หุบเขาแสงจันทร์ 2 ปฐมบท..ทะเลแห่งชีวิต

“แต่แม่ใหญ่รอยาจากเราอยู่”

คำอันเป็นเหตุผลของชายหนุ่ม เหมือนต้องการบอกให้คนเป็นน้องรู้ถึงจุดประสงค์ว่า  ควรรีบเดินทางกลับให้ถึงเกาะใหญ่โดยเร็ว  เพราะมีคนเจ็บป่วยทางโน้นรอการกลับมาของเขาและละมอ

ละมอผู้เป็นน้องสาว เหมือนจะยังเห็นต่างกับคำของพี่ชาย “แต่ถ้าพายุลงแรง  เรือของเราจะไปไม่รอดนะพี่”

คำของละมอมีเหตุผล ยิปซีแห่งท้องทะเลอย่างพวกเขา   ดูความเป็นไปและทิศทางของลมฟ้าอากาศได้ดี   รู้ได้ว่าฝนฟ้าและลมพายุจะหนักเบาอย่างไร  แม้แต่ซายอผู้เป็นพี่  ก็เชี่ยวชาญในการพยากรณ์นี้    ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นคนทะเลอันสืบทอดกันมายาวนาน

“หยุดพักตรงเกาะโน้นก่อนเถอะ  ให้พอพายุไปเราค่อยเดินทางต่อ” ละมอยังคงร้องบอกพี่ชายซ้ำ

ทั้งๆที่ซายอเองก็รู้พายุน่าจะลงหนักไปถึงค่อนคืน  แต่จิตใจของยิปซีทะเลหนุ่ม กลับมีปลายทางอยู่ที่เกาะใหญ่ไกลโพ้นทางโน้นมากกว่า แต่ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรเด็ดขาด  สายฝนแรกก็เริ่มตกลงมาเป็นเม็ดใหญ่  จากเม็ดกระจายห่างในชั่วไม่กี่วินาทีก็กระหน่ำเป็นห่าฝนรุนแรงในบัดดล

ทั้งเด็กสาวและชายหนุ่มบนเรือก่าบาง  ต่างยืนจ้องหน้ามองตากันว่าจะเอาอย่างไรดี..

“ว่ายังไงพี่ ละว่าเรือเราจะไม่ไหวนะพี่”

คำถามท่ามกลางสายฝนรุนแรงของเด็กสาว  เหมือนซายอเองก็ตระหนักรู้แล้วว่าต้องทำสิ่งใด  เพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตของเขา  น้องสาว  และเรือก่าบางลำนี้เรือที่เขาเองหวงแหนไม่น้อยไปกว่าชีวิตของตัว.. ..  แล้วที่สุดซายอก็หันหัวเรือ เร่งเครื่องยนต์มุ่งตรงไปที่เกาะเล็กเบื้องหน้า 

ละมอมองพี่ชาย   มองการตัดสินใจกระทำของเขา  อย่างนึกโล่งใจ

พายุฝนยังคงกระหน่ำเป็นเสียงดังสะท้อน เมื่อกระทบกับหลังคาเรือที่สร้างขึ้นจากใบเตยหนาม  แม้ใบของมัน  จะทนแดด  ทนฝน  ทนร้อน  ทนหนาว  เพียงไร  แต่มันก็พร้อมที่จะพังอับปางลงได้ทุกเมื่อเหมือนมนุษย์  หากเจอพายุใหญ่เกินจะต้านทาน

เรือก่าบางเร่งเครื่องยนต์  มุ่งตรงใกล้สู่เกาะมากขึ้นทุกที

ท่ามกลางม่านฝนรุนแรง  ภาพรางๆ เหมือนมีแสงไฟตรงเกาะเบื้องหน้า  เหมือนแสงของไฟบนแผ่นดินใหญ่ที่เขาและละมอเพิ่งออกเรือมา ทั้งสายตาของทั้งสองเหมือนกำลังจับจ้องในสิ่งเดียวกัน  พิศวงแห่งแสงไฟอันเลือนรางบนเกาะ  คือความไม่คุ้นตางงใจ  เพราะเกาะร้างเล็กตรงหน้านี้  แต่เด็กจนโตเขาไปเคยพบแสงไฟแบบนี้เลยสักดวง 

