(10) บทเรียนเลอค่า...จากโลกาใบเดิม
“ ก๊อก ๆ ” ดร.เริงฤทธิ์ เคาะประตูเพื่อขออนุญาตผู้เป็นพ่อ
เขาเห็นพ่อกำลังยืนจดๆจ้องๆหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่อย่างไม่ละสายตา
ตลอดหลายวันมานี้ พ่อทุ่มเทแรงกายแรงใจสร้างโลกใบใหม่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย
เขาเดินมาหยุดยืนข้างๆ มองดูโลกใบใหม่ที่ถูก บรรจงสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน จากผู้ที่ให้กำเนิดเขา
สิ่งของต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบแบบแผน
“ นี่คือบ้านใหม่ของเรา..และมันจะเป็นบ้านของทุกๆ ชีวิตด้วย”
ดร.ปกรณ์บอกลูกชายด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาคือคนที่กำลังสร้างโลกใบใหม่
ที่งดงาม และสมบูรณ์แบบที่สุด ยานขนส่ง ลำแล้ว ลำเล่า ถูกตั้งพิกัดไปที่โลกใบใหม่
“ สิ่งที่พ่อทุ่มเทมาตลอดชีวิต รอพ่ออยู่ที่นั่นแล้ว ลูกดูสิ… ”
ท่านชี้มือไปที่จอคอมพิวเตอร์ ภาพของเมืองขนาดย่อมๆ ถูกสร้างขึ้นที่ 790b ได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว
“ โลกใบนี้..สอนหลายสิ่งหลายให้กับพ่อ ”
“ ลูกก็ต้องเรียนรู้ด้วย...เช่นกัน ” ดร.ปกรณ์กล่าว ก่อนจะหันมองดร.เริงฤทธิ์ผู้เป็นลูกชาย
“ หมายความว่ายังไงครับ ” เริงฤทธิ์ ทำท่าฉงน
ดร.ปกรณ์ ตบไหล่ลูกชายเบาๆ สีหน้าท่านดูเศร้าเล็กน้อย
“ โลกใบนี้ ...มีทุกอย่างให้เราได้ใช้ แต่... เรากลับใช้อย่างบ้าคลั่ง ”
“ ความโลภ...ทำให้มนุษย์ทำลายระบบนิเวศน์เดิม เสียหาย
มนุษย์...สร้างอาวุธขึ้นมาประหัตประหารฆ่าฟันกันเอง
โลก...ถูกกระทำย่ำยี ครั้งแล้วครั้งเล่า จนนับไม่ถ้วน
มลพิษต่างๆ สภาวะเรือนกระจกที่เกิดขึ้น...สิ่งเหล่านี้คือ... ผลพวงที่มนุษย์หยิบยื่นคืนให้แก่โลก ”
ดร.ปกรณ์ ร่ายยาว เริงฤทธิ์ ยืนฟังอย่างตั้งใจ เขาเข้าใจในบางสิ่งที่พ่อกำลังสื่อสารอยู่
“ สงครามและการเข่นฆ่า คือสิ่งเลวร้าย ต่างฝ่ายต่างอ้างเหตุผล เพื่อประหัตประหารอีกฝ่ายให้ย่อยยับ
จริงๆก็ล้วนมาจากเหตุผลเดียว คือ...ความโลภ เมื่อสูบกินโลกใบเดิมจนหมดสิ้น
คนกลุ่มนั้นก็ย้ายไปอยู่ที่ดาวดวงอื่น และได้กระทำการ..เผาดาวทิ้ง
ซ้ำรอยเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับดาวอังคารเมื่อหลายหมื่นปีมาแล้ว ”
" พ่อค้นคว้า และพบว่า แรกเริ่มเดิมที สิ่งมีชีวิตต่างๆล้วนเกิดจากชาติพันธุ์เดียวกัน
ก่อนจะ กระจัดกระจายกันไปทั่วทั้งจักรวาล บรรพบุรุษของเราเอง ก็เคยอยู่ดาวอังคาร
ก่อนที่จะถูกรุกรานด้วยอาวุธที่เหนือกว่า จากดาวดวงอื่น
ร่องรอยสงครามยังคงมีปรากฎให้เห็นเป็นทางยาว มาถึงทุกวันนี้
บรรพบุรุษของเรา บางส่วน อพยพมายังโลกได้ก่อน จึงยังเหลือรอด...มาเป็นเรา "
“ แล้วโลกใหม่เราล่ะพ่อ จะโดนโจมตีอีกไหม ” เขาเอ่ยถาม
“ มีแน่นอน...แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้ ”
“ ด้วยความที่ 790b อยู่ห่างจากกแล็คซี่อื่นมาก ต้องใช้เทคโนโลยีขั้นสูง จึงจะเดินทางไปถึง ”
“ ประกอบกับ 790b มีดาวบริวารที่มากถึง 7 ดวง โคจรรอบๆดาวแม่ ถ้าเกิดถูกรุกรานจริงๆ
ที่นี่เหมาะที่จะตั้งรับที่สุด พ่อจะตั้งเป็นฐานรบไว้ทั้งหมด โรงงานต่างๆก็ตั้งขึ้นที่นั่นด้วย ”
“ เราจะถอดบทเรียนจากโลกใบนี้ เพื่อสร้างสิ่งดีๆให้โลกใบใหม่ ”
ดร.ปกรณ์กล่าวกับลูกชายด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่นและจริงจัง เริงฤทธิ์มองพ่ออย่างชื่นชม
เขาช่างโชคดีจริงๆที่มีพ่อดีๆแบบนี้ พ่อจะเป็นแบบอย่างให้เขาเดินตามรอยตลอดไป
........................................
ดร.เริงฤทธิ์เดินดูหุ่นงาน ที่กำลังขะมักชะเม้นทำหน้าที่ตามโปรแกรมที่ป้อนไว้ก่อนหน้า
ปัญญาประดิษฐ์เหล่านี้ ล้วน เป็นกำลังหลักในการสร้างโลกใบใหม่
เขามองไปที่ตู้ทดลองล่าสุดของพ่อ ซึ่งถูกแยกมาไว้อีกห้อง
มันคือโคลนนิ่งเทียมมนุษย์ ที่นำเนื้อเยื่อมาขยายเซลล์ในระดับนาโน
และตกแต่งพันธุกรรมใหม่ นำมาโคลนนิ่งเข้ากับตัวหุ่นอีกที
เมื่อทุกอย่างสำเร็จ จะเป็นหุ่นที่เป็นมนุษย์มากถึง80เปอร์เซ็นต์ กายภาพภายนอกต่างๆจะคล้ายเด็กอายุ12ขวบ
สมองก็เช่นกัน จะเป็นเด็กอยู่เสมอ แต่ฉลาดกว่ามนุษย์ คิดทุกอย่างเหมือนมนุษย์ สิ่งเดียวที่ไม่มีคือ...ความรู้สึก
[พรุ่งนี้แล้วสินะที่เราจะต้องจากโลกใบนี้...แต่สักวันเราจะย้อนกลับมา]