ซายอไม่ชอบฮารีและครอบครัวของหล่อน  นับแต่คนกลุ่มนี้ทำตัวเป็นนายหน้าหาชายหนุ่มในชนเผ่าไปทำงานเป็นลูกเรือของไต๋กงเชาว์  ด้วยข้อเสนอที่สวยงามคือเงินค่าจ้างที่สามารถซื้อหาความสบายอะไรก็ได้บนฝั่งทางโน้น

“นับแต่นี้ไป  กูห้ามพวก-ึงชักชวนคนในหมู่บ้านเราไปเป็นลูกเรือของไต๋กงเชาว์อีก”

สายตาซายอจ้องมองฮารีอย่างจับจด..  

ถ้อยคำของเขาคราวนี้  เป็นคำบังคับจริงจัง

ปานะซึ่งอยู่ข้างๆฮารีน้องสาว  ก้าวเท้าออกมายืนนอกกลุ่มชาวบ้าน  

“-ึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพวกกู  ถึงพวกกูจะยกให้-ึงเป็นหัวหน้า  แต่ชีวิตการกินอยู่พวกกูทุกคนมีสิทธิ์ตัดสินใจเอง”

 

ซายอค่อยๆย้ายสายตาจับจดที่จ้องฮารี   หันมาจ้องมองชายหนุ่มวัยใกล้ๆกันแทน   ซายอค่อยๆก้าวเท้ามายืนประจันหน้าปานะ  พร้อมๆกับถ้อยคำอันเยือกเย็น

“แต่พวก-ึงก็ไม่สิทธิ์ยื่นความตายให้กับพวกกู”

จนถึงวันนี้ซายอยังไม่เข้าใจเลยว่า  ทำไมพี่น้องคู่นี้รวมถึงพ่อของมัน  ถึงทำตัวสนิทชิดเชื้อกับไต๋กงเชาว์นัก  

วันเวลาเพียงแค่ปีเศษๆ  มันจะมักคุ้นได้สักเพียงไหนกัน  แล้วคนพวกนั้นกับคนอย่างพวกเขา   ก็คนละสายเผ่าพันธุ์ของมนุษย์  มันอาจจะใช่อยู่บ้าง  หากไต๋กงเชาว์จะทำดีกับสามคนพ่อลูก  เพราะสิ่งที่ไต๋กงต้องการคือแรงงานจากมอแกนราคาแสนถูก  ที่พ่อลูกกลุ่มนี้เป็นธุระจัดหามาให้ได้ง่ายๆ

และมันก็ใช่อยู่บ้างที่ฮารี  ปานะและพ่อของมัน  จะชอบพอและเดือดร้อนแทนไต๋กงเชาว์  หากจะมีใครสักคนมาให้ร้าย  เพราะไต๋กงเป็นนายจ้างซึ่งปานะและพ่อของมันทำงานเป็นลูกเรืออยู่ด้วย  ทั้งเงินค่าจ้างจากการเป็นลูกเรือและเงินค่านายหน้าที่ช่วยจัดหาแรงงานมอแกนในหมู่บ้านไปให้ไต๋กง  อาจจะไม่มากมาย  แต่มันก็ทำให้การดำรงชีวิตอยู่ของครอบครัวนี้ดีกว่าใครๆบนเกาะแสงจันทร์

ดีจนใครหลายคนอยากเดินรอยตาม

เพราะหวังฝันว่าชีวิตของพวกเขาจะดีขึ้น

แต่หลายคนที่ว่า  ก็เอาชีวิตไปทิ้งอยู่กลางทะเลอย่างมีเงื่อนงำ

ปล่อยญาติพี่น้องทางนี้  ทุกข์โศกอยู่กับความสูญเสีย  และไม่อาจเรียกร้องเอาความจากใครได้เลย  แม้ในบางครั้งทั้งปานะและพ่อของมันจะอยู่ในเหตุการณ์ตรงนั้นด้วย  แต่สองคนพ่อลูกก็พูดด้วยถ้อยความเดิมๆว่าคนพวกนั้นเมาตกทะเลไปเอง

“ลูกของกูมันกินเหล้าไม่เป็น  -ึงจะมาใส่ความมันทำไมอีฮารี”

เสียงของหญิงมอแกนสูงวัยดังขึ้น  แม้ร่างกายของหล่อนจะชราภาพไปมากมาย  แต่การต้องสูญเสียบุตรชายคนสุดท้ายไปอย่างไม่นึกฝัน  ไม่ได้พบเห็นแม้เพียงร่าง  ไม่ได้แม้แต่ทำพิธีกรรม  มันยิ่งทำให้หล่อนเจ็บร้าวหัวใจนัก  และความเจ็บร้าวนั้นมันไม่อาจทำให้หล่อนทานทนได้อีกต่อไป

ฮารีหันหลังกลับไปมองยังเจ้าของเสียง  ที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของชาวบ้านน้อยใหญ่อย่างนึกเคือง

“ก็ไต๋กงฝากเงินมาให้ป้าแล้วไง”

“นี่มันหมายความว่ายังไง”

