*ฆาตกร* คือกลุ่มบุคคลอันไม่พึงประสงค์ต่อสังคม

เรามีสิทธิ์ทราบหรือไม่ว่า  ฆาตกร  คือใคร ?

แล้วจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่ ?

คำตอบออกจะง่ายแสนง่าย.............................."ไม่ทราบ"

เพราะการกระทำภายใต้กิเลสขอมนุษย์นั้นจะแสดงออกมาโดยที่ไม่มีใครรู้ตัวได้

แม้กระทั่งบุคคลใกล้ตัวอันเป็นที่รักของเราก็ตาม......................

เรื่องราวคดีฆาตกรรม  อันชวนเป็นปริศนาของตระกุล บอร์เดน แห่งรัฐฟอลล์ริเวอร์  ประเทศสหรัฐอเมริกา เรื่องนี้จะเป็นหลักประกันอย่างดี

ในสหรัฐอเมริกา  มีเหตุการณ์ฆาตกรรมเกิดขึ้นทุกๆครึ่งชั่วโมง  แต่การฆาตกรรมอันน่าสยดสยองของครอบครัวบอร์เดนยังคงเป็นปริศนาและเป็นที่จดจำกันตลอดไป  จนเด็กๆ  ชาวอเมริกันถึงกับมีกลอนออกมาร้องเล่นว่า...

                                 "ริชชี่  บอร์เดน  ถือขวานมา
                                     ฟันแม่เลี้ยงตั้ง สี่สิบครา
                                       เมื่อได้เห็น  ผลงานนี้
                                    ก็จามพ่ออีก สี่สิบเอ็ดที"

          คดีนี้ถือเป็นตำนานบทหนึ่งของคดีฆาตกรรมที่โหดเหี้ยมที่สุดของอเมริกาในปี ค.ศ.1892

          ทำไมถึงได้กล้ารับประกันถึงขนาดนี้

           คำตอบอยู่ในกลอนที่เด็กๆอเมริกันออกมาร้องเล่นอย่างที่กล่าวไว้ข้างต้นแหละ

           แม้กลอนจะฟังดูน่ารัก  ไพเราะ  แต่แฝงไปด้วยความสยดสยองและโหดเหี้ยมภายในกลอนบทนี้

           กลอนที่ทิ้งไว้แต่คำพูดที่บ่งบอกถึงบาดแผลของผู้ที่ได้รับ!!!

          กลอนที่ทิ้งไว้แต่คำพูดที่บ่งบอกถึงฐานะของผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ

และ...........

           กลอนที่บ่งบอกถึงจิตใจอันโหดเหี้ยมของผู้ที่อยู่ในฐานะที่เรียกว่าลูก

          
          หากจะกล่าวว่านี้คือเรื่องจริงหรือไม่  ไม่มีใครทราบ

           
           เพราะคดีนี้ถูกปิดไปแล้วโดยตัดสินให้คนที่เป็นผู้ต้องสงสัยสองคนพ้นผิด

            
           แต่ชาวอเมริกันหลายคนก็ยังเชื่อว่า  ในสองคน  ต้องมีสักคนที่เป็นฆาตกรรมและสยดสยองต่อการกระทำอันโหดร้ายของฆาตกร  เนื่องจาก 

          
            เหยื่อถูกจามเข้าที่ศีรษะถึงสี่สิบครั้งทีเดียว

            และหนึ่งในผู้ต้องสงสัยคือ ลิชชี่  บอร์เดน  ลูกสาวของพวกเขานั่นเอง

           ดังนั้น  จึงขอกล่าวจุดเริ่มต้นของคดีฆาตกรรมนี้เลย

        

ณ เมือง ฟอลล์ริเวอร์ สหรัฐอเมริกา ค.ศ.1892              
           กล่าวได้ว่า  ตระกูลบอร์เดน  เป็นตระกูลที่สำคัญๆตระกูลหนึ่งของเมืองฟอลล์ริเวอร์  พวกเขาอยู่ที่นั่นมานับร้อยปี   แม้กระนั้น  พวกเขาก็ไม่ได้อยู่หรูหราแต่อย่างใดเลย  นายแอนดรูว์  บอร์เดน  เจ้าของบ้านออกจะเป็นคนที่ตระหนี่จนเกินไป  ในปีนั้น  ค.ศ.1892  ชายชราผู้เย็นชา มีอายุได้70ปีพอดี

แต่เขาไม่มีโอกาสอยู่ถึง 71 ปี..................

