงเก็บนุ่นชนบทใน Mississippi เขารักที่จะเล่นกีตาร์มาก แต่ฝีมือไม่โดดเด่น วันหนึ่งมีคนมาบอกให้เขาเอากีตาร์ไปยืนที่สี่แยกใกล้ๆ โรงงานชื่อ Dockery ตอนเที่ยงคืน ที่นั่นเวลานั้นเขาจะได้พบกับปิศาจ ผู้ที่จะนำกีตาร์ของเขาไปปรับให้เล่นเพลงออกมาอย่างไรก็ได้ตามใจปรารถนา แต่มีข้อแม้ว่าเขาต้องมอบวิญญาณให้กับปิศาจไป ตำนานไม่ได้กล่าวไว้ว่าเขาไปหรือไม่ เพราะไม่มีใครเห็น แต่ผ่านไปไม่ถึงปี เขากลับมาพร้อมลีลาร้อง เล่น แต่ง ดนตรีบลูส์ได้ชนิดหาที่ติไม่เจอ พร้อมกับขับขานเสียงเพลงบลูส์ที่ไพเราะที่สุด เท่าที่มีคนเคยได้ยินมา

ไม่นานนักในปี 1936 เขาก็ได้ไปนั่งอัดเสียงในห้องอัด ณ San Antonio, Texas เพลงแล้วเพลงเล่าถูกขับขานร้องเล่นออกมาไม่ขาดสาย ดั่งสายธารแห่งความเศร้าที่หลั่งไหลจากสามเหลี่ยมแม่น้ำ Missisippi สู่ท้องทะเลแห่งความโศก แต่ไม่มีใครทราบหรอกว่า ทุกสิ่งที่เขาบันทึกลงไปในวันนั้นกลายเป็นตำนานแห่งดนตรีบลูส์ไปตราบนานชั่ว นาน เพราะเขาเสียชีวิตไปไม่นานหลังจากได้บันทึกเสียงไปสองครา เพลงยังถูกปล่อยออกมาไม่หมด ความดังยังอยู่ระดับท้องถิ่นเท่านั้น ว่ากันว่าเมื่อเขาได้สร้างตำนานดนตรีขึ้นมาเสร็จสรรพ ปิศาจก็ได้มาทวงวิญญาณตามสัญญา

แต่ความยิ่งใหญ่ของเขายังไม่มาทันที จนเมื่อยุค 60's หลังจากที่เขาจากไปยี่สิบกว่าปี จึงมีคนนำบทเพลงของเขามาอัดลงแผ่นเสียงขาย ซึ่งระยะนั้นเป็นช่วงที่นักดนตรีมีชื่อในปัจจุบันกำลังเริ่มเล่นดนตรีพอดี และดนตรีของ Robert Johnson นี่เองที่เปรียบเสมือนปรมาจารย์ให้เหล่ามือกีตาร์หัวใจบลูส์ จากนั้นมาเพลงทั้งหมดเท่าที่มีของ Johnson ก็ถูกนำออกมา remaster แล้วนำออกมาตีแผ่ในวงกว้างให้ผู้คนได้ประจักษ์หูกันทั่วปฐพี

ซึ่งแม้แต่ในปัจจุบันเองก็ยังไม่มีทราบสาเหตุการตายที่แน่ชัดของเขา ราวกับว่าเขาหายไปจากโลกใบนี้อย่างไม่มีร่องรอย หรือเขาจะถูกซาตานมาพรากชีวิตไป

เริ่มต้นเรื่องราวจากปากคำของผู้เฒ่าแห่งดนตรีบลูส์ ว่า Robert Johnson ในวัยรุ่นเล่นกีตาร์ได้ไม่ดีนัก สิ่งที่เขาเชี่ยวชาญคือฮาโมนิก้า เพื่อนบ้านที่สำคัญของเขา 2 คน คือนักดนตรีบลูส์รุ่นใหญ่ Willie Brown และ Son House แนะนำให้เขามุ่งมั่นกับฮาโมนิก้าจะดีกว่า เพราสิ่งที่เขาแสดงออกเกี่ยวกับกีตาร์นั้นเป็นเรื่อง พื้นๆ แถมยังดูออกด้วยว่าไม่มีทางไปไหนได้ไกลหากยังดันทุรังอยู่กับกีตาร์ต่อไป

แล้ว Robert ก็กลับมาหลังจากที่หายไป 40 วันอย่างที่ไม่มีใครได้รับข่าวใดๆทั้งสิ้น เขาปรากฎตัวที่บาร์เล็ก ที่ที่ซึ่ง Willie Brown และ Son House เล่นประจำอยู่ โดยมีกีตาร์สะพายอยู่บนไหล่ เขาได้ขึ้นโชว์ 2-3 เพลง มันกลายเป็นความตื่นตะหนกแก่ผู้เฒ่าทั้งสอง

Robert หายไปด้วยฝีมืออ่อนหัด และกลับมาด้วยฝีมือระดับ Grand Master!!

