แอบรัก มันเป็นไง ใครไม่เคยโดนไม่มีวันรู้

สวัสดีครับ ผมมีเงินเกี่ยวกับการแอบรักของผมให้ทุกคนฟัง ย้อนไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว

ผมเป็นเด็กน้อยอายุ 12 ตอนนั้น ความรัก เป็นยังไงผมยังไม่รู้เลย การใช้ชีวิตจึงค่อยๆดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ จนมาถึงตอน ป.6 เทอม 2 เทอมสุดท้ายของเหล่านักเรียนบ้านนอก ซึ่งผมบอกเลยว่าจะได้เจอใครคนนั้นจริงๆ วันนั้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมจึงเข้าร้านอินเตอร์เน็ต ซึ่งช่วงนั้นก็แทบไม่ต้องถามหากันเลยว่าใครไปไหน เพราะเกือบทุกคนมารวมตัวกันที่นี่

ผมเดินเข้าร้านอย่าเงียบๆแล้วมองไปเห็นผู้ชายคนนึง ซึ่งผมไม่เคยเห็นเขามาก่อน เพราะปกติผมจะรู้จักเด็กทุกคน แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาหรอกเลยเดินไปดูเด็กๆเขาเล่นเกมส์กัน เพราะเครื่องเต็มหมดแล้ว ผมต้องรอให้คนใดคนหนึ่งหมดเวลา ผมจึงเดินดูไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมาถึงเขา ชายตี๋ร่างสูงเขาหันมามองผมเล็กน้อยแล้วหันกลับไปดูน้องคนนึงเล่นต่อ ไม่นอนน้องคนที่พี่คนนั้นดูก็หมดเวลา น้องเขาลุกขึ้นพี่คนนั้จึงจะเข้าไปเล่นต่อแต่

"พี่แพทๆ มาเล่นเครื่องนี้สิครับ" น้องเขาพูดขึ้น

"แต่ว่า..." ผมมองไปที่พี่คนนั้น แต่พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ลุกขึ้นแล้วให้ผมเข้าไปเล่น ผมจึงเล่นเครื่องนั้นเลย ตอนที่ผมนั่งลงนั้น ผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัวทั้งๆที่ร้านก็ติดพัดลม หูเริ่มร้อนขึ้น ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ผมจึงทำการเล่นเกมส์เล่นโดยที่พี่คนนั้นยังยืนอยู่หลังผม

ไม่นานอาการร้อนของผมก็หายไป ผมเริ่มรู้สึกเย็นที่หน้าอก แต่ตอนนั้นผมยังเล่นเกมส์อยู่จึงหยุดมองไม่ได้ แต่หลังจากที่ผมเล่นจบเกมส์ผมจึงก้มมอง สิ่งที่ผมเห็นคนมีมือมือหนึ่งมาดึงคอเสื้อผมอย่างช้าๆ เจ้าตัวรู้จึงเอามือออก ผมจึงหันหลังไปดูกลับมีแต่พี่คนนั้นที่ยืนอยู่หลังผม ผมคิดแค่ว่า คงต้องเป็นคนอื่นมาล้อเล่นแน่ๆ ผมจึงหันกลับมาเล่นเกมส์ต่อ แต่เวลาต่อมา มือนั้นก็กลับมาอีกแต่ครั้งนี้ผมจับได้ คนที่ทำก็คือพี่คนนั้น ผมจับมือแล้วมองขึ้นไปยังเจ้าของมือมือนั้น พี่เขายิ้มๆผมจึงปล่อยมือพี่เขาไป แล้วหันกลับ อาการร้อนก็กลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันนานมาก ผมเริ่มรู้สึกร้อนที่หูขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนรู้สึกรำคาญตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมจึงตัดสินใจจะหันไปถามพี่เขาว่าทำไมถึงทำแบบนี้ แต่เขากลับไม่อยู่แล้ว เขาเดินออกไปจากร้านกับเพื่อน ผมรู้สึกเจ็บแปร๊บเข้าที่หน้าอก จริงๆนะ มันเหมือนกับเจ็บแผล เหมือนโดนมีดบาด แต่มันเจ็บที่หน้าอก 

และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เห็นหน้าเขาอีก ทุกวันหยุดผมมาร้านอินเตอร์เน็ตแต่เช้า ก่อนร้านจะเปิดซะอีก เพื่อ.... มารอ ผมไม่เข้าใจตัวเองว่า รอเขาทำไม มันอาจจะเป็นอารมณ์ของวัยรุ่นมั้ง แต่ภาพใบหน้าของเขายังวนเข้ามาให้หัวตลอดเวลา จนผมทนไม่ได้จึงไปขอคำปรึกษากับเพื่อน... โดยแค่ถามว่าเขาเป็นใคร อยู่บ้านไหน อายุเท่าไหร่ และเพื่อนผมคนหนึ่งที่เขารู้จักพี่เขาก็พูดขึ้นมา 

"ใช่พี่ที่ตี๋ๆป๊ะ" เธอถามผม

"ใช่"

"ขาวๆใช่ไหม" เธอถามต่อ

"ใช่ๆ"

"นั่นหน่ะ พี่ดิว"

"ดิว ?"

"ใช่ พี่เขาอยู่บ้าน..พ.ด... ใกล้ๆบ้านฉันนี่แหละ พี่เขาเรียนอยู่โรงเรียน ...พ.ว... แล้วบ้านพี่เขาก็ขายของชำด้วย"

"จริงดิ"

"เออดิ" 

ตอนนั้นผมรู้สึกโล่งขึ้นที่ได้รู้จักเขามากขึ้น

"ถามทำไมเหรอ ? หรือว่านายชอบพี่เขา"

"...." ผมไม่ได้ตอบอะไรไป

"จริงๆด้วย"

แล้วไม่นานข่าวนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน แต่ก็ชั่ง .....

และหลังจากนั้นผมก็ได้เจอพี่เขาบ่อยๆ เหมือนตั้งใจจะเจอ แต่ผมก็ไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ

และไม่นาน ชีวิตเด็กประถมก็จบลง ผมและเพื่อนจำนวนหนึ่งจึงพากันไปสมัครเรียนที่โรงเรียน พ.ว มีเหตุผล 2 ข้อคือ 1. ใกล้บ้าน 2. อยากเห็นหน้าเขา ซึ่งมันจะไปข้อ 2 มากกว่า หลังจากที่ผมได้ไปสมัครและสอบเขาเรียนร้อยแล้ว ช่วงปิดเทอมยาวมาผ่านมา ช่วงเวลานั้นไม่ค่อยมีอะไรดีมากมายผมจึงจะขอผ่านไป กำหนดการที่โรงเรียน พ.ว ได้ให้มาคือ ก่อนวันเปิดเทอม 1 สัปดาห์จะมีกิจกกรรม สำหรับนักเรียนที่ผ่านการสอบ โดยในรายชื่อนั้นก็มีผม เมื่อกำหนดการมาถึง ผมตื่นแต่เช้าและเดินทางไปโรงเรียนทันที ผมมาถึงโรงเรียนเป็นคนแรก ของกลุ่มเพื่อน ผมจึงหามุมๆมุมหนึ่งเพราะนั่งรอเพื่อน และไม่นานพวกเขาก็มา ไม่นานอาจารย์ก็เรียกรวมตัว และแยกย้ายกันไปทำกิจกรรม โดยจมีบูทต่างๆ และผมก็ได้เห็นพี่ดิว ที่บูทศิลปะ และอาการตัวร้อนของผมก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง หูผมเริ่มร้อนขึ้น 

"แพท หน้า...แดง"

"สัสอย่าพูดดิ"

ผมมองไปที่บูทแล้วสบตาเข้ากับพี่เขาเต็มๆ ผมบอกเลยว่าช่วงนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดหมุน ผมจ้องตากับพี่เขาแค่ 5 วิ แต่เหมือน 5 นาทีเลย ผมหลับหลังกลับและวิ่งไปห้องน้ำทันที

หลังจากนั้นกิจกรรมทุกอย่างก็จบลง หลังจากที่ผมวิ่งหน้าพี่เขา ผมก็ไม่เห็นพี่เขาอีกทั้งวัน ทำเอาผมรู้สึกเศร้านิดหน่อย

เวลาผ่านไปวันเปิดเทอมวันแรกก็เริ่มขึ้น ผมเห็นหน้าพี่เขาแต่เช้า ทุกวัน พี่เขาจะขี่รัถจักยานมาโรงเรียนทุกเช้า และทุกครั้งที่ผมมองพี่เขาก็เหมือนพี่เขาจะรู้เลยว่าผมมองพี่เขาอยู่ เพราะทุกครั้งที่ผมจ้องมองพี่เขาอย่างมีความสุข พี่เขาก็จะหันมามองผม บางครั้งผมก็หลบหน้าทัน บางครั้งก็ไม่ทันบาง ทำเอาตัวร้อนเลย

หลังจากนั้นไม่นาน มีเหตุการณืที่ทำให้ผมแน่นอนแล่วว่ารักพี่เขาคือ... วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ผมเดินกลับบ้านตามปกติ แต่ว่านี้ผมไม่เห็นพี่เขา ผมจึงเดินไปอย่างเซงๆ แต่...