           ในบ้านหลังนั้นมีผู้หญิงด้วยกันถึง 4 คน คือ เอ็มมาและริชชี่  บอร์เดน  ทั้งสองเป็นบุตรีของนาย เเอนดรูว์ , แอบบี้  บอร์เดน  แม่เลี้ยงของสองสาวและภรรยาคนที่สองของนายแอนดรูว์ และ หญิงรับใช้ที่ชื่อบริดเจ็ท  ในปีเดียวกัน ค.ศ.1892 นางแอบบี้    บอร์เดนมีอายุได้ 63 ปี  แต่หล่อนไม่มีโอกาสอยู่ถึงอายุ 64 ปี

            มีเรื่องเล่าออกมาว่า นางแอบบี้  บอร์เดน นั้นมีเรื่องขัดกับลูกสาวแท้ๆทั้งสองของนายแอนดรูว์  บอร์เดน มานานแล้ว  ในเรื่องของการแบ่งทรัพย์สมบัติ  และนาง แอบบี้  ก็มิได้ทำตนเป็นแม่ที่ดีเลย

           
            วันหนึ่ง  นางแอบบี้  บอร์เดน ได้ถามริชชี่ถึงเรื่อง แมว ของหล่อนที่หายไปนานแล้ว  แต่ ริชชี่ กลับบอกว่าเห็นอยู่บ่อยๆ  ในห้องใต้ดิน  แต่พักหลัง  เธอไม่ค่อยได้เดินไป

            แต่เมื่อนางบอร์เดน ลงไปดูข้างในกลับพบแมวตัวนั้นของเธอ...

            ร่างของมันพาดอยู่กับลังใส่ฟืน  บนหัวของมันถูกปักด้วยขวานขนาดพอดีมือเข้าที่หัวของมัน   คราบเลือดเเลเศษสมองไหลออกมา  กลิ่นเหม็นตลบอบอวนในห้องนั้น  ซึ่งคาดว่ามันตายมาไม่ต่ำกว่า 2-3วัน แล้ว

           แต่ทว่า...เรื่องนั้นยังเทียบไม่ได้กับเหตุการณ์ในวันที่ 4 สิงหารคม 1892 ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่ร้อนอบอ้าวมากที่สุด  แสงแดดเจิดจ้ามาก  แม้จะเป็นเวลาเพียง 6:15 น. เท่านั้น  สาวใช้ บริทเจ็ท เดินโซซัดโซเซลงมาบันไดไปก๋กองไฟในครัว  เธอรู้สึกไม่สบาย  คนทั้งบ้านไม่สบายมานานแล้ว  อาจเป็นเพราะอากาศร้อนทำให้อาหารเสียเร็ว

          
           และที่ร้ายที่สุด  นางแอบบี้  บอร์เดน กลับใช้งานสาวน้อยบริทเจ็ท ให้เช็ดหน้าต่างทุกบานภายในบ้านหลังนั้นอีกต่างหาก

         จนกระทั่งความอดทนถึงจุดสิ้นสุด   บริทเจ็ททนสภาพไม่ไหวจึงขอหยุดทำงานไปพักผ่อนก่อน  ซึ่งลิชชี่เองแม้จะมีนิสัยตระหนี่ขี้เหนียวเหมือนกับพ่อของหล่อน  แต่เธอก็ยัง  พอที่จะตอบรับคำขอของบริทเจ็ทได้  เธออนุญาติบริทเจ็ทให้ไปพักได้ในเวลา 11.00 น.

          บริทเจ็ทนอนอยู่อีก 10 นาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงลิชชี่ร้องตะโกนออกมา  ร้องเรียกให้บริทเจ็ทลงมา

          จนกระทั่ง ลิชชี่ บอกว่า นายแอนดรูว์ เสียแล้ว พร้อมกับแม่เลี้ยงของเธอ   นางเชอร์ชิล  ผู้เป็นเพื่อนบ้านจึงเข้ามาดู  หวังเพื่อช่วย  ในขณะนั้น  นางเชอร์ชิลได้เห็นบางอย่างต่อหน้าต่อตา

ศพ!!!ของนาย แอนดรูว์นั่นเอง

            โดยสภาพศพของนายแอนดรูว์ นอนเคว้งอยู่กับเก้าอี้นวม  เท้าห้อยอยู่กับพื้น  ศีรษะของเขาพิงอยู่กับที่เท้าแขน  เป็นศีรษะซึ่งใครๆก็ดูไม่ออก  ที่ข้างแก้มมีรอยฟันถึง 11 แผล  แผลหนึ่งถูกฟันเข้าที่กลางดวงตา  อีกแผลหนึ่งตัดถูกจมูกจนเกือบหลุดออกไป  เลือดกระจายเต็มพื้น  ผนัง  โซฟา  แต่ภายรอบไม่มีการเคลื่อนไหว  แสดงว่าฆาตกรฆ่าเขาตอนที่ยังหลับ 

