มีวันนี้ได้เพราะกองเศษขยะหน้าวัด จากมีเงินติดตัว 4 บาท สู้ชีวิตจนได้เงินเดือน 5หมื่น

กระทู้ให้กำลังใจสำหรับใครที่ยังไม่มีงานทำหรือยังไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตอย่างไรในช่วงที่สิ้นหวัง มีสมาชิกเวบไซต์พันทิปได้แชร์ประสบการณ์ชีวิต จากคนที่หมดตัวมีเงินเหลือติดตัวแค่ 4 บาท ต้องอาศัยแย่งอาหารหมาจากขยะและอาศัยอยู่ที่วัด ไม่ย่อท้อสู้ชีวิตจนได้เงินเดือน เดือนละ 5 หมื่นบาท เรามาอ่านประสบการณ์ของเขากันครับเผื่อจะเป็นกำลังใจให้หลายๆคนได้ 

สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่ เข้ามาหากินในเมือง อย่างคนทั่วๆไป ชีวิตผมผลิกผันหลังจากลาออกจากงานโดยที่ยังไม่มีงานรองรับ  ผมจบตรีมาจาก ปราจีนบุรี มหาวิทยาลัยแถบๆตีนเขาใหญ่

      หลังจากจบ ป.ตรี มาผมก็สมัครรับใช้ชาติ เป็นเวลาหกเดือน โดยตอนสมัครผมยื่นวุฒิ ปริญาตรี ในนะหว่างการเป็นทหาร สองเดือนแรก ก็ฝึกตามหลักสูตรทหารเกณฐ์ทั่วไป หลังจากฝึกเสร็จ ก็ขึ้นกองร้อย ผมได้อยุ่ร้อย 1 หลังจากนั้นสี่เดือนหลังก็มี ทั้ง เข้าเวรยาม กองรักษาการณ์ประตูใหญ่ จัดหญ้า สนามฟุตบาล ผมชอบอยุ่งานเดียวครับ คือ ตัดหญ้า เพราะใช้เครื่องจัดหญ้า แบบแถไปแถมา จ่าๆชอบเรียก พลขับ ฮ. ตัดหญ้าและเข้าเวรอยุ่ สี่เดือนกว่า ก็ปลดประจำการ

กลับมาอยุ่บ้าน ถามว่าตอนเป็นทหารผมได้อะไรบ้าง..คนนอกอาจจะบอกว่าฮู้ยย เท่อะรับใช้ชาติ แต่สำหรับผม มันเป็นการรับใช้หมู่รับใช้จ่าซ่ะมากกว่า ตอนนี้ก็ยังคิดถึงสโลแกนนี้เลยครับ  เป็นทหารได้อะไรมากกว่าที่คุณคิด.. ตอนนี้ผมคิดไม่ออก ว่าผมได้อะไรบ้างในระยะเวลาหกเดือน เอาไว้วันหลังเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียด

      หลังจากปลดจากทหารออกมา ผมก็เริ่มหางานในเน็ต ลงประวัติตามเวปสมัครงานต่างๆ บริษัทเรียกให้ไปสัมภาษณ์ก็ไป แถว ชลบุรี บ้าง ระยองบ้าง หลายต่อหลายบริษัทก็ยังไม่มีใครรับ เสียค่ารถในการมาสัมภาษก็มากมาย จนมีวันนึง มีบริษัท จากแถวสระบุรี โทรมาให้สัมภาษณ์งาน ผมก็ไป นั่งรถจากอีสาน เข้าเขตภาคกลาง ระหว่างการสัมภาษณ์ คนที่สัมภาษผมถาม ที่บอกว่าไปเป็นทหาร คุณได้อะไรจากการเป็นทหารบ้าง

ผมตอบไปถูกเลยครับ ก็เลย มโนเอาเอง ว่า ผมพร้อมรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชา โดยไม่มีเงื่อนไขครับ เขาก็โอเค สัมภาษเสร็จ ประมาณ บ่าย สามโมง ผมก็นั่งรถกลับ กว่าจะถึงบ้านก็ล่อไป สี่ห้าทุ่ม

