ตอนที่ 4

โอตะ : ให้ฉันช่วยหยิบให้มั้ย (เดินเข้าไปใกล้ๆ)

นาโอมิ : ด้วยความตกใจ เธอจึงรีบหันกลับมาและไม่ทันได้ระวัง เธอจึงสะดุดขาตัวเองล้มด้วยความที่ใส่ส้นสูง เธอไม่ถนัดเอาซะเลย จึงยิ่งทำให้ล้มอย่างจัง

โอตะ : นาโอมิ ระวัง  เค้ารีบเข้าไปประคองเธอ และเอามือเรียวยาวอันอบอุ่นนั้นยื่นไปจับหัวของเธอ เพราะหนังสือกำลังตกใส่หัวของเธอ

นาโอมิ : อ๊ายย หลับตาปี๋ไม่รับรู้อะไร และล้มลงที่อ้อมแขนอุ่นๆของโอตะ กับมือที่อุ่นๆของเค้าที่อยู่บนหัวของเธอ

โอตะ : อีกแล้วเธอทำฉันอีกแล้ว (คิดในใจ) หัวใจของเค้าเต้นแรงกว่าเดิมราวกับว่าจะหลุดออกมาจากหน้าอกของเค้า เค้ารู้สึกปั่นป่วนท้องไปหมด

        ทั้งสองคนเจอกันเมื่อไหร่มักมีเรื่องให้เค้าทั้งสองคนได้ใกล้ชิดกันตลอด เธอสาวน้อยแสนโก๊ะ สาวน้อยผู้มีแต่เรื่องมาทำให้บอสผู้เย็นชาเดือดร้อนตลอด แต่เป็นเรื่องของหัวใจนะ เค้าโอตะ ผู้ชายที่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครง่ายๆ แต่ดันมารู้สึกอะไรกับเธอคนนี้ เธอที่ทำให้หัวใจของเค้าวุ่นวาย

นาโอมิ : ค่อยๆลืมตาขึ้นมา และพบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลนิ่ม ในห้องของบอส เธอจึงตกใจและรีบลุกขึ้นมา เห็นบอสนั่งทำงานอยู่

บอสผู้เย็นชา : ฟื้นละหรอครับ นึกว่าจะไม่หายใจละ

นาโอมิ : บอส โอ่ววตายละ ฉันทำอะไรอะไรอีกแล้ว (คอตก) ขอโทษนะค่ะ ฉันมีเรื่องมาให้บอสตลอดเลย ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นค่ะ

บอสผู้เย็นชา : มีเด็กดื้อครับ จะเอาหนังสือผมไปครับ แล้วเค้าไม่ดูเลยว่าตัวเค้าเล็กมาก ดันไปหยิบหนังสือที่อยู่สูงจากตัวเค้ามากครับ เลยหกล้มและหนังสือตกลงมา แล้วเค้าก็เป้นลมไปเลยครับ

นาโอมิ : ใครหรอค่ะ บอส

บอสผู้เย็นชา : แน่ะ ผมพูดขนาดนี้ยังมาไขสืออีก

นาโอมิ : สงสัยเค้าคนยนั้นจะความจำเสื่อมด้วยค่ะ

บอสผู้เย้นชา : ผมหมายถึงคุณนั่นแหละ (ส่ายหัวและถอนหายใจ)

นาโฮมิ : (หันไปยิ้มเจื้อนๆ) ฉันหรอเนี่ย แฮะๆ ขอโทษนะค่ะบอส  

บอสผู้เย็นชา : เป็นไงบ้างทำงานดีมั้ยครับ

นาโอมิ : ค่ะดีค่ะบอส สนุกดีพี่ๆที่นี่รักมากค่ะ

บอสผู้เย็นชา : ดีครับ  ไม่มีอะไรแล้ว ครับ เรียกมาถามเฉยๆ เดี่ยวจะคิดว่าผมโกรธอีก

นาโอมิ : บอสรู้ด้วยหรอค่ะ

บอสู้เย็นชา : มีอะไรที่ผมไม่รู้ครับ อย่าคิดมากผมไม่ได้คิดจะไล่คุณออก

นาโอมิ : ค่ะ แหะๆ (ทำหน้าง๋อยๆ) 