          ส่วน ลิชชี่ ขอให้ บริทเจ็ทขึ้นไปดูที่ห้องนอนของนาง แอบบี้  บอร์เดน  ซึ่งแน่นอนว่า บริทเจ็ทไม่ยอมขึ้นไปแน่นอน  แต่นางเชอร์ชิล  เพื่อนบ้านผู้แสนดีกลับอาสาจะไปด้วย  บริทเจ็ท จึงยอมไป

          ทั้งสองขึ้นไปที่ห้องนอน  แต่ก็พบว่าบานประตูห้องนอนถูกแง้มเปิดออกมา  กลิ่นของคาวเลือดโชยออกมาจากห้องในนั้น  ทั้งสองคนคิดไว้ใจเดียวกันแน่นอนว่า  ต้องเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นแน่นอน

             ในที่สุด  นางเชอร์ชิลเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นประกอบกับความกลัว  จึงพาบริทเจ็ทเข้าไปด้วยกัน  พบกับภาพอันสยดสยอง  สภาพศพของ นางแอบบี้  ที่ศีรษะและกลางหลังมีรอยบาดแผลโดนฟันถึง19 แผล  แต่รอยเลือดนั้นดูแห้งและเริ่มคล้ำ  ท่าทางเธอจะเสียชีวิตก่อนสามีเธอสักครู่หนึ่งได้แล้ว

          
            เมื่อตำรวจมาตรวจสอบสถานที่จึงได้ตั้งคำถามว่า ลิชชี่อยู่ที่ไหนในตอนเกิดเหตุ  เธอไปอยู่ที่ไหนมา  ซึ่งลิชชี่ก็ตอบว่า  อยู่ในโรงนา

           
             แต่จากการสอบถามบริทเจ็ท  และคนรอบๆบ้านของเธอ  ปรากฎว่า  ลิชชี่ไม่เคยเข้าโรงนาเลย  และโรงนาก็ร้างคนมานาน  ประกอบกับเมื่อตำรวจไปตรวจในโรงนา  กลับไม่มีร่องรอยการเดินและย่ำในที่นั้นๆเลย 

      
             แสดงว่า ริชชี่ต้องโกหกแน่นอน..........

             ดังนั้น  ในทันที  ลิชชี่ ถูกกล่าวว่าเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยทันที  แต่ก็มีคำกล่าวหลายคำออกมาแก้ต่างให้เธอว่า  เธอเป็นสุภาพสตรีจากตระกูลที่ผู้คนนับหน้าถือตามากที่สุดในเมืองฟอลล์ริเวอร์  และเป็นหนึ่งในตระกูลบอร์เดน  คงไม่มีวันใช้ขวานกระทำการโหดเหี้ยมอย่างการจามศีรษะบิดาและมารดาเลี้ยงของเธออย่างทารุณเช่นนี้  หรือว่า.....................

             อาจจะเป็นเธอ  เพราะขนาดที่เห็นร่างจมกองเลือดของบิดาผู้ให้กำเนิด  เธอยังมีสีหน้าที่เย็นชา  และเธอยังพูดอย่างเรียบๆว่า "ดิชั้น  อยากให้สัปเหร่อ วินวู้ด เป็นคนฝังร่างของท่าน"

             และในคืนถัดมา  ลิชชี่ลงประกาศในหน้าของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นว่า

                                                 รางวัล ห้าพัน เหรียญ
                                ให้รางวัลผู้ใดก็ได้ที่สามารถจับตัว
                                              ผู้ฆาตกรรม
                            นายแอนดรูว์  เจ.บอร์เดน  และภรรยาได้

          เมื่อถึงวันศุกร์  ตำรวจเมืองฟอลล์ริเวอร์ได้พบกับความจริงที่น่าตกตะลึง  เมื่อลิชชี่  บอร์เดน ไปที่ร้านขายยา  และขอซื้อกรดไซยาไนด์จำนวนหนึ่ง...มันคือพิษที่ร้ายแรงที่สุดในขณะนั้น!!!