"น้องๆ"

"...." ผมหันหลังไปตามเสียงคนที่เรียกผม ซึ่งคนคนนั้นคือพี่ดิว

"ให้พี่ไปส่งไหม"

"....คับ...." ผมนั่งลงที่เบาะหลัง แต่ไม่ได้แตะถูกตัวพี่เขาเลยซักนิด ผมบอกเลยว่าตอนนั้นผมมีความสุขมากๆ จนไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่...

ระหว่างที่ขี่มาได้ไม่นานก็มีเสียงแซวดังตามมา

"น้อง พี่ว่าลงเถอะ พี่อาย"

และนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกเสียงใจนิดหน่อย (ไม่หน่อยแหละ มากๆเลย)

"ครับ" แล้วพี่เขาก็ขี่รถกลับบ้าน

หลังจากนั้นเรื่องของผมก็ถูกเล่าต่อๆกันมา แต่ไม่นานมาก เวลาผ่านไป ผมขึ้น ม.2 พี่เขาขึ้น ม.3 ทุกอย่างก็ดูไม่คีบหน้า  พี่เขาไม่สนใจผมด้วยซ้ำ จนผมรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมาไปว่าโพสความรู้สึกลง Facebook และช่วงเวลาก็ผ่านไป ตอนนี้ผมขึ้น ม.3 แล้วพี่เขาขึ้น ม.4 แต่... พี่เขาไม่ได้ต่อที่โรงเรียน พ.ว นั้นทำให้ผมรู้สึกเสียใจนิดหน่อยว่าตนเองหรือเปล่าที่เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้พี่เขาต้องไปเรียนที่อื่น แต่ผมก็ยังได้พบพี่เขาอยู่บ่อยๆ แต่ไม่มากนัก จนเวลาล่วงเลยไปตอนถึง ม.3 เทอม 2 ช่วงสอบครั้งสุดท้าย ผมตัดสินใจออกจากโรงเรียน ซึ่งเพื่อนทุกคนต่างพากันเสียดายที่ผมไม่เรียนต่อ ผมออกมาอยู่กับครอบครัวที่เป็นกรรมกรที่ทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง (หนุมาน) โดยก็ไม่ได้ลำบากอะไรมาก ก็ยังใช้ชีวิตได้ปกติ ในทุกๆวัน ผมจะเปิดดู Facebook พี่เขาทุกๆวัน แล้วก็รู้สึกเจ็บใจที่ไม่ยอมบอกความในใจ แล้วผมจึงตัดสินใจแอดเฟสพี่เขาไปแล้วพี่เขาก็ตอบรับ โดยผมก็ได้โพสความรู้สึกต่างๆต่อพี่เขามากมาย ก็ผมได้ #DEW ชื่อพี่เขาทุกครั้ง แต่พี่เขาก็ได้สนใจไม่ พี่เขาไม่ได้สนใจโพสผมด้วยซ้ำ เพื่อนผมที่เห็นผมเพ้อมานานจึงตัดสินใจทักแชทพี่เขาแล้วบอกว่าผมชอบพี่เขา แต่พี่เขากลับตอบเพื่อนผมกลับมาว่า

"พี่คิดว่าเป็นผู้หญิงซะอีก..." และนั้นมันทำให้ผมพยายามตัดใจ

แต่.............. มันทำได้ที่ไหน

ทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน ไปงานวัดต่างๆก็เห็นพี่เขาตลอด และอยากจะบอกรักต่างหน้า แต่มันทำไม่ได้.....

และนี่คือเรื่องราวของรักข้างเดียวของผมที่ยาวนานมา 7 ปีแล้ว...

หากเพื่อนๆพี่ๆคนไหนมีเรื่องการแอบรับแบบนี้ก็สร้างโพสแล้ว Copy Link มาที่โพสนี้นะครับ....