เสียงสอดแทรกของบูงอดังขึ้นอีกหน  

หญิงสาวงุนงงกับเรื่องที่กำลังโต้แย้งกันอยู่ตรงหน้า  หล่อนเพิ่งกลับมาเพียงแค่ยามสายของเมื่อวาน  ยังไม่มีเวลาได้ถามข่าวคราวจากใครเลยสักนิด  ไอ้มีดะห์เด็กรุ่นน้องที่หล่อนเคยวิ่งเล่นหัวด้วย  นี่มันจบชีวิตไปอีกคน  กับเหตุผลและเรื่องเล่าแบบเดิมๆอีกหรือนี่

“จะหมายความว่ายังไง  ก็ไต๋กงเชาว์ฝากเงินมากับกูให้ป้ามีแลแล้วเจ็ดพัน  ไอ้สามคนก่อนที่มันตกทะเลตายไป  ไต๋กงยังให้เงินญาติพวกมันแค่คนละห้าพันเอง  หรือ-ึงว่ามันน้อย”

ฮารีหันกลับมามองบูงอที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่พรั่นพรึง

บูงอจ้องมองหญิงสาวมอแกนรุ่นน้องอย่างนึกชัง  ชังทั้งกิริยาท่าทีและคำพูดที่แสดงความคิดแบบโง่ๆ

“-ึงจำไว้นะอีฮารี  ชีวิตของพวกเราทุกคนมันมีค่ามากกว่าเงินพวกนั้น”

กล่าวถ้อยคำเสร็จ  บูงอก็รีบก้าวเท้าเดินมาฝั่งตรงข้ามหาป้ามีแล

เสียงสะอื้นไห้ของหญิงมอแกนวัยชรา  ทำให้บรรยากาศการประชุมตึงเครียดขึ้น  บูงอรีบดึงป้ามีแล  พร้อมเรียกบอกป้าบูแลและลางิให้ปลีกตัวออกมา  เพื่อกลับเรือนทันที

เหตุการณ์เริ่มผ่อนคลาย..

เมื่อบูงอพาร่างของป้ามีแลหายลับไปจากหน้าเรือนของซายอ

วาทะประจันหน้าระหว่างปานะและซายอ

เริ่มคลายความเร่าร้อนแห่งอารมณ์..

เพราะซายอนึกได้ว่า  ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องแจ้งให้ชาวบ้านทุกคนทราบอีก  ซายอค่อยๆหันหน้ากลับมามองชาวบ้านน้อยใหญ่ที่กำลังตั้งใจฟังความจากเขาต่อ  เรื่องราวของคนบนฝั่งที่เป็นตัวแทนของทางราชการ  กำลังจะเข้ามาพัฒนาพื้นที่บนเกาะแห่งนี้พรั่งพรูออกมา  คำถามและความไม่เข้าใจมากมายเกิดขึ้นในแววตาของมอแกนน้อยใหญ่  ที่กำลังรายล้อมฟังเรื่องราว

หลายชีวิตกลัวว่า  คนบนฝั่งพวกนั้นอาจจะเข้ามายึดพื้นที่บนเกาะแห่งนี้เอาไปเป็นของพวกมันก็เป็นได้  คำอ้างว่าเข้ามาพัฒนาพื้นที่ฟังดูดี  แม้จะไม่เข้าใจความหมายของมันเต็มร้อยก็ตาม  แต่มอแกนหลายชีวิตก็รู้สึกไม่ชอบพอการตัดสินใจของซายอนักที่ยอมให้คนพวกนั้นขึ้นมาบนเกาะแสงจันทร์

หากเรื่องร้ายๆเป็นอย่างที่คิด  มอแกนทั้งหมดอย่างพวกเขาจะเป็นเช่นไร  นับวันผ่านปี  เกาะแก่งทั่วทะเลอันดามันเริ่มถูกคนบนฝั่งเข้ามายึดครองมากขึ้นทุกที  แล้วล่าสุดก็คือเกาะดาวเหนือที่ซายอเพิ่งบอกเล่า 

หากสักวันคนบนฝั่งพวกนั้น  เข้ามายึดครองเกาะแก่งทั้งหมดแล้วเล่า   หน้ามรสุมฝนหลากกว่าหกเดือนในแต่ละปี   มอแกนอย่างพวกเขาจะมีพื้นดินที่ไหนหลบพักได้อีกหรือ

ในจิตใต้สำนึกของมอแกนบางชีวิต

แล้วทำไมเราไม่ลุกขึ้นสู้

ทำไมเราต้องกลัวกฎหมายพวกนั้น

จนยอมแม้จะไม่เหลือแผ่นดินให้อาศัยอย่างนั้นหรือ..  

                       

“-ึงคิดยังไงถึงยอมให้คนพวกนั้นขึ้นมาบนเกาะของพวกเรา”

ชายมอแกนสูงวัยคนหนึ่ง  ถามซายออย่างนึกสงสัย  เพราะกว่าหกปีที่มาผ่านมา  ชายฉกรรจ์ผู้นำชนเผ่าคนนี้ไม่เคยแม้สักครั้งจะยอมให้คนภายนอกขึ้นมาบนเกาะแสงจันทร์.. ..

 

อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008

ความเดิม ตอนที่ 41 https://board.postjung.com/1093564.html