           พิธีศพ นายแอนดรูว์  บอร์เดนและภรรยา เกิดขึ้นในวันเสาร์

           หลังจากการฆาตกรรมได้ 1 สัปดาห์  ตำรวจเมืองฟอลล์ริเวอร์ก็เข้าจับกุมริชชี่  บอร์เดน  ในข้อหา ฆาตกรรม  การพิจารณามีขึ้นอีกเกือบหนึ่งปีหลังจากนั้น  วันนั้นอากาศร้อน  อากาศนอกห้องพิจารณาสูงถึง 93 องศาฟาเรนไฮต์  แต่ข้างในห้องพิจารณาคดีกลับร้อนยิ่งกว่า

         ถุงใบหนึ่งถูกวางบนโต๊ะ  คลุมด้วยกระดาษทิชชู่  อัยการโยนหลักฐานชิ้นหนึ่ง  นั่นคือ เสื้อของ ริชชี่  เสื้อตัวนั้นกระทบเข้ากับถุงดันกระดาษทิชชู่ให้ปลิวไป  ลิชชี่มองเห็นสิ่งที่อยู่ในถุงนั่นคือ เศษกระโหลกศรีษะของพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงของเธอนั่นเอง!  เธอตกใจจนแทบสิ้นสติ  แต่นั่นก็ไม่ทำให้เธอสารภาพผิดได้

          เธอนิ่ง  เงียบจนกระทั่งวันสุดท้ายของการพิจารณา  ทนายของเธอวิงวอนขอให้เธอเป็นอิสระ  หรือไม่พวกเขาจะต้องได้รับการประนามว่าจับถือแขวนคอ  เขาบอกคณะลูกขุนว่า  เมื่อตอนแอนดรูว์  บอร์เดน จากไปนั้น  เขายังสวมแหวนที่ริชชี่ให้เป็นของขวัญวันเกิดเสียด้วย  "ถ้าท่านคิดว่าเธอผิด  ดูสิครับ  ว่าหน้าแบบนี้หรือครับ  ที่จะเป็นใบหน้าของฆาตกรใจโหด"

           ในระหว่างนั้น  คณะลูกขุนทั้ง 12 ท่าน  มองดูลูกสาวคนเล็กของแอนดรูว์  บอร์เดน  ดวงตาที่เลื่อนลอย  ดวงตาที่ไม่เคยมีน้ำตาสักหยดให้กับพ่อและแม่เลี้ยงที่ตาย  เหมือนดังที่ทนายของเธอกล่าวว่า

                                 "ดวงตาที่ไม่ร้องไห้  คือดวงตาที่เศร้าที่สุด"

            ในขณะนั้นเอง  ท่านผู้พิพากษาหันมามองที่ริชชี่แล้วถามว่า "มีอะไรจะกล่าวต่อคณะลูกขุนอีกไหม  คุณ ลิชชี่  บอร์เดน"

             เธอลุกขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกับ คำนับให้ผู้พิพากษา  สายตาจับจ้องที่คณะลูกขุนทั้ง 12 คน "ดิชั้นเป็นผู้บริสุทธิ์  ขอให้ทนายพูดแทนดิชั้นด้วย"  นี่คือคำพูดเดียวของริชชี่  บอร์เดน กล่าวในการพิจารณาคดี

              คณะลูกขุนหันไปประชุมลงคะแนน  เมื่อเสมียนศาลเอ่ยถามขึ้นเพื่อถามถึงคำพิพากษาคดีว่าจะเอาอย่างไร

             "ได้ออกมาแล้ว"
             "ผลการตัดสินเป็นอย่างไร?"
             "เธอ...บริสุทธิ์!"

            เสียงโห่ร้องดังก้องในห้องพิพากษาคดี  ลิชชี่ทรุดตัวนั่งแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งใจที่ไม่ถูกแขวนคอ
             "พา......พาชั้นกลับบ้านที" ลิชชี่พูดอย่างโล่งใจ  กับพี่สาวของเธอ เอ็มมา  บอร์เดน
             "พาดิชั้นกลับไปบ้านทีเถอะ"

           
             และแล้ว............ริชชี่ก็กลับไปอยู่ในบ้านเก่ามรณะของเธอ   อันที่มีวิญญาณพ่อและแม่เลี้ยงเธออยู่หลังจากนั้น  เธอเสียชีวิต  ใน ค.ศ.1927 เป็นเวลา 37 ปีหลังจากเกิดคดีฆาตกรรมสยองขวัญ  และพี่สาวของเธอ  เอ็มม่า ตายลงหลังจากเธอตายไปประมาณ 9 ปี

              ลิชชี่  บอร์เดน  ทิ้งเงินมหาศาลกว่าหลายล้านดอลล่าร์ไว้ในพินัยกรรมของเธอ  ใครหลายคนก็เชื่อกันว่า  เธอได้มันมาจากการฆาตกรรม   

