ตอนที่ 3 

 

        ...3 2 1 ลิฟท์เปิด และโอตะรีบเดินเข้าไปอย่างจัง ไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครอยู่ในลิฟท์ ทั้งสองคนต่างรีบเดินออกมา ทำให้หน้านาโอมิไปชนกับหน้าอก ของโอตะอย่างจัง และปากของโอตะก็ไปจุฟที่หัวของนาโอมิเข้าอย่างจัง  ในที่ขณะที่ทั่งคู่ยังยืนคาลิฟท์และชอคกับเหตุการ์ณนั้นอยู่ ลิฟท์ก็กำลังจะงับทั้งคู่เข้าแล้ว แต่โอตะตัวใหญ่จึงสามารถใช้มือทั้งสองปกป้องเธอด้วยการยื่นมือทั้งสองไปหยุดลิฟท์ นาโอมิยืนตัวสั่นแล้วกอดโอตะแน่น หน้าของเธอซบไปอยู่ที่หน้าอกของโอตะ...

นาโอมิ : อึ๋ยยยยย ช่วยด้วยลิฟท์จะหนีบฉันแล้ว ตายแน่ยังไม่ได้ทำงานเลย

โอตะ : ลืมตาดูสิเด็กน้อย มันจะหนีบเธอหรือฉันกันแน่

นาโอมิ : เมื่อนาโอมิลืมตาแล้วเงยหน้ามา ค่อยๆ เลือบตาขึ้นไป ก็ตกใจ และรีบผลักตัวออกอย่างเร็ว อุ๊ย บะบะบอส นิ (คิดในใจฉันตายแน่ อีกแล้วฉันทำเรื่องอีกแล้ว)

บอสผู้เย็นชา : ตกใจอะไรผมไม่ใช่ผี ดีแล้วลิฟท์ไม่หนีบคุณตายก่อนจะได้ทำงาน ( อมยิ้ม และส่ายหน้า ในความโก๊ะของเธอ)

นาโอมิ : ขอโทษๆๆๆๆ ค่ะบอส (ก้มหน้าเงยหน้าอยู่แบบนั้น) และส่งแววตาออนวอน บอสค่ะอย่าไล่ฉันออกนะค่ะ (ส่งสายตาปิ๊ปๆ)

        *** สายตาของเธอแบบนั้นทำให้โอตะใจเต้นแรงอีกครั้ง เหมือนกับตอนที่ได้ดูรูปของเธอ ***

โอตะ : เอ่อ..(ยืนนิ่งและไม่พูดอะไร อย่าสิ อย่าส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉันนะ!! พูดในใจ ยายบ้าเอ้ย) พูดเบาๆกับตัวเองเป็นอะไรเนี่ย ไม่สิ และตบหน้าตัวเองอย่างแรง

        ในขณะที่โอตะกำลังจะตบหน้าตัวเอง นาโอมิได้ยื่นมือเข้าไปจับมือโอตะไว้

นาโอมิ : บอสสสส (เสียงดัง) ตบหน้าตัวเองทำไมค่ะ เป็นอะไรหรือป่าว (แววตาที่เป็นประกายของเธอเข้าไปกระทบสายตาโอตะอีกครั้งหนึ่ง) ทำให้โอตะอยู่ไม่ได้แล้ว ตอนนี้หัวใจเค้าเต้นผิดจังหวะไปหมดทำอะไรไม่ถูก จากคนที่เคยเย็นชากับมารู้สึกอะไรแบบนี้ โอตะสงสัยกับตัวเองเพราะไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้

บอสผู้เย็นชา : ป่าว ผมจะปัดฝุ่นเฉยๆ ไปเถอะผมว่าเราแยกย้ายกันไปทำงานได้ละ (ในใจของเค้าสั่นไหวไปหมด จึงรีบห่างจากนาโอมิก่อนที่หัวใจของเค้าจะหลุดออกมา )

นาโอมิ : ค่ะบอส แล้วฉันต้องคุยกับบอสตอนไหนค่ะ

บอสผู้เย็นชา : ช่วงบ่ายคุณค่อยมาคุยกับผมละกัน ช่วงเช้าผมมีประชุมกับหุ้นส่วน

นาโอมิ : ได้ค่ะบอส ขอบคุณนะค่ะ (ส่งยิ้มสุดน่ารัก)

บอสผู้เย็นชา : รีบหลบสายตา (คิดในใจทำไมยิ้มของยายนี่มัน...น่ารักเป็นบ้าเลย) ผมไปละ ( รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว )

นาโอมิ : อ่าวเป็นไรอีกละเนี่ย บอสผีเข้าผีออกนะเนี่ย เห้อ (มองบนและเป่าลูกผม)

ไฟติ้งงง นาโอมิ ตั้งใจทำงานนะ (ยืนบอกกับตัวเอง)