      หลังจากวันสัมภาษณืได้สามสี่วันก็มีปลายสายสาวเสียงหวาน สวัสดีค่ะคุณ....บริษัท...พิจารณาแล้วน่ะค่ะว่าให้ทุกมาทดลอง ทำงาน 3 เดือนคุณสามารถ เริ่มงานได้วันไหนค่ะ ผมตอบเลยครับ วันไหนก็ได้ครับ ตามสะดวกพี่เลย ผมว่างงาน ปลายสายแจ้งมาว่างั้นเป็นวันจันทร์ หน้าน่ะคะ ผมโอเคเลยครับ นับวันก็ อ้าวอีกสามวันนี่หว่า วันต่อมาผมจัดเตรียมข้าวของเครื่องใช้ ใส่เป๊ มาใบนึง พร้อมกับขอตังแม่อีกสองพัน เงินผมอีกสองพัน แล้วควบมอไซค์ เวพ 125 จาก บร. มาสระบุรี ถึงก็บ่ายสี่โมง จนจะมืดแล้วเลยขับหาห้องพัก ใกล้ๆ โรงงานที่จะทำ

     ผมทำงานอยุ่นี่ได้ สองปีกว่าๆ  ผมลาออกจากงาน เพราะคิดว่าตัวเองนั้นปีกกล้าขาแข็งแล้ว คิดไปเองว่า ประสบการณ์อย่างเรา สองปีกว่าๆคงหางายได้ไม่ยากในระดับคุณวุฒิ ป.ตรี

     พอลาออก ออกมาผมก็เข้ามาหางาน ใน กทม.และเขตปริมนฑล แถบ ปทุมธานี ผ่านไป หกเดือนแล้ว ก็ยังหาไม่ได้ เงินเก็บที่เคยมีก็เริ่มจะหมด ไหนจะค่าห้องค่ากิน พอถึงจุดๆ นึงผมเหลือเงินเพียงแค่ 12 บาท ผมนั่งอยุ่ป้ายรถเมล์รู้สึกท้อแท้มาก หวนกลับมาคิดถึงชีวิตตัวเองนี่เราเหลือเงินติดตัว แค่ 12 บาทเองเหรอ พรุ่งนี้จะกินอะไร ค่ารถเมล์ 8 บาทห็เหลือเงิน แค่ 4 บาท คิดถึงหน้าพ่อ คิดถึงหน้าแม่ คิดถึงพี่น้อง แต่ไม่กล้า โทรไปรบกวนท่าน ลำพังท่านก็คงไม่มีให้ คิดไม่ตก หิวก็หิว ข้าวก็ยังไม่ได้กินนี่ก็เย็นมากแล้ว

     จุดเปลี่ยนเกมส์ มาถึง ผมนั้นคิดสักพัก มีเด็กวัด สองสามคน ขนขยะมาทิ้ง ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร พอดีสายตาเหลือบไปเห็น ถุงแกง ที่เด็กพวกนั้นเอามาทิ้ง  ผมรอจน เด็กพวกนั้นกลับไปหมด เลยเดินไปเข้าไปเขี่ยๆดู มันมีทั้งที่ยังไม่ได้แกะถุงมีทั้งข้าว มีทั้งขนม ครบเซต ในระหว่างที่คุ้ยๆเขี่ยๆอยุ่ หมาจรจัด ก็จะมาหากินเหมือนกัน ผมเลย จ้องมา กะจะบอกว่า เมิงอย่าเพิ่ง...ขอกุก่อน มันก็หงอยสักพัก จนผมเก็บของที่กินได้ใส่ถุงแกงที่เขาทิ้งๆกันนั้นแหละครับ แล้วขึ้นรถเมล์กลับห้อง

ผมจัดการ ซัดมันทุกอย่างเลย แกะ ถุง ที่เก็บมามี ขนมชั้น ขนม ตาล ขนมลูกกลมๆ มีสีเขียวสีชมพูสีแดง ผมไม่รู้จักชื่อ ข้าวเปล่าสองถุง แกง เขียวหวาน แกงฟักทองใส่กะทิ ดีที่ว่ามันยังไม่บูด

ระหว่างนั่งกินก็คิดไปเรื่อยน้ำตาไหล นี่เขากินเหลือถึงขนาดเอามาทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ สงสารแต่คนที่ไม่มีจะกินจังเลย ผมกินอาหารมื้อเย็นที่เก็บจาก กองขยะจนอิ่ม ก็นอน คิดต่อ เอาไงดีพรุ่งนี้ เหลือเงิน สี่บาท จะทำอะไรได้ว่ะ คิดไปคิดมา เหมือนจะบรรลุ ...อยู่วัด...เป็นไอเดียที่ดีมาก...555

