สงครามล้างโลก...ตอนที่3

“จุ๊ๆๆๆ  คุณดูดีมากนะเจมส์ ”

ชายคนดังกล่าวเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินสำรวจมองรอบๆตัวของเจมส์

“ อ้อ.. ลืมแนะนำตัวเลย ผมคือ ดร.เริงฤทธิ์  ปฐวีการณ์”

เจมส์ ”สวัสดีครับด๊อกเตอร์”

ดร. “ผมรู้ว่าคุณเองก็อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

    “เดี๋ยวผมจะให้คุณได้รับรู้ทุกอย่าง อย่างไม่ปิดบัง ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อน

       ผมคือหัวหน้าที่รับผิดชอบในโครงการทดลอง และ นำมนุษย์ทดลองขึ้นไปสำรวจ

       และค้นหาดวงดาวอันไกลโพ้น”

 ดร.  “โครงการนี้เป็นโครงการลับของประเทศไทย ซึ่งดำเนินการอย่างลับๆมาเป็นระยะเวลาที่นานหลายสิบปีมาแล้ว”

เจมส์ “อันนั้นผมพอรู้มาบ้าง แต่..ผมอยากจะรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่ผมถูกทำให้หลับ”

 ดร.เริงฤทธิ์มองหน้าเจมส์ พลางพยักหน้าว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของเจมส์ในตอนนี้ได้ดี

ดร.เดินออกมาจากห้อง แล้วเดินนำหน้าเจมส์ เจมส์ก็เดินตามดร.ออกมาด้วย แต่เจมส์ก็ระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เพราะทุกอย่างมันไม่น่าไว้ใจอะไรได้เลย

“คุณรู้อะไรไหม พวกเราทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจ ระดมสรรพกำลังทุกด้าน”

ดร.”ทุกอย่างกำลังจะเป็นไปด้วยดี อย่างที่เราคาดหวัง เรา..พร้อมจะส่งมนุษย์ชุดแรกเดินทางข้ามกาแล็คซี่อยู่แล้ว ”

“แต่ทุกอย่างก็มาพังทลายลงในพริบตา ด้วยฝีมือของพวกประเทศมหาอำนาจ”

ดร.กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ปวดร้าว พร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ที่บานประตูสีเงินคู่บานใหญ่

เมื่อทำการสแกนแล้วประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นว่าภายในนี้ถูกจัดให้เป็นคล้ายห้องประชุมขนาดย่อมๆ

อีกฝั่งของผนังถูกทำเป็นครึ่งวงกลมติดรอบด้วยกระจกนิรภัยแบบใส

เจมส์รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที

“โอ้วว!!นี่มันอะไรกัน ดร.อธิบายผมที”

เจมส์ยืนทึ่งกับสิ่งที่ตาเขาเห็นอยู่ในตอนนี้ เพราะภายนอกกระจกของห้องนี้นั้น มันเป็นโถงกว้างใหญ่อันมหึมา มองลงไปเบื้องล่าง เห็นหลอดทดลองเล็กๆเรียงรายอยู่เต็มไปหมด จากความสูงที่เขายืนอยู่ตอนนี้ น่าจะสูงจากพื้นด้านล่างเป็น100เมตรแน่นอน เจมส์มองทุกอย่างอย่างตื่นตาตื่นใจ

ดร.เริงฤทธิ์ มองเจมส์ด้วยสายตาที่อบอุ่น พลางก็ยิ้มมุมปากแล้วก็เดินมาตบบ่าเจมส์เบาๆ

ดร.“ผมจะให้คุณได้ดูเต็มๆว่ามันคืออะไร”

ดร.กล่าวขึ้นพร้อมกับกดรีโมตเล็กในมือ ห้องที่เจมส์มองว่าเป็นห้องประชุมนั้น ก็ค่อยๆเลื่อนลงไปด้านล่าง

ดร.”นี่แค่บางส่วนที่เราวิจัยและพัฒนาจนสำเร็จเท่านั้นนะ ยังมีอีกหลายอย่างที่เราทำสำเร็จ พร้อม..ที่จะใช้งานจริงๆได้ทั้งหมด”

พอลงมาจนสุด ประตูกระจกก็เปิดออก ดร.พาเจมส์เดินออกมาสู่ห้องกว้างทันที ภาพที่เจมส์เห็นอยู่ในขณะนี้ มันคือห้องโถงที่มหึมา แบ่งโซนไว้อย่างชัดเจนและเป็นระเบียบ และหลอดแก้วที่วางรายอยู่เป็น1000ๆใบนั้น เต็มไปด้วยหุ่นยนต์ และมีหุ่นยนต์อีกเป็น1000ๆตัวที่ยืนสงบนิ่งอยู่ในโถง