และเมื่อยิ่งเข้าไปใกล้แสงไฟที่พบ ก็เริ่มแตกออกเป็นสองดวง  สามดวง  และสี่ดวง

ตาไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม   ซายอถามตัวเอง  และยังคงจ้องมองแสงไฟผ่านม่านพายุ  ส่วนละมอเองก็ยังคงงุนงงกับสิ่งที่เห็น   แต่ไม่มีคำถาม มีเพียงความสับสน  ถ้ามีแสงไฟก็ต้องมีมนุษย์  แต่เท่าที่เคยมายังเกาะแห่งนี้ แต่เด็กจนโตเป็นสาวแรกละมอเองไม่เคยเจอมนุษย์  หรือคนจากฝั่งเมืองเลยสักคน  เหมือนที่พี่ชายของหล่อนก็ไม่เคยเจอ  แล้วถ้ามันเป็นแสงไฟที่ไม่เกี่ยวกับการมีอยู่ของมนุษย์  มันจะคืออะไร  คนทะเล  คนป่า ไร้การศึกษาอย่างพวกเขา  ยังคิดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้

เรือก่าบางเกยหาด.. ซายอดับเครื่องยนต์  แต่สายตาทุกวินาที  ยังคงจับจดอยู่กับแสงไฟตรงหน้า  แสงไฟที่เหมือนกับหลอดไฟบนฝั่งเมือง  เหมือนจะลืมไปแล้วด้วยว่า  พายุฝนที่สาดกระหน่ำร่าง  ทำให้เผ้าผม เนื้อตัว  เสื้อผ้าที่สวมใส่  เปียกปอนไปมากมาย

ทั้งซายอและละมอก้าวออกจากเรือ    เร่งรีบเดินลุยคลื่นทะเลริมฝั่ง  จนก้าวเท้าขึ้นมาบนชาดหาด  สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมองแสงไฟนั้น เหมือนจะยังสงสัยไม่เลิก

“เหมือนจะมีคน” คำของละมอ  คือการคาดคะเนปนความหวาดระแวง

ไม่มีถ้อยคำแสดงความเห็นใดๆจากคนผู้เป็นพี่ชายร่วมสายเลือดของหล่อน  แต่ในใจนั้น ซายอพอจะเชื่อเหมือนละมออยู่ว่าน่าจะมีคน  ท่ามกลางแผ่นน้ำทะเลกว้างใหญ่  เกาะเล็ก เกาะน้อยทุกแห่งหนทั่วน่านน้ำอันดามัน  เขาและพวกชนเผ่าของเขาเคยไปตั้งถิ่นฐานโยกย้ายไปมา  พักค้างแรม  แวะหลบพักลมมรสุมมาแล้วทั้งสิ้น  ไม่เว้นแม้แต่เกาะเล็กๆที่เขากำลังยืนอยู่ในตอนนี้

นึกแรกซายอคิดว่าอาจเป็นคนเผ่าของพวกเขามาตั้งถิ่นฐานอ้างแรมที่นี่  แต่แสงแห่งดวงไฟ  ผิดวิสัยที่ชนเผ่าอย่างพวกเขาจะมีหรือรู้จัก และเมื่อเป็นดังนี้..ชนเผ่าที่เป็นเจ้าของแสงไฟเหล่านี้  คือพวกใด

“เราไปหาที่หลบฝนก่อนเถอะพี่”

คำของละมอ เริ่มเปลี่ยนความสนใจจากแสงไฟตรงหน้ามาเป็นเรื่องราวของตัวเอง  ความหนาวเย็นของพายุฝนที่กระทบร่างเปียกปอน ทำให้เริ่มนึกมองหาที่พักพิงก่อน  ก่อนจะมาครุ่นคิดว่าใครคือเจ้าของแสงไฟเหล่านั้น  อีหรือมันเป็นพวกไหนกัน

“ไปตรงแสงไฟนั่นละ  กูอยากรู้ว่าพวกมันเป็นใคร” ว่ากล่าวเสร็จไม่รีรอ  ซายอรีบก้าวเดินต่อตรงไปยังแสงไฟตรงหน้าทันที  ขณะที่ละมอเร่งก้าวเท้าเดินตามหลัง  อย่างจะให้ทันพี่ชายให้ได้

ร่นเข้าไปจากขอบชายทะเลราวกว่าหนึ่งกิโลเมตร  เป็นหมู่ทิวสนและต้นมะพร้าวตั้งตระหง่านเรียงกันอยู่หนาตา  แต่ในยามนี้เหล่าต้นไม้ดูสูงทะมึนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด  และใบของพวกมันก็กรูเสียงดัง ลู่ไปตามแรงของลมพายุ แรงฝน ดูน่ากลัว..

อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / ตรีวิทย์ นฤดม