แค้นข้ามเวลา

เท้าที่กำลังจะก้าวเดินชะงักงัน หันกลับมาทางต้นเสียง เสียงที่เขาได้ยินนั่นคือเสียงบุษราคัม
"บุษราคัมพี่ได้ยินเสียงน้องเรียกพี่จากมุมโน้น" เด็กสาวหัวเราะเบาๆ "โธ่เจ้าพี่ครองภพ ก็น้องยืนอยู่ใกล้ๆพี่แค่นี้ หูแว่วรึเจ้าค่ะ"
หญิงสาวกระเซ้า ใบหน้างดงามนั้นอิ่มเอมไปด้วยความสุข
"แปลกจัง" ครองภพเอ่ยขึ้นเบาๆด้วยความประหลาดใจ เขาคงจะหูฝาดจริงๆ

"ดอกสายหยุดครวญคร่ำย่ำรุ่งสาง
รักร้าวร้างห่างจิตพิศมัย
กลิ่นสายหยุดลาอุษาลับตาไกล
สายหยุดใจ ยังร่ำให้ด้วยอาวรณ์"

ในยามนี้ปรายไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกเจ็บปวดระคนอ่อนหวาน ความเงียบเกิดขึ้นในหัวใจ เจ้าพี่ครองภพมอบหัวใจให้เธอคนเดียวจริงหรือ แล้วเหตุไดสไบงาถึงแค้นเธอข้ามภพเช่นนี้
เธอจะต้องรู้ความจริงเพื่อคลี่คลายความปวดร้าวของสไบงาและของตัวเอง มีเพียงสไบงาที่จะนำพาเธอไปเจอกับความจริง
" ก็เพราะเจ้าคนเดียว ทำให้เจ้าพี่ครองภพหมดรักข้า ข้าจงรักภักดี และหวังจะครองคู่กับเจ้าพี่ แต่เจ้าพี่ครองภพบอกข้าว่าหัวใจได้มอบให้เจ้าหมดแล้ว" เสียงนั้นเกรี้ยวกราดผสมความเจ็บปวด
"นี่หรือการตอบแทนความภักดีที่ข้ามอบให้เจ้าพี่" ดวงตาแดงนั้นรื้นหยดน้ำตา
บุษราคัมไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายที่เธอเพิ่งพบเจอและเผลอมีใจให้โดยไม่รู้ตัวจะมีใจคอโหดร้าย ความรู้สึกบอกเธอว่าเรื่องนี้ชอบมาพากลอยู่