เจมส์”คุณสร้างหุ่นรบเหล่านี้ทำไม” เจมส์ถามเสียงแข็ง

ดร.”ฮ่าๆๆๆ คุณเข้าใจผิดแล้ว เราสร้างโรบอทงานเหล่านี้ขึ้นมา

เพื่อให้ไปปฎิบัติภารกิจในดวงดาวอันไกลโพ้นพร้อมๆกับคุณนั้นล่ะ”

“โดยจะส่งโรบอทกลุ่มนี้ลงไปสร้างสิ่งต่างๆในดวงดาวอื่น เพื่อให้เราได้ไปอยู่อาศัย

คุณรู้มั้ย!โรบอทเหล่านี้สามารถสังเคราะห์พลังงานเองได้ ไม่ว่าจะเป็นพลังงานจากแสงอาทิตย์

หรือว่าจากสสารมืด โรบอทเหล่านี้ก็สังเคราะห์เป็นพลังงานได้ทั้งหมด”

เจมส์ “แล้วระดับความฉลาดของมันล่ะ มีมากแค่ไหน”

ดร.“แน่นอน...เราไม่มองข้ามตรงนั้นอยู่แล้ว”

“เราสร้างเครื่องจำลองสมองมนุษย์ ซึ่งความสามารถนั้นเทียบเท่ามนุษย์อย่างเราตอนอายุ20ปี

โดยบรรจุลงไปในแผ่นไมโครชิปขนาดเล็ก ซึ่งจะถูกฝังไว้ตรงท้ายทอยของหุ่นยนต์ทุกตัว”

“แต่ว่า..”ดร.หยุดพูดนิดหนึ่ง เพราะเขาสังเกตเห็นว่าเจมส์เหมือนกำลังสงสัยเรื่องการควบคุมโรบอท

ดร.“หุ่นยนต์ทุกตัว จะมีไอดีการ์ดของใครของมัน โดยข้อมูลทั้งหมดจะถูกควบคุมโดยห้องควบคุมในนี้ทั้งหมด เพื่อกันหายนะที่จะเกิดขึ้น ถ้า..เกิดว่ามีการณพัฒนาการของหุ่นยนต์บางตัวที่ไม่สมบูรณ์ หรือ..คิดหรือทำตามใจตัวเองที่มันนอกเหนือคำสั่งที่ถูกป้อนก่อนหน้านี้ เราก็จะลบโปรแกรมออกทันที หุ่มตัวนั้นก็จะหยุดการเคลื่อนไหวลงด้วย”

ดร.เริงฤทธิ์อธิบายรายละเอียดให้เจมส์ฟังแบบคร่าวๆ เจมส์ก็เริ่มเข้าใจได้มากขึ้น

“ปัญหาตอนนี้คือ...ไม่ใช่ว่าเราจะเดินทางไปอวกาศยังไง ตอนไหน”

“แต่....เราต้องหันกลับมาแก้ปัญหาที่พื้นโลกก่อน โดยการออกค้นหาผู้รอดชีวิต และสร้างโลกขึ้นมาใหม่ โดยเราต้องเริ่มจากเกาะนี้เป็นอันดับแรก”

ดร.กล่าว พร้อมกับขอความเห็นจากเจมส์กลายๆ

ดร.บอกว่า ตอนนี้รอเวลาอีก2ชั่วโมง หุ่นยนต์ในตู้ก็พร้อมจะออกไปทำงานภายนอกได้แล้ว

เจมส์“อ้าว..แล้วทำไมด๊อกไม่ส่งพวกนี้ไปทำก่อนล่ะครับ”

เจมส์ถามกลับด้วยความสงสัย พร้อมๆกับผายมือไปทางหุ่นยนต์ด้านนอก

ดร.“ไม่ได้ครับ ข้อมูลภารกิจไม่เหมือนกัน ผมถึงต้องเอาหุ่นยนต์มาป้อนข้อมูลพวกในตู้นี้

ให้หุ่นเหล่านี้ได้ออกไปทำงานเก็บกวาดและค้นหาบนพื้นโลก”

“ระหว่างนี้ ผมขอตรวจร่างกายคุณให้ละเอียดอีกครั้งนะครับ ตามผมมาทางนี้ครับ”

เจมส์พยักหน้า แล้วก็เดินตามดร.เริงฤทธิ์ โดยสายตาของเขาก็มองดูหุ่นเหล็กเหล่านี้อย่างตื่นเต้น