เด็กหนุ่มถูกพ่อตบหน้าเพราะไม่อยากไปเรียนหนังสือ เขาตัดสินใจหนีออกจากบ้าน 13 ปีจึงได้กลับมาพร้อมเงินเป็นฟ่อนๆ แต่มันอาจจะสายไปเสียแล้ว!!
13 ปีก่อนในหมู่บ้านมีเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนนึ่งชื่อ "หลินทง" ปีนั้นเขาเรียนจบ ม.ต้น พ่อของเขาอยากให้เขาเรียนต่อ ม.ปลาย และมหาลัย แต่เขาไม่อยากเรียนแล้ว พ่อโกรธมากก็เลยตบหน้าเขาไปฉาดหนึ่ง แล้วขู่ว่า “ถ้าไม่เรียนก็ออกไปเลย”
เขาไม่ร้องไห้ มองพ่อด้วยดวงตาแดงก่ำ แล้วว่า : “ไปก็ไปสิ แล้วพ่ออย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!” พูดจบเขาก็ออกจากบ้านไป โดยไม่ฟังเสียงแม่ที่ร้องห้ามอยู่ด้านหลัง
ข้างนอกฝนตกหนัก หลังจากลูกชายออกจากบ้านไป พ่อของเขาก็เสียใจ แต่ก็คิดในใจว่าเดี๋ยวลูกก็กลับมาเอง เขานั่งรออยู่ตรงนั้นทั้งคืน จนเกือบรุ่งเช้าพ่อทนไม่ไหวก็เลยออกไปตามหาเขา แต่ไม่เพียงหาลูกชายไม่พบ เขายังล้มลงจนขาหัก ต้องนอนโรงพยาบาล
ระหว่างที่นอนรักษาตัวอยู่ก็คิดถึงแต่ลูกชาย แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไร เขาทนไม่ไหวยังไม่หายดีก็ออกไปตามหาลูกชายอีกรอบ เกิดอุบัติเหตุอีกครั้งจนเขาเดินไม่ได้อีกต่อไป
เวลาผ่านไป 13 ปี ในวันที่ฝนตกเช่นเดียวกัน มีรถหรูขับเข้ามาในหมู่บ้าน ตรงไปที่บ้านของตระกูลหลิน ต้นไม้ทุกต้นยังคงอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มดูดีคนหนึ่งลงจากรถ เขาก็คือ "หลินทง" คนนั้นเอง
เด็กหนุ่มที่หนีออกจากบ้านไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว เขาปากกัดตีนถีบ ใช้ทั้งแรงงาน และสมองผลักดันตัวเองจนกลายเป็นเศรษฐีร่ำรวย 13 ปีมานี้เขาไม่ได้ติดต่อครอบครัวเลยสักครั้ง จนวันนี้เขาประสบความสำเร็จ เอาเงินสดเป็นฟ่อนใส่กระเป๋ามาให้พ่อดู เขาหาเงินได้มากมาย คิดว่าพ่ออาจจะไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิตก็ได้ เขาแค่ต้องการให้พ่อรู้ว่า ไม่เรียนหนังสือก็ประสบความสำเร็จได้
เขาผลักประตูบ้านเข้าไป แม่เขานั่งอยู่ข้างใน ภาพที่เห็นทำให้เขาน้ำตาคลอ ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู แม่เขาได้ยินเสียง ก็ถามว่า “ใครน่ะ?”
หลินทงรู้สึกจุกในลำคอ ค่อยๆบอกแม่ว่า : “แม่ ผมกลับมาแล้ว!”
แม่เขานิ่งไป น้ำตาไหลออกมานองสองแก้ม พร้อมยกมือขึ้นโบกไม่รู้ทิศ : “ทงลูกแม่ หนูจริงๆใช่มั้ย?”
เขาเดินเข้าไปหาแม่ จับมือแกไว้: “แม่ ผมเอง ผมจริงๆ ตาแม่เป็นอะไร?”
แม่ของเขามือสั่น ค่อยๆยกมือขึ้นมาประคองหน้าเขา แม่ตาบอดหลังจากเขาหายไป ด้วยโรคทางดวงตา แม่ไม่มีเงินไปรักษา
เขากอดแม่แน่น น้ำตาไหลพราก แล้วถามถึงพ่อ : “พ่อล่ะแม่ พ่อยังโกรธผมอยู่มั้ย?”
แม่เขาถอนหายใจแล้วว่า : “พ่อจากไปแล้ว…”
หลังจากเขาหายไป พ่อก็ออกตามหาจนขาหักจนเดินไม่ได้อีก วันๆได้แต่ไปนั่งรอเขาใต้ต้นไม้หน้าบ้าน ร่างกายของพ่ออ่อนแอลงทุกวันๆ พ่อรออยู่ 12 ปีเต็มๆ แต่ก็ไม่เคยได้ข่าวของลูกชาย ในที่สุดพ่อก็จากโลกนี้ไป
เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น แม่บอกเขาว่า ก่อนพ่อจะจากไป พ่อฝากให้แม่บอกเขาว่า : “ฉันไม่ไหวแล้ว ถ้าวันนึงลูกกลับมา ช่วยบอกเขาด้วยว่าฉันขอโทษ ฉันไม่ควรตบหน้าเขา ขอให้เขายกโทษให้ฉันด้วย”
ฟังแม่พูดจบเขาก็ทรุดลงไปนั่งบนพื้น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดแล้วพูดขึ้นว่า “พ่อ ผมไม่ดีเอง…”
เรื่องนี้ ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องที่แต่งขึ้นมา แต่หากเป็นเรื่องแต่งก็ถือเป็นเหมือนละครเรื่องหนึ่งดูไว้สอนใจทั้งพ่อแม่และลูกๆนะครับ