"รักแท้ก็ไม่ควรแพ้อะไร" แต่สุดท้ายก็มักแพ้ "ความไม่เข้าใจ 9 ข้อที่จะเป็นบทนำสำหรับคำว่า "รัก"

พอจะถึงปีใหม่ก็เลยอยากจะลองเขียนเรื่องความรักดูบ้าง มันเป็นความเข้าใจในมุมของคนที่ยังรอคอยมันอยู่เรื่อย ๆ ยินดีที่จะผิดหวังเพียงไม่ใช่เพราะหมดหวัง แต่เพราะต้องการ "ครั้งสุดท้าย" เท่านั้น

และนี่คือ 9 ข้อที่จะเป็นบทนำสำหรับคำว่า "รัก" จากผมครับ

1.ความรักเป็นเรื่องของ "ปฎิกิริยา" เรามักจะเลือกด้วย "เหตุผล" แต่สุดท้ายเราจะใช้ "ความรู้สึก" ตัดสินชี้ขาดอยู่ดี ต่อให้คุยกันในโทรศัพท์ดีแค่ไหนก็ต้องไปวัดตอนที่อยู่ด้วยกันนั่นแหละ ว่าจะสดชื่นหรือขื่นขมอยากตัดจบกลับบ้านไว ๆ ซึ่งหลาย ๆ ครั้งเราก็ไม่สามารถแตกประเด็นออกมาได้เป็นข้อ ๆ หรอกว่า ทำไมตอนอยู่กับเค้านั้นมีความสุข (จังวะ) ? นั่นก็อาจจะเป็นเพราะคน ๆ นี้ "ใช่" มากพอที่จะเปลี่ยนความสุขไปเป็นความรักนั่นเอง

2.ความเข้าใจเป็นเรื่องที่ต้อง "เข้าถึง" และจะสักแต่พูดว่า "ฉันเข้าใจเธอ" แต่ทำให้ลำบากใจทุกทีไม่ได้ เมื่อคนสองคนได้ตกลงใจกัน จุดมุ่งหมายของชีวิตก็จะเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง คือ "อยากจะอยู่ด้วยกันโดยไม่มีกำหนดสิ้นสุด" แต่ก็ต้องเข้าใจว่า ตอนที่เจอกันเราไม่ได้เพิ่งเกิดมา เราเจอกันพร้อมกับหน้าที่ ภาระ ความฝัน ของแต่ละฝ่าย

คนมีเงินเพียงพอแต่อยากท่องเที่ยวอยากจะพักตอนไหนก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่คนที่ยังมีไม่พอเงินหมุนไม่ทันสักเดือนก็ไม่สามารถทำตัวสงบ Slow life ได้ ก่อนที่จะบอกว่า "ฉันเข้าใจเธอนะ" ถามตัวเองหน่อยว่า เข้าใจ "ความทุกข์" ของเค้าไหม? เข้าใจ "ความสุข" ของเค้าไหม? เข้าใจ "ความฝัน"ของเค้าไหม และคำถามสุดท้ายเข้าใจคำว่า "ชีวิตคู่" ไหม?

3.เหตุผลเป็นเรื่องที่จำเป็นสำหรับการอยู่ด้วยกันระยะยาว แต่สถานการณ์เฉพาะหน้าบางอย่าง ยอมได้ก็ยอม เงียบได้ก็เงียบไปเถอะ เอาจริง ๆ แล้วเหตุผลดี ๆ เหมาะกับการใช้ตอนอารมณ์ดีเท่านั้น ผมคิดว่าเมื่อต่างฝ่ายต่างยอมรับเหตุผลของอีกฝ่ายโดยไม่ได้กังวลกับความถูก-ผิดมากนัก นั้นคืออีกความหมายของคำว่า "ความเข้าใจ" และพอใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ เราจะรู้ว่า การอยู่ร่วมกับมนุษย์อย่างมีความสุขเราไม่ควร "ตัดสิน" ใครบ่อย ๆ แต่แค่ต้อง "ยอมรับ" ให้มากพอต่างหาก

