แม้นานสักเพียงได ความแค้นนี้นยังคงอยู่สำหรับผู้รอคอย"แค้น ข้ามเวลา" ตอนที่ 2

ปรายสะดุ้งตื่นมองไปรอบตัวไม่มีใครเลยแล้วเสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นมาจากไหนกัน

"บุษราคัม" ชื่อนี้ฟังคุ้นหู ปรายพยายามนึกว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน
แต่ตอนนี้เธอรับรู้ถึงความเศร้า ความทรมานอย่างแสนสาหัส ทำไมเธอรู้สึกปวดร้าวได้มากมายขนาดนี้ ปรายรีบปาดน้ำตา เมื่อคิดได้ว่าเธออาจฟุ้งซ่าน หญิงสาวมองดูนาฬิกา ขณะนี้ ตีสองสี่สิบห้านาที บางทีชาอุ่นสักแก้วน่าจะทำให้สมองโล่งขึ้น

คืนนี้มีอะไรแปลกมากมายเกิดขึ้นกับเธอ หญิงสาวหลับตาอย่างเหนื่อยล้าเปลือกตาเธอค่อยๆ
ปิดลง ในสวาวะที่เงียบสงบ ปรายมองไปรอบตัว เธอเห็นตัวเองสวมชุดไทยโบราณเดินชมสวนดอกไม้และมีผู้ติดตามหลายคน เธอเห็นหญิงสาวคนหนึ่งแอบอยู่หลังต้นไม้ มองมายังเธอด้วยแรงอาฆาต

ดวงตานั้นแดงก่ำ ปรายตัวสั่นด้วยความตกใจ จิตสัมผัสรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้มีแรงอาฆาตต่อเธออย่างน่ากลัว ปรายอยากรู้ว่าความเกลียดชังนั้นเกิดขึ้นเพราะอะไร ระหว่างความสงสัยนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราด "ผู้หญิงเพศยาเจ้าทำลายชีวิตข้าจนหมดสิ้น ข้าตามจองเวรเจ้าทุกชาติภพ ข้ารอ รอที่จะพบเจ้าด้วยความทรมาน จนมาถึงชาตินี้ ข้าได้พบเจ้าแล้ว ความทรมานของข้าจะได้สิ้นสุดเสียที "น้ำเสียงนั้นเกรี้ยวกราดขึ้นเรื่อยๆ ในความมืดสลัวปรายจำแววตาอาฆาตนั้นได้ไม่มีวันลืม
เธอคือหญิงสาวผู้ยืนมองปรายจากหลังพุ่มไม้นั่นเอง

"และเจ้าไม่ต้องหาตัวฆาตกรที่ฆ่าพี่ชายและพี่สะไภ้เจ้าให้เสียเวลา เพราะข้านี่แหละเป็นคนฆ่าพวกมัน เจ้าคงอยากรู้สินะว่าทำไมข้าจึงทำให้เป็นเรื่องฆาตกรรม ก็เพราะเจ้าไง" หญิงสาวชี้ไปยังปราย "ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมาเพื่อพิสููจน์ความจริง เมื่อข้าไม่อาจไปหาเจ้าได้ เจ้าต้องก็ต้องเป็นฝ่ายมาหาข้า บุุษราคัม"

"ท่านมั่นใจได้อย่างไรว่าเราต้องมา"

ปรายถามด้วยความแปลกใจ

"ก็เพราะข้าออกคำสั่งให้แม่เจ้าเคี่ยวเข็ญให้เจ้ามาที่นี่ไง ด้วยเหตุผลที่เจ้าหรือคนรอบตัวเจ้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะสืบคดีนี้

ข้าไม่อาจสะกดเจ้ามาหาข้าได้เพราะเจ้ายังมีบุญหนุนอยู่ เฮอะข้าไม่เข้าใจเหมือนกัน เจ้าเลวทรามต่ำช้าแต่ยังมีบุญหนุนนำความยุติธรรมไม่มีจริง" หญิงสาวส่งเสียงอย่างขมขื่น

"เราทำอะไรให้ ทำไมท่านถึงเกลียดชังเรา" ปรายถามอย่างต้องการคำตอบ "มันเร็วเกินไปที่เจ้าจะรู้ บุษราคัม ข้าจะทำให้เจ้าค่อยๆรับรู้ถึงความเจ็บปวด แม้แต่ความตายของเจ้าในยามนี้ก็ยังไม่สาแก่ใจข้า"
ปรายรู้สึกว่าขาชาขยับไม่ได้
หญิงสาวผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้จ้องตาเธอด้วยแรงอาฆาต  "จำชื่อข้าไว้ ข้าชื่อ สไบงา และเจ้าจะจำชื่อข้าไปตลอดกาล"