        ************************ 12.00 พักทานข้าว *************************

        คุณเรียวเดินมาชวนนาโอมิทานข้าว

เรียว : นาโอมิ พักละครับ ไปทานข้าวกัน

นาโอมิ : อ๋อ กำลังหิวพอดีเลย พักละหรอเนี่ย

เรียว : ครับ

นาโอมิ : ไปสิค่ะ ว่าแต่คุณเรียวจะไปทานที่ไหนหรอค่ะ

เรียว : เนี่ยครับมีร้านข้าวไข่เจียวอยู่ใกล้แถวนี้ครับ อร่อยเหาะเลยร้านี้

นาโอมิ : ข้าวไข่เจียวหรอค่ะ

เรียว :  ครับ หรือว่านาโอมิไม่ชอบ เปลี่ยนร้านก็ได้นะครับ

นาโอมิ : ป่าวค่ะ ชอบมากเลยค่ะ ไปกันเถอะ

ขณะที่ไปร้านข้าวไข่เจียว ก้บังเอิญอีกแล้ว เธอและเค้าใจตรงกันอีกแล้วสินะ

เรียว : ถึงละครับ สั่งได้เลยนะนาโอมิ

นาโอมิ :  ค่ะ

        ในขณะที่นาโอมิยืนสั่งข้าวเธอก็เลือบไปเห็นผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งกำลังโซยข้าวอย่างเมามัน เอ๊ะ เหมือน!

เรียว : เหมือนใครครับ

นาโอมิ : (หันหน้ามาเจอเรียว) อุ๊ย อ่อป่าวๆ ค่ะ

        ในขณะที่นาโอมินั่งทานข้าวเธอก็ได้แต่มองไปที่ชายคนนั้น และสงสัยว่าใคร ทำไมรู้สึกว่าเหมือน กับบอสของเธอ แต่เธอคิดว่าบอสคงไม่มานั่งกินข้าวไข่เจียวข้างทางไรแบบนี้หรอกมั้ง

โอตะเดินมาจ่ายเงินที่ป้า ป้าเท่าไหร่ครับ ไข่เจียวพิเศษ

นาโอมิ : เอ๊ะเสียงนี่มัน คุ้มมาก เธอรีบหันไป เห้ยบอสนิ บอสจริงๆด้วย

เรียว : อ่าว คุณโอตะ มาทานร้านนี้เหมือนกันหรอครับ

โอตะ : ครับ ทำเหมือนผมไม่เคยมากิน ผมก็มาอุดหนุนป้าตลอด ผมไปละ เจอกันครับ

เรียว : ครับบอส

นาโอมิ : คุณเรียวๆ บอสเค้ากินแบบนี้เป็นด้วยหรอ

เรียว : ทำไมจะกินไม่ได้ละครับ บอสก็คนนะครับ ต้องกินข้าว (หัวเราะ)

นาโอมิ : ป่าวๆค่ะ ก็นึกว่าเค้าคงจะต้องไปกินร้านดีๆ คงไม่มากินร้านเล็กๆแบบนี้นี่ค่ะ

เรียว : ผมบอกแล้วถ้าได้รู้จักบอสเค้าน่ารัก เป้นคนง่ายๆ ครับ ไม่ถือตัวเลยครับ

นาโอมิ : อ๋อ บอสเค้าก็เป็นคนโอเคนี่นา ขัดกับบุคลิกเลย (อมยิ้ม)

เรียว : 555 ใช่ครับ ผมว่าเราเข้างานกันดีกว่า

นาโอมิ : ค่ะ ใช่เลยฉันต้องคุยงานกับบอสด้วย ไปค่ะ

        ********************* 13.00 ************************

        ณ ห้องผู้บริหาร ในห้องที่เต้มไปด้วยรางวัลมากมาย รางวัลที่สะดุดตาเธอ ผู้บริหารดีเด่นแห่งปี ว้าววว ในขณะที่นาโอมินั่งส่องรางวัลต่างๆ ในห้อง

โอตะ ก็เดินเข้ามาเงียบๆ นาโอมิยังไม่รู้ตัวเลย ไม่ได้ยินแม้เสียงเปิดประตูเข้ามาด้วยซ้ำ

โอตะก็ได้แต่แอบยืนดูเธอบ่นอะไรพรึมพรำเกี่ยวกับรางวัลของเค้า

        และในขณะนั้นนาโอมิ ก็ไปสะดุดตากับหนังสือเล่นหนึ่งที่เธอเคยเห็น เป็นเล่มที่หายากมาก เธอก็เลยแอบหยิบ แต่หนังสือดันอยู่สูงเหลือเกิน ตัวเธอก็สูงม๊ากซะด้วย

เธอจึงพยายามเอื้อมมือไปหยิบ แต่ขาสั้นและแขนสั้นๆ ของเธอก็ไปไม่ถึง

โอตะเห็นก็ได้แต่แอบหัวเราะเธอ และยืนมองเธออยู่แบบนั้น (ยายนี่โก๊ะจริงๆ เลย แต่ทำไมเธอดูน่ารักจังนะ)

โอตะ : เอาอีกแล้วสิเธอเล่นงานฉันอีกแล้ว อากาศแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว ทำไม ฉันเป็นอะไรเนี่ย

นาโอมิ : อีกนิดนะ สู้ๆ เอื้อมอีกนิดเดียว นาโอมิเธอสูงจะตาย