หุบเขาแสงจันทร์ ตอนที่ 39 (ความลับในคลื่นลวง)

ความลับที่เขาเก็บไว้มากว่าหกปี  มันคงถึงเวลาแล้วที่จะบอกเล่าต่อกัน  เผื่อใครบางคนจะได้ตาสว่าง  มองความเลือนรางได้ชัดเจนขึ้น

“บ่ายอีกวันถัดจากคืนที่พ่อกับพี่สาวของ-ึงถูกฆ่า  พ่อกูไปพบสายสร้อยของ-ึงตกอยู่ที่หน้าผานั่น”

แม้จะขมขื่นกับเรื่องราวเดิมๆ   แต่เขาก็จำเป็นต้องขุดคุ้ยมาบอกเล่า

สีหน้าของบูงองุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก  มันมีทั้งความเชื่อและไม่เชื่อปนวนเวียนกันอยู่ในความรู้สึกนั้น  

“กูไม่เชื่อ”

แล้วความรู้สึกก็เลือกเอาความไม่เชื่อเป็นตัวตั้ง

“สร้อยสีเงินของ-ึง  กูเก็บไว้ที่เรือนของกู  ถ้า-ึงไม่เชื่อก็ตามกูมา”

บนเส้นทางอันมืดมิดของราตรีกาล

มีเพียงแสงสว่างของพระจันทร์ข้างขึ้น

โอบล้อมหน้าผา  และขุนเขา

..ที่รายล้อมรอบด้านด้วยผืนน้ำทะเล

ร่างของหนึ่งชายหนุ่มก้าวเท้าเดินนำหน้า  มุ่งตรงกลับเข้ายังหมู่บ้าน  มีร่างของหนึ่งหญิงสาวที่ก้าวเท้าเดินตามร่างของชายวัยฉกรรจ์นั้นอยู่ตลอดเส้นทาง  ไร้คำพูดจา  ไร้การพูดคุย  มีแต่เสียงก้าวย่างของฝีเท้ากระทบพื้นดิน..

ทุกอย่างเงียบสนิท ดั่งเกาะร้าง         

เมื่อมาถึงหน้าเรือนพักของซายอ  ชายหนุ่มหายลับขึ้นไปบนเรือน  ปล่อยทิ้งให้บูงอยืนรออยู่ข้างล่าง  เสียงงานรื่นเริงหน้าชายหาดได้ยินมาแว่วๆ   สำหรับบูงอแล้วมันคือเสียงที่หล่อนไม่เคยรับรู้ถึงความปรีดาใดๆด้วยเลยมากว่าหกปี

ซายอปรากฏตัวตรงประตูเรือนอีกครั้ง   เขาก้าวเท้าเดินลงมาตามขั้นบันได  เมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว   เขาค่อยๆชูสายสร้อยสีเงินอันแสนคุ้น  ให้นิ่งอยู่ตรงกลางใบหน้าของหล่อน

บูงอจ้องมองสายสร้อยสีเงิน

..ที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าของหล่อน  อย่างนึกไม่ถึง  สมบัติที่เป็นอนุสรณ์แห่งรักซึ่งหล่อนเฝ้าเพียรหามากว่าหกปี  ที่แท้ก็อยู่ในครอบครองของชายคนนี้  เขาเก็บมันไว้เป็นความลับมากว่าหกปี  แล้วเพิ่งจะมาบอกเล่าแก่หล่อนเอาตอนนี้นะหรือ

..เพื่ออะไร

“-ึงคงจำเช้าวันที่ซานัมมันกลับเข้าฝั่ง  แล้ว-ึงกับมันสองคนพากันเข้าไปที่หน้าผาเพชร  ตอนนั้นพ่อกูหลบอยู่หลังต้นไม้ข้างหน้าผา  แอบเห็นมันเอาทรายกลบสร้อยเส้นนี้ไว้  เพราะกลัว-ึงเห็น” 

“-ึงหมายความว่ายังไง”

ยิ่งซายอพรั่งพรูคำพูดออกมา  ยิ่งทำให้จิตใจของบูงอสับสน

“แล้ว-ึงจะให้หมายความว่ายังไง  ที่สร้อยของพวก-ึงที่ฝากไว้กับมันตกอยู่ที่หน้าผา  ตรงที่พ่อกับพี่สาวของ-ึงถูกฆ่า  -ีงคิดว่ามันหมายความว่ายังไง”

ซายอตะเบ็งเสียงใส่หญิงสาว  ที่ยามนี้ก็ช่างยังโง่แสนโง่ในความรู้สึกของเขา

สายสร้อยสีเงินที่ซานัมและบูงอผลัดกันใส่มันคล้องคอไว้เกือบทุกช่วงเวลา  มันไปตกหล่นอยู่ ณ ที่ตรงนั้นได้อย่างไร  หรือระหว่างการต่อสู้ฆาตกรรม  สร้อยเส้นนี้  มันถูกกระชากหลุดโดยไม่รู้ตัว  และหากความเป็นจริงดั่งที่ซายอบอกเล่าก็น่าคิด  หญิงสาวกระชากสายสร้อยสีเงินที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าออกจากมือของซายอ..  

และเมื่อคว้ามันมาได้  หล่อนอิงแอบมันไว้กับหน้าอกหน้าใจของตัว  เสียงร่ำไห้สะอื้นเริ่มดังสะท้อน  หากแต่ไม่ได้ทำให้จิตใจเกลียดชังของซายอที่มีต่อหล่อน  เลือนหายไปแม้เพียงเสี้ยว

ไม่มีคำถาม  ไม่มีคำตะคอก

ไม่มีคำต่อกรใดๆอีก  ระหว่างคนทั้งสอง

หญิงสาวค่อยๆก้าวถอยหลัง  ขณะที่แววตาของหล่อนยังคงจ้องมองซายออย่างจับจด  แล้วหล่อนก็หันหน้าหนี   ก้าวเท้าเร่งวิ่งออกไปจากตรงหน้าเรือนของชายหนุ่มทันที

ซายอจ้องมองภาพของหญิงสาววิ่งหนีหายไปในความมืดอย่างไม่คิดตามอะไรอีก   งานเริงรื่นของชนเผ่าเพิ่งจะเริ่มต้นได้ไม่นาน  ผู้นำอย่างเขาหากจะหนีหายจากพิธีนานๆคงไม่ใช่สิ่งดีนัก  และตอนนี้หล่อนก็รู้ความจริงแล้ว  จะคิดทำตัวเองให้เป็นตายร้ายดี  ก็ช่างหล่อนปะไร

บทจะเลือดเย็นขึ้นถึงขั้วหัวใจ  ซายอก็เป็นไปได้ถึงเพียงนั้น

อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008

ความเดิม ตอนที่ 3ึ8 https://board.postjung.com/1091213.html