ฆาตกร

             4 ประเด็นหลักที่ทำให้ประชาชนรวมถึงนักสืบแห่งนิวยอร์คหลายท่านเชื่อมากที่สุด  มีอยู่ 4 ประการ  นั่นเอง

              1.ลิชชี่เกลียดชังพ่อของเธอที่โอนกรรมสิทธิ์ที่นาให้กับญาติของแม่เลี้ยงเมื่อปี 1891  ซึ่งเป็นสิ่งที่ที่ยอมรับไม่ได้และจะไม่มีวันให้อภัยพ่อและแม่เลี้ยงของเธอ  จนวันอังคารที่ 2 สิงหาคม 1892  ความอดทนถึงขีดสุด  เธอได้ไปซื้อกรดไซยาไนด์ ในตัวเมือง  ซึ่งคนขายยาไม่ยอมขายให้เธอแน่นอน  แต่เธอกก็ซื้อมาจนได้ในร้านอื่น

               2.วันพุธที่ 3 สิงหาคม 1892 เธอแอบโรยยาพิษในอาหาร และใส่จำนวนเลกน้อยให้กับบริทเจ็ทและเธอเป็นจำนวนน้อยด้วย  เพื่อกันไม่ให้คนอื่นสงสัย  แต่ยาไม่รุนแรงพอที่จะทำให้พวกเขาตายได้  รวมถึงเธอด้วย

               3.เช้าวันที่ 4 สิงหาคม เมื่อพ่อของเธอจากบ้านไป  เธอได้นำขวานจากห้องใต้ถุนย่องขึ้นไปชั้นบน  ฟันแม่เลี้ยงจนถึงแก่ความตาย  เธอมีเวลากว่าชั่วโมงในการทำความสะอาดพื้น

                4.เมื่อพ่อของเธอกลับมาถึงบ้านแล้วนอนพัก  เธก็ฆ่าเขาด้วย  เธอมีเวลา 10 กว่านาที ในการล้างรอยเลือดและซ้อนขวานก่อนที่จะเรียก บริทเจ็ทว่า พ่อของเธอตายแล้ว  เมื่อบริทเจ็ทถามถึงแม่เลี้ยงของเธอ  ลิชชี่เกิดกลัวจึงกุ เรื่องขึ้นว่า  มีจดหมายชวนนางบอร์เดนไปเยี่ยมเพื่อนที่ป่วย  ลิชชี่ยืนกรานกับเรื่องสมมตินี้ในศาล  แม้ในภายหลังจะปรากฏว่า  แม่เลี้ยงตายแล้วนานกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่จดหมายจะมา

                5.เมื่อนางเชอร์ชิล เพื่อนบ้าน เห็นว่า ลิชชี่ ควรจะตามนางแอบบี้  บอร์เดน  หรือ แม่เลี้ยงกลับมา  ลิชชี่ก็เริ่มสร้างเรื่องขึ้นมาว่า  เธอได้ยินเสียงแม่เลี้ยงกลับมาบ้าน  เธอทราบดีว่าเธอไม่ได้ล้างคราบเลือดจากการฆ่าคราวแรก  เธอจึงเผามันเสีย 

                6.เธอได้ท้าคณะลูกขุนว่าคงไม่อยาถูกประนามเพราะจับผู้หญิงแขวนคอตาย  และด้วยดวงตาที่สุกใส  เย็นชา  กับคำพูดของทนายว่า
                    "แววตาที่ไม่ร้องไห้  คือแววตาที่เศร้าโศกที่สุด"
                เพียงประโยคนี้เพียงประโยคเดียว  ก็สามารถทำให้คณะลูกขุนใจอ่อน  แล้วทำให้เธอได้รับคำตัดวินว่า  เธอ...บริสุทธิ์

 

           

  สุดท้ายแล้ว  แม้คำตัดสินจะออกมา  แต่ก็สร้างความตื่นตระหนกให้แก่ผู้คนในรัฐฟอลล์ริเวอร์ เป็นเวลานานมากพอควร

             ริชชี่  บอร์เดน  เธอคือตำนาน ขุนขวานฆาตกร  ผู้ฆ่าชีวิต พ่อและแม่เลี้ยง  หรือว่าเธอคือผู้บริสุทธิ์กันแน่

              หากเธอคือฆาตกรที่แท้จริง  แสดงว่าเธอต้องเป็นคนเลือดเย็นและโหดเหี้ยมแน่แท้

              หลายคนในรัฐฟอลล์ริเวอร์เชื่อว่าเธอคือผู้ต้องสงสัยที่สำคัญที่สุด

 

http://writer.dek-d.com/dek-d/story/viewlongc.php?id=138659&chapter=15