อย่าเชื่อว่า...เราจะรักใครไม่ได้อีก

ความรัก...คือการเรียนรู้ที่จะจูนชีวิตเข้าหากัน
ความรัก...คือการค้นหาสิ่งที่ขาดหาย 
แล้วนำมาเติมชีวิตให้สมบูรณ์
เป็นเหมือนจิ๊กซอว์ 
ที่เราจะต้องลองเอาชิ้นนั้นชิ้นนี้มาต่อดู

แต่พอต่อไม่ติด ไม่ใช่ชิ้นที่ถูกต้อง
ก็คงต้องวางไว้ แล้วหาชิ้นใหม่มาต่อเรื่อยๆ

เช่นเดียวกับการที่เราคบกับใครสักคนในวันนั้น

ก็เพื่อที่จะรู้ว่าเขาใช่สำหรับเราหรือไม่

ถ้าไม่ใช่ต่างคนก็ต่างไป
อาจจะเจ็บกันทั้งสองคน
อาจจะเจ็บแค่เขาหรือแค่เรา

แต่นั่นแหละเป็นเหตุผลของคำตอบที่ว่า...
ทำไมคนเราต้องเรียนรู้กัน
วันที่เรารักเขามาก เราจะคิดอยู่ตลอดว่า...
เราไม่มีวันจะรักใครได้อีกแล้ว

นั่นแหละเป็นจุดอ่อนที่สุดของความเชื่อมั่น
เพราะนั่นจะทำให้เราไม่กล้าตัดสินใจอะไร
ไม่กล้าที่จะเลิกรัก ไม่กล้าที่จะเดินจากเขามา

เมื่อความรักมันถึงเวลาต้องจบ
และเมื่อเราได้เดินจากเขามาแล้ว
ความรักก็สามารถลดลงได้เรื่อยๆ
และเราอาจลืมเขาได้ในที่สุด

เมื่อถึงวันนั้น...
เราอาจจะต้องขอบคุณตัวเองที่เข้มแข็งพอ
ที่เดินมาจากคนนั้นเพื่อมาเจอคนนี้
คนที่ดีกว่า คนที่ใช่มากกว่าก็ได้

วันข้างหน้ามีอะไรอีกร้อยพัน ให้เราได้เรียนรู้
สิ่งดีๆ ที่เราคาดไม่ถึง กำลังรอเราอยู่ที่ไหนสักแห่ง

จิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญนั้นมีอยู่จริง
และอาจซ่อนตัวปะปนอยู่กับชิ้นที่กองรวมกันอยู่
และขณะที่เราเดินจากคนรักเก่ามา
ก็อาจมีใครคนหนึ่ง ที่ซ่อนตัวอยู่ในวันข้างหน้า
รอให้เราเดินทางมารัก