4.การเก็บรายละเอียดของอีกฝ่ายคือความทะนุถนอมความรัก เรื่องเงินเรื่องบ้านเรื่องอนาคตก็สำคัญนั่นแหละ แต่ไม่ได้แพ้ "เรื่องที่ขอ" ถ้าไม่ได้เลวร้ายจนเกินไปการเป็นตัวของตัวเองนั้นเป็นการปลดเปลื้องหน้ากากที่ใส่ปกปิดสิ่งแวดล้อมในสังคม เชื่อเหอะ ใคร ๆ ก็อยากเป็นตัวของตัวเองกับคนที่รักทั้งนั้น เพราะพื้นที่ความรักควรเป็นพื้นที่แห่งความสบายใจ

5.ความหึงหวงเป็นบ่อเกิดของความกดดัน บางทีนิสัยก็เข้ากันได้ดีฐานะสมกันทัศนคติก็ได้นะ แต่พอเกิดความระแวงเราก็พยายามจะจ้อง "ความปกติที่ผิดปกติที่สุด" จับมันเอามาเป็นประเด็น ฉีกความสัมพันธ์ออกทีละเส้นด้วยความไม่ไว้ใจ และเมื่อไร้ความเชื่อมันต่อกันมันก็จะไปเหลืออะไร เพราะทุกอย่างก็เป็นเรื่องโกหกไปหมด พอสุดท้ายที่ความหึงหวงไปถึงจุดสูงสุด มันจะทำให้เรารู้สึกว่า "ความรัก" นั้นปลอมไปด้วย

ระยะห่างนั้นสำคัญกว่าระยะทาง ใกล้กันมากไปก็อาจจะเกิดแรงผลักจนกระเด็นไปคนละทาง เราอาจจะไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอด เปิดระยะห่างให้มีลมพัดผ่านความสัมพันธ์บ้าง ให้ความคิดถึงมันทำงานบ้างก็ดี จะได้มีเส้นไว้ขีดเตือนใจไม่ให้เราออกห่างกันไปมากกว่านี้

6.อันที่จริงเราไม่ควรจะหึงหวงมากนัก เพราะคนที่อยากไปเค้าจะหาเหตุผลที่จะต้องไปอยู่ดี แม้มันจะเล็กน้อยและไม่สมเหตุสมผลเลยก็ตามเถอะ สุดท้ายเราก็จะไม่สามารถทนอยู่กับร่างกายที่ไร้ความรู้สึกได้ ความรักที่จากไปก่อนที่คนสองคนจะแยกทางกัน มันไม่ได้เหลืออะไรให้น่าเสียดายขนาดนั้น และการที่เราใช้น้ำตาล้างรักห่วย ๆ รักก็ยังห่วยเหมือนเดิม

7.การทำร้ายร่างกายกันเป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้ทุกกรณี ข้อนี้คงไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย แต่ถามจริงเถอะถ้าปากก็บอกว่ารักกัน แล้วยังทำร้าย "ความรัก" อีกทำไม?

8.ความแปลกใหม่อาจจะน่าสนใจกว่าความดี แต่คนฉลาดจะไม่เอาความอยากรู้อยากลองชั่วคราวมาแลกกับของมีค่าที่ดีมากอยู่แล้ว ความซ้ำซากอาจจะทำให้บางสิ่งดูสวยงามน้อยลง แต่คุณค่ามันไม่ได้ลดลงหรอก แค่ความยับยั้งชั่งใจของเรามันตกต่ำเท่านั้นเอง

9.เมื่อเราต้องเดินแยกกัน ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะหันคอกลับไปพูดเรื่องเลวร้ายเพื่อให้อีกฝ่ายเจ็บแสบ เพราะการจากลานั้นก็เจ็บปวดมากพอยู่แล้ว ยิ่งเป็นผู้ชายก็ยิ่งไม่ควรด่าผู้หญิง เพศที่มีร่างกายแข็งแรงไม่ควรวัดความสามารถที่ปากกับคนที่เคยรัก เรายังสามารถมองดูความสวยงามของดอกไม้ได้ตลอด ถึงแม้มันจะอยู่ในแจกันของคนอื่น...ก็ตาม

// หมอกิม