นวนิยาย ล่า ของทมยนตี 20 ปีแล้วเรื่องราวไม่เก่าตามยุคสมัย หรือสังคมไทยไม่เคยเปลี่ยนเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา

ล่า บทประพันธ์ของ ทมยันตี

เพิ่งอ่านเมื่อวานค่ะ ไปได้หนังสือเล่มนี้มาจากแผงขายหนังสือเก่าที่ตลาดแถวบ้านนี่ล่ะค่ะ ซื้อมาราคา 50 บาท เก่ามากกกก เล่มนี้น่าจะพิมพ์ 20 ปีมาแล้วเห็นจะได้ ปกยังโบร๊าณ โบราณอยู่เลย

เรื่องเล่าย่อๆ

ก็คือ มธุสร หย่ากับสามี โดยยกสมบัติ ทั้งหมดให้สามี แลกกับการได้ปกครองลูก แล้วออกมาจากบ้าน พาลูกไปเช่าสลัมอยู่ วันนึงเขาก็มีการจับพวกค้ายาเสพติด พวกนั้นโยนซองยาเสพติดมาให้ลูกสาวของมธุสร พอมธุสรรู้เข้าเลยเอาไปให้ตำรวจ พวกโจรนั่นแค้นจัด เลยแก้แค้นด้วยการ ดักข่มขืนสองแม่ลูก ทำให้ลูกสาวเป็นบ้า  คนเป็นแม่แค้นจัด เลยออกตามล่า ตามฆ่าทุกคนที่ทำให้ลูกสาวและตัวเองเป็นอย่างนี้..

แค่เรื่องย่อก็ทรมานหัวใจแล้ว

...............

ตอนอ่านทำใจไว้แล้วว่าจะเจออะไร เพราะเรื่องนี้เป็นละครที่ค่อนข้างโด่งดัง และเราก็เคยรู้จักมาบ้าง ว่าเนื้อหาเป็นยังไง แต่ไม่เคยดูละครแบบจริงจังนะคะ แค่พอรู้คร่าวๆเท่านั้น

อยากบอกว่าขนาดเตรียมใจไว้แล้ว ยังสะเทือนใจเลยค่ะ

อ่านตอนแรกจะรู้สึกขัดใจกับการกระทำของมธุสรมากๆ ที่ยอมยกสมบัติให้ผัวเฮงซวยทั้งหมด แลกกับสิทธิในการปกครองลูก โดยให้เหตุผลว่า ไม่อยากขึ้นศาล แล้วให้คนมาถามลูกว่าจะอยู่กับใคร ซึ่งในหนังสือจะบอกชัดเจนว่าลูกเกลียดพ่อ และอีพ่อก็ไม่ได้รักลูก ตรงนี้เราขัดใจจริงๆนะ เพราะรู้สึกว่ามธุสรตัดบทเพื่อให้เรื่องมันจบ ขอแค่ได้ลูกมาก็พอ แต่ลืมคิดไปหรือว่า ว่าชีวิตลูกจะเป็นยังไง ก็มธุสรไม่เหลืออะไรแล้ว ชีวิตลูกจะลำบากขนาดไหน มาถึงตรงนี้เราขัดใจตัวละครมธุสรตรงที่ บางอย่างควรคิดมาก ดันไม่คิด บางอย่างตอนไม่ควรคิดมาก ดันคิดมากซะงั้น จริงๆถ้าฟ้องให้คนมาถามลูกแบบนั้น แล้วได้อะไรมาบ้าง มันน่าจะดีกว่าที่พาลูกมาตกระกำลำบากในสลัมแบบนี้

แต่ช่วงชีวิตแม่ม่ายของมธุสร คุณทมยันตีเขียนสะท้อนสังคมที่มันช่างติฉินนินทาได้ดีจริงๆ เหมือนตีแสกหน้าเลยล่ะ ไหนจะเรื่องที่ ผู้หญิงผ่านการหย่าร้าง ชีวิตมันก็จบสิ้น ไม่เหมือนผู้ชาย หย่าแปดรอบก็เหมือนไม่มีอะไร

ใช้ชีวิตได้ชิวๆ

*ตรงนี้เราเองก็เกลียด มันเหมือนการที่สังคมกำหนดอะไรบ้าๆบอๆ แม่ม่าย มักจะอยู่ในสังคมยากกว่าพ่อม่าย อย่างคุณมีลูก แต่ไม่มีสามี จะต้องมีละ อีพวกปากปลาร้ามันจะนินทา

ทำไมผัวทิ้ง

แต่ถ้าผู้ชายมีลูก ไม่มีเมีย มักจะกลายเป็น

หวานปากฉันล่ะ

เหอๆ

อย่างผู้หญิง 30 ก็จะเรียกว่า แก่!!