ระหว่างสองจุดนี้ห่างกันเพียงไม่กี่วัน ต่อให้เขาใช้เวลาทั้งหมดที่หายไปฝึกฝนโดยไม่หยุดก็ไมมีทางไปได้ถึงขนาดนั้น

โดยสรุปก็คือเขาต้องค้นพบพลังอำนาจบางอย่าง ความเก่งกาจของเขาได้รับการยืนยันจากคนใกล้ชิดเขาที่ สุด 2 คน คือ Robert “Junior” Lockwood และ Johny Shines ทั้งสองเล่าว่า “เขามีความสามารถระดับที่ว่า เมื่อเขาฟังเพลงซักเพลงจากวิทยุหรือเครื่องเล่นแผ่นเ สียงจบลง เขาจะเล่นเพลงๆนั้นได้ทันทีและอย่างสมบูรณ์ด้วยแม้จะ เห็นอยู่ว่าเขาไม่ได้สนใจหรือตั้งใจฟังซักเท่าไหร่”

ถึงวันนี้ยังไม่มีมือกีตาร์บลูส์คนใดกล้ากว่าวอ้างว่ า “เขาสามารถเล่นคันทรี่และเดลต้าบลูส์ ได้ดีเท่า Robert Johnson “ ไม่มีเลย…29 เพลง เมื่อก่อนปี 1937 Robert ทำได้อย่างไร? ฝีมือของเขาควรตั้งอยู่ระดับไหน

ปี 1938 Robert จากโลกนี้ไปด้วยด้วยการดื่มวิสกี้ผสมยาพิษ โดยไม่มีใครบอกได้ว่าเขาอายุเท่าใด (ประมาณกันว่า 26 ) เพราะวันเดือนปีเกิดของเขาไม่ได้รับการยืนยันแน่นอน เพียงคะเนจากภาพถ่าย แต่เชื่อไหม? มีเพียง 3 ภาพที่ได้รับการยืนยันว่าคือภาพของ Robert จริงๆ ที่เหลือเพียงอาจจะใช่ หรือ ควรจะใช่ ทั้งสิ้น

การพิสูจน์ในเวลาต่อมาพบว่าเขาผสมและดื่มวิสกี้แก้วนั้นด้วยตนเอง “บางทีนั่นคือช่วงเวลาที่สัญญาถึงเวลาทวงถามและได้รับการสะสาง”

ฉายาของ Robert Johnson: "Grandfather of Rock-and-Roll" "Manblues"

บทเพลงอันยอดเยี่ยมของ Robert Johnson:

Robert Johnson ได้บันทึกบทเพลงของเขาไว้ 29 เพลง ในปลายปี 1936 - 1937

"32-20 Blues"
"Come on in My Kitchen" (two versions)
"Cross Road Blues" (two versions)
"Dead Shrimp Blues"
"Drunken Hearted Man" (two versions)
"From Four Till Late"
"Hellhound on My Trail" (see also: Hellhound)
"Honeymoon Blues"
"I'm a Steady Rollin' Man"
"I Believe I'll Dust My Broom" (บางครั้งเรียกว่า "I Believe My Time Ain't Long")
"If I Had Possession over Judgment Day"
"Kind Hearted Woman Blues" (two versions)
"Last Fair Deal Gone Down"
"Little Queen of Spades" (two versions)
"Love in Vain" (two versions)
"Malted Milk"
"Me and the Devil Blues" (two versions)
"Milk Cow's Calf Blues" (two versions)
"Phonograph Blues" (two versions)
"Preachin' Blues (Up Jumped The Devil)"
"Rambling on My Mind" (two versions)
"Stones in My Passway"
"Stop Breakin' Down Blues" (two versions)
"Sweet Home Chicago"
"Terraplane Blues"
"They're Red Hot"
"Traveling Riverside Blues" (two versions)
"Walkin' Blues"
"When You Got a Good Friend" (two versions)