บอสผู้เย็นชา : สบายใจได้ละครับ ตั้งใจทำงานครับ  

นาโอมิ : ขอบคุณค่ะ  เอ่องั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ (ระหว่างที่เดินกำลังเดินออก เธอก็หันมายิ้มแบบนั้นอีก พร้อมกับคำว่า ไฟติ้งงงนะค่ะ บอส )

บอสผู้เย้นชา : อย่านะอย่าหันมายิ้มให้ผมแบบนั้นอีก ขอร้องละ (คิดในใจ)      ครับ

โอตะนายเป้นไรเนี่ย ทุกครั้งที่เธอยิ้มแบบนั้นทำไมเราต้องมีอาการเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากหน้าอกทุกทีเลย ไปหาหมอดีมั้ย

        หลังจากวันนั้นมาโอตะผู้ไร้ซึ่งความรุ้สึกก็เริ่มกลายเป็นต้นไม้ที่มีสีสันไม่แข็งทื้อ เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน ไม่รู้ว่า นาโอมิของเราไปทำอะไร...โอตะทำเรากลายเป็นแบบนี้ไปได้ไงเนี่ย

บอสผู้เย็นชา : ต่อสาย เรียกเรียวเข้ามาพบที่ห้อง ด่วน!!

เลขา : ค่ะ บอส

ก๊อก ก๊อก...เสียงเคาะประตู

เรียวครับ บอสมีอะไรให้ผมรับใช้

บอสผู้เย็นชา : เรียว เข้ามาได้

เรียว : ครับบอส มีเรื่องด่วนอะไรครับ

บอสผู้เย็นชา : ไม่มีอะไรหรอก

เรียว : อ่าว แล้วบอสเรียกผม นึกว่ามีอะไรด่วน

บอสผู้เย็นชา : ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณเรียวสักหน่อย ไม่เกี่ยวกับงานหรอก แต่เรื่องของผม ก่อนที่ผมจะตายก่อน

เรียว : (ยืนนิ่ง ชอคกับคำที่บอสบอกว่า จะตาย) (คิดในใจบอสเป็นโรคอะไรหรือป่าว) เอ่อ บอสเป็นอะไรครับ ทำไมถึงจะตายครับบอส ไม่นะๆๆ บอสบอกผมสิ

บอสผู้เย็นชา :  โรคหัวใจ

เรียว : ห๊ะ บอสเป็นโรคหัวใจหรอครับ ทำไมผมไม่เคยรู้เลย ทำไมบอสไม่บอกผมละครับ

บอสผู้เย็นชา : ไม่ใช่แบบนั้น หัวใจแบบแปลกอะ

เรียว : แปลกยังไงครับ  เจ็บหรอครับ

บอสผู้เย็นชา : ไม่ๆ แต่ผมรู้สึกว่า ผมแปลกๆ อยู่ดีๆก็รู้สึกหวิวแปลกๆ

เรียว : หวิวยังไงครับบอส มันเป็นยังไงครับ

บอสผู้เย็นชา : ก็แบบนายเคยเป้นมั้ย เวลาที่เจอใครสักคน แล้วอยู่ดีๆ ก็มีอาการแบบ

เรียว : แบบอะไรครับ บอสทำให้ผมอึดอัดนะครับ

บอสผู้เย็นชา : แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับยายนั่นหรือป่าว

เรียว : ใครครับ

บอสผู้เย็นชา : นายไม่ต้องรู้หรอก แต่ฉันรู้สึกแบบเวลาเจอหัวใจฉันมันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาตลอดเลย

เรียว : ยังไงครับ เกลียดมากสินะครับถึงกลับจะหลุดออกมา

บอสผู้เย็นชา : ไม่ใช่แบบนั้น มันเป็นแบบไม่ได้รู้สึกเกลียด แต่มันรู้สึกดีมากกว่า

เรียว : ฮั่นแน่ บอสหมายถึง สาวๆหรอครับ

บอสผู้เย็นชา : ประมาณนั้นมั้ง

เรียว : ผมพอจะรู้แล้วครับ มันเป้นอาการของคนที่เราปิ๊งครับบอส

บอสผู้เย็นชา : บ้าละ ฉันเนี่ยนะ ยายนั่นเนี่ยนะ ไม่ใช่ละล่ะเรียว

เรียว : ต้องใช่สิบอส บอสกำลังชอบเธอคนนั้นอยู่ รู้ตัวมั้ย

บอสผู้เย็นชา : นายมั่วละ ฉันไม่มทางรักใครอีก ฉันหมดความรู้สึกแบบนั้นมานานแล้ว

เรียว : ใช่สิครับ บอสหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ หรือเห็นหน้าเธอคนนั้น แล้วบอสรู้สึกปั่นป่วนท้องมั้ยครับ

บอสผู้เย็นชา : แบบไหนอะ ท้องเสียเงี่ยหรอ

เรียว : ไม่ใช่ครับ แบบเหมือนมีตัวอะไร อ่อ เหมือนมีผีเสื้อหลายๆตัวในท้องเราครับ

บอสผู้เย็นชา : เอ้อออ ผมว่ามีนะ รู้สึกแบบเหมือนอะไรวิ่งอยู่ในท้องผม ทำไม เกี่ยวอะไร

เรียว : นั่นไง โป๊ะเช้ะเลยบอส บอสตกหลุมรักเธอเข้าแล้วล่ะ แบบเต็มๆเลยครับ

บอสผู้เย็นชา : ไร้สาระ ผมไม่น่าปรึกษาคุณเลยเนี่ย ผมว่ามันคงเกี่ยวหรอก ผมคงเป็นไปเอง อากาศร้อนมั้ง

เรียว : บอสคอยดูแลหัวใจให้ดีๆนะครับ ไม่ต้องเชื่อผม แต่สักวันบอสจะรู้เอง

บออสผู้เย็นชา : (หัวเราะแบบเจื้อนๆ) เหอะๆ คุณคอยดูละกันนะ ไม่มีทาง เคไม่มีอะไรแล้วคุณไปทำงานต่อเถอะ

เรียว : ครับบอส กิ๊วๆ  บอสมีความรักๆๆๆ (แซววววว)

บอสผู้เย้นชา : คุณอยากโดนหักเงินเดือนมั้ย ไป เลิกพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง ขอบคุณมาก

เรียว : ครับ บอสอย่าหักเงินผมนะ ผมไม่พูดแล้ว ผมไปละครับ ( หน้าเศร้าๆ )

บอสผู้เย็นชา : ปิดประตูให้ผมด้วย ล่ะ

        หลังจากที่เรียวออกไปจากห้อง โอตะก็วุ่นวายใจ และปั่นป่วนไปหมด ประโยคของเรียวเข้ามาวนเวียนตอลดเวลา จนไม่สามารถทำงานต่อได้ ในหัวของโอตะมีแต่ภาพของ นาโอมิ ขึ้นมากวนใจอยู่ตลอด เค้าก็ได้พูดกับตัวเอง และถามตัวเองไม่ใช่หรอก บ้าหรอ ไม่มีทาง ไม่ใช่ไม่จริง ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับยายนั่น จะบ้าหรอไม่มีทาง ทำไมยิ่งคิดฉันก็คิดถึงแต่เธอนะ ยายบ้าตั้งแต่มีเธอเข้ามาฉันก็รู้สึกว่าชีวิตฉันวุ่นวายไปหมด เพราะยายนั่นที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้หลงรักยายนั่น ไม่มีวัน เรียวมั่ว ฉันไม่มีทาง และอย่างยายนั่นไม่มีทางที่จะทำให้ฉันตกหลุมรักได้ สเปคก็ไม่ใช่ สวยก็ไม่สวย โก๊ะอีกตั้งหาก มีหรอผู้ชายที่ไหนจะชอบ ไม่ใช่ฉันแน่นอน

โปรดติดตามตอนต่อไป....