ผู้ชาย 30 เรียกว่า กำลังดี กำลังหล่อ กำลังรุ่งเรือง โฮะๆ!!

ดูดิ ค่อดกดขี่ข่มเขงทางเพศเลย

แต่เชื่อมั้ย ข้อกำหนดพวกนี้ คนกำหนดค่านิยมห่วยแตกเนี้ย คือ ผู้หญิง!!

เอาละวกมาเข้าเรื่อง ก็ตามเรื่องย่อนั่นแหละ หลังจากถูกข่มขืน หนูผึ้งลูกสาวมธุสรกลายเป็นบ้า ต้องถึงขนาดตัดเส้นความทรงจำทิ้งไป ไม่อย่างนั้นก็จะคุ้มคลั่ง (น่าสงสารอ่ะ) ผลปรากฏคือแม่หนูก็หายค่ะ แต่จำอะไรไม่ได้ กลายเป็นหุ่นยนตร์ที่ใครบอกให้ทำอะไรก็ทำแล้วใจคนเป็นแม่ก็แตกสลาย ใครจะทนมองลูกสาวที่เคยรักเรา เรียกเราแม่จ๋าๆ บอกว่าหนูรักแม่ทุกวัน กลายเป็นหุ่นยนต์ที่จำแม่ไม่ได้ได้อย่างนั้นล่ะคะ

มธุสรแค้นจัด เพราะแม้ว่าเธอชี้ตัวคนร้ายถูกหมด ทางฝั่งโน้นเจ้านายก็วิ่งเต้นหามือดีมาให้ ในที่สุดก็ติดคุกแค่ 3 คน สี่คนลอยนวล แถมพวกที่ติดก็ติดแก้บนซะงั้น

เพราะความแค้น ทำให้เหมือนมีอีกร่างในตัวมธุสรที่แข็งแกร่งแทรกเข้ามา มธุสรไปเรียนแต่งหน้าแต่งตาเพื่อวางแผนไล่ฆ่ามันทีละคน

เริ่มจากคนแรก ผัวเฮงซวยที่ทำให้ชีวิตเธอเป็นแบบนี้ จากนั้นก็ไล่ฆ่าไอ้สี่คนที่อยู่นอกคุกก่อน แล้วก็รับไอ้สามคนที่ออกจากคุกมาฆ่า โดยทุกครั้งที่ฆ่าจะเอาตุ๊กตาไปให้ลูกสาว แต่หลังๆ มธุสรไปรับลูกมาช่วยกันฆ่าพวกมันเลยค่ะ

อย่างเอาหมอนอุดหน้าแล้วยิงไอ้คนแรก ตุ๊กตาที่เอาไปให้ลูกสาวก็จะมีรู ตรงที่ยิง ลูกสาวก็หัวเราะ

เหมือนในจิตสำนึก เธอก็หลอมรวมกับความแค้นของคนเป็นแม่

แต่ถ้าถามเราจริงๆ สะใจมั้ย ตอบเลย ไม่!!