ตอนที่ผมคิดหาทางออกได้ ผมโคตรดีใจเลย อยุ่วัดอย่างน้อย ไม่มีงาน ยังมีข้าวกิน  ผมไม่รีรอเลยครับ คืนนั้นเก็บข้างของ ใส่เป้ใบเดิม ต้องขอบอกก่อนน่ะครับ ทรัพย์ สมบัติผมมีไม่มาก เพราะผมไม่คิดจะตั้งหลักปักฐานที่ไหน จนกว่าจะหางานดีๆเงินๆดีๆ ผมถึงจะคิดซื้อ เช่น พวก ทีวี ตู้เย็นอะไรพวกนี้ แต่ที่ผ่านมาตอนทำงานอยุ่สระบุรีผมไม่รุ้ทำไงได้ไง แหล่งสิงสถิติผมคือ ร้านเกมส์ ครับ ไปแชต ไปเล่น hi5 msn ต่อๆครับ

ผมเก็บข้าวของเสร็จ รุ่งเช้าผมลงไปแจ้งป้า ว่าจะออก ป้าแกก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนไปผมก็หน้าด้านขอป้า ป้าครับ ผมขออะไรสักอย่างได้ไหมครับ ป้าว่าหนูมีอะไรว่ามา ทำอะไรพังเหรอ ผม เปล่าครับ ผมอยากจะขอตังป้าสักสิบบาทได้ไหมครับ เป็นค่ารถเมล์ ตอนนี้ผมเหลือเงินแค่ สี่บาทติดตัว ป้าก็บ่นนิดๆ อะไรหว่ะ งั้นรอแปบนึง สักพักป้าแกหยิบแบงค์ ร้อยมาใบ นึง อ่ะ ป้าให้ เก็บไว้เป็นต้นทุนชีวิต ซึ้งน้ำตาไหลเลยครับ ผมเลยลาป้าแล้วไปขึ้นรถเมล์ ไปวัด

      พอถึงวัด ผมเข้าไปสอบถามพระลูกวัด หลวงพี่ครับ ผมจะมาขออาศัยวัดอยุ่ต้องแต่ใครครับ อุปสรรคยังมี หลวงพี่ บอก เด็กวัดที่นี่เยอะแล้วน่ะโยม..ผมจะมาขอพัก เพื่อที่จะหางาน ให้ได้ก่อนน่ะครับแล้วผมจะไป หลวงพี่ท่านว่า งั้นรอพลวงพ่อกลับจากกินนิมนต์แล้วกันแล้วค่อยเข้าไปหาท่าน

      หลังจากแจ้งหลวงพอเสร็จสับ ผมก็ได้ห้องส่วนตัวห้องนึง ตื่นเช้ามาก็อาสาไปเดินถือของให้พระที่ไปเดินบิฑบาตร หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็ออกหางานต่อ แต่..ตอนที่บิฑบาตร เนี่ย จะมีโยมๆ ใส่ซองขาวๆ เป็นปัจจัย พอถึงวัด พระๆท่านก็จะแบ่งๆกัน ส่วนผมก็ได้เศษๆ ที่มันหารกันไม่ลงตัว ยังพอเป็นทุนในการหางานต่อ

       ผมอาศัยวัดอยุ่เดือนกว่าๆก็ได้งาน แต่ใช่วุฒิปวส.สมัคร เป็นช่างเทคนิค อยุ่บริษัทผลิตเลนส์แถวๆรังสิต ทำไปเรื่อยๆผมก็ยังอยุ่วัดต่อ วันไหนหยุดผมก็ เข้าร้านเน็ต อัฟประวัติการสมัครงานต่อ สมัครไปเรื่อย จนมีบริษัทใหญ่บริษัท ผลิต เกี่ยวกับยางรถยนต์ ในอมตะซิ้ เรียก ให้ไปสัมภาษณ์ และสุดท้ายผมก็ได้งานที่นี่ จากที่เคยได้เงินเดือน 8000 บาทต่อเดือน ตอนนี้ผมก็ได้ประมาณ 50 ต้นๆ

    สุดท้าย ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบ ชีวิตเราล้มได้ครับท้อได้ครับ แต่ อย่าถอย มีคนเยอะแยะมากมายที่แย่กว่าเรา ในวันที่เราแย่แต่ก็ยังมีคนที่แย่กว่าเรา อีกเยอะแยะ ปัญหาทุกปัญหามีทางออกเสมอ เพียงแต่ว่า มันนี้ยังไม่พอเจอทางออก เดี๋ยววันหน้าก็เจอเอง สู้ๆครับ