เพราะความตายมันสบายไป หากตอนนั้นได้มีโอกาสนั่งอยู่ข้างๆ คุณทมยันตี คงจะบอกคุณทมว่า อย่าให้มันตายค่ะ

ตัดกระเจ๋วมัน ตัดมือ ตัดขา ตัดลิ้น แล้วปล่อยมันไว้อย่างนั้นค่ะ ทั้งแปดคนมันน่ะค่ะ คนร้ายเจ็ด ผัวอีก 1 ให้มันอยู่แบบทรมาน สะใจกว่าค่ะ การตายมันสบายไปค่ะ ไม่สาสมกับคนชั่วๆแบบนั้น ไม่สาสมเลยค่ะ

คุณทมยันตีเขียนเรื่องนี้ได้สะเทือนใจมากๆค่ะ ยิ่งตอนหลัง ที่พูดถึงความจริงที่เกิดในสังคม 20 ก่อนยังไง ตอนนี้ยังไม่เปลี่ยนค่ะ หนักกว่าด้วยซ้ำ ความยุติธรรมจากศาล ที่เราเองก็เห็นด้วย ว่าอย่าไปหวังพึ่งอะไรมันเลยค่ะ ทนาย..ที่ร่ำเรียนมาสูง เพื่อจะช่วยพวกคนเลว จริงๆน่าจะเขียนให้มธุสรฆ่ามันด้วยนะ ไอ้ทนายเวรเนี่ย

ตำรวจที่บอกจะคุ้มครองพยานให้ปลอดภัย แต่ก็ทำไม่ได้

ผู้หญิงแบบมธุสร ที่ถูกสอนมาแบบกดดัน อยู่ในกรอบความคิดที่เธอไม่กล้าแหวกออกมา อันนี้น่าสงสารมากๆ อธิบายไม่ถูก แต่รุ้สึกได้เลย ว่าสังคมทำร้ายคนได้จริงๆ

ความเลวของพวกคนชั่ว พวกข่มขืนผู้หญิง มันเลวชาติจริงๆ อ่านแล้วเกลียดมันมากๆๆ เกลียดจนแบบเข้ากระดูกดำ แต่มันคือความจริงในสังคมที่ไม่อาจปฏิเสธ

*หันมามองย้อน นิยายของวัยรุ่นสมัยนี้เขียน พระเอกข่มขืนนางเอกกันให้รึ่ม ทำให้เราอนาถ เสียยิ่งกว่าอะไร ที่นักเขียนหญิงหลายคน พยายามทำเรื่องแบบนี้ให้กลายเป็นเรื่องธรรมดา เขียนพระเอกหล่อๆ แล้วให้ไปข่มขืนใครก็ได้ จะอ้วกว่ะ กับนิยายพวกนี้ จริงๆนะ มันเหมือนยาพิษที่ถูกวางไว้บนชั้นหนังสือดีๆนี่เอง

ก่อนหน้านี้รับรู้เพียงว่าคุณทมยันตี คือนักเขียนชั้นครูอันดับหนึ่ง แต่บอกตรงๆไม่ค่อยได้อ่านนิยายคุณทมยันตีแบบจริงจังนัก เพิ่งมาอ่านเรื่องล่า นี่ล่ะ จริงจังที่สุดแล้ว ขอคารวะจริงๆค่ะ ไม่เสียใจกับเงิน 50 บาทที่จ่ายไป เป็นหนังสือแสนรักเลยล่ะ มันสะท้อนอะไรได้หลายๆอย่าง ขนาดเขียนเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว 20 ปีนี้พอมาอ่านมันก็ยังไม่ล้าสมัย ทำให้รู้จักระมักระวังตัว รุ้จักคิด รู้จักว่าอะไรควรคิดมาก อะไรควรคิดน้อย

สำหรับเรื่องนี้ ให้ห้าดาวเลยค่ะ แถมตอนจบที่สุดแสนจะสะเทือนใจ จนน้ำตาซึม

อ่านแล้วก็ฝัน เรื่องพวกนี้ ซักวันมันจะหมดไปจากสังคมไทยมั้ย

คงจริงอย่างพระว่า ยุคนี้มันคือยุคที่มนุษย์เสวยกรรม เพราะในสังคมมันช่างมีแต่เรื่องเลวร้ายจริงๆ

* เป็นความคิดมุมมองส่วนตัวนะคะ

*ตรงไหนขึ้นดอกจันไว้ นั่นคือมุมมองส่วนตัวค่ะ อาจจะไม่ถูกต้องนะคะ

*ปกที่เราอ่านไม่ใช่ปกนี้นะคะ ปกนี้หาในเนตค่ะ ปกที่เราอ่านโบราณกว่านี้ค่ะ แหะๆ